Morgunblaðið - 07.11.1978, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. NÓVEMBER 1978
BRIDGE
COSPER
Umsjón: Pál/ Bergsson
Baráttu sajínhafa og varnarspil-
aranna má oft líkja við einvígi. í
spilinu hér að neðan taldi sagnhafi
sig hafa náð undirtökunum en það
reyndist ekki rétt og vestur átti
síðasta orðið.
Suður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. 732
H. 653
T. Á743
L. K73
Vestur
S. G96
H. KD4
T. KDG
L. ÁD105
Austur
S. 10854
H. 109872
T. 10
L. 862
Suður
S. ÁKD
H. ÁG
T. G98764
L. G94
Ef þú ert ekki eins og maður, drengur minn, læt ég hann pahba
þinn koma til skjalanna!
Sambandsleysi
milli hnatta
„Vel samin og áhrifarík smá-
saga birtist í Lesbók Morgunblaðs-
ins þann 9. júlí 1978 og bar nafnið
Dorothea. Höfundur Helma
Þórðardóttir.
Sagan er fyrir flesta hluta sakir
athyglisverð. En það, sem ég vil
einkum minnast á, er sá lífs-
skilningur söguhetjunnar,
Dorotheu, að líf sé á öðrum
hnöttum og að þangað flytjumst
við, er lífi okkar lýkur hér.
Dorothea er t.d. látin skrifa
skáldsögu er heitir: „Eðlilegt
samband milli byggðra hnatta."
Hún er látin halda uppi samræð-
um um líf á öðrum hnöttum og
minnst er á Helga Pjeturss og
draumakenningar hans. Á einum
stað er hún látin segja: „Ég veit
ekki hvert ég fer, én ef ég hefi
unnið fyrir einhverju í þessu lífi
þá vil ég fá að vera á hnetti þar
sem mannkynið ímyndar sér ekki
að það sé eitt í heiminum eins og
hér.“
Svo segir frá því að Dorothea dó
erlendis er hún var gömul orðin.
En hún birtist vinkonu sinni í
draumi (þeirri er segir söguna) og
áttu þær tal saman. Dorothea
segir henni, að þar sem hún eigi
heima, séu góðar bújarðir, og að
þarna vori snemma.
Vinkonan spyr: „Ertu ánægð?"
og hin svarar: „Ójá, að mörgu
leyti, ég hefi ágætt starf, en veistu
hvað,“ bætti hún við hlæjandi...,
„þetta blessaða fólk á þessum nýja
hnetti mínum, það heldur líka að
það sé eitt í heiminum." Og á
þessum orðum endar sagan um
Dorotheu.
Ég hef ekki orðið þess var fyrr,
að skáldsaga væri látin hafa
lífsskoðun Helga Pjeturss að
leiðarljósi. Og er það vel, að þessi
Sagnirnar:
Surtur ‘ Vestur Norður Austur
1 t 1 «r. 21 2 hj.
3 tÍKlar allir pass.
Vestur spilaði út hjartakóng,
sem sagnhafi tók með ás og spilaði
gosanum til baka. Vestur fékk
slaginn og skipti í tígulkóng. Hann
fékk að eiga slaginn og spilaði þá
aftur tígli, sem tekinn var með ási.
Sagnhafi trompaði síðan siðasta
hjarta blinds á hendinni og tók
spaðaslagina þrjá.
Að þessu loknu hafði sagnhafi
fengið sex slagi en vörnin aðeins
þrjá og mátti þannig aðeins gefa
einn slag á lauf. Það var alls ekki
útilokað að það tækist en fyrsta
skilyrði til þess var að vestur ætti
bæði ás og drottningu.
Að þessu athuguðu spilaði suður
tígli og vestur neyddist til að eiga
slaginn. En hann var vandvirkur
og kom auga á leið úr klemmunni.
Hann átti aðeins laufin fjögur
eftir á hendi, spilaði drottningunni
og kóngurinn fékk slaginn. Enn
var spilið ekki tapað. Austur gat
átt lauftíuna og suður svínaði en
vestur tók þá laufslagina tvo, sem
dugðu vörninni. Einn niður.
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði.
27
hlálegt að vera að segja yður
frá þessu. ég í minni stiiðu.
Kannski var það óráð að láta
Colette til þeirra? Ktundum
dettur mér það í hug. En hvað
hefði ég annað getað gert?
— Þér sviiruðuð ekki spurn-
ingu minni um hvort þér haldið
að Loraine hafi verið ástkona
mannsins sem hún starfaði hjá.
— Jú. Konan mín staðhæfði
fullum fetum að milli þeirra
væri ástasamhand og það væri
mjög hentugt fyrir Lorainc að
giftast manni sem væri lang-
dvölum í burtu.
— Vitið þér hvar hún bjó
áður en hún gifti sig?
— Við götu sem rennur
saman við Boulevard
Sebastopol. Fyrsta gata til
hægri þegar beygt er írá Rue
de Rivoli og gengur í áttina að
breiðgötunum. Eg man eftir
því vegna þess að við sóttum
hana þangað i leigubil á
brúðkaupsdaginn.
— Rue Pcrnelle?
— Einmitt. Fjórða eða
íimmta hús tii vinstri. Þar er
iítið hótel sem virðist ósköp
rólegt og virðulegt. Fólkið sem
hýr þar vinnur yfirleitt í
grenndinni. Ég man eftir að
nokkrir minniháttar Jeikarar
bjuggu þar á sfnum tíma.
— Viljið þér fá að raka yður.
Martin?
— Eg dauðskammast mín
fyrir sjáifan mig. En fyrst ég
er nú kominn hingað og mig
langar að finna dóttur mína...
— Komið með mér.
— Þeir gengu gegnum eld-
húsið til að trufla ekki frú
Maigret. Maigret lét hann fá
það sem hann þurfti með.
Þcgar hann kom aftur inn í
borðstofuna opnaði frú
Maigret dyrnar í hálfa gátt og
hvíslaði.
— Iivað er hann að gera?
— Hann er að raka sig.
Enn einu sinni greip hann
símann. Að venju svaraði
Lucas, hann fengi ekki að
halda upp á jóiahátiðina að
þessu sinni á annan hátt en
þennan.
— Ertu ómissandi á skrif-
stofunni?
— Ekki ef Torrence getur
verið hér. Ég hef fengið upplýs-
ingarnar sem þér háðuiS mig
um.
— Andartak. Þú skalt fara í
gramum hvelli til Rue Pernelle.
Þú íerð á lítið hótel sem er citt
af fyrstu húsunum sem snúa í
áttina að Boulevard
Sebastopol. Ég veit ekki hvort
siimu eigendur rcka það og
íyrir fimm árum. Þú hlýtur að
geta haft upp á einhverjum sem
vann þar þá. Ég vil fá að vita
allt sem þú getur þefað uppi
um Lorainc nokkra...
— Loraine hvað?
— Andartak. Þvf var ég
búin að gleyma.
Iiann kallaði fram til
Martins og spurði hann hvað
frú Martin hefði heitið fyrir
giftingu.
— Boitel! hrópaði hann á
móti.
— Lueas. Hér á sem sagt í
hlut Loraine nokkur Iloitel.
Konan sem rak hótelið var
svaramaður hennar þegar hún
giftist Martin. Þá starfaði hún
hjá Lorilleux.
— Lorilicux í Palais Royal.
— Já. Ég gæti trúað aö
ástarsamband heíði verið á
milli þeirra. En ég hef engar
sannanir fyrir þvf. Flýttu þér
eins og þú getur. því að það
getur verið aö meira liggi við
en maður heldur. Hvað ætlaðir
þú að segja mér?
— Það var varðandi hvarf
Lorilleux.
Það var skrftinn náungi.
Þegar hann hvarf var hafin
rannsókn. Ilann bjó á Rue
Mazarine með fjölskyldu sinni.
Þar hafði hann orð fyrir að
vera prúður og stilltur maður
sem veitti biirnum sfnum gott
og virðulegt uppeldi. En í
verzluninni á Palais Royal
gerðust sérkennilegir atburðir.
Ilann seldi ekki aðeins minja-
gripi og gamla skartgripi
heldur einnig kiámmyndir og
klámtfmarit.