Morgunblaðið - 15.08.1978, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. ÁGÚST 1978
GRANIgöslari
Um varan-
lega vegi
Hér fara á eftir nokkrar vanga-
veltur manns, sem segist aka
mikið úti á landi, um vegamálin og
telur hann að leggja beri alla
áherzlu á varanlega vegagerð út
um landið, jafnvel þótt það kunni
að kosta mikið:
„Margt og mikið hefur verið
rætt og ritað um vegamálin okkar
og í ht skipti sem einhverjar
hækkanir verða t.d. á bensíni eða
innflutningsgjöldum eða öðru
tengdu bifreiðum, þá rúka allir
upp til handa og fóta og spyrja í
hvað peningarnir fari. Allir vilja
fá alla þá peninga, sem teknir eru
af bíleigendum á einn eða annan
hátt, í vegina og er það alls ekkert
óeðlileg ósk. Er það raunar
merkilegt hversu fálega og með
mikilli stillingu fólk hefur tekið
t.d. síðustu bensínhækkun.
Þegar talað er um varanlega
vegi, þ.e. vegi með varanlegu
slitlagi, telja flestir að það sé
þjóðhagslega hagkvæmt. Nefnt er
að þá slitni bílar minna, viðhald
þeirra verði ódýrara, gjaldeyrir
sparist í minni varahlutakaupum
og jafnvel bensíni o.fl. o.fl. Allt
þetta er sjálfsagt satt og rétt og
nefna má einnig þau miklu þæg-
indi, sem af þessu leiðir. Hversu
mikil breyting varð það t.d. ekki
fyrir Suðurnesjamenn að fá
steypta veginn og hversu miklu
þægilegra er ekki nú að aka austur
fyrir fjall?
Af þessu stafa líka ekki aðeins
aukin þægindi og ýmiss konar
sparnaður, heldur má líka segja að
vegir með varanlegu slitlagi séu
hættuminni en malarvegir.
Hversu rriargir hafa t.d. ekki ekið
heimleiðis með kurlaða framrúðu?
Sumarfríið ónýtt og öll ánægjan
horfin eingöngu vegna glanna-
skapar einhvers sem á móti kom,
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Út af fyrir sig er það ágæt regla
að taka trompin af höndum
andstæðinganna við fyrsta tæki-
færi. Þó verður að meðhöndla
reglu þessa með varúð.
Spilið í dag sýnir þetta nokkuð
vel. Við lítum á hendur norðurs og
suðurs. Spil austurs og vesturs eru
gleymd enda tóku þeir ekki þátt í
sögnum og suður gaf.
Norður
S. 963
H. KD5
T. ÁK4
L. K942
Suður
S. KG10875
H. G6
T. D52
L. Á8
Suður var sagnhafi í fjórum
spöðum og vestur spiiaði út
tígulsjö. Hvernig myndu lesendur
haga úrspilinu?
Þegar spil þetta kom fyrir tók
sagnhafi útspilið í borðinu og
spilaði strax trompinu. Nía, lágt,
lágt og vestur tók á drottninguna.
Hann hélt áfram með tígulinn,
spilaði þristinum, sem suður tók á
hendinni og spilaði spaðafimmi.
En vestur tók strax á ásinn og
austur átti ekki til spaða, lét hátt
hjarta. Vestur hafði greinilega
reiknað með þessu. Hann spilaði
hjarta, sem austur tók með ás og
síðan trompaði vestur tígul. Einn
niður.
Eflaust hafa lesendur komið
auga á villu spilarans. Hann
spiiaði trompunum of snemma.
Sama var á hvorri hendinni hann
tók útspilið en síðan þurfti að fara
í hjartað. Einmitt það sem við
hefðum gert. Austur má fá á ásinn
þegar hann vill. En hann getur
ekki komið í veg fyrir, að við látum
tígul af hendinni í annað hjarta-
hjónanna og að því loknu er
kominn tími til að spila trompun-
um.
Með þessu móti höfum við komið
í veg fyrir, að hann fái slag á
trompsmáspil, hafi hann átt ÁD4
ásamt tvíspili í tígli.
|/raWM| ■' M Alf A K Framhaldssaga eflir Mariu Lang
VV I I ■ ■ |1 ^ | | II III U I Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaói

39
hvolft... hafa þau sjálfsagt öll
átt sinn þátt í húllumhæinu.
ÍO. kafli
Kirsuber og
cyankalium
En Nanna Kasja sökkti sér
niður í alls konar atriði sem
ckki komu kjarna málsins við
og tók alls konar hliðarspor
sem oftar beindust að einka-
sorgum hennar en hörmuiegum
afdrifum Matta Sandor.
— Ilvort ég þekkti hann vcl?
Jú, ætli megi ekki segja það.
Við bjuggum í sama
stigagangi... það voru tveir
inngangar í húsið bæði til Lisu
og okkar. Fínni inngangurinn
var frá Prestgötunni og eldhús-
uppgangurinn var úr portinu.
Svo auðvitað rákumst við oft
hvort á annað. Og ef ég bakaði
bollur bauð ég honum stundum
upp á kaffi. Og svo einn
laugardaginn þegar við ætluð-
um að fá okkur kaffi kom
Zacharias sálugi askvaðandi.
— Frændi mannsins þíns?
— Já. Ivar var á ferðalagi.
Og ég gat ekki þolað gamla
manninn, hann var orðinn svo
kalkaður. En Matti var ekkert
nema bliðan og notalegheitin
við gamla kurfinn og hiustaði á
allt sem hann þusaði eins og
honum þætti gaman að þessu
rugli. I>ó sagði hann ekkert
nema bara já og nei. Þannig
var hann — Matti. Og það var
indælt að gamla hróið skyldi fá
svona elskulegan hiustanda
síðasta daginn sem hann
liíði...
Reyndar var það ekki Zach-
arías Iversen sem Christer
hafði mestan áhuga á að ræða,
en hann bar þó upp spurning-
una sem hún beið eftir.
— Ætlarðu að scgja mér að
hann hafi síðan farið heim að
Móbiikkum. lagzt upp í loft og
dáið daginn eftir?
— (íldungis það sem hann
gerði, sagði hún afdráttar
lausri röddu og nú var ekki
viðlit að stöðva orðaflauminn.
— Hann dó sama daginn og
gamli kóngurinn og Severin
læknir staðhæfði að það hefði
verið andlát kóngsins sem
gerði útslagið. Því að korter
fyrir níu um morguninn var
tilkynnt í útvarpinu að Gústaf
fimmti hefði látizt á Drottning-
arhólmshöll og fánar skyldu
dregnir í hálfa stöng um allt
landið. Og þá staulaðist hjart-
veiki gamiinginn út á hlaðið í
rigningu og roki og dró fánann
í hálfa stöng.
— Og það hefur verið hjarta
hans ofviða?
— Já, hann ílýtti sér inn í
svcfnherbergi tii að taka
hjartatöflurnar sfnar, en datt
svo aftur á bak á rúmið og dó.
Vinnukonan hans hringdi til
mín þegar hún kom á mánu-
daginn og þá var auðvitað öllu
um lokið.
— Hvað meinarðu með því?
Frúin hneppti loks fáeinum
hnöppum á sloppnum sínum og
sagði óþoiinmóði
— Já, því að uppf rá því sá ég
heldur ekki Matta Sandor, né
heldur gafst mér tími til að
velta ástamálum hans fyrir
mér, því að ég var önnum kafin
við að skipuleggja allt mögu-
legt. fá dánarvottorð, undirbúa
jarðarförina og sjá um sorgar
flíkur. Ivar var svo nákvæmur
mcð allt svoleiðis. Og svo...
var hann meira að segja hund-
óánægður með ailt.
— Með hvað til dæmis?
— Hattinn minn, til dæmis,
sagði hún einfeldnislega. —
Ilann rausaði bókstaflega út af
öllu. Við erfðum ekki nóg í
reiðufé til að horga útfiirina og
ég hafði talað við rangan
útfararstjóra og valið vitlausa
kistu og svo hafði ég sent allt of
löng skeyti.
Christer mundi eftir hinum
mikla aldursmuni Ivarsen sölu-
stjóra og Nönnu Kiisju.
— Og svo, sagði Nanna
Kasja og andvarpaði, — svo