Morgunblaðið - 31.03.1978, Blaðsíða 15

Morgunblaðið - 31.03.1978, Blaðsíða 15
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. MARZ 1978 15 Guöbjörg Guðvarðs- dóttir Fædd 16. dcs. 1894. Dáin 22. mars 1978 Bezt man ég þó augasteinana tvo með allar náttúrur veraldar í hyldjúpri Ijómalind. Jóhannes úr Kötlum. Ég skrifa þessa minningu til að þakka vináttu og tryggð, sem til var stofnað milli fjölskyldna okkar löngu fyrir mína tíð. Guðbjörg Guðvarðardóttir, eða Gudda, eins og hún var alltaf kölluð, fæd<J.ist að Þinghól í Hvolhreppi 16. des. 1894 og var á 84. aldursári er hún lést 22. mars á Landspítalanum eftir langa sjúkdomslegu. Gudda ólst upp hjá móður sinni Katrínu Sigurðar- dóttur, fyrst í Þinghól en síðar að Teigi í Fljótshlíð. Þegar henni óx fiskur um hrygg fór hún til Vestmannaeyja á vertíð eins og flest ungt fólk í Rangárvallasýslu og víðar á þessum árum, en var í kaupavinnu á sumrin. Nokkur sumur var hún í Litlu-Hildisey í Austur-Landeyjum og þar kynntist hún eftirlifandi manni sínum Guðna Sigurðssyni. Þau gengu í hjónaband árið 1935 og sama ár fæddist einkabarn þeirra Erla. Þau settust að í Vestmanna- eyjum og bjuggu þar, fyrst í Ráðagerði en síðar að Faxastíg 18, mestallan sinn búskap eða til 23. janúar 1973. Þá urðu þau eins og aðrir Vestmannaeyingar að yfir- gefa heimili sitt í skyndi er gosið í Heimaey hófst og áttu þau ekki afturkvæmt til Eyja. Það mun hafa verið skömmu eftir 1920 að Gudda kom fyrst til Eyja og átti hún þar heima í rúmlega hálfa öld. Frá því að ég man fyrst eftir mér heyrði ég móður mína minn- ast oft á þau góðu hjón, Guddu og Guðna. Hún þekkti þau frá upp- vaxtarárum sínum í Landeyjúnum og einnig frá samvistardögunum í Eyjum. Þótt oftast væri vík milli vina og tækifæri til samvista stopul, hélst með þeim vinátta alla tíð. Þegar gosið í Heimaey hófst fluttu Gudda, Guðni og Erla til Reykjavíkur og þá urðu fagnaðar- fundir með þessum aldavinum þótt í skugga náttúruhamfara og óvissu væri annars vegar og erfiðra veikinda hins vegar. Þá hljómuðu glaðir hlátrar eins og í gamla daga og margt spaugilegt atvik var rifjað upp, en þegar talið barst að yfirstandandi erfiðleikum sögðu þau Gudda og Guðni eitthvað á þessa leið: „Mikið lán var, að hún Sigga okkar er dáin. Þungbærast af öllu hefði verið að sjá á eftir henni til vandalausra". Sigga var dótturdóttir þeirra, sem lést í nóvember 1972 á átjánda árinu. Hún var fædd með sjúkdóm, sem kom i veg fyrir að hún næði að þroskast eins og flest önnur börn bera gæfu til. Samt var hún sólargeisli í lífi þeirra. Fáir einstaklingar hafa e.t.v. lifað sælli en hún Sigga litla, sem aldrei kynntist öðru í mannlífinu en því besta og fegursta, sem þar er að finna, kærleika og fórnarlund. Þótt sár harmur væri að þessu góða fólki kveðinn var þar enga uppgjöf að finna. Þau endurreistu heimili sitt á Vesturgötunni og áður en árið var liðið voru þau aftur orðin fjögur í fjölskyldunni. Sá sem bættist í hópinn var Helgi Pálmarsson. Nú voru Gudda og Guðni orðin breytingunum svo vön, að skömmu síðar, eða 1975, fluttu þau aftur búferlum og í það sinn til Erlu og Helga að Bólstaðarhlíð 48. Það er stundum sagt um þjóðir, að þær hafi þá stjórnendur sem þær eigi skilið. Um Guddu og Guðna má segja að þau hafi eignast þann tengdason sem þau áttu skilið. Helgi tók sér stöðu við hlið Erlu og heil og óskipt hafa þau unnið að því öll sín hjúskaparár að hlúa að þeim í ellinni. Seinustu mánuðina sem Gudda lifði, eða frá því í júlí 1977, dvaldi hún á Landsspítalanum. Alltaf voru þau hjá henni hverja Minning stund sem þau máttu og fylgdust náið með líðan hennar. Vonuðu meðan von var og tóku svo því óumflýjanlega með æðruleysi. Þegar ég ræddi við Helga rétt eftir andlát hennar sagði hann mér, að engri manneskju hefði hann kynnst, sem átti jafn gott og göfugt hjarta og hún tengdamóðir hans. Þar var ekkert að finna nema fölskvalausan kærleika til alls sem lifir. Mín persónulegu kynni af Guddu eru á sama veg. Ofáar eru símhringingarnar s.l. 5 ár til að spyrja um velferð mína og minna og ósjaldan barst pakki, sem hafði að geyma nýprjónaða sokka eða vettlinga til að hlýja fótum og höndum barnanna minna. Slíkar gjafir eru meira virði en gull og gersemar því að hver einasta lykkja er tekin af ást og umhyggju fyrir því lífi sem er að vaxa og viljinn til að vernda það birtist í þessum handaverkum. Þegar ég kvaddi hana Guddu mína var svo af henni dregið, að hún mátti ekki mæla, en augun voru lifandi sem aldrei fyrr og full tjáningar. Þaðan brá birtu á hrokkinn vanga af kærleik, sem aldrei dvín og lýsir þeim sem eftir ganga. Guðna, Erlu og Helga votta ég dýpstu samúð. I Guðs friði. Elsa G. Vilmundardóttir. Vertu trúr allt til dauAans og éj? mun gefa þér lífsins kórónu. Þessi ritningarorð koma öðru fremur í hug nú við kveðjustund Guðbjargar Guðvarðsdóttur. Guðbjörg fæddist að Þinghól í Hvolhreppi, Rangárvallasýslu, for- eldrar hennar voru Katrín Sigurðardóttir frá Kornhúsum í sömu sveit, ætt hennar var komin frá fólki sem flúði undan Skaftár- eldum 1783 vestur um sveitir, en faðir var Guðvarður Tómasson frá Miðhúsum í Hvolhrepp, hans ætt var hin mannmarga Víkings- lækjarætt. Nokkru eftir að Guðbjörg fæddist fór faðir hennar til Ameríku en Guðbjörg ólst upp með móður sinni lengst í Teigi í Fljótshlíð. Móðir hennar var þar vinnukona, og hafði dótturina í skjóli sínu. Varla munu þær mæðgur hafa haft mikil auraráð, því í þá tíð var árskaup vinnu- kvenna 20—25 krónur, svo erfitt hefur verið fyrir Katrínu að láta enda ná saman, en þau Teigshjón Valgerður Guðmundsdóttir og Sveinbjörn Sveinbjörnsson voru ekki bitasárir húsbændur, og tel ég að Guðbjörgu hafi fundist þau Teigshjón vera að nokkru sínir foreldrar. Strax og Guðbjörg stálpaðist voru það hin venjulegu sveitastörf sem tóku huga og hönd, kom fljótt í ljós að Guðbjörg var tápmikil telpa, enda ekki annað fyrir en þrotlaus vinna. Eftir að fullum þroska var náð voru vinnukonu- störfin hlutskiptið. Guðbjörg var í vist á nokkrum stöðum þar til hún giftist 7. des. 1935 eftirlifandi manni sínum Guðna Sigurðssyni frá Litlu-Hildisey í Austur-Land- eyjum. Hófu þau búskap í Vest- mannaeyjum, eignuðust þau eina dóttur Érlu, og er hún gift Helga Pálmarssyni, þeirra heimili er hér í borg að Blönduhlíð 48. Guðbjörg var andlega sterk kona, glaðvær og hispurslaus, sagði sína meiningu umbúðalaust án tæpitungu, virtist máski hörð, en slíkt var aðeins gríma til að MYIMDAMOTA Ad.ilstra>ti 6 simi 25810 herða viljann og auka þrekið. Alltaf gat hún hlegið sínum bjarta hlátri á góðri stund, jafnvel brosað þegar mest reyndi á, svo vel réð hún við erfiðleikana, en undir hispursleysinu sló gott og sterkt hjarta í orðsins fyllstu merkingu. Eins og fyrr segir hófu þau Guðbjörg og maður hennar búskap í Vestmannaeyjum 1935, þá hrjáði heiminn hin svonefnda heims- kreppa og þar af almennt atvinnu- leysi. Maður Guðbjargar var öðrum fremur heppinn með ýmsa vinnu, og afkoma heimilisins því góð, en heilsa Guðna varð fyrr en varði ótrygg, og gat hann því ekki beitt sér við störf nema stopult, þó úrvals starfsmaður væri, svo fljótt kom í hlut Guðbjargar að ganga í alla þá vinnu er gafst. Þó tókst þeim hjónum að eignast eigið hús, „Miðbæ“. Þar undu þau vel sínum hag, enda fór heilsa Guðna að styrkjast, og aðrir tímar að ganga i garð. En sagan endurtekur sig, og svo reyndist hér. Eins og tilgreint var um móðurfólk Guðbjargar, að það flúði Skaftarelda, eins mátti Guðbjörg nú hrökklast undan Heimaeyjargosi ásamt öðrum eyverjum. Þau Guðbjörg og maður hennar fengu hér í borg bráða- birgðahúsnæði, en innan tíðar fluttu þau til dóttur sinnar og tengdasonar að Bólstaðarhlíð 48 og var herbergi þeirra þar óðara nefnt Miðbær, hjá þeim Erlu og Helga voru gömlu hjónin borin á höndum, þeim var ekki kastað inn á biðsal dauðans, elliheimilin. En brátt fór heilsa Guðbjargar að bila fyrir alvöru, og á sjúkrahús var leiðn næst, þar dvaldi Guðbjörg síðustu mánuðina, lengi með óbil- aða lífsþrá en síþverrandi lífs- þrótt, og að lokum kom maðurinn með ljáinn og vann miskunnar- verkið. Og nú er Guðbjörg horfin af sjónarsviði þessa jarðneska lífs, færi betur að allir gætu lokað augum sínum með jafn hreinan skjöld og hún. Ég er viss um að gleði hennar er óblandin að mæta litlu dótturdóttur sinni fyrir handan hafið, telpuna sem hún gerði svo mikið fyrir meðan þær voru báðar hérna megin grafar, því Sigga litla þurfti svo mikillar hjálpar við á meðan hún lifði. Með þessum sundurlausu minningarbrotum kveð ég Guðbjörgu, og óska anda hennar guðsblessunar. Eiginmanni hennar, dóttur og tengdasyni sendi ég og kona mín samúðarkveðjur. Gamall sveitungi. ii Á lafoss-vœrðarvoðir tilvalinfermingargjöf ALAFOSSBUÐIN Vesturgötu 2 — sími lSUOk

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.