Morgunblaðið - 10.10.1981, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1981
11
Á kristniboðsári
SPURT ER:
Oft er talað um að þeir sem treysti Guði njóti varðveislu hans. En mér
finnst að margir vantrúarmenn séu alveg eins farsælir og séu jafn mikið
„varðveittir" frá ýmisskonar böli og trúaðir menn. Sumir trúmenn verða
fyrir miklum áföllum, deyja jafnvel í slysum.
Er þá nokkur varð-
veisla fólgin í því
að trúa á Guð?
Þad er fullt eins mikil
mannfrædi í Biblíunni 09
gudfræði, ef ekki meiri. A
síðum hennar dunar þungur
niður lífsins og þar rúmast
öll tilbrigöi þess, gleði og
harmur, þakkargjörö og
andóf, lofgjörð og örvænt-
ing. Engin spurning er svo
erfið, að hún sé ekki borin
upp þar og enginn texti, sem
lífið réttir oss svo þungur, aö
hann eigi ekki samhljóm í
heilagri Ritningu. Þess
vegna er spurningin hér að
ofan í hæsta méta biblíuleg.
Hún hefur fylgt manninum
með einu eöa öðru móti um
aldur og er samofin eöli
hans — og það er einmitt út
frá þeim sannleika, sem
Biblían gengur.
Að takast á við Guð
Þegar guðsmaðurinn Job
verður fyrir ólýsanlegum
hörmum, tapar öllu, hvort
sem það eru eignir eða ást-
vinir, þá tekst hann á við
Guð. Hann spyr ekki, hvers
vegna vantrúarmenn séu al-
veg eins farsælir og jafnmik-
ið varðveittir og hann. Hann
gengur miklu lengra og segir:
Hvers vegna leyfir þú, að ég
sem hef alltaf þjónað þér af
trúfesti er látinn þola allt
þetta? Hann skilur ekki Guð
lengur og þaö er það versta.
Trú hans brestur og um leið
steypist yfir hann vonleysi og
tómleiki.
Hvers vegna ég?
Þessu er eins varið í dag.
Allt það þungbærasta i lífinu
getum vér umborið, ef vér
sjáum einhverja merkingu og
tilgang í því. En um leið og
vér rísum gegn því líkt og Job
og örvæntum, þá verður
spurning sem þessi óbærileg:
Hvers vegna þurfti ég endi-
lega að verða fyrir þessu á
meðan allt gengur í haginn
hjá öðrum, sem er ekki vit-
und „skárri" en ég eða jafnvel
miklu „verri"? Á slíkum
stundum í lífi voru gerum vér
upp við Guð. Það gerði Job,
sættist og fann frið: „Ég veit,
að þú megnar allt og að engu
ráði þínu verður varnað fram
að ganga." (Job 42:2).
Spurningin snýst þess
vegna fyrst og fremst um
það, hvaða merkingu vér
leggjum í það, sem mætir oss.
Sé allt tilviljunum háð og
engin varðveisla fólgin í því
að trúa á Guð, þá eigum vér
ekkert fast til að byggja á og
fáum ekki staðist í mótlæti.
En ef vén grillum í Guð á
botni bikars þjáningarinnar,
þá getum vér vissulega öðlast
þá hugfró, sem er fólgin í því
að vera sáttur við hlutskipti
sitt.
Var það vilji Guðs?
Maður hefur oft sagt sem
svo, þegar eitthvað hörmu-
legt hendir, að það hafi verið
vilji Guðs. Mér er tamara að
sjá Jesúm Krist hinn kross-
festa í öllu því óbærilega,
sem á menn er lagt og ég skil
ekki. Hann hefur sjálfur sagt
við þá, sem treysta honum:“
Ég er með yður alla daga allt
til enda veraldarinnar. „En
hann hefur líka bent á, að sú
fylgd sé ekki þjáningalaus.
Þvert á móti brýnir hann
fyrir lærisveinum sínum, að
þeir verði að búa sig undir að
vera krossberar. Hann talar
um kostnað eftirfylgdarinnar
og þess vegna getum vér
aldrei mælt varðveisluna eins
og hvern annan gróða, sem
fylgir því að treysta honum,
heldur ber það oss uppi, að
hann er með oss í öllu, sem
mætir.
Lausn gátunnar
Það eiga margir erfitt með
að sjá Guð í þessum hrjáða
Nazarea. Og þó er hann
lausnin á öllum gátum. Þessi
Jesús hefur nefnilega elskað
oss í svo ríkum mæli, að hann
hefur gengið inní hlutskipti
vort allt. „Engin neyð og eng-
in gipta" getur gert oss við-
skila kærleika hans. Og svo
algerlega varð hann einn af
oss, að hann steig með oss
alla leiðina niður á botn ein-
semdar, örvæntingar og
þjáningar: „Guð minn, Guð
minn, hví hefur þú yfirgefið
mig?“ Vegna þess megum vér
vita, að Guð elskar oss og er
með oss og umlykur oss á bak
Sr. Sigfinnur Þorleifsson er
prestur Gnúpverja og Skeiða-
manna Árnesprófastsdæmis.
og brjóst, er vér verðum fyrir
áföllum og jafnvel deyjum í
slysum.
Vér skulum fara varlega í
að dæma trú annarra. Raun-
ar höfum vér ekkert umboð
til þess. Guð einn gerir það.
En annað megum vér vita og
það er, að sú trú, sem Nýja
testamentið vitnar um er
jafnan veik og óburðug. Ég
trúi hjálpa þú vantrú minni
hljómar þar og lítil er trú
lærisveinanna, sem lenda í
sjávarháska og Jesús bjargar
þeim.
Á neyðarstundu
Nú nýverið urðu stórkost-
legir skipsskaðar þar sem
giftusamlega tókst til með
mannbjörgun. Lífið hlýtur að
breyta um svip, a.m.k. fyrsta
kastið, í augum þeirra, sem
svo tæpt hafa staðið og ekki
er ósennilegt, að nafn Guðs
hafi þá verið nefnt bæði á
neyðarstundu og eins í þakk-
arskyni að lyktum, þó ekki
væri þess getið beinlínis.
Þannig er það raunar svo oft
hjá oss. Vér höfum ekki hátt
um trú vora, en hún vakir
með oss engu að síður og
varðveitir — um það efast ég
ekki. Og jafnvel þeir, sem
telja sig trúlausa, eru oft á
tíðum umvafðir bænum ann-
arra, sem láta sér annt um
þá. Og Jesús biður fyrir oss.
Traustið
Úr því ég minnist hér á
sjávarháska er ekki úr vegi a -
rifja upp frásögn, sem ég las
fyrir fáeinum árum og mér
finnst varpa nokkru ljósi á þá
spurningu, sem hér er fjallað
um. Átta skipreika menn
velktust um matar- og vatns-
litlir í gúmmíbjörgunarbáti í
þrjár óendanlega langar vik-
ur. Um daga var sólarhitinn
brennandi og nístandi kuld-
inn um nætur og einsemdin
var ólýsanleg. Við slíkar
kringumstæður stendur mað-
urinn nakinn að innstu rót-
um og lítið annað eftir en lík-
amleg og andleg kvöl þess,
sem finnur sig einan og yfir-
gefinn. Þegar öllu virðist lok-
ið, byrjar einn þeirra átta að
fara með faðirvorið. Hinir
taka undir og hvert orð verð-
ur lifandi og brennur á vör-
um þeirra. Og það sem mest
er, þeir öðlast frið. Hungrið
og þorstinn hafði rekið þá út
á ystu nöf örvæntingar og
þar fundu þeir Guð og voru
nærri hjarta hans og treystu
því, að hann hafi sitt svar og
sína vegi til að leiða þá um
heim til föðurlandsins, hvort
sem það verður á jörðu eða
himni. Þetta er varðveislan,
sem felst i þvi að trúa á Guð.
Það var faðirvorið, sem
umbreytti öllu og gaf þeim
endurnýjað þrek til að stand-
ast, jafnvel þótt allar ytri að-
stæður stæðu óbreyttar.
Þannig er því varið með orð
Guðs sem birtist best í Jesú
Kristi. Það slær skjaldborg
um manninn og flytur honum
friðinn frá Guði, sem heimur-
inn má hvorki veita né frá
honum taka. Og rétt eins og
frelsarinn kemur til vor í
lægingunni er orðið oftlega
hulið og lýkst ekki upp fyrr
en andspænis mikilli reynslu.
Merking lífsins
Að trúa á Guð gefur öllu
lífinu merkingu hvort sem
vér dveljum á grænum
grundum eða förum um
dimman dal. Vissulega þýðir
það ekki, að vér höfum svör á
reiðum höndum við öilum
erfiðustu spurningunum.
Trúin er að treysta Honum,
sem þekkir svörin og finna
hlýtt föðurhjartað slá að baki
hverri reynslu og raun. Slík
er varðveisla hennar.
Er rúm fyrir fatlaða í kirkjum landsins á
Fötlun ætti ekki að hamla neinum að eiga kristið samfélag.
Jomo Kenjatta ráöstefnu-
höllin í Nairobi, Kenýa er
með glæsilegustu og best
útbúnu fundastöðum. Fyrir 6
árum hélt Alkirkjuráðið
heimsþing sitt þar. Á fjórða
þúsund manna úr öllum
heimshornum kom þar til
funda.
Einn eftírminnílegasti
þátttakandinn var ung
stúlka kanadísk, doktor í
matvælafræðum, sem
kvaddi sér hljóös á fyrsta
degi. Henni var gefiö orðið,
en þegar hún ætlaði í ræöu-
stól, kom í Ijós aö þar var
ekki auðveldur aögangur
fólki eins og henni, sem var í
hjólastól. Þingheimur var í
hæsta máta miður sín, þar
sem hann fylgdist með þeim
tilfæringum sem þurfti til
þess aö hún gæti flutt mál
sitt.
Næsta dag höfðu verið
gerðar ráðstafanir til þess að
auðvelda fötluðu fólki fulla
þátttöku í störfum þingsins,
enda fjallaði einn aðalmála-
flokkurinn um mannréttindi.
Það hlýtur að teljast til al-
mennra mannréttinda að
geta tekið þátt í almennum
mannamótum, þótt menn búi
við fötlun af einhverju tagi.
Þessi atburður — og reynd-
ar nærvera stúlkunnar yfir-
leitt á þinginu, hafði mikil
áhrif, bein og óbein. Þetta
var fyrir sex árum og ár fatl-
aðra ekki runnið upp. Fólk
hafði ekki verið vakið til
þeirrar meðvitundar um að-
stæður fatlaðra sem nú hefur
orðið.
Alþjóðlegir kirkjufundir
bjóða nú yfirleitt upp á
ágæta möguleika fyrir fatlað
fólk að njóta sín. Kirkjur um
allan heim hafa ákveðinn
sunnudag, sem sérstaklega er
helgaður mannréttindabar-
áttu fatlaðs fólks. í ár er það
sunnudagurinn á morgun, 11.
október.
Njóta fatlaðir sín í
íslenskri kirkju?
Undirbúningsnefnd þessa
dags hefur unnið að því að
safna gögnum um hver að-
staða er fyrir fatlað fólk til
þátttöku í safnaðarlífinu.
Ennfremur hefur nefndin
sent frá sér efni til nota í
guðsþjónustum morgundags-
ins í því augnamiði að vekja
fólk til umhugsunar um þessi
mál, bæði fatlaða og ófatlaða.
Margar stofnanir fatlaðra
njóta nú reglubundinnar
kirkjulegrar þjónustu, og
hefur það starf farið mjög
vaxandi hin síðari ár. Sér-
morgun?
stakur starfsmaður kirkj-
unnar vinnur t.d. meðal
heyrnarskertra sem þurfa
eðlilega allsérhæfða þjón-
ustu.
Æ algengara er að börn úr
Öskjuhlíðarskóla eða Heyrn-
leysingjaskóla fái fermingar-
undirbúning meðal jafnaldra
sinna í söfnuði og hafa ferm-
ingarfeður haft á orði að það
hafi orðið til gagns og skiln-
ingsauka. Því að þar er helzti
þröskuldur fatlaðra, að vera
ekki tekinn gildur í samfélag-
inu, verða öðruvísi og eiga að
fá sérstaka meðferð, sem ein-
angrar einstaklinginn.
F'yrir Guði eru við einfald-
lega manneskjur, mismun-
andi fötluð, því að enginn er
fullkominn. Hann elskar
okkur sem slík og vill að hver
og einn fái að njóta sín sem
bezt. Kirkjan hans hlýtur að
stuðla að því sem bezt.
Guðsþjónustur morgun-
dagsins ættu sem flestir, fatl-
aðir sem ófatlaðir, að sækja.
N.