Morgunblaðið - 18.01.1980, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 1980
MORötlN-^^
KAFFíNU \\ ' »•
(i)

<gít
Hann er bjáni, en ég heí þó ekki geð í mér til að segja honum
að skipið sé íarið aí bryggjunni.
bér vitið væntanlega að tómar
flöskur eru alltaf að hækka í
verði, herra forstjóri?
Nú hafið þér verið hér á ferli í
þessum regnskýjum í eitt ár, og
ég tel brýnt að þér fáið skóhlífar!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eins og svo oft skeður var
sagnhafa fullkomlega ljóst að
spilinu í dag loknu hvernig hann
hefði átt að haga úrspilinu. Suð-
ur hafði gefið spilið, aðeins hans
vængur var á hættu og hann
opnaði á einum spaða.
Norður
Vestur
S. 8
H. 432
T. 963
L. D107652
S. 652
H. 976
T. ÁKD84
LG9
Austur
S. Á743
H. ÁKD105
T. 852
L. 4
Suður
S. KDG109
H. G8
T. 107
L. ÁK83
Eftir pass vesturs sagði norður
tvo tígla, austur tvö hjörtu og eftir
eðlilegt framhald varð suður
Þrjú núll af krón-
unni sem allra fyrst
„Vinstri stjórnin hin þriðja sló á
frest verðbreytingum íslenska
gjaldmiðilsins eins og öðrum
nauðsynjamálum sem hún lofaði
að koma í höfn. Eftir því sem ég
kemst næst eru 1.000 íslenskar
krónur nú um einnar raunkrónu
virði.
Fyrsta íbúð, sem ég keypti, um
1931; kostaði 13—14 þúsund krón-
ur. Álíka íbúð nú er seld á 15—17
milljónir króna. Ég held að of
margir geri sér tæpast grein fyrir
eða bara trúa ekki hvað milljónin
er lítils virði nú. Margir eldri
verkamenn eru sem betur fer
mjög vel fjárhagslega stæðir og
eiga með öðru drjúgar fjárhæðir í
bönkum.
Ég spurði einn slíkan kunningja
minn hvort honum þætti ekki
hálfleitt að eiga stórupphæð í
banka, sem rýrnaði stöðugt að
verðgildi. Hann sagði að það væri
miklu meira gaman að eiga milij-
ónir heldur en þessi gömlu þús-
und, jafnvel þótt verðgildið væri
hið sama. Það er líka hálfspaugi-
legt hvernig fjölmiðlar hrópa
sýnkt og heilagt: Milljarðar
íslenskra króna! Það leynir sér
ekki aðdáunin yfir þessum ímynd-
aða millagróða.
Fyrir nokkru var farið að hugsa
um það í alvöru að auka verðgildi
íslenskra peninga. Talað var um
að taka tvö núll af krónunni og
breyta krónunafninu í dal (líkt og
áður var) eða í mark eins og víðar
tíðkast. En stjórnin kom sér ekki
saman um þetta stórmál frekar en
annað og sleppti verðbólgunni
lausri með þeim afleiðingum að
hún er nú um eða yfir 80% og
stórvaxandi, verði allt látið áfram
reka á reiðanum. Það er furðulegt
að bæði fjölmiðlar, þjóðhagsstofn-
anir og stjórnmálamenn skuli ekki
þreytast á því að spúa því lyga-
þvaðri í þjóðina að verðbólgan sé
nú um 50%.
Stöðugt er klifað á því, bæði af
stjórnmálamönnum og fjölmiðl-
um, að á Norðurlöndum fái menn
nánast allt fyrirhafnarlítið á færi-
bandi. En hérlendis sé hinsvegar
almenningur kvalinn og píndur
næstum hvar sem skyggnst er um
í þjóðlífinu. Það er ótrúlegt hversu
margir virðast trúa þessum and-
styggilega ósanna áróðri, jafnvel
þeir sem búnir eru að dveljast í
þessum gósenlöndum og kynnast
hinu gagnstæða. Þetta er orðið
eins konar tískufyrirbæri eða fólk
þorir ekki að viðurkenna þann
sannleik að keisarinn sé „í öngu.“
Ég hefi kynnst mörgu fólki, sem
hefur unnið í Svíþjóð, og segir allt
aðra sögu en kaupkröfuþrýstihóp-
ar, launþegaforystan og fjölmiðlar
hér. Enginn má yfirleitt vinna þar
lengur en 8 tíma. Dagvinna er
eitthvað betur borguð en hér, en á
móti kemur að skattar eru hærri
og dýrtíð meiri. íbúðir verkafólks
eru víða það lélegar að þær væru
vart taldar íbúðarhæfar hér.
‘1
sagnhafi í fjórum spöðum.
Útspil hjartafjarki. Austur tók
með drottningu og spilaði næst
hjartaás og kóng. Suður trompaði
og spilaði trompkóng og drottn-
ingu. Austur var nógu klókur til
að bíða með að taka á ásinn og
suður varð því að hætta að spila
trompunum. Annars hefði austur
næst tekið með ás og spilað fjórða
hjartanu, sem suður hefði ekki
geta trompað. Því enn ætti austur
eftir tromp og fengi á það auk
slags á hjarta.
Sagnhafi beið því með trompin
og spilaði tíglunum í von um, að
austur ætti þar minnst þrjú spil. í
þriðja tígulslaginn lét suður lauf
og fjórða tígulinn vonaðist suður
til, að austur myndi trompa. En
austur féll ekki í gildruna, lét
heldur laufið og í fimmta tígulinn
lét hann hjarta. En þegar sagn-
hafi spilaði laufi frá blindum
trompaði austur með sjöinu, hann
hafði náð öruggri talningu á
spilum suðurs, fékk slaginn og
trompásinn varð fjórði slagur
varnarinnar.
Sagnhafi sá strax hvar mistökin
lágu. Þegar hann hafði spilað
tvisvar trompi vissi hann um níu
spil á hálitunum á hendi austurs.
Og spilin fjögur, sem eftir voru
urðu að skiptast 3—1 ætti að vera
von um vinning. Taka varð þá einn
slag á lauf áður en tíglunum var
spilað og þar með dygði ekki fyrir
austur að trompa eins og sjá má.
_ _ f 1 _ ■ Eftir Georges Simenon
Mamrpt oíi v nkaunmað lUnnn JóhannaKristiónsdóttir
IVICIIUI v 1 vU V II IfVU U vl 1IUV " 1 ■ • ■ ■ sneri á íslensku
22
vínið ljúffengt. Síðan fengu
þeir sér peru, drukku svo kaffi
og þegar klukkan var liðlega
tvö gengu þeir inn í húsið á
Place des Vosges.
Það var sama stúlkan sem
opnaði fyrir þeim og kvöldið
áður og hún bað þá fá sér sæti í
forstofunni meðan hún léti
frúna vita af komu þeirra.
Hún kom að vörmu spori og
vísaði þeim inn, ekki í dagstof-
una heldur i dyngju sem var
innar í íbúðinni. Örstuttu síðar
birtist Jeanne Chabut.
Svarti kjóllinn sem hún var í
var fjarska látlaus, en ákaflega
vandaður. Hún bar ekkert
skart.
— Gerið svo vel að fá yður
sæti.... Ég var þarna í morgun
... og ég hef ekki getað komið
niður munnbita siðan.
— Líkið verður vafalaust
flutt hingað?
— Já, i dag klukkan fimm.
En áður á ég von á manni frá
kirkjugörðunum og hann mun
sjá um að skreyta syrgjendaher-
bergið. Ég býst við þetta her-
bergi verði notað. dagstofan er
vist of stór.
Dyngjan hafði háan glugga,
var ljós og björt eins og raunar
ibúðin öll, en bar kannski ívið
kvenlegri svip.
— Eruð það þér sem hafið
vaiið húsgögn og gluggatjöld?
— Ég hef alltaf haft áhuga á
ínnanhússskreytingum. Ég
hefði haft áhuga á að læra það
hér áður fyrr. Faðir minn er
bóksali i Rue Jacob. Þaðan er
ekki iangt i Listaakademiuna
og þar er líka forngripaverzl-
anahverfið.
— Hvernig stóð þá á þvi að
þér fóruð að vinna á skriístofu?
— Vegna þess að ég vildi
verða sjálfstæð. Ég hafði hugs-
að mér að sækja kvöldnámskeið
i Listaakademiunni, en mér
varð fljótlega Ijóst að þetta var
ekki gerlegt að samræma. Og
siðan kynntist ég svo Oscar.
— Og urðuð ástkona hans?
— Já, og meira að segja
strax fyrsta kvöldið. Eins og
hann var — kemur yður það
líklcgast ekki á óvart.
— Var það hann sem stakk
upp á því að þið giftuð ykkur?
— Getið þér gert yður í
hugarlund að ég hafi gert það?
Ég held að hann hafi verið
orðinn dauðleiður á að búa einn
á litlu hóteli, þar sem hann bjó
til mat á litlum og frumstæðum
primus. Ilann hafði sáralitlar
tekjur þá.
— Hélduð þér áfram að
vinna?
— Bara fyrstu tvo mánuðina
eftir að við giftum okkur. Svo
vildi hann endilega að ég hætti
þvi. Það hljómar kannski furðu
lega nú, en hann var mjög
afbrýðisamur.
— Var hann yður trúr?
— Það hélt ég.
Maigrct virti hana fyrir sér
og honum var eitthvað órótt.
Það var eins og eitthvað kæmi
ekki heim og saman. Andlit
hennar var undurfagurt, en
svipbrigði sáust engin. Andlit
hennar var lifvana, eins og
grima.
Það lá við borð hún deplaði
ekki augunum. Þau voru stór
og ljósblá og hún glennti þau
upp eins og til að þau verkuðu
enn sakleysislegri.
Hann snýtti sér og hún sat
þegjandi á meðan.
— Afsakið.
— Ég var að hugsa um þenn-
an lista sem þér báðuð mig um.
Ég reyndi að setja hann saman.
Hún gekk að skrifborðinu og
tók fram blað. Hún skrifaði
stóra og reglulega rithönd.
— Ég skrifaði aðeins nöfnin
á þeim mönnum sem ég tel
nokkurn veginn öruggt að hafi
átt eiginkonur sem Oscar hélt
við einhvern tíma.
— Þér eruð ekki vissar?
— Um fæsta er ég alveg viss.
En sú framkoma sem hann
sýndi þegar þær voru nærstadd-
ar sagði mér nú fljótlega sann-
leikann i málinu.
Hann las nöfnin.
— Henry Legendre?
— Verksmiðjueigandi. Hann