Morgunblaðið - 05.10.1980, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. OKTÓBER 1980

Gunnar Ásgeirsson hf.,
Suðurlandsbraut 16,
s. 35200.
Lokkur
Lokkur, hárgreiöslu- og
snyrtivöruverslun.
Lancome & Jerome Al-
exander snyrtivörur.
Muniö froöupermanettiö
vinsæla.
Lokkur
Strandgötu 1—3, Hafnarf.
Tímapantanir í síma 51388.
Opiö á laugardögum.
--Shi
Lamoar x
og iios
í „nýju" versluninni við Smiðjustíginn höfum við komið upp sér-
stakri lampadeild.
Með því viljum við auka þjónustuna við viðskiptavini okkar.
Þar eru borðlampar, standlampar, loftljós og veggljós frá Lyktan
AB í miklu úrvali bæði fyrir heimili og skrifstofur.
Komið og skoðið nýju lampadeildina.
KRisunn
SIGGEIRSSOn Hfi
LAUGAVEG113, REYKJAVÍK, SÍMI 25870
FEITA
FÓLKIÐ
Sýningarstaöur: Nýja Bíó.
Nafn á frummáli: Fatso.
Leikstjórn og handrit: Anne
Bancroft.
Myndatökumaður: Joe Renzetti.
Búningateiknari: Patricia
Norris.
Förðun: Robert Norin.
Það virðist orðin árátta hjá
Hollywood-stjörnum að
leikstýra myndum sínum,
hvað til dæmis um James
Caan (sem nú spjarar sig í
Gamla bíói), Clint Eastwood,
Burt Reynolds og núna Anne
Bancroft, hina undurfögru
eiginkonu Mel Brook? Það er
af sem áður var þega. '’tjörn-
urnar dvöldu hver í sín. ”íki
án þess að mögla (undantekn-
ingin sem sannar regluna:
Greta Garbo, enda sænsk).
Þessi breyting segir okkur þó
nokkuð um þær hræringar
sem hafa gengið yfir heiminn
og þar með „draumaverk-
smiðjuna" Hollywood. Þessar
hræringar ná ekki síður inn í
sálarlífið, þannig eru menn
orðnir þreyttir á því að leika
stöðugt hlutverk, bregða
ákveðinni framhlið milli sín
og heimsins, jafnvel hið
ósnertanlega stjörnuskin
freistar ekki lengur. I staðinn
fyrir að sveipa sig safala-
skinnum og stökkva brosandi
milli limosína vilja stjörn-
urnar „ná“ til fólksins, snerta
það með hugsun sinni og hvað
liggur þá beinna við en
bregða sér bak við kvik-
myndavélina. I mynd sinni
FATSO hyggst glæsikonan
Bancroft snerta áhorfandann
með einföldu bragði, hún læt-
ur söguhetjur gráta í tíma og
ótíma, svo mjög, að maður
óttast á stundum að bíóið
fyllist af tárum og menn
skolist út. Nú er það svo hér á
hetjuslóðum, að sígrátandi
fullorðnir karlmenn eru ekki
teknir alvarlega, menn ráð-
leggja þeim afvötnun eða
leita augnlæknis. Hægt er að
vorkenna slíkum mönnum í
smá stund en ekki í yfir 100
mínútur. Þrátt fyrir þennan
augljósa ágalla myndar
Bancroft er þar ýmislegt sem
„snertir" áhorfandann. í
fyrsta lagi stjörnuleikur Dom
DeLuise, hér er ekki stjörnu-
skinið ísblátt og nístandi
heldur milt og hlýtt. Hann
nær þeirri hæð í túlkun sinni
að verða hann sjálfur. Hins
vegar eru mildir litir mynd-
arinnar sem bregða ákveðn-
Samvinna sjónvarps
Þá hefir Helför sjónvarpsins
tröllriðið hér húsum svo ýmsum
finnst nóg um. Þykjast sumir sjá
merki þess andrúmslofts sem
þar birtist, til dæmis í síharðn-
andi busaveislum, blómamis-
þyrmingum á Austurvelli og
fleiru. Er mál margra að ofbeldi
kalli á ofbeldi og bylgjur þær
sem streymdu út í þjóðlífið í
kjölfar Helfararinnar megi
gjarnan fara að lægja. Þykir
þessu fólki ef til vill fullmikið af
því góða að fylgja Helförinni
eftir í kvikmyndahúsum borgar-
innar líkt og Austurbæjarbíó
gerir með sýningu Operation
Daybreak sem fjallar um aftöku
aðalhryllingspersónu mynda-
flokksins, Reinhard Heydrichs
— Ríkisverndara Bæheims og
Mæris.
Hér er ég ekki á sama máli, ég
tel virðingarvert af kvikmynda-
húsum er þau sýna (jafnvel
endursýna) i kjölfar vinsælla
sjónvarpsmyndaflokka myndir
hliðstæðar að efni. Úr því einu
sinni er búið að varpa efninu á
skjáinn, er það orðið hluti af
samvitund þjóðarinnar, sífellt til
umræðu meðan varir og menn
því fúsir að kanna það frá fleiri
hliðum, til dæmis með því að sjá
kvikmynd um efnið eða fræðast
frekar með bóklestri. Efni Hel-
fararinnar er ef til vill ekki nein
sætsúpa þar sem allt endar vel,
en það er byggt á staðreyndum,
slíkum sem ekki mega gleymast.
„Þessi hryllingur kemur aldrei
fyrir aftur,“ segja sumir, „af
hverju ekki að gleyma og fyrir-
gefa.“ Auðvitað er þægilegast að
gleyma djöfulskap manneskj-
unnar, þannig var með gyð-
ingana, þeir reyndu að halda
friðinn og ráku ekki upp hljóð
fyrr en blásýran smaug um vitin.
Hitt, að fyrirgefa, er nauðsyn,
menn geta ekki hatað heila þjóð
endalaust, hvað þá afkomend-
urna. Og hvað er sætara hér á
jörðu en fyrirgefningin sem
Shakespeare lýsir svo í Kaup-
manninum frá Feneyjum:
n-. • Hún fellur sem mildasta döKK af himni
á þann blett sem fyrir er.
(mjöK iausl. þýöinf?)
Sá blettur, sem við hér gistum
og heitir ísland, er sannarlega
blessuð friðarsveit, en ef við
ýfum sífellt upp gömul sár í
þeim tilgangi að hatast út í
náungann eignumst við okkar
ósýnilega gyðingavandamál fyrr
en varir. Hins vegar með því að
gleyma ekki en fyrirgefa getum
við varast þá forarpytti sem
Kvlkmyndlr
ettir ÓLAF M.
JÓHANNESSON
mannkynið hefir fallið í á liðn-
um öldum án þess að óhreinka
sálarhimin vorn. Kvikmyndin er
einn áhrifaríkasti miðill sem við
búum yfir í þá veru að varpa á
tjald hugans mynd fortíðarinn-
ar. Því fleiri, sem sjónarhorn
myndavélarinnar eru, því fyllri
verður sú mynd og fortíðin
ljósari í vitund okkar. Sjónar-
horn Helfararinnar og Ojíera-
tion Daybreak eru nokkuð ólík,
mynd nazismans er hin sama í
grundvallaratriðum en þó blæ-
brigðamunur sem stafar m.a. af
hinni ólíku tjáningaraðferð
breskra og bandarískra kvik-
myndagerðarmanna. Risasjón-
varpsstöðin NBC, sem gerði
myndaflokkinn Helförin, er að
kikna undan samkeppninni við
hina sjónvarpsrisana tvo, CBS
og ABC. Það er sama hvað
þessar stöðvar taka til meðferð-