Morgunblaðið - 28.04.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. APRÍL 1979
VlEP
KAFFINU \\ J®
(!)
-fe
við rakarann!
Því má ég ekki spyrja dómar-
ann á hvaða hárgreiðslustofu
hann hafi farið?
Þetta verður einn af þessum
venjulegu sunnudögum með
brælu og rigningu — og svo
kemur hún mamma þín!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Aðeins tvö orð skiptu sköpum
þegar spilið hér að neðan kom
fyrir í sveitakeppni íslandsmóts-
ins í dymbilvikunni. En þá komu
saman á Hótel Loftleiðum 24
sveitir úr öllum iandshlutum og
kepptu í riðlum um sæti í loka-
hluta mótsins, sem stendur ein-
mitt nú yfir á sama stað og lýkur
á þriðjudaginn kemur.
Norður gaf, allir á hættu.
Norður
S. K10864
H. 876
T. Á54
L. G8
Austur
S. D752
H. KD103
T. 9732
L. 4
Vestur
S. ÁG93
H. Á2
T. 86
L. ÁD732
COSPER
Nú trúir þú ekki því sem ég segi þér: Ég vann hana í póker!
' f ’ ii ? $ t r®
.2 n \ ‘ £ ‘ íi . ! n f
Páskahátíð
útilegumanna
Yfir páskahátíðina fór ég eigi
fáar ferðir mér til heilsubótar í
gönguferðir um bæinn. Slíkt var
hressandi frá próflestrinum og
einnig rólegt um að litast svo gott
var að hugleiða hjartfólgin mál
huga og hjarta meðan á göngunni
stóð.
Leið mín lá, meðal annars um
miðbæ Reykjavíkur og er ég var
kominn í Austurstrætið ákvað ég
að stansa örlitla stund við inni í
biðskýli S.V.R. og hita mér, því úti
var heldur hráslagalegt veður.
Er inn kom mætti mér þung
sjón. Á bekknum sátu fjórar
manneskjur, fullorðinn maður,
tveir ungir menn og piltur. Þeir
voru af þeirri stétt manna sem
almenningur og betri borgarar
láta sig litlu skipta, sneiða hjá og
tala sem minnst um.
Þeir gáfu mér svo sem litlar
gætur enda skynjun þeirra og
sómatilfinning sem visnað tré og
bæði ytri og innri virðing og sátt
við lífið reyndist kulnuð.
Ég tók mér stöðu skammt undan
og fylgdist með án þess að vera of
áberandi. Á um það bil þeim 15
mínútum sem ég dokaði við bætt-
ust 3 menn í hópinn. Tveir ungl-
ingar, annar þeirra, sem gist hafa
upptökuheimili Reykjavíkur í ófá
skipti, og voru þeir að koma út
eftir gistingu i steininum og einn
miðaldra maður.
Yfir stóð útbýting á töflum og
hylkjum sem þessir menn annað-
hvort gleyptu þegar í stað eða
Suður
S. -
H. G954
T. KDG10
L. K10965
Orðin tvö voru hvort opna skyldi
á spil suðurs eða ekki.
í lokaða herberginu gengu þrjú
pöss til vesturs. Hann opnaði á
tveim laufum, samkvæmt
nákvæmnislaufinu, ,og varð ör-
stuttu síðar sagnhafi í fjórum
spöðum. Norður sá ekki ástæðu til
að dobla og hafði fátt sér til
leiðbeiningar við útspilið. Hann
valdi hjartað og sagnhafi, Gestur
Jónsson, var þá fljótur að vinna
spilið. Tók þrjá slagi á hjarta, lét
tígul af hendinni, svínaði síðan
laufi, tók á laufás og spilaði tígli.
Eftir þetta gat norður ekki fengið
nema tvo slagi á tromp, slétt
unnið.
Á hinu borðinu stóðu norður og
suður heldur lánlegar að hlut-
unum. Suður opnaði á einum tígli
og eftir ágætar sagnir austurs og
vesturs varð vestur aftur sagnhafi
í fjórum spöðum en í þetta sinn
hafði norður ástæðu til að dobla.
Og hann var heldur ekki í vafa um
útspilið og tók fyrsta slaginn á
tígulás, spilaði aftur tígli og eftir
þetta upphaf var útilokað að vinna
spilið. Norður beið rólegur eftir
tveim slögum á tromp, einn niður.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku
30
miðanum inn um bréfalúguna,
stakk Solvej upp á.
— Nei, sagði Caja hrædd og
hraðmælt. — Þú mátt ekki vera
ein.
Hún settist í hægindastól og
bætti sfðan við:
— Og ég þori ekki að fara
með þér út í myrkrið.
— Nú ætla ég að minnsta
kosti að setja vatn yfir og svo
fáum við okkur kaffi, sagði
Solvej og brosti.
— Við getum séð til með hitt
á eftir.
Hún fór fram. Caja sat eftir.
Henni var kalt og hún neri
saman höndunum og leit f
kringum sig í stofunni.
í húsi á Beykivegi sat önnur
kona og hlustaði á vindinn
gnauða. Frú Paaske hafði allt-
af fundist svo notalegt að vera
inni í hlýju húsinu í svona veðri
og heyra vindinn í trjánum. En
eftir að nábúakona hennar
hafði verið myrt fyrir nokkrum
vikum — væntanlega hafði þar
verið að verki karlmaður sem
komið hafði utan úr skóginum
— vakti þetta aðeins með henni
ótta. Vivi Paaske sat með
prjónadótið sitt og reyndi að
slaka á og beið þess eins að
klukkan slægi tólf svo að mað-
urinn hennar kæmi heim og
einhver tæki við af honum. Hún
ieit enn einu sinni á klukkuna.
Enn var röskur hálftfmi þang-
að til.
Kvöld sem þetta hlaut að
vekja skelfingu hjá hverri
konu sem þurfti að vera ein.
Kvennamorðingi lék lausum
hala. í kvöld ætlaði hann að
frcmja næsta ódæði sitt. Það
var óhugsandi að því yrði
breytt, enda þótt hann f sjáifu
sér harmaði það. Eitthvað rak
hann áfram — einhver hvöt
sem varð öllu yíirsterkari í
honum. Hann varð að drepa.
Ekki bara einhvcrja konu út f
bláinn. Konu með fallegt andlit
og velskapaðan ifkama, grann-
ar og mjúkar línur. Konu sem
örlögin höfðu valið honum og
dæmt hana til þessa. Hann var
aðeins viljalaust tæki sem
framfylgdi vilja, sjálfum sér
sterkari. Það mátti lesa þetta
úr augum hans þegar hann
horíði á hana. Hún sá það
einnig. Hún vissi hvað þetta
augnaráð þýddi. Hún vissi að
af lffinu átti hún nú aðeins
eítir örstutta stund. Þess vegna
æpti hún. Æpti og æpti í sömu
mund og hann lyfti hægt hend-
inni svo að giampaði á hnffinn f
hendi hans.
Undarleg þögn lagðist yfir
herbcrgið þegar Bo Elmer
ha'tti vélrituninni. Ilann sat
lengi og starði fram fyrir sig
með sígarettuna milli varanna.
Ilvers vegna var honum fyrir-
munað að finna sinn eigin stfl
um þessar mundir. Ilann sá
þetta allt fyrir sér — dauð-
skelfda stúlkuna sem glennti
upp augun og munnurinn geifl-
aðist í sk^lfingarópi. Ilann sá
þetta fyrir sér.... af hverju gat
hann ekki lýst þessu.
Hann tók út úr sér sígarett-
una, slökkti í henni f öskubakk-
anum og reis ákveðinn úr sæti.
Hann gekk hljóðlcga fram f
forstofuna eftir að hafa slökkt
Ijósið í vinnuherberginu. Hann
tók skinnjakkann sinn niður
úr skápnum. Dyrnar inn f
svefnherbergið voru í hálfa
gátt.
Solvej Lange kom inn í stof-
una til Caju með kaffibolla. Svo
settist hún. Caja lyfti höfði og
lagði við hlustir.
— Hvaða hljóð er þetta hvísl-
aði hún.
— Bflhurð sem var skellt,
sagði Solvej — En það var ekki
fyrir utan þctta hús. Neðar í
götunni áreiðanlega.
Caja dreypti á sjóðandi heitu
kaffinu.
— Ég skil ekki hvernig þú
ferð að því að vera svona róleg,
sagði hún. — Ég get varla
hrcyft legg né lið af ótta.
— Ég er svo vön að vera
einsömul, sagði Solvej til