Morgunblaðið - 02.02.1979, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 1979
Ék verö að kveikja á gamla tækinu, ég þoli ekki að sjá blóð.
Það er ekki einleikið hvað
maður getur orðið skjálfhentur
eftir eina einustu helgi?
Ég sagði skilmerkilega, að
hundurinn ætti að læra að færa
mér inniskóna og blöðin. —
Annað ekki.
Myndin sýnir hinn svokallaða „hesthaus" í Óríonsmerkinu þar sem
dimmt efnisský með þessari lögun skyggir á ljómþoku sem liggur fjær.
Fegurð himinsins
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Reykjavíkurmótið í sveita-
keppni hófst á laugardaginn var.
Að þessu sinni keppa 20 sveitir
um titilinn en að auki veitir
keppnin helmingi sveitanna rétt
til Jiátttöku í íslandsmóti.
I dag lítum við á spil úr einum
leikja laugardagsins. Hugsanlegt
var að segja og vinna hálfslemmu
með aðeins helming háspilanna
— en hvernig?
Norður gaf, austur-vestur á
hættu.
Vestur
S. 75
H. 1082
T. D76532
L. 64
Norður
S. ÁD86
H. ÁKG964
T. -
L- 852 Austur
S. KG93
H. D3
T. ÁKG108
L. ÁG
Suður
S. 1042
H. 53
T. 94
L. KD10973
Eins og sjá má hnekkir aðeins
spaði út frá vestri sex laufum en
sex hjörtu, í norður, standa alltaf
úr því austur á aðeins eitt smáspil
með hjartadrottningunni.
En á báðum borðum fékkst lítill
friður til sagna. Austur og vestur
náðu samningnum og norður og
suður smátölu.
Norður Austur Suður Vestur
1 Spaði 1 Grand 2 Lauf 2 Tfglar
3 Hjörtu 4 Tíglar allir pass!
Sagnir norðurs lýstu góðri hendi
með fleiri hjörtu en spaða. Hann
gat ekki komið að stuðningi sínum
við laufið á öruggu sagnstigi eftir
þessar vel heppnuðu agnir austurs
og vesturs og því fór sem fór.
Vestur fékk níu slagi, tapaði að-
eins einu hundraði og sjálfsagt
hafa þeir félagar búist við hagnaði
frá hinu borðinu.
En þar var boð til veislu ekki
þegið. Noröur Austur Suður Vestur
1 Hjarta Dobl 2 Lauf Pass
3 Lauf 3 Tíglar Pa88 5 Tíglar!
Pass! Pa«8 Pass.
Tíu slagir(I), spilið féll og allir
voru hissa.
Heldur voru þær daufar sagn-
irnar úr norðrinu en ekki vantaði
vestur frískleikann. Annars virðist
mér erfitt að ná þó ekki sé nema
fjórum hjörtum án gassagangs.
Hvað finnst þér, lesandi góður?
COSPER
Pabbi. — Það er fiskur að taka hjá okkur!
Mér varð gengið út í kvöld, sem
oftar. Og ég horfði til himins.
Allar voru þær þarna uppi, stjörn-
urnar fögru, sem svo oft hafa glatt
mig, á heiðskírum kvöldum. Ég
renndi augum fyrir stjörnumerk-
in, hvert af öðru.
Orion (Veiðimaðurinn) var
þarna í öllum sínum ljóma, með
risastjörnunni Betelgeuse, sem
blikaði rauðu ljósi og Rigel (Aur-
vandils tá) sem sindraði svo fagur-
lega með hinu bláhvíta ljósi sínu.
Og í miðju veiðimannsmerkinu
voru fjósakonurnar þrjár og fjósa-
karlarnir niður undan þeim. Mér
varð hugsað til Orions þokunnar
fögru, sem reyndar sést varla eða
ekki með berum augum, því þar fer
fram furðuleg nýsköpun. Úr þessu
þokuþykkni eru að myndast
fjöldamargar sólstjörnur, sem síð-
ar munu lýsa mannkynjum jarðar,
sem enn eru þar í mótun. Því lífið
mun koma fram alstaðar þar, sem
skilyrði skapast til lífs.
Mér varð litið til vinstri handar,
en þar er bjartasta sólstjarna
himins, Síríus (Lokabrenna), sem
sýnist svo björt vegna nálægðar
hennar. Þarna blikaði hún sínu
hvíta Ijósi svo fagurlega. Hvaða
hugmyndir mætti gera sér um
mannlíf á einhverri reikistjörnu,
við þessa miklu sól? Mundi þar
vera um háþróað líf að ræða? Við
jarðarbúar verðum þess áþreifan-
lega varir, að lífsambönd okkar við
lengra komin mannkyn annarra
stjarna, eru enn alltof ófullkomin.
Þar bíður okkar mikið verk að
vinna til úrbóta.
Mér verður litið hærra upp á
himininn. Til hægri og ofan við
Óríon er Nautsmerkið, en það er
eitt athyglisverðasta stjörnumerki
himins, fyrir ýmissa hluta sakir.
Þar er stórsólin Aldebaren, sem
sendir frá sér sitt ljósrauða ljós,
og gleður augu þeirra jarðarbarna,
sem á hana vilja horfk. í -Nauts-
merki er Sjöstjarnan, sem flestir
munu þekkja, enda er þar stjörnu-
þyrping, sem mjög er áberandi og
vel sýnileg berum augum. Þarna
eru fjölmargar sólstjörnur í mót-
un, og trúlega skapast þarna einn-
ig margar jarðstjörnur sem verða
heimkynni nýs lífs og nýrra mann-
kynja, frumlífs mannkynja, þegar
stundir líða fram. Skáld hafa ort
fögur ljóð um Sjöstjörnuna, og um
aðrar fagrar stjörnur himins, t.d.
„Fjólur — min ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
49
— Ég veit þetta . er erfitt
fyrir þig. elskan mín. hvislaði
hann og þrýsti henni að sér —
en við verðum að komast í
gegnum þetta án þess að missa
vald á okkur.
— Og Martin frændi kann
alltaf svör við öllu. kjökraði
Susanne.
— Viti maður ekki svarið
verður maður að hafa nægilegt
hugmyndaflug til þess að finna
svar, sagði Martin eins og utan
við sig.
— Martin, svaraðu mér ær-
lega. Mynd ... Susanne hikaði
við ... myndi Ilermann frændi
geta átt það til að svindla.
— Ilerman írændi! Hvernig
dettur þér það í hug?
Martin hélt henni armslengd
frá sér og horfði rannsakandi á
hana.
— Hvernig dettur þér þetta í
hug?
— Bara það, að ég sá að
hann var með svo mikið af
peningum. Seðlum, mcina ég,
hyrjaði Susanne hikandi.
— Jæja, svo að þú sást
pcningana.
Martin kipraði augun og
hrukkaði ennið.
— Jæja. svo að þú sást
peningana. Við höfum nýlega
rætt það ... ég á við Herman
frænda grunaði að þú hefðir
séð þá.
— Martin, hvaða peningar
voru þetta? Þetta var heil
seðlasúpa.
— Finnst þér ekki þeffa
skrítin spurning?
Martin sneri sér frá henni og
hengdi upp þvottastykkið sem
hann hafði verið með.
— Eftir því sem ég bezt veit
er það ekki Ilerman frændi sem
þú ætlar að giftast.
— Þú viit ganga langt til að
vernda fjölskyldu þína.
— Ilvers vegna ætti ég að
vernda þau?
— Þú veizt fullvel hvað ég á
við og þú vilt ekkert segja mér,
ansaði Susanne.
— Kannski ckkcrt sé að
segja. '
— Ilvað þá með Einar Einar-
sen? Susanne horfði illskulcga
fram íyrir sig.
— Já. hvað með Einar Einar-
sen, svaraði Martin jafnæstur.
— Þú áttar þig kannski
ekki á því að það er bara mér
að þakka að þú hefur ckki
verið handtekinn fyrir Jöngu
fyrir manndráp aí gáleysi.
— Manndráp af gáleysi og
fjársvik. Heldurðu ekki það sé
fjölskylda þtn sem ...
Susanne heyrði sjálf að nú
gekk hún of langt.
— Þú getur kannski tekið að
þér manndrápið af gáleysi og
þá skal ég líka bera fulla
áhyrgð á fjármálum fjölskyldu
minnar, svaraði Martin hásum
rómi og greip í hönd hcnnar. —
Meðan ég gct þagað yfir því að
þú keyrðir Einar Einarsen
niður hlýtur þú að geta þagað í
samhandi við peningamál sem
þú veizt ekkert um og skilur
þaðan af minna.
— Martin. nei. Susanne reif
sig laus aog starði skelfingu
lostin á hann.
— Martin þú ert að tala við
mig. Susanne!
— Fyrirgefðu ... ég held....
nei ég veit ekki hvað ég held.
Martin tók upp sígarettur og
kveikti í einni.
— Fyrirgefðu Susanne mín,
ég ég veit ekki lengur hvað ég á
að halda.
— Ég keyrði Einar Einarsen
ekki niður.
— Vonandi ekki.
— Hvað með peningana?
— Eigum við ekki að sættast
á að þetta eru hvorki mínir né
þínir pcningar? sagði Martin
og horfði biðjandi á hana.
— Sem sagt. kemur mér
ekki við.
— Einmitt.
Martin beygði sig fram og
tók hana aftur í fangið. Mjó-
róma rödd einhve*- staðar inni
í henni mótmælti en þegar hún
horfði í hlý grá augu Martins
og fann hann nálægt sér,
þennan mann sem skipti hana
mcstu máli allra, fann hún að