Morgunblaðið - 07.02.1979, Qupperneq 22

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 1979
22
Lilja Siguröardótt-
ir—Minningarorð
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Eg er kvekari og friðarsinni. Eg trúi því, sem Biblían
kennir. Ég skil ekki, hvers vegna fólk trúir ekki á sama hátt
og ég, því að eg lít svo á, að kristin trú banni ofbeldi í
sérhverri mynd. Hvað segið þér um þetta?
Ég hef svarað þessari spurningu áður. En við fáum spurningar
sem þessar á hverjum degi. Þær snerta einmitt hernað. Margir
velta fyrir sér í alvöru, hvað kristindómurinn segir um þessi mál,
og sízt vildi eg verða til þess að auka á glundroðann.
Ég verð þó að segja, að mér virðist það ekki fara í bága við
kristnar meginreglur að vernda saklausa. Þannig segir t.d. í
ritningunni: „Rekið réttar bágstaddra og föðurlausra. Látið hinn
volaða og fátæka ná í rétti sínum. Bjargið bágstöddum og snauðum,
frelsið þá af hendi óguðlegra" (Sálm. 82, 3—4).
Drottinn sjálfur velti borðum víxlaranna í musterinu og notaði
við það svipu. Auðvitað varð hann engum að bana.
Þegar við hugsum um kostnaðinn og allt blóðið, sem flýtur í
styrjöldum, hljótum við að spyrja: Borgar sig nokkurn tíma og
undir nokkrum kringumstæðum að taka þátt í stríði? Þó voru það
guðhræddir, biðjandi menn, sem börðust fyrir sjálfstæði okkar.
Þeir mátu frelsi og réttlæti meira en lífið sjálft. Þeir börðust fyrir
því frelsi, sem við njótum.
Guð sagði í Gamla testamentinu: „Þú skalt ekki mann deyða".
Samt sendi hann Israelsmenn út í bardaga. Svo virðist sem munur
sé á því að „deyða" menn í eiginhagsmunaskyni og að granda þeim,
sem traðka á sakleysingjum. En þegar öllu er á botninn hvolft, er
þetta spurning, sem hver og einn verður að svara fyrir sig. Svar
hans mótast af samvizku hans og því umhverfi, sem hann er
sprottinn úr.
Minning:
Agnar Júlíusson
frá Bursthúsum
15. desember s.l. var frú Lilja
Sigurðardóttir til moldar borin.
Hún lést á Landspítalanum 7.
desember s.l.
Lengst af æfinni átti Lilja því
láni að fagna að vera vel heilbrigð,
en seinni árin hrakaði heilsu
hennar og þótt hún leysti störf sín
af höndum af sömu umhyggju og
vandvirkni og hún hafði alltaf
gert, gekk hún éngan veginn heil
til skógar síðustu 3—4 árin. En
hún ræddi lítt um sitt heilsufar og
það var henni víðs fjarri skapi að
kvarta eða kveinka sér, þótt á móti
blési.
Lilja var fædd 30. marz 1905,
dóttir Sigurðar Jónssonar verka-
manns og Margrétar Guðmunds-
dóttur konu hans. Þegar Lilja var
7 ára gömul missti hún föður sinn
og stóð þá móðir hennar ein uppi
með þrjú börn og varð að sjá þeim
farborða. Fáir af yngri kynslóð
okkar tíma gera sér grein fyrir
hvern dugnað, sparsemi og nægju-
semi þurfti á þeim tíma til að
einstæð móðir gæti hjálparlaust
framfleytt heilli fjölskyldu. En
Margrét, móðir Lilju, lét sér erfið-
leikana hvorki í augum vaxa né
vænti sér hjálpar til að sigrast á
þeim. Ein skyldi hún mæta þeim
án þess að þiggja neitt af neinum.
Sjálfsagt er það rétt að „kjörin
setja á manninn mark“ og engan
skyldi undra þótt einstæðar mæð-
ur þeirra tíma bæru nokkurt svip-
mót af því striti, sem þær urðu á
sig að leggja til að sjá sér og sínum
farborða og láta þau laun ein sem
þær gátu unnið inn hrökkva fyrir
öllum nauðþurftum. En það er nú
svo að hlýjasta hugarþelið leynist
oft í brjóstum þeirra, sem við
óblíðustu kjörin búa. Þótt Margrét
hefði ekki úr miklu að spila, varð
það þó einu sinni einasta úrræði
ráðamanna bæjarfélagsins að
vista hjá henni og börnum hennar
blindan, gamlan mann, sem einnig
var geðveikur og enginn treysti sér
til að hafa í húsum sínum. Hjá
Margréti var hann alltaf rólegur,
treysti henni til alls góðs og vildi
hvergi annarsstaðar vera. Það
hugarþel og hjartahlýja, sem Mar-
grét sýndi þessum gamla blinda
manni fékk Lilja dóttir hennar
ríkulega í arf.
Lilja varð strax og hún hafði
þrek og þroska til að leggja móður
sinni það lið sem hún mátti í
baráttunni fyrir daglegu brauði,
og þegar hún hafði aldur til réðst
hún í vist og var lánsöm með þau
heimili, sem hún vann á.
Þegar fyrsta barnaheimilið í
Reykjavík var stofnað vann Lilja
þar og seinna í Heyrnleysingja-
skólanum. Um störf Lilju luku
allir upp einum munni. Þau voru
alltaf unnin af einstakri trú-
mennsku og vandvirkni. Það kom
fljótt í ljós, hvar sem Lilja vann,
að börn hændust sérstaklega að
henni, en sá eiginleiki ber skap-
gerð og innræti hverrar mann-
eskju jafnan sérstakt vitni.
I október 1936 réðist Lilja ráðs-
kona til Eiríks Þorsteinssonar
trésmíðameistara, en hann missti
fyrri konu sína í janúar það sama
ár frá þremur börnum 4ra, 8 og 9
ára gömlum. Þau Eiríkur og Lilja
gengu í hjónaband 1938.
Það er erfitt að gera sér Ijósa
grein fyrir hver vandi þeirri konu
er á höndum, sem ætlar að ganga
ungum börnum í móðurstað, ekki
síst ef þau eru komin svo til þroska
að þau muni móður sína. Það er
vart öðrum hent en þeim, sem eru
þeim hæfileikum og skapgerð
gæddir að eiga auðvelt með að laða
börn að sér, auðsýna þeim móður-
lega hlýju og veita þeim öryggi, en
eins og áður segir hændust börn
alltaf sérstaklega að Lilju. Henni
tókst líka strax afburðavel að laða
stjúpbörn sín að sér — öll þrjú.
Það er oft um það talað að
stjúpmæður séu oftast ekki færar
um að ganga börnum í móðurstað
og hætti jafnan við að setja þau
skör lægra en eigin börn. Það er
talað um stjúpmóðursneiðar, en
það eru þunnar brauðsneiðar, sem
stjúpur gáfu stjúpbörnum sínum,
en eigin börnum gæfu þær þykkari
sneiðar. En það voru sannarlega
engar stjúpmóðursneiðar af ást og
umhyggju, sem Lilja gaf stjúp-
börnum sínum, enda áttu þau öll
öruggt móðurathvarf hjá henni.
Þau Lilja og Eiríkur eignuðust tvö
börn, en hún sýndi stjúpbörnum
sínum engu minni ástúð þó hún
eignaðist sjálf börn. Hún gaf þeim
aldrei stjúpmóðursneiðar í neinum
skilningi. Það hefir einhverntíma
verið sagt að maðurinn eigi ekki
það líf, sem af honum kviknar
heldur eigi hið nýja líf hann. Þetta
mun sannmæli hvað Lilju snertir.
Hún tók þeirri órofatryggð bæði
við stjúpbörn sín og sín eigin að
hún gaf þeim sitt eigið líf. Hún
fylgdist alltaf af áhuga með öllum
þeirra áhugamálum, gleði og raun-
um og var jafnan reiðubúin að
veita þeim allt það liðsinni, sem
hún mátti þegar á móti blés. Þegar
barnabörnin litu dagsins ljós nutu
þau alls hins sama og foreldrar
þeirra, og engu síðri umönnun og
ástúð hlutu barnabörnin.
Það er nú liðinn meira en hálfur
fjórði áratugur síðan ég kynntist
þeim hjónum, Lilju og Eiríki.
Heimili þeirra var þá á Hverfis-
götu 104 A. Seinna byggði Eiríkur
lítið timburhús við Kársnesbraut í
Kópavogi og nokkrum árum
seinna steinhús með þremur íbúð-
um fast við timburhúsið. Ibúð í
þessum húsakosti létu þau hjón
börnum sínum oft í té þegar þau
byrjuðu búskap og var það þeim
jafnan mikil hjálp meðan þau voru
að stofna eigið heimili.
Síðastliðin 25 ár höfum við
Eiríkur átt mikið saman að sælda
og ég hefi verið tíður gestur á
heimili þeirra hjóna. Það er
kannske ekki fyrr en nú, þegar
annar aðili, sem skapaði heimilið
er fallinn frá, að manni verður
raunverulega ljóst hver missirinn
er. Það sannast hér sem oftar að
enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
Það fór ekki framhjá neinum,
sem kom á heimili Eiríks og Lilju
að þar lýsti snyrtimennska hjón-
anna sér í hverjum hlut. Eiríkur er
hagleiksmaður, sem allir klaufar
hafa fyllstu ástæðu til að öfunda
og öll umgengni og þrifnaður
innanhúss bar húsfreyjunni mjög
gott vitni.
Ég veit að það segir ekki það,
sem ég gjarnan vildi lýsa, þótt ég
segi að á heimili þeirra hafi verið
gott að koma. Þar gat hver gestur
verið eins og heima hjá sér og það
varð hverjum gesti strax ljóst að
húsráðendum var það mest
ánægja að hann nyti þess, sem
þeir höfðu best að bjóða. Frá
heimili þeirra hefir vart nokkur
gestur farið án þess að hugsa með
þakklæti til húsráðenda. Til Lilju
og manns hennar munu reyndar
allir, sem kynntust þeim, hugsa
með hlýju og þakklæti.
Ég vil svo enda þessar línur með
því að votta eftirlifandi eigin-
manni Lilju, börnum hennar,
stjúpbörnum og barnabörnum
mína innilegustu samúð einnig
Önnu systur Lilju, sem er nú ein
lifandi af börnum þeirra Margrét-
ar Guðmundsdóttur og Sigurðar
Jónssonar.
Að endingu bið ég Lilju allrar
blessunar nú þegar þær dyr hafa
lokast að baki henni, sem við
sjáum ekki í gegnum en verður
einhverntíma síðar lokið upp fyrir
okkur öllum.
Reykjavík 26. janúar 1979,
Brandur Jónsson
Nýtt ár hefur heilsað. Hækkandi
sól boðar komandi vor, sigur lífs-
ins í ríki náttúrunnar. Jesús sagði:
„Ég er upprisan og lífið, sá sem
trúir á mig, mun lifa þótt hann
deyi.“ Ég vil gera þau dýrðlegu
fyrirheit að yfirskrift örfárra
minningarorða um mág minn og
kæran vin, Agnar Júlíusson, sem
lést á Landspítalanum 19. jan.
síðast liðinn. Minningarnar frá
meira en þrjátíu ára kynnum leita
nú á hugann, og allar eru þær
bjartar og hlýjar.
Agnar Júlíusson var fæddur 10.
des. 1903. Foreldrar hans voru
hjónin Agnes Ingimundardóttir og
Júlíus Helgason, sem lengu bjuggu
í Bursthúsum á Miðnesi. Agnar
ólst upp í stórum systkinahópi. Á
þeim árum voru lífskjör íslenskrar
alþýðu erfið og fast varð að sækja
á sjó og á landi, til þess að afla
lífsbjargar. Reyndi því snemma á
þor og manndóm uppvaxandi kyn-
slóðar og mun Agnar ekki hafa
látið sitt eftir liggja á þeim
vettvangi.
Hann byrjaði ungur að sækja
sjó á opnum róðrarskipum með
föður sínum og bræðrum. Agnar
dvaldi löngum á heimili foreldra
sinna, og reyndist þeim ávallt
hjálpfús og traustur sonur. Eink-
um móður sinni, er sjúkleiki sótti
hana heim á efri árum. Og lýsir
það betur en nokkuð annað hugar-
fari þessa mæta manns. Árið 1945
kvæntist Agnar Kristínu Sigurð-
ardóttur, mikilhæfri ágætis konu,
og byrjuðu þau búskap í Bursthús-
um. Þau eignuðust 5 dætur og
einnig gekk Agnar í föðurstað,
dóttur Kristínar, er fluttist ung
með móður sinni að Bursthúsum.
Allar eru þær myndar- og efnis-
stúlkur. Á heimili þeirra ríkti
ávallt gestrisni, alúð og hlýja, og
þar var gott að koma. En erfiðleik-
ar sóttu snemma að heimilinu.
Kristín átti oft við mikla van-
heilsu að stríða og varð að dvelja
langtímum á sjúkrahúsi. Þá reyndi
mikið á Agnar og ungar dætur
þeirra. En þar fór enginn meðal-
maður. Agnar var hlutskipti sínu
vaxinn. Glaður og traustur mætti
hann hverri raun, og gekk með
sigur af hólmi. Sjálfur átti Agnar
einnig við vanheilsu að stríða á
fullorðinsárum, og dvaldi um skeið
á Vífilsstaðahæli. En einnig þar
gekk hann með sigur af hólmi, og
náði aftur allgóðri heilsu.
„Verið ávallt glaðir," stendur í
helgri bók. Og þau orð voru vissu-
lega aðalsmerki þessa látna vinar.
Hann var ætíð glaður, hvað sem
mætti honum á langri æfi, og gat
miðlað öðrum af sínum góðu eðlis-
kostum. Einn af hinum fegurstu
þáttum sannrar gleði er söngur-
inn. Agnar hlaut í vöggugjöf góða
söngrödd. Hann byrjaði ungur að
syngja í kór Hvalsneskirkju og átti
þar á söngloftinu um áraraðir
sínar dýrmætu gleðistundir í hópi
góðra félaga, eða uns hann fluttist
búferlum úr Hvalsnessókn. Árið
1976 missti Agnar Kristínu konu
sína. Eftir það hélt hann heimili
með dætrum sínum og bjó að
Sunnubraut 8 í Keflavík.
Góður maður er genginn. Ég
votta dætrum hans, dætrabörnum
og tengdasonum dýpstu samúð
mína, og bið þeim blessunar um
framtíð alla. Kæri mágur og vinur,
af alhug þakka ég þér, að leiðar-
lokum, alla þá hlýju og góðvild,
sem þú sýndir mér frá fyrstu
kynnum. Blessuð sé þín bjarta
minning.
I.S.
t
HERMINE EIDE
EYJÓLFSDÓTTIR,
lézt á Elliheimillnu Grund 4. febrúar
1979.
Fyrir hönd aöstandenda,
Benedikt Geirsson.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.
t
Faðir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
SIGURGEIR ÓLAFSSON,
Hafnarfiröi,
veröur jarösunginn frá Frikirkjunni í Hafnarfirði, föstudaginn 9. febrúar kl. 14.
Ingibjörg Sigurgeirsdóttir, Kristjén Þorláksson,
Helga Sigurgeirsdóttir, Bjarni Sumarliðason,
Ólafur Sigurgeirason, Salvör Sumarliðadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum öllum þeim er auösýndu okkur samúö við andlát og jaröarför móöur
okkar, tengdamóöur og ömmu,
RÓSALINDU JÓHANNSDÓTTUR,
Hofsvallagötu 23.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát móöur okkar,
ANDREU JÓNSDÓTTUR,
trá Litla-Fjaröarhorni.
Börn hinnar látnu
og aðrir aðstandendur.
t
Faöir minn og bróöir,
INGIBJARTUR JÓNSSON,
Bjargarstfg 18,
lést í Borgarspítalanum sunnudaginn 4. febrúar.
Ingibjörg Ingibjartsdóttir,
Jóna Reykfjörð.