Morgunblaðið - 13.08.1982, Page 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. ÁGÚST 1982
Minning:
Ingibjörg Elísabet
Bergmann Björnsdóttir
Fædd 13. september 1903
fíáin 7. ágúst 1982
„Nú l«-gg óg augun aftur.
(), («ud, þinn nádar kraftur
mín veri vörn í nótt.
/IC, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.“
Nú er hún horfin sjónum okkar,
mín ástkæra vinkona Ingibjörg.
Ég á stórt safn af minningum um
þessa yndislegu konu, allt frá
frumbernsku minni. Þegar ég var í
vöggu sat hún og ruggaði mér og
þegar ég var orðin eldri, tók hún
mig á kné sér og söng: „Ride, ride
ranke", danska vísu sem hún lærði
þegar hún var lítil stúlka og bjó í
Kaupmannahöfn.
Mér er það sérstaklega minn-
isstætt hversu erfitt mér þótti að
segja bless við hana eftir
skemmtileg kvöld sem við áttum
saman suður í Hafnarfirði, en
þangað kom hún oft í viku. Ég há-
grét alltaf þegar hún sagðist þurfa
að taka næsta strætisvagn til
Reykjavíkur. Ingibjörg kunni ráð
við því, hún lagðist hjá mér upp í
rúm og sagði mér falleg ævintýri
eftir H.C. Andersen og þegar ég
fór að þreytast, spurði hún mig
„hvort við ættum ekki að loka aug-
unum og hvíla okkur í 5 mínútur"
og auðvitað sofnaði ég.
Þrátt fyrir 47 ára aldursmun á
okkur hafði Ingibjörg þá sérstöku
hæfileika að lifa sig inn í þá leiki
og áhugamál, sem barnið og ungl-
ingurinn átti. Þegar ég var um það
bil 7 ára gömul, hélt ég því fram af
mikilli ákveðni að hún Ingibjörg
mín væri bara 19 ára, og man ég
vel eftir mörgum þrætum sem ég
átti við fólk út af þessari fullyrð-
ingu minni.
Er ég var 9 ára gömul fór ég í
mína fyrstu utanlandsferð ásamt
fjölskyldu minni og Ingibjörgu.
Við ferðuðumst til Mallorca,
Barcelona, Parísar og London.
Ingibjörg var dásamlegur félagi
minn í þessari ferð eins og alltaf.
Hún var óþreytandi við að sýna
mér allt það markverðasta á
hverjum stað, og er það mér enn í
fersku minni, hve fróð hún var um
þessa merku staði.
Endalaust gæti ég talið upp þær
yndislegu minningar sem ég á um
hana Ingibjörgu mína frá
bernsku- og æskudögum mínum.
Þær mun ég ávallt geyma, ásamt
djúpu þakklæti fyrir þann ómet-
anlega þátt, sem hún átti í uppeldi
mínu.
Ég giftist mjög ung og við eign-
uðumst frumburð okkar. Hann var
skírður Björn Ingi og varð strax
sólargeisli hennar, síðan fæddist
dóttirin Elísa Guðrún og sonurinn
Þórður Rúnar. Reyndist hún þeim
öllum sem besta amma. Hún var
alltaf tilbúin til að leika við þau,
segja þeim sögur og miðla þeim af
fróðleik sínum. Hún vakti yfir
heilsu þeirra og velferð. Allt til
dauðadags var það henni mikið
kappsmál að fylgjast með öllu þvi,
sem börnin voru að gera.
Ég þakka Guði fyrir að börnin
okkar fengu að njóta hennar í svo
ríkum mæli. Ingibjörg stóð ávallt
við hlið okkar hjónanna og var
stoð okkar og stytta. Við gátum
alltaf leitað til hennar til að fá
ráðleggingar við hinum ýmsu
vandamálum lífsins. Tók Ingi-
björg mikinn þátt í gangi lífs
okkar, hvort sem vel eða illa gekk.
Hafi hún þakkir fyrir alla þá
tryggð sem hún sýndi okkur hjón-
unum.
Ingibjörg hafði stórbrotinn og
sterkan persónuleika. Hún var
mjög greind kona og vel menntuð.
Það þurfti mikinn kjark og þrek
fyrir fátæka stúlku að ljúka stúd-
entsprófi í þá daga, en hún átti 60
ára stúdentsafmæli í vor. Eftir
stúdentspróf hafði hún hug á því
að læra læknisfræði en af því varð
ekki vegna fjárhagsörðugleika.
Hóf hún þá störf hjá Landsbanka
Islands og starfaði þar sem gjald-
keri en síðustu starfsárin var hún
aðalféhirðir bankans.
Hún Ingibjörg elskaði náttúr-
una, fegurð föðurlandsins og
þeirra mörgu landa sem hún
heimsótti. Lítið blóm, lítill fugl
eða sólargeisli af himnum gladdi
hana svo innilega að hún ljómaði
yfir þessum gjöfum. Á sumar-
kvöldum gekk hún oft út í Örfiris-
ey og naut þar sólarlagsins og
horfði á fjallahringinn sem hún
hreifst svo af.
Við sem yngri erum kunnum
ekki alltaf að meta þessa yndis-
legu þætti lífsins á þann sérstæða
hátt sem hún gerði.
Síðustu árin þurfti hún Ingi-
björg mín að dveljast langdvölum
á Landakotsspítala. Aldrei heyrði
ég hana kvarta yfir veikindum
sínum, eða þeim erfiðu aðgerðum
sem hún þurfti að ganga í gegnum.
En hún talaði oft um, hversu
þakklát hún var hjúkrunarliðinu
fyrir sérstaka umönnun og fyrir
þær heimsóknir sem hún fékk.
Lífsþróttur hennar var svo sér-
stakur að okkur fannst það óskilj-
anlegt sem á það horfðum. í
sjúkdómsstríði sínu var það hún
sem var gefandinn en við þiggj-
endur.
Allt fram til síðasta dags var
hún Ingibjörg mín ung í anda og
kynslóðabi! var ekki til í hennar
huga. Við unga fólkið öfunduðum
hana og dáðumst að mikilli lífs-
gleði hennar, þreki og sálarró.
Ég vil þakka öllu starfsfólki á
deild 2-B á Landakotsspítala fyrir
þá einstöku hjúkrun og vinsemd
sem það veitti Ingibjörgu í sjúk-
dómsstríði hennar öllu.
Ég kveð mína ástkæru vinkonu í
dag hinstu kveðju og þakka henni
allt það, sem hún gaf mér og fjöl-
skyldu minni með nærveru sinni.
Ég trúi því að henni líði nú vel
handan við móðuna miklu.
Guðrún Ruth Viðarsdóttir
„Hin langa þraut er lidin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er ordid rótt,
nú sjpII er sijfur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak vió dimma dauóans nótt.“ (V.B.)
Kynni mín af Ingibjörgu, eða
Goggu eins og hún stundum var
kölluð, hófust fyrir u.þ.b. þremur
árum, á heimili Ruth Barker að
Hraunbæ 140 sem þá var. Var þar
hennar annað heimili og búið að
vera um árabil, þó enginn skyld-
leiki væri á milli.
Ekki get ég sagt að ég hafi
kynnst Ingibjörgu mjög náið, fyrr
en nú síðasta ár. Þann tíma dvaldi
hún samfellt á Landakotsspítala,
og lést þar að kvöldi þ. 7. þ.m. eftir
langa og erfiða sjúkdómslegu.
Ekki kvartaði Ingibjörg undan
veikindum sínum, heldur lét sem
litið væri. Mundi ég ekki hafa láð
henni það, því maður vissi hvað
henni leið á stundum. Alltaf lék
Ingibjörg á als oddi hvernig sem
ástatt var, full af orku eins og hún
ætti allt lífið fyrir höndum. Þann-
ig var Ingibjörg. Manni fannst
hún geta tekið þátt í nær hverju
sem var. — Hún gat brugðið á leik
eins og barn, samhliða heimspeki-
legum hugleiðingum um alvöru
lífsins.
Framlag Ingibjargar til þeirra,
sem hún unni, var ávallt mikið og
ríkulega veitt bæði á andlegu og
veraldlegu sviði, enda var hún
sannur vinur vina sinna.
Þessi fátæklegu orð eru á engan
hátt megnug að lýsa þeim stór-
brotna og sérstaka persónuleika
sem Ingibjörg hafði að geyma. Vil
ég því ljúka þessari kveðju með
því að þakka Goggu allar sam-
verustundirnar og þann hlýhug
sem hún veitti. Það mun ég geyma
um aldur og ævi. Ættingjum og
aðstandendum öllum, votta ég
mína dýpstu samúð.
Guð veri með henni.
„Nú héóan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauóans dimmum sal.
ÍJr inni harms og hryggóa
(il helgra Ijóssins byggða
far vel í (iuös þíns gleóisal." (V.B.)
Heimir Guðmundsson
Árið 1936, þegar Menntaskólinn
hóf námsár sitt, flutti ég til föður
míns á Öldugötu 2. í húsi föður
míns voru margir vistmenn og á
sömu hæð og herbergi mitt var,
höfðu íbúð þær mæðgur Sigrún
Bergmann og dóttir hennar Ingi-
björg Bergmann Björnsdóttir,
gjaldkeri í Landsbankanum. Var
það mér mikið happ því þegar í
stað tókst með okkur innileg vin-
átta sem staðið hefur uppstyttu-
laust allt frá þeim tíma og til
þessa dags.
Þegar móðir mín var unglingur
kom hún til náms í Hússtjórn-
arskólann í Reykjavík, sem þær
áttu og ráku með myndarbrag
frökenarnar Hólmfríður Gísla-
dóttir og Ingunn Bergmann. Hús-
mæðraskólinn var þá til húsa í
Iðnó. Ingibjörg var í Kaupmanna-
höfn sem barn og flutti til íslands
þegar hún var sjö ára. Fröken Ing-
unn var móðursystir hennar og
mun hún hafa verið heimagangur
hjá Ingunni og kynntust þær þar,
móðir mín og Ingibjörg. Eftir að
við Ingibjörg kynntumst fór ég
með hana í heimsókn til móður
minnar og tóku þær þá þegar upp
gamlan kunningskap og héldu
uppi góðri vináttu á meðan þær
lifðu báðar.
Ingibjörg var trúnaðarvinur
minn og leitaði ég ekki síður til
hennar en foreldra minna. Þannig
var það til dæmis Ingibjörg sem
lánaði mér peninga, sem gerði mér
mögulegt að setja upp fyrsta at-
vinnufyrirtæki mitt, en það var
þegar ég var um tvítugt og enn í
skóla.
Þegar mamma fór að eignast
barnabörn varð Ingibjörg þeim
öllum sem önnur amma, og hefur
það verið svo allt til þessa dags.
Ingibjörg var daglegur gestur á
heimili okkar og eyddi því flestum
hátíðum hjá okkur síðustu 40 árin.
Þetta breyttist ekkert þótt hún
flytti frá okkur í eigin íbúð á Vest-
urgötu 55 og þótt mamma flytti í
Hafnarfjörð. Til dæmis má nefna
að Ingibjörg hafði ætíð lykil að
íbúð minni á Öldugötu 2 og kom
þar marga morgna og drakk þar
morgunkaffið með mér.
Þá var það lengst af venja að öll
fjölskylda okkar eyddi jólunum í
Hafnarfirði hjá móður minni og
þá auðvitað Ingibjörg líka, en fór
þaðan í jólaboð til vina sinna í
Reykjavík, en hélt til hjá mömmu
eins og við hin svo lengi sem jóla-
leyfið entist.
Það eru ekki fáar gleði- og sorg-
arstundir sem Ingibjörg hefur
eytt með okkur bæði hérlendis og
erlendis.
Eftir að Ingibjörg hætti að
vinna, ferðaðist hún mikið til út-
landa og bauð þá oft einum eða
fleirum af barnabörnunum með
sér. Það er því víst að við munum
öll sakna Ingibjargar á hátíðum
og gleðistundum.
Ég bið Guð að blessa Ingibjörgu
og þakka henni samveruna fyrr og
síðar.
Ragnar Þórðarson
Nú er hún elsku Ingibjörg
(Gogga) okkar farin til Guðs. Við
vitum að Guð er búinn að taka á
móti henni og nú líður henni vel
hjá honum og ástvinum sínum.
Hún var alltaf eins og amma
okkar og tilbúin til að taka okkur í
hálsakotið sitt og gleðja okkur,
þegar við vorum leið.
Éinu sinni vorum við eitt sumar
í Siglufirði og þá kom Ingibjörg
okkar oft í heimsókn með litlu
flugvélinni. Við hlupum í fangið á
henni og fengum hálsfesti, en það
kallaði hún faðmlögin sín. Hún fór
með okkur upp í fjallshlíð og við
tíndum jurtir sem við höfðum
aldrei áður þekkt. Hún sagði
okkur hvað þær hétu og hvernig
fólkið notaði þær í gamla daga.
Síðan kenndi hún okkur að búa til
te úr þeim.
Þegar við fluttum til Svíþjóðar
fyrir fjórum árum, fór Ingibjörg
með okkur. Hún vildi hjálpa okkur
að komast yfir þá erfiðleika sem
lítil börn þurfa að ganga í gegnum
þegar þau flytja í ókunnugt land.
Hún skildi þetta svo vel vegna
þess að hún var bara 7 ára þegar
hún flutti frá Kaupmannahöfn til
Islands.
Við vorum 18 tíma á leiðinni um
hávetur og í miklum kulda. En
tíminn er svo fljótur að líða af því
að hún sagði okkur margar falleg-
ar sögur og spilaði við okkur. Þeg-
ar okkur var orðið kalt og við orð-
in syfjuð breyddi hún yfir okkur
pelsinn sinn.
Daginn eftir vakti hún okkur
systkinin, til að fara út og skoða
umhverfið. Það var mikill snjór og
17° frost, en það stoppaði nú ekki
hana Ingibjörgu okkar.
Okkur fannst svo skrítið þegar
Ingibjörg fór í sólbað í snjónum og
notaði sjóinti í staðinn fyrir sól-
arkrem og varð alveg dökkbrún.
Hún kom oft í heimsókn til
okkar í Svíþjóð og alltaf var jafn
gaman að fá hana. Af því að Ingi-
björg var hjá okkur var þetta ár í
Svíþjóð miklu auðveldara.
Ingibjörg þurfti að vera lengi á
spítalanum og hún var mikið veik,
en við fundum það ekki fyrr en
síðustu dagana. Hún var alltaf
jafn kát og glöð að sjá okkur og
áhugasöm að vita hvernig okkur
gengi í skólanum og með áhuga-
málin.
Við söknum hennar mikið, en
hún verður alltaf í huga okkar.
Við munum aldrei gleyma öllu því
góða sem hún kenndi okkur.
„Vertu jfir og allt um kríng
meú eilfifri blestmn þinni
Sitji (.u<Vs englar naman í hring
senginni jfir minni.“
Bjöm Ingi, Elísa Guðrún
og Þórður Rúnar.
n W M M H >1 f« M >« M M U í! || .M. 1« -JI II M M I* M 11 tl 11 M II
+
Þökkum öllum þeim sem auösýndu okkur samúö og vinarhug viö
andlát og útför móöur, tengdamóöur, ömmu, langömmu og systur
okkar,
ÁSTU JÓNSDÓTTUR,
Garövangí, Garöi,
Ingibjörg Kristinadóttir, Gunnar Garöarsson.
barnabörn, barnabarnabörn og systkini.
+
Frænka okkar,
SIGRÍDUR MARÍA GUDMUNDSDÓTTIR
frá Æöey,
andaöist á Grensásdeild Borgarspítalans 11. þ.m.
Systkinabörn.

Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og útför
SIGURJÓNS KRISTJÁNSSONAR
frá Brautarhóli f Svarfaöardal.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks, hjúkrunarliös og lækna á
Landakotsspitala, ennfremur alúöarþakklr til safnaöarstjórnar,
orgelleikara og kórs Fíladelfíukirkjunnar i Reykjavik.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigríður Sigurðardóttir,
Hringbraut 59, Keflavík.
+ Sonur okkar, bróöir og mágur,
BIRGIR TRAUSTASON,
Hólagötu 2, Vestmannaeyjum,
er lést 4. ágúst, veröur jarösunginn frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum, laugardaginn 14. ágúst kl. 2 e.h.
Sjöfn Ólafsdóttir, Trausti Marinósson,
Marinó Traustaaon,
Ólafur Traustason,
Ómar Traustason, Svava Gísladóttir
og aörir ættíngjar.
+
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug vlö andlát og útför
ÓLAFS BJARNASONAR
frá Brimilsvöllum.
Starfsliöi öldrunardeildar Landspítalans ber sérstakur heiöur og
þökk fyrir frábæra umönnun og nasrgætni viö gamla manninn.
Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Hlíf Ólafsdóttir,
Bjarni Ólafsson,
Björg Ólafsdóttir,
Rögnvaldur Ólafsson,
Siguröur Ólafsson,
Magnús Hallgrimsson,
Marta Kristjánsdóttir,
Sigurjón Sigurösson,
Jóna Ágústsdóttir,
Þorbjörg Jónsdóttir.