Morgunblaðið - 11.05.1979, Qupperneq 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. MAÍ1979
t
Moöir okkar
HALLDÓRA SAMÚELSDÓTTIR,
Sjafnargötu 3,
lést fimmtudaginn 10. maí.
Kristín og Marta Pétursda
Gunnar Pétursson.
itur,
t
JÓNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Langholtsvegí 131, Reykjavík,
fyrrum húsfreyja aö Álfadal á Ingjaldssandi, andaöist í Land-
spítalanum að morgni fimmtudags 10. þ.m.
Börn,
tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginkona mín og móöir okkar
SIGRÍDUR V. EGGERTSDÓTTIR,
Bragagötu 24, Reykjavík
andaöist hinn 9. maí síðastliðinn.
Óskar Bergsson,
Elsa Óskarsdóttir,
Eggert Óskarsson.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi
ÁRNI JÓNSSON,
fyrrverandi verkstjóri
í Járnsteypunni h.f.,
andaöist á heimili sínu Byggöarenda 22 9. maí.
Jarösungiö veröur frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriöjudaginn 15. maí
ki m 'in
Soffía M. Jóhannesdóttír,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Móöir mín, fóstra og amma
SOFFÍA H. ÓLAFSDÓTTIR
er andaöist 27. apríl síöastliöinn veröur jarösungin frá Fossvogs-
kirkju mánudaginn 14. maí kl. 13.30. Fyrir hönd vandamanna,
María Jóhannesdóttir, Guólaugur Guómundsson, Bjarnleifur Bjarnleifsson,
Erla Strand Eínar Strand.
t
Jaröarför bróöur okkar og fósturbróöur,
EINARS SVEINSSONAR,
frá Ólafsvík,
fer fram frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 12. maí n.k., kl. 14.
Systkini og fóstursystir hins látna.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför
JÓNS GUÐBJARTSSONAR,
Saabraut 18, Seltjarnarnesi.
Sérstakt þakklæti færum viö starfsfólki gervinýrans og deildar 3D
Landspítala. Unnur Þóröardóttir,
Steinn Jónsson, Jónína Jónasdóttir,
Jónína Guðrún Jónsdóttir, Guömundur Ragnarsson.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför
eiginkonu minnar og fósturdóttur
JÓNÍNU ADALSTEINSDÓTTUR,
Hátúni 10B.
Valdimar Örn Jónsson,
Rósa Einarsdóttir.
t
Þökkum innilega vináttu og hlýhug viö fráfall og útför móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR ÓLAFSDÓTTUR,
frá Stykkishólmi.
Hilmar Gestsson, Hanna Kristinsdóttir,
Ólafur Gestsson, Ingibjörg Axelsdóttir,
Gyöa Gestsdóttir,
Viöar Gestsson, Halldóra Karlsdóttir,
Erla Gestsdóttir, Skarphéöinn Njálsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjónaminning:
Ólafía Björg Jónsdóttir
Guðjón Bjamason frá
Gestsstöðum, Búðum
Hjónin ÓLafía Björtc Jónsdóttir
Fædd 2. desember 1892
Dáin 25. júnf 1964
ok Guðjón Bjarnason
Fæddur 15. marz 1892
Dáinn 25. apríl 1979
Frá Gestsstöðum. Búðum, Fá-
skrúðsfirði. Minnintí.
Aðfaranótt 25. apríl 1979 andað-
ist á sjúkrahúsinu í Neskaupstað
Guðjón Bjarnason frá Fáskrúðs-
firði, 87 ára að aldri. Guðjón var
fæddur 15. marz 1892 að Ánastöð-
um i Breiðdal. Foreldrar hans
voru hjónin Sigurveig Daníels-
dóttir, hálfsystir Þórhalls Dan-
íelssonar kaupmanns á Horna-
firði, hins landsþekkta athafna-
manns og Bjarni Bjarnason, Niku-
lásar Sverrissonar frá Keldunúpi í
Vestur-Skaftafellssýslu.
Móðir Nikulásar hét Ólöf Sverr-
isdóttir en kona Nikulásar, Hall-
dóra Pálsdóttir, Snjólfssonar,
Finnssonar sterka.
Börn Nikulásar og Halldóru
voru 13 að tölu. Dóu mörg þeirra
ung að aldri. Ein systirin, Ólöf,
kemur mest við sögu sunnan jökla
fyrir hetjudáð er hún drýgði með
því að bjargast af sjálfsdáðum til
byggða, ásamt dóttur sinni, eftir
að snjóflóð hafði tekið af bæ
hennar, Víðidal í Lóni, og orðið
bónda hennar að bana ásamt
tveim börnum. En þær mæðgur
komu fram í Álftafirði löngu eftir
slysið.
Bjarni afi Guðjóns hélt einnig i
austurveg eins og ÓLöf systir
hans, settist að í Breiðdal og
eignaðist þar afkomendur.
Þau Sigurveig og Bjarni voru
foreldrar 9 myndarlegra barna,
sem öll áttu það sameiginlegt
síðar meir að koma meira og
minna við sögu Fáskrúðsfjarðar.
Þar settu þau svipmót sitt á
samtíð sína og unnu af sæmd og
dugnaði að uppbyggingu staðar-
ins.
Guðjón var einn af þeim, en
samt tengdist hann ekki Fá-
skrúðsfirði strax. Kornungur fer
hann í fóstur til vandalausra, er
foreldrar hans þurftu að bregða
búi, vegna jarðnæðisskorts.
Guðjón ólst upp við alla algenga
sveitavinnu í Breiðdal, og þar á
meðal smalamennsku og hjásetu
eins og títt var á þeim tíma.
Hann þótti trúr hjarðsveinn og
hlaut að launum kalsár á fæti, eitt
sinn er hann var við slík gæzlu-
störf og var talið að hundurinn
hans hafi bjargað því að ekki fór
verr. Ást sína á sauðkindinni
hefur hann tekið með sér í vega-
nesti yfir fjöllin, því alltaf átti
Guðjón margt fé, sem var mikil
uppistaöa í búskap hans, og síð-
ustu árin sér til augnayndis, þegar
flest annað var horfið á braut.
Guðjón var 2 ár vinnumaður að
Hafranesi eftir að hann flyzt úr
Breiðdal. Síðan stundar hann
sjómennsku um stundar sakir,
bæði frá Skálavík og siðan úr
Vestmannaeyjum.
Vorið 1917 flyzt hann alkominn
að Búðum og fæst þá við eigin
útgerð um tíma með öðrum
manni, en ekki mun útgerðin hafa
staðið lengi, og tekur þá við
almenn daglaunavinna.
Guðjón giftist 25. nóvember
1917 Ólafíu Björgu Jónsdóttur
sem þá var ráðskona við útgerð
hans.
Ólafía var Árnesingur að ætt og
uppruna, fædd 2. desember 1892.
Hún var fóstursystir Bjarna
Bjarnasonar fyrrum skólastjóra
að Laugarvatni og ólust þau upp í
Auðsholti á því myndar heimili.
Þaðan lágu sporin til höfuðborg-
arinnar og víðar í vist og vinnu-
mennsku, þar sem hún kynntist
mönnum og málefnum og nam í
því sambandi margt til munns og
handa, sem átti eftir að koma sér
vel síðar meir á lífsleiðinni. Ólafía
hafði því talsverða lífsreynslu er
hún steig á land á Austfjörðum. Á
öðrum tug aldarinnar var algengt
að fólk af Suðurlandi, bæði menn
og konur, leituðu eftir sumarvinnu
á Austfjörðum, og sýnir það vel
uppgang þess landshluta á þeim
árum.
Þannig voru örlög þessarar
sunnlenzku konu ráðin, Fá-
skrúðsfjörður varð hennar fyrir-
heitna land eftir komuna þangað.
Börn Guðjóns og Ólafíu eiga því
rætur í blandaðri moid sömu
fósturjarðar. Ólafíu voru gefnir
margir góðir kostir í vöggugjöf,
bæði líkamleg hreysti og andlegt
atgerfi. Hún var virðuleg kona í
allri framgöngu svo engum duldist
að þar fór meira en meðal mann-
eskja. Hún vakti á sínum yngri
árum verðskuldaða athygli og
koma mér þá í huga ummæli
gamallar konu frá Tannastöðum
undir Ingólfsfjalli. Er hún rifjaði
upp sínar æskuminningar, þá
minntist hún Ólafíu ungrar stúlku
í Kotstrandarkirkju, fyrir það
hvað hún bauð af sér ferskan
æskuþokka og hinn smekklegi
klæðaburður kom henni enn fyrir
sjónir eftir öll þessi umliðnu ár.
Þannig var Ólafía allt sitt líf,
smekkleg kona, þótt efnin væru
ekki alltaf mikil á veraldar vísu.
Hún var í eðli sínu lista sauma-
kona og saumaði mikið á sínu
heimili. Var orð á því haft hvað
börn hennar voru jafnan snyrti-
lega til fara í skólanum. Allt fór
vel úr höndum Ólafíu, þótt oft
væri saumað tvisvar úr sömu
flíkinni. Þessi snyrtimennska og
dugnaður hefur gengið í arf til
margra hennar niðja, en hún var
kona sem gerði mestar kröfur til
sjálfrar sín, og var heimilinu
stjórnað af fastmótaðri reglusemi
af hennar hendi. Ólafía lést 25.
júní 1964, eftir nær 47 ára farsælt
hjónaband. Lengst af bjuggu þau
hjón í litlu -húsi, sem Geststaðir
heita, en áður í Byggðarholti, en
það hús byggði Guðjón.
Geststaðir standa um það bil í
miðjum kaupstaðnum og teygir
túnið sig niður að götunni gegnt
barnaskólanum. Til beggja handa
streyma lækir ofan úr fjallinu,
með ljúfan klið, syngjandi inn í
hugljúfa morgna og róandi
kvöldljóð hins deyjandi dags.
Guðjón lagði mikla vinnu í að
rækta upp túnið sitt, sem var
himn mesta staðarprýði og einn af
gróskublettum bæjarins.
Vísa vinnu átti Guðjón í mörg
ár við afgreiðslu skipaútgerðar-
innar hjá Jóni Davíðssyni verzlun-
arstjóra á Tanganum og síðar
Þorvaldi syni hans. Oft kom
vinnulúinn maður heim að kvöldi
eftir dagstritið og beið skipakomu
næturinnar til áframhaldandi
vinnu.
í átta ár var hann utanbúðar-
maður hjá kaupfélaginu og kjöt-
matsmaður á Fáskrúðsfirði um
áraraðir, enda átti enginn betra
saltkjöt en Guðjón á Geststöðum.
Sem fyrr getur drýgði Guðjón
ætíð tekjur sínar með myndarlegu
fjárbúi. Oft fékk hann fallegar
kindur af fjalli á haustin. En hann
vildi líka vera heybirgur, þegar
harðnaði á dalnum og ekki minnk-
aði stabbinn eftir að ungu menn-
irnir komu til sögunnar með
véltæknina. Eftir það varð Guðjón
bara heiðursfélagi við heyskapinn.
Þar unnu þessar tvær kynslóðir
hlið við hlið og var það Guðjóni
mikill ánægjuauki er sú þriðja
fylgdi fast á eftir því Guðjón var
afar barngóður maður.
Þrálátur sjúkdómur ásótti hann
oft, svo hann var tilneyddur að
leggjast inn á sjúkrahús. Þetta
gekk yfir í bylgjum og alltaf vildi
Guðjón heim í bæinn sinn á ný.
En nú var allt breytt. Húsið
bergmálaði ekki lengur af glöðum
barnaröddum og konan löngu
dáin. En heima vildi Guðjón vera,
þar sem hver hlutur var á sínum
stað, rétt eins og í tíð Ólafíu.
Þannig vildi Guðjón hafa það.
Hann bar ætíð mikla virðingu
fyrir konu sinni og stóð helgan
Hrefíia Ingimarsdóttir
frá Litla-Hóli -Minning
Látin er gömul og góð vinkona
mín, frú Hrefna Ingimarsdóttir
frá Litla-Hóli í Eyjafirði. Hún var
fædd 9. janúar 1889, og var því
níræð er hún lést. Laugardaginn
fyrir páska, 14. apríl s.l., er hún
var að borða hádegisverðinn, hné
hún út af og var þegar látin.
Síðuatu árin dvaldi hún að
Minni-Grund við Blómvallagötu
12 í Reykjavík. Lét hún vel af
verunni þar. Nú stóð til að stækka
hælið og átti hún von á að fá þar
nýtt herbergi, og hlakkaði til þess.
Annars hafði hún gott herbergi á
fyrstu hæð allan tímann þar á
hælinu.
Hrefna var mikilhæf og merk
kona, og góður vinur vina sinna.
Eg man eftir henni sem fallegri,
ungri stúlku heima á Akureyri,
snemma á öldinni. Hún starfaði
hjá Kaupféalgi Eyfirðinga. En ég
kynntist henni um 1920, í Reykja-
vík. Þá rak hún snyrtistofu á
Aðalstræti 6. Þar kynntist ég
henni fyrst, sem viðskiptavinur.
En kynnin urðu fljótlega meiri, og
urðum við góðar vinkonur, og
hefir sú vinátta haldist, þó langt
hafi verið á milli okkar síðustu
fjörtíu og tvö árin og við því
sjaldan sést. En á þessum árum
1920 — ’37 (er ég flutti aftur til
Akureyrar), voru Ásthildur Kol-
beins, skrifstofumaður og Þor-
björg Guðjónsdóttir, bankagjald-
keri, miklar stöllur mínar og
vinkonur alla tíð. Við höfðum
saumaklúbb, og fórum ýmislegt
saman. Og nú bættist Hrefna í
hópinn, og svo Henny
Kristjánsson (kona Arngríms
skólastjóra) er kom til landsins.
Þetta voru mjög skemmtileg ár.
Allar eru þær látnar, og nú síðast
Hrefna. Guð blessi þær allar.
Starfsgrein sína lærði Hrefna í
Kaupmannahöfn, og seinna fór
hún til New York, að læra það sem
nýjast var í hár-, hand- og andlits-
snyrtingu. Hún var snillingur í
sinni starfsgrein.
En einn góðan veðurdag giftist
hún Guðmundi Bergssyni, fyrrv.
póstmeistara. Keyptu þau hús á
Bergstaðastræti, og bjuggu þar í
mörg ár. Fyrir allmörgum árum
lést Guðmundur, og þá fékk
Hrefna sér minna húsnæði. En
hún vann aldrei utan heimilis
eftir að hún giftist.
Hrefna var vel greind og las
mikið, góðar bókmenntir. Einnig
vann hún mikið í höndum. Var
lagin og vandvirk.
Upp á síðkastið var sjónin farin
að deprast, svo hún gat ekki
lengur lesið. En margir lásu fyrir
hana, og hún hlustaði mikið á
útvarp, og minnið var gott.
Mér fannst hún halda sér mjög
vel, bæði andlega og í útliti. Ég
vissi ekki annað en að hún væri
heilsuhraust, og þakklátur er
maður fyrir að hún fékk að fara á
þennan hátt. Hrefna vissi ætíð
hvað hún vildi. Hún var búin að
segja fyrir, að í kyrrþey vildi hún
hverfa héðan, og að líkið skyldi
brennt.
Ég þakka minni kæru Hrefnu
Ingimarsdóttur vináttu í sextíu
ár, og óska henni blessunar á
nýjum leiðum.
Ragnheiður 0. Björnsson.