Morgunblaðið - 30.09.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 1978
Ek 'ar úti í Karðinum. ok hvaða árstími holdurðu að nú fari í
hönd?
Kjateði er þctta í þér. — Ég
þurfi gleraugu?
BRIDGE
Um verzlanir í
lúgum og umgengni
„Á horni Skálholtsstígs og
Grundarstígs er lítil verzlun sem
ungmenni úr nálægum skóla
sækja mikið. Salan þar fer öll
fram gegnun lúgu og fer mikið af
neyzlu þar fram í frímínútunum
og á leið í skólann. Þessum
neyzluvenjum fylgir að alls konar
umbúðum og matarleifum t.d.
pylsum með sinnepi er fleygt á
götuna þ.e. gangstétt svo af hlýzt
mikill sóðaskapur sem ekki er
reglulega hreinsaður nema yfir sé
kvartað við hreinsunardeild borg-
arinnar.
En 'meðal annarra orða: Væri
ekki hægt að láta loka lúgunni og
opna inn í verzlunina því það
sýnist vera nóg rými þar? Þetta
mun í upphafi hafa verið ætlað
undir litla verzlun, sem okkur
vantar tilfinnanlega víðar í borg-
ina, en óheppileg atvik réðu því að
þar fer nú fram ölmang gegnum
lúgu og ýmislegur pakkavarningur
ásamt sígarettum o.fl., sem ungl-
ingarnir kaupa og neyta. Þetta er
ekki sagt núverandi eigendum til
miska, þeir þrífa alla jafna
vendilega fyrir framan dyr sínar
og þeir eru ekki upphafsmenn að
þessum rekstri þarna, en það
stafar mikill óþrifnaður af þessum
verzlunarvenjum í gegnum lúgur.
Það getur vel átt við víðar og því
segi ég burt með lúgur og rekið
verzlun innandyra þar sem hús-
rými á annað borð leyfir. Það yrði
áreiðanlega drýgri tekjulind og
miklu betra fyrir viðskiptavini að
bíða eftir afgreiðslu innan húss en
að norpa kaldir og skjálfandi á
vindasömu horni. Þá myndi um-
hverfið allt breytast, betri siðir
skapast því unglingarnir sem hér
stunda nám í nálægum skóla hafa
alltaf verið hljóðlátt og gott fólk
þó einn og einn finnist innan um
svartur sauður.
Það er annað sem ég vildi
minnast á en það er þegar ölbílar
koma með varning sinn í verzlun
þessa. Þá er þeim lagt á horni
þriggja gatna sem þröngar eru
mjög og þessir bílar eru engin
smásmíði. Þeim er lagt þannig að
til mikillar hættu er og hér hafa
orðið stórslys og man ég eftir
dauðaslysi á þessu horni og margs
konar skaði hefur orðið á bílum
hér á horninu. Gæti þessi afferm-
ing ekki farið fram um bakdyr sem
Umsjón: Páll Bergsson
Það skiptir ekki svo litlu máli að
hafa heppnina með sér í lífinu. En
ekki má gleyma því, að hver er
sinnar gæfu smiður og réttmæti
máltækisins kemur ekki síður
fram við spilaborðið en í daglega
lífinu.
Gjafari suður, austur-vestur á
hættu.
Norður
S. G1092
H. 72
T. Á42
L. ÁK72
Austur
S. 8654
H.10984
T. 86
L. G105
Suður
S. Á3
H. ÁKG653
T. K107
L. 98
I leit að slemmu hættu norður
og suður sér út á hálan ís. Suður
varð sagnhafi í fimm hjörtum en
austur og vestur höfðu alltaf sagt
pass. Vestur spilaði út tíguldrottn-
ingu.
Sagnhafi tók slaginn á hendinni
og þegar hann tók á tvö hæstu
hjörtun kom í ljós, að austur átti
trompslag vísan. Suður spilaði þá
lágum spaða frá hendinni. Vestur
tók strax á kónginn og skipti í
laufþrist, sem tekinn var í borðinu.
Sagnhafi spilaði spaða á ásinn, fór
inn á borðið á lauf og spilaði vel
sinn gang. Átti austur drottning-
una? Þá var nóg að láta tígul af
hendinni. Og eflaust var það
meiningin þegar sagnhafi spilaði
lága spaðanum undan ásnum. En
vestur hafði þá verið óeðlilega
fljótur að taka á kónginn. Áð
lokum ákvað suður að trompa,
drottningin kom í og síðasti
spaðinn í borðinu gaf þá ellefta
slaginn.
Að spila spaðaþristinum undan
ásnum virðist í fyrstu stórkostleg
hugmynd. En í rauninni var mun
betra að taka fyrst á ásinn. Þá
væri hugmyndin að fá slagi á
smáu trompin á hendinni með því
aö trompa spaðana og laufin.
Nægar innkomur í borðið gerðu
þetta mögúlegt og að lokum gætu
tígulslagur vesturs og trompslagur
austurs fallið saman. En eins og
spilið liggur yrði spaðagosinn
ellefti slagurinn eftir sem áður.
Vestur
S. KD7
H. D
T. DG953
L. D643
| I I KAK Í HÁllDlHhOK Framhaldssaga eftir Mariu Lang
I I II w III l^r I Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði

80
sá hann skugga við veginn og
vissi að þar var sá sem hann
leitaði.
— í dag, sagði hann, —
gekk ég framhjá ferðaskrifstof-
unni. Og þá datt mér í hug að
þú hefðir kannski notað tæki-
færið og komið þér héðan.
Hann íékk ekkert svar.
— En hefur þá læst þig inni
þess í stað!
Það var orðið áliðið. Og frá
lagalegu sjónarmiði var
kannski allt um seinan. En
meðan hann bjó sig undir
lokaátökin. leit hann ekki einu
sinni á armbandsúrið.
— Það byrjaði á Móbiikkum.
ekki satt? Hvernig komstu
þangað? Var einhver sem
keyrði þig þangað ...?
— Matti... Matti tók mig
með. En hann vildi ekki íara
heim að ba-num. Svo að ég varð
að ganga kflómetra leið eða
svo.
Riiddin var eðlileg og blátt
áfram næstum vingjarnleg.
— Aðaldyrnar voru í hálfa
gátt og það var súgur í húsinu.
Inni í svefnherberginu lá sá
gamli ofan á rúminu sfnu.
Ilann var steindauður.
— Og allir seðlarnir á skrif-
borðinu?
— Nei. nei. Ekki var það nú.
Flestir höfðu fokið niður á
gólfið og ég tíndi þá upp. Það
var dálagleg fúlga. Tvö hundr-
uð þúsund krónur eða svo.
— Tvö hundruð þúsund
krónur fyrir tuttugu og fimm
árum. sagði Christer seinlega.
— Það svarar til að vera
nokkrar milljónir núna.
— Já. fyrir mig voru þetta
óheyrilega miklir peningar.
IIANN þurfti ekki lengur á
peningunum á halda. En öðru
máli gegndi um mig. svo að ég
lagði þá í umslag og hélt mína
leið með þá. Ég man ekki núna
hvort ég var nokkuð á báðum
áttum.
— Ilvað sagðirðu Matta
Sandor mikið á heimleiðinni?
— Ég laug að honum. Ég
sagði að Zacharias hefði ekki
verið hcima og nefndi ekki
seðlana einu orði.
— En hann komst að því
samt! Hvernig bar það að?
— Það var sjálfum mér að
kenna ... vegna þess ég hegð-
aði mér svo kjánalcga. Ég var á
báðum áttum og ímyndaði mér
að lögrcglan myndi allt í cinu
hirtast hjá mér og væna mig
um stuldinn. Ég þorði ekki að
hafa umslagið hjá mér og ég
vissi ekki hvar ég átti að koma
því fyrir.
— Grenilega hefur sla-m
samvizka þarna gert vart við
sig. sagði Christer þurrlega. —
þú ætlar kannski i ofanálag að
halda því fram að það hafi
verið þú sem komst umslaginu
fyrir hjá Matta.
— Já. Ég límdi aftur um-
slagið og bað hann að geyma
það fyrir mig smátíma. Já — af
öllum manneskjum á þessari
jörð skyldi ég einmitt velja
Matta. ]
— Var hann ekki forvitinn
að vita hvað var í umslaginu?
— Hann var aldrei forvit-
inn. Og hann sagði fátt og fór
aldrei með fleipur. Hann var
ákaflega áreiðanlegur.
— Hvað gcrðist svo?
— Ég held að hann hafi
orðið tortrygginn þegar ég
vildi fara upp að Móhiikkum.
Ilann hafði hitt Zacharias og
hann hafði séð úttroðið
peningaveskið. Og hann komst
ekki hjá þvf að heyra að gamli
maðurinn hefði gefið upp önd-
ina og allir seðlarnir væru
horfnir eins og diigg fyrir sólu.
En auðvitað SAGÐI hann
ekkert að hragði. Það leið heil
vika áður en hann opnaði
munninn.
— Og það varst þú. sagði
lögregluforinginn við skugg-
ann í horninu. — sem tókst
eitrið á rannsóknarstofunni.
— Það var nú eiginlega upp
á grín. Að minnsta kosti þá.
— En sunnudaginn eftir —
á Allrasálnamessu. hafði Matti