Morgunblaðið - 19.08.1979, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 19. ÁGÚST 1979
59
Umsjón: Séra .Jón Dalbú Hróbjaiisson
Séra Karl Sigurbjðrnsson
Siyurbur Pdlsson
aUdröttinsdegi
Vitjunartími
Pistillinn
10. sunnudLagur eftir trinitatis
StundaglasiÖ er algengt tákn tíma og æviskeiðs-
ins: Jjifið manns hratt fram hleypur hafandi
ðngva bið ..." Ljár og stundaglas er algengt tákn
dauðans.
1. Kor. 12, 1—11: ... enginn, sem
talar af Guðs anda, segir: Bölvaður
sé Jesús! og enginn getur sagt:
Drottinn Jesús! nema af heilögum
anda.
Guðspjallið
Lúk. 19, 41—i8. (Jesús grét yfir
Jerúsalem og mœlti): ef einnig þú
hefðir á þessum degi vitað hvað til
friðar heyrir! en nú er það hulið
sjónum þinum!
Á sunnudaginn var vorum
við að velta því fyrir okkur
hvort öll trúarbrögð leiddu til
Guðs. Þá var því haldið fram
að svo væri ekki og leidd rök
að því. Það var fullyrt að
maðurinn hefði ekki mögu-
leika á að ná til Guðs eða finna
leið sem lægi til hans. Og hér
kemur svar kristinnar trúar og
greinir sig frá svörum annarra
túarbragða. Guð gerðist mað-
ur! Hann hefur ekki aðeins
opinberað sig í náttúrunni
heldur einnig í sögunni, innan
tíma og rúms. Kristnir menn
tala um „hjálpræðissögu". Það
er sagan sem hófst með köllun
Abrahams og náði hámarki í
fæðingu Jesú Krists. Kristin
trú er trúin á það að Guð faðir,
hafi opinberað sig í manninum
Jesú frá Nasaret með einstæð-
um hætti og sú opinberun sé
Nei, heyrðu núl
Leiða öll trúarbrögð til Guðs?
endanleg. Nafn hans, Jesús,
merkir Guð frelsar. Hann var
einnig nefndur Immanúel, sem
merkir „Guð með oss“. Sá Guð,
sem hafði fram að þessu talað
fyrir munn spámanna sinna
opinberaði sjálfan sig í mann-
legu holdi. Hann var ekki
lengur hinn óþekkti Guð. í lífi
sínu sem maður sýndi Jesús
mönnunum hvernig Guð er.
Það var auk annars, tilgangur-
inn með komu hans í þennan
heim að opinbera mönnum
hvernig Guð er. Án þeirrar
opinberunar væru menn enn
að fálma í myrkri.
Björgun
En þetta var ekki allt. Líf
hans endaði á krossi. Mennirn-
ir elskuðu myrkrið meira en
ljósið, vegna þess að verk
þeirra voru vond, skrifar Jó-
hannes guðspjallamaður. Ef
þér finnst hér heldur sterkt til
orða tekið skaltu leika þér að
þeirri hugsun hvernig færi
fyrir æsifréttariturunum ef
þeir hættu allt í einu að skrifa
um það sem neikvætt er og
tækju til við að skrifa um góð
verk í staðinn! Mennirnir elska
myrkrið meira en ljósið. Þeir
þarfnast annars og meira en
þess að vita um það hvernig
Guð er og þeir þarfnast meira
en góðrar fyrirmyndar. Við
þörfnumst hjálpar. Við þörfn-
umst þess að Guð bjargi okkur
úr klóm hins illa. Og hér
greinir kristin trú sig einnig
frá öðrum trúarbrögðum. „I
því er kærleikurinn, ekki að
vér elskuðum Guð, heldur að
hann elskaði oss og sendi son
sinn til að vera friðþæging
fyrir syndir vorar (I. Jóhann-
esarbréf 4:10). Hvaða trúar-
brögð önnur flytja þér þennan
boðskap um Guð, sem tekur að
sér að hjálpa mönnum, frelsa
þá, með því að taka sjálfur á
sig sekt þeirra?
En með þessu er heldur ekki
öll sagan sögð. Sá Guð, sem
hefur opinberað sig og bjargað
okkur, hefur tilgang með því.
Hann óskar samfélags við
manninn. Þar kemur upprisan
inn. Hann er ekki látin per-
sór.a í sögubók sem löngu er
orðin úrelt. Hann lifir. Hann
kom til jarðarinnar til að
opinbera sig mér. Hann dó til
að frelsa mig undan valdi
synda minna og illsku. Hann
lifir og starfar, og vinnur að
því að breyta veru minni innan
HARMUR
frá. Þetta finnst mér vera
fagnaðarerindi!
Engin trúarbrögð önnur
boða neitt þessu líkt og telja
sig heldur ekki gera það.
Kristin trú greinir sig ger-
samlega frá þeim öllum. Krist-
in trú snýst ekki um menn sem
eru að leita að Guði, heldur
um Guð, sem leitar manna.
Eiginlega er kristinn dómur
ekki trúarbrögð heldur opin-
berun og hjálpræði. Ýmis
sannleikskorn leynast i öðrum
trúarbrögðum. En engin þeirra
segja þér frá Guði, sem ber svo
mikinn kærleika til þín að
hann hafi verið fús að deyja
fyrir þig, og rísa upp af
gröfinni til þess að tryggja
framtíð þína og lifa með þér
hér og nú. Hvergi finnur þú
Guð, sem hefur opinberað sig á
svo persónulegan hátt, sem
frelsar menn frá sjálfselsku og
synd og býður þeim að koma
og taka sér bústað í lífi allra
þeirra sem taka við honum.
Hér er ekki um það að ræða
að kristnir menn séu þröng-
sýnir að því er tekur til
annarra trúarbragða. Ef Jesús
er Guð sjálfur í heiminn kom-
inn til að bjarga mönnunum er
glapræði að hafna honum.
Guðspjöllin, sem lesin eu í
kirkjum landsins í dag, lýsa
miklum harmi. Annars vegar
eru það vei-hróp Jesú yfir borg-
unum í Galíleu, þar sem hann
hafði lifað og starfað, (Matt. 11,
16—24) og hins vegar er hann
grét yfir Jerúsalem, sem ekki
þekkti sinn vitjunartíma. Við
veitum því athygli, að Jesús
ávítar ekki bara leiðtogana, ekki
stjórnina, flokkana, kerfið, ekki
einstaklinga né ákveðnar stéttir
eða þrýstihópa. Heldur borgirn-
ar í heild. Samfélagið, þjóðlífið
allt. Það er allt undir dómi.
Þetta kemur okkur undarlega
fyrir sjónir. Við erum svo vön
því að þegar um lífsskoðun og
trú er að ræða, þá sé það
eitthvað sem einstaklinginn
varði einan, einkamál. Jesús var
bersýnilega ekki þeirrar skoðun-
ar. I hans augum er trúin allt
annað en einkamál. Og syndin
allt annað en einkamál. Guð
skapar okkur til samfélags. Og
öll höfum við áhrif og mótum
hvert annað meira og minna. öll
erum við samábyrg. Syndin
sundrar því samfélagi sem Guð
ætlast til að sé. Syndin aðskilur
ekki aðeins manninn frá Guði,
skapara sínum, heldur líka ná-
unga sínum, umhverfi, samfélagi
því, sem hann lifir í. Þannig að
þegar Guð spyr: „Hvar er bróðir
þinn?“ Þá svarar maðurinn: „Á
ég að gæta bróður míns?“ En
Guð segir: „Já, þú átt að elska
bróður þinn, náunga þinn, já og
jafnvel óvin þinn, eins og sjálfan
þig!“
Jesús kveður upp dóm yfir
borgunum þar sem hann starfaði
mest. Því þar sem Jesús kemur,
þar ber Guðsríki að dyrum, þar
stendur hinn nýi lífsmöguleiki
til boða. Þar sem Jesús er, þar er
Guð að verki, að leita, kalla,
hjálpa og líkna. Mannfjöldinn í
Kapernaum og Kórasín sem hóp-
aðist um Jesú, heillaðist af
honum, dáðist af kraftaverkum
hans, komst við af orðum hans,
já, vildi jafnvel gera hann að
konungi, fær þungan dóm, af því
að þetta var ekki nóg. Jesús
leitaði ekki að vinsældum, hann
leitaði að TRÚ. Trú, sem sér Guð
í verkum hans og orðum, heyrir
og hlýðir. Þeir sáu ekki það sem
þeir áttu að sjá. Þeir heyrðu
áminningar Jesú og aðvaranir,
en heyrðu ekki að það var DÓM-
UR GUÐS yfir lífsháttum þeirra
og afstöðu. Þeir heyrðu fögur
orð, en heyrðu ekki rödd föður-
ins, sem kallaði þá að snúa baki
við syndinni og koma til sín. Þeir
sáu dásamleg kraftaverk, en sáu
ekki hönd Guðs að verki í þessu,
hönd föðurins til þeirra rétt til
að leiða þá til gleði og friðar
Guðsríkisins. Þeir sáu tákn, sem
töluðu svo greinilega um mátt
Guðs og elsku, að þeir hefðu átt
að nema staðar mitt í önn og
amstri hversdagsins og spyrja.
En þeir námu ekki staðar og
spurðu einskis. Héldu áfram
sínu tilgangslausa lífi í viðjum
vanans, syndarinnar og dauðans.
Iðruðust ekki. Trúðu ekki.
Þetta er engin upprifjun
fornrar harmsögu. Þetta er
harmsaga þín, harmsaga okkar,
íslenskrar þjóðar. Jesús Kristur
er enn að verki á meðal okkar og
vinnur sín undursamlegu verk í
orði sínu og sakramentum. Náð-
artíminn er ekki liðinn. En menn
sjá ekki né vilja sjá. En í hvert
sinn, sem einhver heyrir þetta
orð og vaknar til trúar, þá hefur
það áhrif til blessunar langt út
yfir hans þrönga svið. Syndin er
smitandi, en gleðin smitar líka
út frá sér, fyrirgefningin, kær-
leikurinn, og allt það góða sem
lífið með Guði ber með sér.
Biblíulestur
vikuna 19.—25. ágúst.
Sunnudagur 19. ágúst Lúk. 19: 41—47 .
Mánudagur 20. ágúst Opinb. 2:1—11
Þriðjudagur 21. ágúst Opinb. 2:12—29
Miðvikudagur 22. ágúst Opinb. 3:1—13
Fimmtudagur 23. ágúst Opinb. 3:14—22
Föstudagur 24. ágúst I. Jóh. 1:1—10
Laugardagur 25. ágúst I. Jóh. 2:1—14
u