Morgunblaðið - 20.03.1979, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. MARZ 1979
39
Jóhann S. Lárusson
frá Skarði - Minning
Fæddur 16. febrúar 1908.
Dáinn 4. marz 1979.
Af eilífðar Ijósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á œðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
E.B.
Þetta sálmvers Einars
Benediktssonar kom mér í hug, er
mér barst til eyrna andlátsfregn
Jóhanns Lárussonar mágs míns.
Og raunar hefur mér oft áður
fundist sem „bjarmi af eilífðar
ljósi“, þegar nánir ættingjar og
vinir hafa verið að fara á „æðri
leiðir". Það mildar söknuðinn að
finna sig umvafinn guðlegri hjálp.
Ég ætla ekki að skrifa neitt
æviágrip Jóhanns, aðrir eru færari
um það. En mig langar að bera
fram þakkir, þótt það verði ekki,
svo sem hann ætti skilið.
Mjög ríkjandi eðlisþættir í fari
Jóhanns Lárussonar voru létt lund
og mikil löngun til að gera öðrum
greiða, og fengu margir að njóta
þessara eiginleika hans. Allt frá
því, að ég kynntist Jóhanni fyrst,
fyrir nær 36 árum er ég giftist
Guðmundi bróður hans, hafa sam-
skipti mín og okkar við hann og
hans góðu konu verið mikil og
ánægjuleg. Ekki var farið svo í
smá ferðalag, að ekki væri haft
samband við þau. Og oftast held
ég, að Jóhann hafi spurt, hvort
okkur vantaði ekki eitthvað, sem
hann gæti lánað eða hvort ekki
væri hægt að gera eitthvað, fyrir
okkur. Og þegar ég varð að leggj-
ast inn á sjúkrahús, veittu þau
hjón okkur mikla hjálp.
Þannig var Jóhann ævinlega
viljugur og hjálpfús. Þegar ég lít
yfir lífshlaup Jóhanns Lárussonar,
finnst mér hann hafa verið gæfu-
maður, þótt ekki færi hann var-
hluta af líkamsþrautum. En fyrir
undursamlega lækningu reis hann
KarlJóhann Jóns
son — Minning
Fæddur 19. janúar 1898.
Dáinn 12. marz 1979.
„Náð þín aðlin er mér eina,
orð þitt döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir
eins og foidar blómin smá.“
Stgr. Thorst.
Þessi hugsun úr einni fegurstu
bæn frá liðnum dögum við fótskör
„Ástarföður himinhæða", hefur
vart vikið úr huga mér um sinn.
Hve allt hefur verið undarlegt
síðustu vikur. Samt hækkar sólin á
lofti, bráðum komnir páskar —
komið vor.
Samt er eins og alltaf hafi verið
að dimma meira og meira. Sífellt
veikindi, vandræði og þrautir á
veginum.
Og nú er Kalli mágur minn
dáinn. Hann, sem var svo góður
bróðir, bjargtraustur vörður á
vegi, sannur drengur, heill og trúr.
Fámáll en svo ástúðlegur og tillits-
samur, að við söknum hans öll,
alltaf reiðubúinn til hins bezta.
Góður, glaður og kátur ferðafélagi
um fjarlæg lönd og álfur, en þó
beztur og hamingjusamastur
heima. Þar var hans hljóðláta
paradís að loknu dagsstarfi.
5VAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM
Hér í bænum okkar er vellríkur maður. Hann hefur
auðgazt á löglegan hátt, og samt öfunda hann allir. Hvernig
stendur á þessu?
Það er ekki syndsamlegt að vera ríkur, ef menn hafa
aflað peninganna á heiðarlegan hátt. Það hefur ýmsa
kosti að vera ríkur, en líka marga ókosti. Við ættum
alls ekki að öfunda þá, sem eru loðnir um lófana, því
að gullið verður alltaf dýrkeypt. Við erum ein ríkasta
þjóð veraldar, svo að dæmi sé nefnt, en fáar þjóðir eru
öfundaðar og hataðar í sama mæli og við.
Þó held eg, að það sé í raun og veru ekki auðurinn,
sem veldur því, að sumir ríkir menn njóta ekki
virðingar, heldur meðferð þeirra á auðæfunum.
Eg þekki mann, forríkan, sem nýtur mikillar hlýju
af hálfu samborgara sinna. Hann er kristinn, trúaður
maður. Hann lítur svo á, að Guð hafi gefið honum
auðæfin, til þess að hann skipti þeim með öðrum.
Þessi maður hefur margoft ráðið fólk í vinnu, aðeins
vegna þess, að hann hafði samúð með því. Hann lætur
fé af hendi rakna til góðra málefna, án þess að geta
nafns síns, og hann sækist ekki eftir endurgjaldi fyrir
mannúðarstarf sitt. Fólk elskar hann og virðir, ekki af
því áð hann er ríkur, heldur af því að hann segir, að
Guð hafi fengið honum fjármunina í sína vörzlu, og
hann notar þá í samræmi við það.
Biblían segir: „Þér auðmenn, grátið og kveinið...
Auður yðar er orðinn fúinn“. Það er eins og þegar
pundið er grafið í jörðu. Ef við notum auðæfin í
eigingirni, spilla þau okkur. Við fúnum.
upp af sjúkrabeði, er hann var
lengi bundinn við á yngri árum og
náði þeirri heilsu, að hann gat
unnið fyrir sér og sínum. Hann
vann um áratuga skeið hjá
Strætisvögnum Reykjavíkur og
vann þar störf, sem handlagni
hans og útsjónarsemi nutu sín vel.
I einkalífi Jóhanns var ham-
ingja hans mest. Konan hans,
Katrín Jónsdóttir, ástrík og góð,
honum hentug og samstillt í öllu,
sem best varð á kosið. Einkadóttir-
in „gullið hans góða“, sem nam
þau fræði, er best máttu að notum
koma við hjúkrun og umhyggju á
þrautastundum síðustu æviár
hans. Dóttursynir nir báðir, sem
voru honum miklir gleðigjafar og
honum fannst hann aldrei geta
gert nóg fyrir. Tengdasonurinn,
ljúflyndur og háttvís í allri fram-
komu, ævinlega reiðubúinn til
aðstoðar fjölskyldunni. Allur þessi
hópur var tengdur svo ástríkum og
sterkum böndum, sem best gerist
og dagleg samskipti þeirra svo
mikil að þau voru eiginlega aldrei
aðskilin, þótt þau byggju ekki
alltaf undir sama þaki.
Við hjónin og synir okkar allir,
þökkum Jóhanni hjartanlega allt
gott á samvistarárunum. Við
þökkum honum grín og gleði, sem
alltaf fylgdu samfundunum. Svo
biðjum við guð að leiða hann og
blessa á nýjum leiðum í tilverunni.
Eiginkonunni, dóttur og fjölskyldu
vottum við einlæga samúð og
biðjum guð að blessa þeim fagrar
minningar.
Jóíríður G. S. Jónsdóttir
Karl Jóhann Jónsson, fyrrver-
andi bifreiðarstjóri og einn af
stofnendum vörubílastöðvarinnar
Þróttar og lengi dyravörður í
Þórskafi einu þekktasta danshúsi
Reykjavíkur, var fæddur hér í
borg 19. janúar 1898.
Foreldrar hans voru Vigdís Ei-
ríksdóttir, sem fluttist til Selkirk í
Manitoba og Jón Magnússon,
kaupmaður hér í Reykjavík.
En um fortíð sína og upphaf
ræddi hann aldrei og þetta átti
ekki að verða nein ævisaga, heldur
aðeins örfá orð til að þakka og
kveðja þennan góða vin, og bróður.
Hvort heldur var á gleðistund
eða raunatímum, hvort heldur hér
heima eða á ferðalögum um fjar-
lægar borgir, í starfi eða leik var
Karl hinn trausti vinur, sem alltaf
brást til hins bezta, hinn sanni
bróðir, trúi starfsmaður.
Síðan ég kynntist Ragnari
bróður hans hefi ég alltaf átt
honum og Gerðu, konunni hans
svo margt og mikið að þakka.
Þess vegna er svo undarlegt að
horfa á sólskin liðinna daga og ára
hverfa inn í skugga dauðans.
Og þá er samt svo gott að eiga
vorsins vonir í bæn frá bernsku-
dögum heima, eiga sinn trúarstaf
og vonarsprota, samband veikrar
sálar við Ástarföður himinhæða,
sem veitt getur geisla, sem að
síðustu sigra alla skugga vetrarins
og gefa vor og yndi.
Einmitt í birtu þessarar bænar
og vonar vil ég kveðja Karl Jóhann
og óska ástvinum hans allra heilla
og huggunar í gleðigeislum hins
komandi vors.
Megi brosandi birta eilífðar-
morguns ljóma um lífsins fjöll, þar
sem þið eignizt fagnafundi að
nýju.
ÞESSAR vinkonur þrjár efndu til hlutaveltu fyrir nokkru til ágóða
fyrir Blindrafélagið. Þær eiga heima í Breiðholtshverfinu og heita
Guðrún Blöndal. Bryndís Loftsdóttir og Ólafía Pálmadóttir.
Söfnuðust hjá þeim alls 8000 krónur til félagsins.
ÞESSAR telpur, sem eiga heima í Garðabæ, efndu til hlutaveltu að
Móaflöt 13 til ágóða fyrir Styktarfél. vangefinna. Söfnuðu þær 7700
krónum. Stöllurnar heita Svava Garðarsdóttir og Sigrún Gísladótt-
ir.
ÞESSIR krakkar: Elsa Hrafnhildur Yoman, Karlotta Lind
Petersen. Guðbjörg Ágústa Gylfadóttir og Herdís Jónsdóttir efndu
til hlutaveltu að Rjúpufelli 2 í Breiðholti, til ágóða fyrir
Styrktarfél. vangefinna. Þær söfnuðu 5200 krónum.
FYRIR nokkru héldu þessar skólastúlkur hlutaveltu að Sæviðar-
sundi 9 Rvík til ágóða fyrir Dýraspítalann. Stúlkurnar heita
Sigrún Sigmarsdóttir og Þórdís Magnúsdóttir og söfnuðu þær
13.500 krónum til spítalans.
Júlíanna.