Morgunblaðið - 22.09.1978, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 1978

MORödKc-.'v^
Mnma * 1 5

Mgr tókst þó, væna mín, að
f inna aftur húsið og þig!
Á fætur. Á fætur. — Einn-
tveir— þrír fjórir...!
Reimleikar hér, — neiii. — Þau
450 ár sem ég hef verið hér hef
ég aldrei séð skugga af draugi
hvað þá heldur meir.
Létu þeir þjód-
félagið í friði?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í dag spreytum við okkur á
viðfangsefni í vörn. Erum með spil
suðurs en vestur er sagnhafi í
fjórum spöðum.
Austur
S. KG96
H. KD
T. ÁK93
L. K98
Suður
S. 72
H. ÁG1095
T. DGIO
L. ÁG6
Sagnirnar skipta ekki máli að
öðru leyti en því, að við höfum sagt
hjarta eftir opnun austurs en
norður alltaf pass. Hann spilar út
hjartatvisti og við fáum slaginn.
Borðið fær næsta slag þegar við
spilum aftur hjarta og sagnhafi
tekur síðan þrjá slagi á tromp en
norður fylgir lit og við látum
hjarta. Síðan tekur sagnhafi á
tígulás og kóng í borðinu og spilar
þriðja tígli. Við fáum slaginn á
drottninguna en norður lætur
hjarta. Nú eru eftir fimm spil á
hendi og við eigum eftir tvö hjörtu
og laufin þrjú. Laufásinn getur
orðið þriðji slagur varnarinnar en
hvar á að fá þann fjórða og hvaða
spili spilum við?
Útspilið, hjartatvisturinn, bend-
ir mjög ákveðið til þess, að norður
hafi átt fjögur hjörtu í upphafi. Og
samkvæmt því er ljóst, að skipt-
ingin á hendi vesturs er sú sama
og í borðinu. Hann á þannig eftir
einn spaða, einn tígul og þrjú lauf.
Og við sjáum, að eigi norður
laufdrottninguna er sama hvað við
gerum. Tveir slagir á lauf eru þá
öruggir.
En er nokkur möguleiki að finna
fjórða slaginn ef vestur á drottn-
inguna. Eiginlega ekki. Við eigum
út á óheppilegum tíma og þurfum
og spila okkur í óhag. En þó er
hugsanlegt að gera spilaranum
erfitt fyrir ef norður á lauftíuna.
Við spilum nefnilega laufgosa.
Það er ekki útilokað, að hann falli
fyrir þessu bragði. Möguleikinn er,
að hann láti lágt af hendinni, taki
slaginn með kóngi og spili síðan
laufníunni. Og við vonum, að hann
haldi okkur eiga lauftíuna, falli í
gildru okkar, svíni og á góðum degi
gæti brella þessi tekist.
COSPER
Við verðum að horfast í augu við staðreyndirnar
Dúlla mín. — Kærastinn þinn hefur svikið okkur!
„Kæri Velvakandi.
Það er ekki ýkjalangt síðan að
einn af galeiðuþrælum Bakkusar
konungs ritaði í dálka þína nokkur
orð og var niðurstaða þeirra sú að
mig minnir að við þessir bindind-
ispostular sem vildum heilbrigt
mannlíf, skyldum láta þá sem
neyta fíkniefna í friði því okkur
kæmi bókstaflega ekkert við hvað
þeir gerðu.
Mér þótti gaman að lesa þessi
orð og gagnlegt að því leyti að ég
fann að hjá þessum manni var
samvizkan að vakna og byrja að
segja til sín og hann þurfti að
hrinda einhverju frá sér, en einu
gleymdi þessi ágæti maður og það
var hvort hann og hans líkar
mundu þá hafa það gagnkvæmt og
láta þjóðfélagið í friði. Það kom
hvergi fram og því hlýtur manni
að skiljast að þeirra einna sé
rétturinn, þeir megi gera það sem
þeim sýnist, það sé þeirra einka-
mál þótt ég og fleiri þegnar
þjóðfélagsins verði að kosta dýra
lögreglu, dómstóla, hæli og hvað
eina einungis til að hirða afrakst-
urinn af þeirra lífi og látum. Þessu
gekk þessi góðu maður alveg
framhjá.
En málið er bara ekki svona
einfalt. Það er varla orðinn til sá
einstaklingur sem ekki verður
fyrir barðinu á þessu baráttuliði
og þrælum Bakkusar. Maður þarf
ekki annað en að vera í sambýli við
þá til að finna fyrir gæðum þeirra
og gagni og það hafa sagt mér
margir að þeir hafi orðið að una
því að hafa ekki svefnfrið, svo ekki
sé meira sagt.
Það er varla hægt að sækja svo
dansleiki að ekki megi búast við
leiðindum og jafnvel pústrum.
Marga veit ég sem kynoka sér við
að fara í sparifötin á mannfagnaði
og kemur því gallabuxnatískan af
sjálfu sér.
Eg minnist þess í uppvexti
mínum að þá þótti sjálfsagt að
fjölskyldan öll sækti mannfagnaði
ef því var hægt að koma við. Þá
var ekki unglingum stíað frá
fullorðnum og æskunni frá þeim
eldri. Tilhlökkun í þessa fagnaði
man ég enn og áhrifin frá þeim og
minningarnar eru bjartar og
fagrar, en hvorki vitleysu- né
spýjukenndar eins og nú er hæst
til dags.
Því er svo komið í þjóðlífi voru
að engum er óviðkomandi hvernig
þessi bakkusarlýður hagar sér og
hver maður með óbrjálaða dóm-
greind hlýtur að leggja sitt lóð á
vogarskál þess að bæta úr þessu
ástandi landi og lýð til uppbygg-
ingar og blessunar.
Á.H.“
Hér fer á eftir bréf úr nokkuð
annarri átt en bréf Á.H., en bréf
Arnar hefur verið stytt örlítið.

WWt «S ■
íf \r "
> <$* *■*■* *’■ %
■ t,
Kirsuber í nóvember
72
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði
og ... og þeir voru á eilííum
þönum út og suður.
— Og hvað með þig?
Fíngert andlit hennar var
fölt en gérsamlega svipbrigða-
Jaust.
— Það er alveg augljóst.
sagði hún — að ég hefði ekki
átt að vera í minnstu vandræð-
um með að taka flöskuna. En
eini mcinbugurinn sem ég sé á
því er að ég hefði íarið að gera
það þegar fleira fólk var hér.
— Einmitt þess vegna! Af
tilvíljun eru hér staddir þrt'r
félagar þínir sem fyrir tuttugu
og fimm árum hafði fallið sams
konar grunur á í efnaverk-
smiðjunni. Ef þú vildir stokka
spilin vel þá hefðirðu ekki
getað valið þér heppilegri
stund og stað.
— Ég held ekki að ég sé sú
eina sem hefði komizt að
þessari niðurstöðu ef það hefði
legið fyrir. sagði hún.
En honum til undrunar sá
hann ailt í einu dökk augu
hennar fyllast tárum og hún
var mjög miður sín er hún
bætti við.
— Hva ... hvað haldið þið að
þjóíurinn ætli að gera við
efnið... í þetta skipti?
— Ilamingjan sanna.
Christer minn. sagði Severin
laknir næstum samtímis. —
Hvað eigum við eiginlega að
gera. Það er að vísu lítil flaska
sem hér er um að ræða en í
henni er kröftugt eitur. Við
getum auðvitað kallað lögregl-
una á vettvang og krafist
húsleitar hjá íjórum manneskj-
um en það væri ámóta og leita
að nál í heysátu. Og það myndi
taka drjúgan tíma. Við verðum
að gera eitthvað á
STUNDINNI..
Christer var byrjaður að
hringja til lögreglustöðvarinn-
ar.
— Við verðum að byrja á því
að vara þessi fjögur við. Eitt
þeirra hefur eitrið undir hönd-
um. Hin þrjú verða að iáta það
ógert að borða eða drekka
eitthvað frá og með þessu
augnahliki til miðnættis á
morgun.
— Ég hcf fengið mína aðvör-
un, sagði Judith. — Ég ætla að
fara í hvelli.
— Hvert?
— í Þrjár litlu konurnar.
Rolle bfður þar eftir mér.
— Iljá Klemens. Þá verður
þú mér samíerða... Ilalló,
þetta er Christer Wijk. Hvar er
Erik Bcrggren? í lögreglubfln-
um? Og hvar er hann niður-
kominn.
Ilann krotaði nokkur orð
niður á hiað og afhenti Severin.
— Komdu þessu til Erk.
Hann hefur sem betur fer verið
inni í þessu máli svo árum
skiptir. Hann ekur þér til
Nönnu Kösju. en þú vcrður að
sjá um hana. því að ég hef beðið
Erk að leysa annað öllu örð-
ugra viðfangsefni. Komdu
Judith, við skulum hraða okk-
ur niður í veitingahúsið.
Klemenson veitingastjóri
virtist eilítið stressaður og
áhyggjufullur. þegar hann
heyrði hvað Wijk lægi á hjarta.
— Já. Rolle Norell situr inni
við sitt venjulega borð... en þú
vilt fá stað þar sem þið getið
talað saman í ró og næði? Við
okkur öll? Það er strax erfið-
ara. Ef það væri mánudagur —
en nú er fulit eins og alltaf á
miðvikudögum bæði í diskótek-
inu og hérna uppi.
Hann klóraði sér í höfðinu og
virtist hvorki sjá né heyra
unglingana sem streymdu inn í
diskótekið. Flest þeirra hróp-
uðu kumpánlega til hans.
— Ha- Klemens. Góða kvöld-
ið. Blessaður!
— Auðvitað geturðu fengið
aðgang að fbúðinni minni,
sagði hann svo — en ég heí
ekki nóg starfslið til að geta
látið þjóna ykkur þangað.
— Það er í stakasta lagi,
sagði Christer — og þú getur
bókað að við þurfum ekki að
láta bera í okkur hvorki mat né
drykk.
Nokkru síðar sátu þau í