Morgunblaðið - 03.05.1978, Page 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 1978
MORGUNBLAÐIÐ RÆÐIR VIÐ GUNNAR EINARSSON,
LEIKMANN ÍSLANDSMÓTSINS í HANDKNATTLEIK,
OG BJÖRN JÓHANNESSON, MARKAKÓNG 1. DEILDAR
,, E r á kveð i n n í að
standa mig enn
beturí Danmörku"
— ÞAÐ hefur farið mikill tími í handknattleikinn og oft hefur þetta verið erfitt fyrir fjölskylduna, en ég sé alls
ekki eftir þeim tíma. Ég hef haft tækifaeri til að ferðast mikið erlendis og félagarnir sem maður eignast í gegnum
íþróttastarf eru fjölmargir. Sá sem þetta mælir er handknattleiksmaðurinn kunni, Gunnar Einarsson, sem varö
leikmaður íslandsmótsins í handknattleik sem rétt er nýlokið. f því tilefni og vegna þess að Gunnar heldur utan
í vikunni til Danmerkur til búsetu varð Gunnar við þeirri bón að svara nokkrum spurningum um íþróttaferil sinn.
— Á unglingsárunum í Hafnarfirði
fékk ég strax áhuga á handknattleik
og byrjaöi ég fyrst að leika með FH
og þá sem útspilari í 4. flokki. Hinn
góði árangur meistaraflokks FH
vakti áhuga flestra sem fylgdust
með íþróttum. Á þessum árum lék
ég mér mikið með þeim kunnu
handknattleiksbræðrum Ólafi
Einarssyni og Gunnari Einarssyni,
þeir voru alltaf áð skjóta á mark og
vantaði tilfinnanlega markmann svo
að ég var settur í markið og þar hef
ég haldið mig síðan. Ég gekk yfir í
Hauka og lék með þeim í þriðja
flokki og hef ávallt leikiö meö þeim
síöan, og leikir mínir með meistara-
flokki eru nú orðnir í kringum 230.
Félagslífið í Haukum hefur verið
mjög gott og skemmtilegt en samt
enginn vetur veriö jafn líflegur og
síðastliöinn vetur, sagöi Gunnar.
Þrátt fyrir að okkur tækist ekki að
sigra í neinu móti megum við vel
una við þann árangur sem liðið
náði, í því eru ungir menn sem eiga
eftir að láta mikið að sér kveða í
framtíöinni. Það sem varð okkur
helst að falli í vetur að mínu mati var
hversu slakur varnarleikur liösins
var, en svo ber að líta á að þeir
ungu menn, sem eru í liðinu, eiga
eftir aö öölast reynslu og fá meiri
hörku og eVég bjartsýnn á að þeir
eigi eftir aö færa Haukum íslands-
meistaratitil áöur en langt um líður.
— Það er geysilegur munur á að
leika með landsliði eða félagsliöi,
segir Gunnar, ég hef leikið alls 53
landsleiki en oft hef ég þurft aö sýna
mjög mikla þolinmæði því að tveir
góðir markmenn voru þá oft meö
mér í liðinu, þeir Hjalti Einarsson og
Ólafur Benediktsson. Það eru um 30
landsleikir sem ég hef þurft aö sitja
á bekknum og horfa á og það hefur
oft verið erfitt.
— Það var fyrst vorið 1973 sem
ég var valinn og kom það mér á
óvart, en ég öölaöist strax mikla
reynslu í aö leika viö erlend lið og
margir eru leikirnir mjög eftirminni-
legir, en þó líklega enginn eins og
landsleikurinn sem háöur var hér
heima á móti Frökkum 1974. Við
uröum aö sigra í leiknum meö átta
marka' mun til að komast í loka-
keppni hejmsmeistarakeppninnar.
Þaö tókst og ég man ekki eftir
jafnmiklum fagnaöarlátum áhorf-
enda en er þeir Axel og Geir voru
að raða inn mörkum á Frakkana.
löulega hefur mér gengið betur í
landsleikjum erlendis heldur en hér
heima, þaö hefur alltaf valdið hjá
mér einhverju sálarstríði þegar
áhorfendur hafa kailaö „inn á meö
Óla Ben“ þegar ég hef verið í
markinu. Það hefur jafnvei heyrst þó
aö hann hafi ekki verið í liöinu, og
mér hefur fundist sem mér væri ekki
treyst. Af þeim erlendu leikmönnum
sem ég hef leikið á móti er Klempel
sá pólski einna erfiöastur, hann
hefur lag á aö hanga í loftinu og
koma markmanninum úr jafnvægi
áður en hann lætur skotið ríða af.
Af íslenzkum leikmönnum er Ólafur
Einarsson sá erfiðasti, en þetta er
ábyggilega mjög misjafnt eftir
markvörðum. Ég hef til dæmis alltaf
átt gott með að verja frá stjörnu
íslenzka handknattleiksins, Geir
Hallsteinssyni. Auðvitað reyna skot-
menn aö læra á markmennina og
því er haldið fram, að það sé betra
að skjóta á mig vinstra megin. í
heimsmeistarakeppninni í Dan-
mörku skutu Danirnir tvívegis í röð
í vítaköstum til vinstri við mig,
sjálfsagt eftir fyrirmælum þjálfarans,
en ég varði þau bæði.
— Ég er þó ekki frá því, aö mér
gangi verst að verja þau skot sem
koma í vinstra horn marksins uppi
og hef ég reynt að bæta markvörslu
mína þar. Eg hef æft sérlega vel
þetta keppnistímabil sem nú er
lokið og er ánægöur með útkom-
una. Leikirnir voru hver öðrum
skemmtilegri en þó er fyrri leikurinn
við Val sá bezti. Þá tókst mér að
verja fimm vítaköst og hvert lang-
skotið af öðru. Verst þykir mér hve
okkur gengur illa á móti erkifjendum
Hauka, FH, og held ég einna helzt
að við séum með einhverja minni-
máttarkennd gagnvart þeim. Þó
skal ég viðurkenna, að þeir hafa
serlega leikreyndum spilurum á að
skipa sem hafa seiglast ótrúlega.
Einna erfiðast finnst mér þó að leika
á móti KR og Víking.
— í vikunni held ég til Danmerkur
og mun leika með Árhus KFUM
næsta keppnistímabil og er ég
ákveöinn í að standa mig enn betur
en með Haukunum. Þeir hafa gert
mér gott tilboð, útvegað mér vinnu,
húsnæði og ýmis hlunnindi og fæ ég
einnig nægan tíma til æfinga. Ekki
er hægt að segja annaö en að þetta
séu viðbrigði, þar sem hér heima
hef ég þrælaö í allt að 12 stundir á
sólarhring jafnframt því sem ég hef
veriö að æfa íþróttir. Mín skoöun er
sú, aö það verði að gera meira fyrir
afreksmenn í íþróttum hér á landi ef
stöðnun á ekki eftir að eiga sér
stað.
— Allur sá tími, sem íþróttamenn
fórna eingöngu ánægjunnar vegna,
bitnar um of á fjölskyldunni, sagöi
Gunnar að lokum.
— Þr.
„Það fylgirþví
sérstöktilfinning
að skora mark"
MARKHÆSTI maður íslandsmótsins í handknattleik, sem nýlega er lokið varð Björn Jóhannesson, Ármanni.
Viö ræddum við Björn í lok mótsins og báðum hann aö segja okkur í táum oröum frá áliti sínu á framkvæmd
mótsins og handknattleiksferli sínum í stórum dráttum. Fer viðtalið hér á eftir.
— Handknattleiksferill minn
hófst þegar ég var 12 ára gamall. Þá
æxlaöist þaö þannig til, aö heill
bekkur í Vogaskóla, þar sem ég
stundaði þá nám, fór á handknatt-
leiksæfingu í gamla Hálogalands-
bragganum og ég slóst að sjálf-
sögðu í hópinn og hef loðað við
þetta síðan. Þetta var á æfingu hjá
Ármanni og í því félagi hef ég ávallt
verið síðan og hef nú leikið með
meistaraflokki Ármanns í 11 ár,
þannig að segja má, aö ég sé
enginn nýgræöingur í þessu. Ég hef
Ifka átt því láni aö fagna aö vera
undir stjórn ágætra þjálfara allan
þennan tíma en oftast hafa þeir
Davíð Jónsson og Alfred Nábye
verið með þá flokka sem ég hef
leikið með, og staðiö sig með prýði.
Leikir mínir með meistaraflokki eru
nú í kringum 220 alls, þá hef ég
leikiö 7 unglingalandsleiki og var í
unglingaliöinu sem tókst aö sigra í
Norðurlandameistaramótinu 1971,
og er þaö í eina skiptiö sem ísland
hefur sigraö á Noröurlanda-
meistaramóti unglinga.
— í vetur vorum við í Ármanni
frekar óheppnir í 1. deild og var
margt sem gerði það að verkum.
Eitt var þaö aö æfingaaðstaðan var
slæm, við misstum oft þá æfinga-
tíma, sem liðið átti að hafa í
Laugardalshöllinni, vegna kapp-
móta og fyrir áramót höfðum við til
dæmis einn tíma til afnota. Þá háðu
meiösli leikmönnum okkar verulega
og iöulega vantaöi einn eöa fleiri í
liðið. Smátt og smátt seig því á
ógæfuhliðina og síðari leikurinn við
Víking, sem við töpuðum 21 — 18
eftir að hafa komist í yfirburöa-
stöðu, 9—2, breytti viðhorfinu til
mótsins og fall niður í 2. deild varð
ekki umflúið. Þetta tímabil varð
samt dýrmæt reynsla fyrir hina ungu
menn, sem í liðinu spila. og það
verður ekki langt þar til Ármann
leikur í 1. deild aftur. Þaö má segja
að við séum nú að byggja upp nýtt
liö. Flestir yngri leikmenn liðsins eru
nýfarnir að leika með meistaraflokki
og er mikils að vænta af þeim í
framtíðinni. Strákar eins og Jón V.
Sigurðsson, Pétur Ingólfsson og
Friðrik Jóhannsson o.fl. verða
sterkir handknattleiksmenn þegar
fram í sækir. Þeir hafa verið alla
yngri flokkana í Ármanni og það tel
ég vera mikilvægt. Ég tel óæskilegt
að skipta um félög vegna félagsand-
ans, það getur tekið langan tima aö
komast inn í félagsskap sem hefur
myndast á mörgum árum og í
gegnum marga flokka í íþróttum.
— Þá finnst mér tíðarandinn hafa
breytzt of mikið, menn eru farnir að
hugsa of mikiö um sjálfa sig en ekki
félagiö, þeir veröa aö læra aö skilja
aö félagið eru þeir sjálfir. í dag
hugsa of margir hvaö getur félagiö
gert fyrir þá en ekki hvað þeir geti
gert fyrir félagiö. Þetta er mín
reynsla eftir að hafa starfaö töluvert
að félagsmálum jafnframt því að
leika handknattleik. Of mikill tími
þeirra sem að félagsmálunum starfa
fer í að betla peninga til starfsem-
innar og of oft er þetta meira og
minna vanþakkaö. Nú eftir að
áhorfendum að íslandsmótinu fór
aö fækka svo verulega eins og raun
ber vitni þá minnka tekjur deildanna
til muna og ég hef alltaf verið á móti
því að slíta Islandsmótiö í sundur
eins og gert hefur verið nú í tvö ár.
Það er alger forsenda að mótið hafi
altan forgang til aö viöhalda áhuga
fólksins en raunin hefur verið sú, að
það er ekki aöeins slitiö í sundur
heldur er sífellt verið aö fresta
leikjum og mótanefnd í vetur hefur
alls ekki staöiö sig sem skyldi. Ég
hef einnig verið að dæma í vetur og
fundið, að þetta hefur einnig haft
áhrif á störf dómara, áhugi þeirra
hefur minnkað verulega viö það að
alltaf er veriö aö hringla til meö
leikina. Gott skipulag á Islandsmót-
inu meö góöum stíganda er líklegast
til að vinna aftur áhuga fólksins. Það
er nægur efniviöur hér á landi og ég
tel aö þaö ætti ekki aö hafa nein
áhrif þó aö nokkrir leikmenn leiki
erlendis. Fólkið er hins vegar vant
góðum handknattleik og gerir því
miklar kröfur.
— Ég er ekki á þeirri skoöun að
fækka eigi liöum í 1. deild. Breiddin
er nægileg til aö hafa þar 8 liö.
Stefnu gagnvart landsliöinu þarf
hins vegar að breyta og tvímæla-
laust verður aö huga meira að
unglingastarfinu líkt og gert er hjá
KSÍ.
— Mér finnst sjálfsagt að ráða
erlenda þjálfara þó svo ég telji það
ekki allra meina bót. Það er hins
vegar Ijóst að þeir eiga betra með
aö halda aga og hafa þaö einna
helst fram yfir íslenska þjálfara.
Aö lokum báöum viö Björn að
segja okkur frá því hvernig hann
færi að gera öll þessi mörk.
— Ég hef ekki neina sérstaka
formúlu fyrir markaskorun og í vetur
reyndi ég ekki aö vera í neinu
markaupphlaupi. Ég spila fyrst og
fremst fyrir liðiö en ekki sjálfan mig
enda var ekki lögð nein sérstök
áhersla á aö gera mig markhæstan,
en hins vegar tók ég flest öll
vítaköst liösins og þaö hjálpar upp
á. Það fer eftir ýmsu hvenær maður
reynir skot í leikjum og að sjálf-
sögðu bíður maður eftir sem bestu
skotfæri þó að oft vilji brenna viö,
að reynt sé of fljótt, einkum þegar
maður er orðinn þreyttur og er ekki
vel upplagður. Ég geri ekki mikiö af
því aö skoða markmennina nema
helst í sambandi við vítaköstin. Þá
reynir maður að sjá út handahreyf-
ingar og fótaburð markmannsins.
Erfiðasti markmaður sem ég leik á
móti er Gunnar Einarsson í Hauk-
um. Þaö er erfitt að eiga viö hann
í vítaköstum jafnt sem langskotum
Þaö er alltaf ánægjulegt aö sjá
knöttinn fara í netiö og vissulega má
segja aö því fylgi viss tilfinning.
Þr.