Morgunblaðið - 05.10.1978, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. OKTÓBER 1978
MW £*>v.
MORÖ-dKf-Á^j?___
KArriNU * J «s-
I' C'í' 4 <
I»ví þá númer á hílinn? — É)í á
bara þonnan.

BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I spili dagsins eru þrír gjafa-
slatíir óumflýjanleííir oj? vandinn
snýst um, að koma í veg fyrir að
tapa fjórða slagnum. Þú ættir að
legjya finKurgómana yfir hendur
austurs og vesturs og líta síðan á
framhaldið.
Suður gefur, allir á hættu.
Norður
S. 1065
H. K64
T. 842
L. K982
Vestur
S. D94
H. G106
T. DG53
L. D104
Austur
S. G7
H. Á9732
T. 106
L. G653
Suður
S. ÁK832
H. D5
T. ÁK97
L. Á7
Vestur og austur hafa alltaf
satrt pass en lokasögnin er fjórir
spaðar spilaðir í suður. Vestur
spilar út hjartagosa og suður fær
slaginn.
Þú býst við og vonar, að
spaðarnir liggi 3—2 og gefur þá
þar einn slag. Einn slagur verður
gefinn á hjarta og þú mátt þannig
gefa aðeins einn slag á tígul. En
hvernig?
Ef þú tekur á tvo hæðstu
spaðana og spilar síðan þrisvar
tígli er hætta á, að vörnin geti
tekið síðasta spaðann úr borðinu
áður en hægt er að tromþa þar
fjórða tígulinn. Auðvitað sleppir
þú þeim möguleika að tíglarnir
falli 3—3. Og auövitað er ekki
betra að spila strax þrisvar tígli.
Þá er hætta á, að yfirtrompun gefi
vörninni tvo spaðaslagi. Ertu
búinn að gera upp hug þinn?
Við gerum langa sögu stutta og
spilum strax í öðrum slag lágum
tígli. Strax og við komumst að
aftur, væntanlega eftir að vörnin
spilar tvisvar hjarta, tökum við á
ás og kóng í spaða, tígulás og kóng
og trompum síðan fjórða og
síðasta tígulinn í borðinu.
Það skemmtilega við þessa
aðferð er, fyrir utan að tryggja
vinning að vörnin mætti jafnvel
trompa annað tígulháspilanna.
Það yrði þá eini trompslagur
varnarinnar og enn væri eftir
tromp í borðinu, sem sæi um
síðasta tígulspilið.
Gengur
inn of
Hér fara á eftir nokkrar vanga-
veltur í framhaldi af áróðri
miklum á móti reykingum, sem
verið hefur að undanförnu:
„Það hefur varla farið framhjá
neinum að áróður gegn reykingum
hefur aukist til muna undanfarin
ár og sérstaklega á liðnum vetri að
mér finnst. Hafa þar börnin staðið
framarlega í flokki og skorið upp
herör, sem vissulega er athygli
vert og ágætt. Börnin kunna oft að
reka áróður meðal sinna félaga og
ná meiri árangri en við sem
fullorðin erum, en þau hafa að
sjálfsögðu notið góðrar leiðbein-
ingar þar sem t.d. Krabbameins-
félagið er.
En einni spurningu langar mig
til að varpa fram og hún er sú
hvort þessi mikli áróður þeirra
sem ekki reykja er ekki farinn að
ganga dálítið langt? „Virðið rétt
þeirra sem ekki reykja“, er eitt
slagorðið. Reykingamenn eiga að
virða rétt hinna. Gott og vel, en
hvenær eiga andreykingamenn að
virða rétt reykingamanna? Eða er
e.t.v. ekkert til sem heitir réttur
reykingamanna? Talað er um að
reykingamenn geti verið í sérstök-
um klefum og herbergjum og reykt
þar, bannað er að reykja hér og
þar og nú síðast í leigubílum. Það
er e.t.v. þar sem manni finnst
bann þetta hvað léttvægast. Ráða
bíleigendur ekki sjálfur hvort
reykt er í þeirra eigin bílum?
Verður næst bannað að reykja í
íbúðarhúsum? Hvað með t.d.
leigubílstjóa sem reykir, sem ekur
farþega sem reykir? Mega þeir þá
ekki reykja í leigubílum? Yrðu
þeir sektaðir? Hvað verður bannað
næst? Erum við ekki komin út á
hála braut boða og banna með
þessu tiltæki? Miklu fremur hefði
mátt banna reykingar í opinberum
byggingum og stofnunum en leigu-
bílum, sem ríkið á ekkert í.
Getur það verið að áróður
barnanna sé farinn að hafa þau
áhrif á þá fullorðnu að nú eigi
dómgreindarlítið að banna reyk-
ingar hér og þar? Ég segi dóm-
greindarlítið því að bann við
reykingum í leigubílum nær til svo
dæmalaust fárra. Ef það nær þá til
einhverra. Með þessum spurning-
um er ekki verið að vega að einum
eða neinum sem er á móti
reykingum og allra sízt þeim
ráðherra sem beitti reglugerðar-
ákvæði varðandi bannið í leigubíl-
unum, en aðeins verið að varpa
fram hugmyndum og þeirri spurn-
ingu með hvort reykingafólk sé
annars flokks borgarar. Gaman
væri að fá umræður um þetta mál.
Engum blandast hugur um skað-
semi reykinga, en menn gera nú
líka það sem ekki er endilega hollt
og má ekki spyrja hvað það kemur
fólki við svo lengi sem það truflar
ekki aðra?
Reykingamaður í hófi.“
Þessir hringdu . .
• Fjármálaáhyggjur
Sveinn Sveinsson,
Sólvallagötu 3i
„Það eru fleiri en ég sem hafa
áhyggjur út af stjórnlausum
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði.
I. kafli
Sagan endurtók sig jafnan.
Þegar hann bjóst til svefns
andvarpaöi hanni
— Á morgun skal cg svei
mér sofa út.
Og frú Maigret hafði tekið
hann á oróinu eins og hún hefði
ekkert lært í áranna rás, eins
og hún vissi ekki að hún átti að
láta sem vind um eyru þjóta
það sem hann sagði í þessu
efni. Ilún hefði einnig getaö
leyft sér að sofa út. bað var
cngin ásta-ða fyrir því að hún
risi árla úr rekkju.
Það var naumast farið að
birta af degi þegar hann heyrði
hana bæra gætilega á sér í
rúminu. Sjálfur lá hann graf-
kyrr. Hann andaði djúpt og
reglulega eins og hann svæfi.
Þetta var leikur sem þau
þekktu bæði. I»að snart hann
alltaf djúpt að fylgjast með því
þcgar hún þreifaði sig fram úr,
varlega og hljóðlaust eins og
þjófur á nóttu. Eftir hverja
hreyíingu staðnæmdist hún
eins og til að fullvissa sig um
að hann hefði ekki vaknað.
Hann heið eftir því að hún
kæmi sér fram úr rúminu og
hyrfi fram í eldhúsið. þá gat
hann varpað öndinni og teygt
úr sér.
Hún greip fötin sín á stóln-
um. læddist eftir gólfinu og
opnaði baðherhergisdyrnar af
sömu gætninni og það var ekki
fyrr en hún kom fram í
eldhúsið að hún gat tekið upp
eðlilega háttu.
Hann sofnaði aftur. Ekki
fast og ekki lengi. En nógu
lengi til þess að dreyma
ruglingslegan og skringilegan
draum. Þegar hann kom til
sjálfs síns mundi hann ekki
drauminn, þó að hann hefði
verið skringilegur og það var
engu likara en draumurinn
gerði hann móttækilegri fyrir
umhverfi sínu.
Föl dagskíman þrengdi sér
milli gluggatjaldanna sem
aldrei tókst að draga alveg
saman. Ilann beið enn um hríð.
lá á hakinu og með opin augu.
Kaffiilmurinn barst inn til
hans og þegar hann heyrði
útidyrnar falla að stöfum vissi
hann að kona hans hafði flýtt
sér niöur að kaupa hcit rún-
stykki handa honum.
Hann hafði aldrei lyst á öðru
en svörtu kaffi fyrst á morgn-
ana. En þetta var samt sem
áður ein af hugmyndum eigin-
konu hans, föst venja hennar.
Á sunnudögum og helgidögum
var talið eðlilegt að hann lægi
ofurlítið lengur í rúminu og
hún færi og keypti nýbökuð
rúnstykki á horninu á Rue
Amelot.
Hann reis á fætur, stakk sér f
inniskóna og teygði sig eftir
morgunsloppnum og dró
giuggatjöldin frá. Hann vi.ssi
að þetta var illa gert af honum,
að nú yrði hún sár og hrygg.
Hann var tiibúinn að færa
ýmsar fórnir hennar vegna en
hann gat hreiniega ekki hafst
lengur við í rúminu þcgar hann
var glaðvaknaður.
Það hafði ekki snjóað um
nóttina. Ósjálfrátt fann hann
til vonbrigða vegna þessa, það
var jóladagsmorgun og þá
fannst honum alltaf að snjór
ætti að liggja yfir öllu eins og
mjúkt teppi.
Himinninn var þungur og
grár og gatan Boulevard
Richard Lenoir var gersamlega
mannlaus. Yfir stóru porti
fyrir götunni miðri skein lýs-
ingin „LagcrLegals & co og
einn stafurinn í skiltinu var
daufari en hinir, liklega voru
perurnar að gefa sig.
Hann heyrði að frú Maigret
var komin aftur inn í eldhúsið,
gekk fram og aftur við iðju
sína og hafði eins hægt um sig
og henni var unnt og hafði
vitanlega ekki hugmynd um að
hann var risinn úr rckkju og
stóð við gluggann. Þegar hann
leit á klukkuna á nátthoróinu
uppgötvaði hann að klukkan
var ekki nema tíu mínútur yfir
átta.