Morgunblaðið - 09.01.1983, Side 29

29
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 1983
Minning:
Kristjana Guðmunds-
dóttir frá Hjöllum
Fædd 12. september 1890
Dáin 3. janúar 1983
„Svo hardur er enginn hafsins kleltur
að hafaldan vinni ekki á honum seinast."
Jana var Vestfirðingur og í
þeim landshluta hóf hún lífs-
baráttu sína, þótt örlögin höguðu
því þannig að meiri hluta ævi
sinnar hafi hún búið í Reykjavík.
Maður hennar var Kristján Ein-
arsson bóndi að Hjöllum í Skötu-
firði og við þann bæ kenndi Jana
sig æ síðan. Þau eignuðust sjö
börn, en elzta barnið, Aðalheiður,
dó úr lungnabólgu aðeins ellefu
ára. Hin eru: Guðmundur stýri-
maður (látinn), Sigríður hús-
freyja, Björn lögreglumaður, Ari
stýrimaður, Halldór glerslípunar-
maður, og yngstur er Aðalsteinn
stýrimaður.
Að þola örlögin er að sigra þau
stendur einvers staðar og á þessi
-fullyrðing svo sannarlega við
vinkonu mína, Jönu frá Hjöllum,
sem nú hefur skilað sínu hlutverki
með reisn. Árið 1927 missir hún
mann sinn frá ungum börnum og
þá kom tími erfiðra ákvarðana í
lífi Jönu. Næsta ár býr hún á
Hjöllum, en hún sá fram á að það
gekk ekki og flyzt svo alfarin til
Reykjavíkur árið 1928. A-llir vita
að á þessum árum var ekki drekr-
að við fólk eða alið á vorkunnsemi,
þótt eitthvað bjátaði á, hver og
einn varð að standa fyrir sínu og
bjarga sér, enda var það í sam-
ræmi við skapgerð Jönu. Hún tók
þá ákvörðun, sem án efa hefur
verið þungbær, að koma börnum
sínum fyrir hjá góðu fólki við
Djúp og fara sjálf burt þar sem
atvinnumöguleikar voru meiri.
Það var svo sem ekki einsdæmi á
þessum tímum að fjölskyldur
sundruðust við fráfall maka, en
sárt hlýtur það að hafa verið. Jana
hafði hugrekki til þess að láta
skynsemina ráða og hefur hún ef-
laust haft hag barna sinna efst í
huga og talið sig geta stutt þau
betur með því að flytja burt, og
afla fjár þar sem möguleikarnir
voru meiri en í heimabyggðinni.
Hugur hennar var alltaf við Djúp,
þar sem börn hennar voru og á
hverju sumri kom hún vestur og
heimsótti börnin sín og sá til þess
að tengsl hennar við þau rofnuðu
aldrei.
Það var einmitt í sambandi við
þessar sumarheimsóknir Jönu
vestur, að ég sem barn minnist
hennar fyrst, þegar hún gisti hjá
foreldrum mínum. Móðir mín
hafði kynnzt henni, 16 ára ungl-
ingur, alin upp á næsta bæ við
Hjaila, og leiddu þau kynni til
ævilangrar, dýrmætrar vináttu
við þessa mætu persónu, sem síð-
an náði til okkar afkomendanna
og man ég ekki eftir mér án þess
að Jana væri náinn þáttur í fjöl-
skyldu okkar þótt lengi væri vík
milli vina. Jana kunni að rækja
vináttu og var aufúsugestur hvar
sem hún kom, hún flutti með sér í
þessum ferðum á heimaslóðir and-
blæ hins fjarlæga og umfram allt
glaðlyndi, sem smitaði út frá sér.
Svo liðu árin, börn hennar urðu
fullorðið og mannvænlegt fólk og
tóku að leita til Reykjavíkur eftir
menntun og vinnu. Hún varð
þeirrar gleði aðnjótandi að sjá þau
öll verða að dugandi þjóðfélags-
þegnum eins og hún var sjálf.
Börnum sínum og fjölskyldum
þeirra var hún nátengdari en
nokkru sinni og mátti halda að
þau hefðu aldrei orðið viðskila við
hana, svo sterk voru tengslin.
Dugnaður Jönu var óumdeildur
og vann hún við ýmislegt gegnum
árin. Lengi vann hún við að
hreinsa áhöld á Landakoti, ræst-
ingar í skólum stundaði hún um
tíma, en síðustu árin sem hún
stundaði vinnu starfaði hún í
þvottahúsi á Hótel Vík. Hún hætti
störfum 79 ára gömul og flutti þá
á Dvalarheimili aldraðra sjó-
manna, þar sem hún undi sér vel
þar til yfir lauk.
Foreldrar mínir sakna góðs vin-
ar. Sjálf tel ég það mikið lán, að ég
og börn mín fengum að eignast
vináttu og nema af lífsreynslu
Jönu, sem hafði svo mikið hug-
rekki til þess að lifa lífinu sjálfri
sér og sínum til gleði, þrátt fyrir
harðar ytri aðstæður.
Þórunn Þórðardóttir
Hinn þriðja þessa mánaðar lézt
að Hrafnistu frú Kristjana Guð-
mundsdóttir frá Hjöllum í ög-
ursveit. Hún var fædd í Arnardal í
Skutulsfirði 13. september 1890,
dóttir hjónanna Guðmundínu
Magnúsdóttur og Guðmundar H.
Kristjánssonar. Missti hún föður
sinn er hún var 12 ára gömul. Eft-
ir það dvaldi hún hjá vandalaus-
um til 22 ára aldurs, en þá giftist
hún Kristjáni Einarssyni og hóf
með honum búskap að Stóru-Hlíð
í Húnavatnssýslu. Bjuggu þau þar
í þrjú ár en síðan eitt ár í Hnífs-
dal. Fjögur ár voru þau í Efstadal
í Ögurhreppi. Þaðan fluttu þau að
Hjöllum í Skötufirði og stunduðu
þar búskap í 7 ár. En þá lézt
Kristján, fertugur að aldri. Varð
að honum mikill mannskaði. Hann
var bráðduglegur maður og ham-
hleypa til allra verka.
Kristjana stóð nú uppi með sinn
stóra barnahóp. Höfðu þau hjón
eignast 8 börn, en misstu tvö
þeirra ung.
Mér er Kristjana minnisstæð
frá þessum tíma. Kjarkur og
dugnður var megineinkenni skap-
gerðar hennar. Hún hélt áfram
búskap á Hjöllum í rúmlega eitt
ár. Síðan kom hún eldri börnunum
fyrir á góðum heimilum þar sem
þau unnu fyrir sér. Hún og yngri
börnin dvöldu á ýmsum stöðum.
Fór þetta allt vel og farsællega.
Börnin voru dugandi og myndar-
leg eins og þau áttu kyn til. Var
það móður þeirra hin mesta gæfa
og gleði að sjá þau komast til
manndóms og þroska.
Eftir að Kristjana flutti að vest-
an til Reykjavíkur vann hún lengi
á Landakotsspítala og Hótel Vik,
en síðar við hússtörf á heimilum.
Hún naut alls staðar vinsælda og
trausts. Framkoma hennar mót-
aðist af hógværð og ljúfmennsku.
Þrátt fyrir mótlæti í lífinu var
hún oftast létt í lund. Hún vann
störf sín í kyrrþey, var traustur
vinur vina sinna og mannkosta-
kona. Beiskju varð ekki vart í fari
hennar. Hún mætti erfiðleikum
með hetjuskap. Farsæld og um-
hyggja barna hennar voru sigur-
laun þessarar góðu og mikilhæfu
konu. Það féll henni mjög þungt er
hún missti Guðmund son sinn
fyrir tveimur og hálfu ári, en hann
var eins og börnin öll, drengskap-
ar- og dugnaðarmaður.
Nú þegar Kristjana frá Hjöllum
er öll þakka börn hennar, allir af-
komendur hennar og vinir lífs-
starf hennar og manndóm allan.
Hennar er nú minnzt með einlægu
þakklæti og virðingu.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju mánudaginn 10.
janúar.
S.Bj.
Oskar Arni Blomster-
berg — Minning
Þann 7. janúar var til grafar
borinn vinur minn, Óskar Árni
Blomsterberg. Langar mig til að
minnast hans með nokkrum orð-
um og senda um leið hjartans
samúðarkveðjur til foreldra hans,
unnustu, dóttur, systkina og vina.
Þegar ég frétti andlát Óskars
fór um mig straumur hryggðar og
saknaðar og brá mér mikið, svo
óvæntar og ótrúlegar voru þær
fréttir, því ég hafði aðeins rúmum
sólarhring áður átt við hann
skemmtilegt samtal um framtíð-
aráform okkar.
Ég kynntist Óskari heitnum í
byrjun árs 1978, þegar hann kom
til Akureyrar til að vinna hjá mér.
Fljótlega urðum við góðir vinir og
áttum mörg sameiginleg áhuga-
mál.
Óskar heitinn var afar geðþekk-
ur maður og góður í umgengni.
Hann var mér mjög hjálplegur og
taldi ekki eftir sér að gera hlutina
og var þá bæði fljótt og vel unnið.
Við hjónin eigum margar góðar
minningar um þennan góða vin
okkar, hans einstöku hjartahlýju
og hjálpsemi. Heimsóknir Óskars
heitins á mitt heimili voru alltaf
fagnaðarfundir og var þá mikið
rætt og bar margt á góma bæði í
gamni og alvöru. Vil ég þakka
honum þær góðu og ógleymanlegu
stundir og allt annað sem við átt-
um sameiginlegt.
Það er alltaf erfitt að sjá á bak
góðum vinum en hugsunin um þær
viðtökur, sem slíkir fá í Guðs ríki,
gerir okkur hæfari til að bera
söknuðinn og vanda betur til eigin
lífsmáta.
Ég vil óska ölluín aðstandend-
um Óskars heitins gæfu og gengis
í framtíðinni og bið algóðan Guð
að gefa þeim styrk í raunum
þeirra.
Góðvin minn Óskar Árna
Blomsterberg kveð ég að sinni.
Jón Steinn Elíasson
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verda að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Ilandrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Halldór Grétar Sig-
urðsson — Minning
Fæddur 12. október 1921
Dáinn 30. desember 1982
Þegar ég frétti að mágur minn
og vinur væri allur setti mig
hljóðan. Reyndar kom lát Hall-
dórs ekki mjög á óvart þeim er til
þekktu. Hann hafði þjáðst af þeim
sjúkdómi um nokkurt skeið sem að
síðustu dró hann til dauða. Þessar
línur eru ætlaðar til að þakka góð-
um og göfugum vini fyrir sam-
fylgdina í þessu lífi, elsku hans og
umhyggju.
Ég minnist allrar natni hans og
ljúfmennsku sem hann veitti
börnum mínum þegar þau voru að
vaxa úr grasi og ekki síður þegar
fullorðinsárin tóku við. Hann lað-
aði börnin að sér eins og segull,
því enginn var þeim betri og hjá
honum fundu þau traust og vin-
áttu. Ég hef engan mann þekkt að
öðrum ólöstuðum sem var eins
barngóður og hann.
Halldór átti fjölbreytta
starfsævi, hann stundaði sjó-
mennsku á sínum yngri árum,
vann við húsbyggingar og seinni
árin við skrifstofustörf hjá Olíufé-
laginu Skeljungi. öll þessi störf
innti hann af hendi með trú-
mennsku og samviskusemi. Hall-
dór vinur minn var lánsamur í
einkalífi sínu. Hann kvæntist eft-
irlifandi konu sinni, Ingibjörgu
Marteinsdóttur, yndislegri konu,
og var sambúð þeirra elskuleg og
til fyrirmyndar, enda mat hann
konu sína mikið. Þeim varð ekki
barna auðið en Halldór átti tvö
börn frá fyrra hjónabandi og
reyndist hann þeim og börnum
konu sinnar af hennar fyrra
hjónabandi sem besti faðir og
hollráður vinur.
Nú syrgja margir þennan öðl-
ingsmann, ekki síst barnabörnin
hans sem elskuðu afa sinn mjög
heitt og máttu vart af honum sjá
enda fundu þau hlýju og góð-
mennsku, sem frá honum
streymdi. Halldór var fríður mað-
ur og mikið snyrtimenni, söng-
maður góður, hrókur alls fagnaðar
í fjölskyldu- og vinahópi. Halldór
var sonur hjónanna Marólínu Er-
lendsdóttur og Sigurðar Hall-
dórssonar verkstjóra, sem bæði
eru látin, en bjuggu á Lindargötu
36 hér í borg og er Halldór fæddur
þar og uppalinn ásamt eftirlifandi
systkinum sínum sem nú syrgja
elskulegan bróðir.
Ég og fjölskylda mín þökkum
fyrir þær stundir sem við höfum
átt kost á að eiga með honum.
Djúpur söknuður ríkir nú hjá
okkur, en við erum þakklát fyrir
að eiga í huga okkar margar fagr-
ar minningar um samvistina með
honum. Við þökkum alla ástúðina
oggóðviijan sem hann veitti okkur
í svo ríkum mæli. Við kveðjum
þennan mæta dreng og sam-
hryggjumst öllum ástvinum hans
sem nú eru harmi slegnir og biðj-
um Guð að blessa þau í sorg
þeirra. Halldóri bið ég blessunar á
hans hinsta ferðalagi.
Magnús Bergsteinsson
t
Þökkum kærlega auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og jarö-
arför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa,
OTTÓS PÁLSSONAR,
fyrrum kaupmanns,
Akureyri.
Jafnframt færum viö innilegar þakkir læknum og hjúkrunarliöi
lyfjadeildar Fjóröungssjúkrahússins á Akureyri.
Sigfriö Einarsdóttir, Þóra Ottósdóttir,
Örn Hauksson,
Ottó Páll Arnarson.
t
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarför,
GUORÚNAR OLGU BENEDIKTSDÓTTUR.
Ragnheiður Árnadóttir, Einar Sigurðsson,
Guörún Olga Einarsdóttir, Siguröur Einarsson,
Ragnheíður Svanbjörg Einarsdóttir,
og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega samúö og hlýhug viö andlát og útför bróöur míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
HRÓBJARTS OTTÓS MARTEINSSONAR.
Sveinn Marteinsson,
Svanbjörg Hróbjartsdóttir,
Guðlaug Hróbjartsdóttir, Erlendur Guðmundsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúð og hlýhug viö andlát og
útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
GUDRUNAR ÁGÚSTU JÓNSDÓTTUR
frá Þykkvabæjarklaustri,
Álftaveri.
Rannveig Oddsdóttir, Kjartan Friðriksson,
Jón Rafn Oddsson, Sigþrúður Gunnarsdóttir,
Þuríður Oddsdóttir, Kristófer Eyjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.