Morgunblaðið - 04.05.1983, Blaðsíða 6

3 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 1983
Afþreying og upp- f
bygging á Hörpu f
Med tíð og tíma verður hún tal-
in til meistaraverka poppsins
Hljóm
plotur
Finnbogi Marinósson
The Undertones
The Sin of Pride
ARDECK ARD 104/ EMI
Seint á því herrans ári 1975 í
borginni Derry á N-írlandi var
hljómsveitin The Undertones
stofnuð. Þeir sem til höfðu valist
voru Feargal Sharkey (söngur),
John O’Neill (gítar), Dee O’Neill
(gítar), Michael Bradley (bassa-
gítar) og Billy Doherty (tromm-
ur). I fyrstu (eins og títt er með
ungar hljómsveitir) spilaði
flokkurinn aðeins á litlum stöð-
um í heimaborg sinni og nánasta
umhverfi. Lítið gekk og lengi vel
virtist lítið eða ekkert ætla að
verða úr hljómsveitinni. Það var
ekki fyrr en John Peel hjá BBC 1
hafði spilað plötu, sem varð til
eftir tónleika sem kallast „Battle
of the Bands", að stóru útgáfu-
fyrirtækin fengu áhuga á Under-
tones. Baráttunni um undir-
skriftina lauk síðan með því að
SIRE Rec. hrepptu hnossið. Hjá
SIRE komu út tvær plötur, en
eftir það stofnuðu piltarnir sitt
eigið fyrirtæki og er plötum á
þess vegum dreift í gegnum
EMI-risann.
Tónlistin á fyrstu plötunni er
kraftmikið og hrátt nýbylgju-
rokk. Platan sem slík er nokkuð
góð, en sem betur fer höfðu þeir
vit á því að hjakka ekki í því fari.
Strax á næstu plötu höfðu þeir
hægt á ferðinni og meiri popp-
tónn kominn í lögin. „Positive
Touch" hét fyrsta platan á nýju
merki og er tónlistin svipuð plöt-
unni á undan nema hvað allt
sánd er miklu fágaðra. Af plöt-
unni varð lagið „It’s Going to
Happen" vinsælt og ef einhver
man enn eftir þessu lagi þá gefur
það prýðis góða mynd af plöt-
unni.
Síðan „Positive Touch" kom
út, hefur lítið farið fyrir flokkn-
um. En í september á síðasta ári
fréttist af honum í hljóðveri þar
sem upptökur fyrir fjórðu plöt-
una fóru fram. Árangurinn leit
síðan dagsins Ijós fyrir nokkrum
vikum. Plötuna kalla þeir „The
Sin of Pride" og eru á henni ell-
efu lög.
Um þessi ellefu lög er það að
segja að saman mynda þau heild
sem er einhver sú besta sem enn
hefur heyrst á árinu. Ekkert lag-
anna er gott eða „allt í lagi“
heldur flokkast þau sem meiri-
háttar góð. En eitthvað þarf það
að vera meira en góð lög sem fá
slíka umsögn. Og vissulega er
það fleira sem kemur til. Hlustið
til dæmis á hljómborðsleikinn og
bakraddirnar í „Got to Have You
Back“. Gítarleikinn í „Valentin-
e’s Treatment" og „Luxury".
Sönginn og hljómborðið í „Love
Before Romance". Allt þetta og
annað sem er ónefnt er svo gott
og vel gert að með trega er plat-
an tekin af spilaranum. Lögin
sem nefnd eru hér að framan
finnast öll á hlið eitt. Þá eru
ótalin þau sem eru á hlið tvö og
allt það sem þar er gott. Af þeim
lögum ætla ég aðeins að nefna
eitt og er það „The Love Parade".
Flest lögin eru hreinir popp-
rokkarar og inn í sum þeirra er
blandað blæstri sem gefur
„soul“- áhrif og í einu skín
„funk“ í gegn. En hvorug af þess-
um bylgjum er í „The Love Para-
de“. Hinsvegar er notuð fiðla og
staðgengill hennar og árangur-
inn er lag sem með sóma hefði
getað verið á góðri „ELO“-plötu.
Það eina sem kemur í veg fyrir
þetta er söngur Sharkeys.
Með „The Sin of Pride" hefur
Undertones skapað meistara-
verk. Og ég er alveg sannfærður
um að hér er á ferðinni plata
sem með tíð og tíma verður sett
á sama stall og önnur gullkorn
tónlistarsögunnar.
Tónlistin ★★★★★
Hljómgæðin ★★★★
FM/AM
Erlendar
bækur
Jóhanna Kristjónsdóttir
Medlöberen eftir Tage Schou
Hansen um lögfræðinginn Holger
Mikkelsen ætlar að endast höf-
undi sínum vel. Hinar bækurnar,
og mig minnir að hafi verið fjallað
um allar hér í blaðinu, eru De
nögne træer, Tredje Halvleg, Den
haarde frugt og Over stregen. Sú
síðastnefnda fékk allgóða dóma og
Schou Hansen fékk ýmsa viður-
kenningu fyrir þá bók.
I Medlöberen er Holger lögfræð-
ingur á fimmtugsaldri. Hann
sérhæfir sig enn í skilnaðarmálum
og áhugi hans á fótbolta hefur
ekki dvínað. Bækur Schou Han-
sens um Holger Mikkelsen hafa að
mínum dómi verið harla misjafn-
ar og ekki allar átt neitt sérstakt
erindi til annarra en kannski höf-
undar síns. Þó er kannski forvitni-
legt að fylgjast með ferli Mikkel-
sens, einkum þar sem Schou Han-
sen reynir ekki að gera hann að
neinni „hetju" í orðsins venjulegu
merkingu. Honum mistekst oft og
einatt og í samskiptum sínum við
meðbræður sína kemur fram
harla átakanleg klaufska, sem er
vissulega ekkert einsdæmi, en
Schou Hansen kemur bara vel til
skila. Ábyrgð manneskjunnar á
sjálfri sér og gagnvart öðrum er
kannski megintemað og það að
maðurinn getur aðeins fengið að
vera hann sjálfur, ef aðrir leyfa
honum það og það fólk getur því
aðeins myndað tengsl að báðir
leggi eitthvað af mörkum. Engin
himnaspeki, en komið vel til skila
í meðförum Schou Hansens.
A Stranger Is
Watching
eftir Mary Higgins Clark er reyf-
ari af betri sortinni: Steve Peter-
son hefur orðið fyrir því að kona
hans Nina var myrt fyrir tveimur
árum. Morðingi hennar hefur að
líkindum náðst og aftaka hans
stendur fyrir dyrum. Stúlkan
Sharon hefur komið til skjalanna,
þau Steve deila um réttmæti þess
Fröken
Hljóm-
plotur
Siguröur Sverrisson
Bonnie Tyler
Faster Than The Speed Of Night
CBS/Steinar hf.
Man nokkur orðið eftir Bonnie
Tyler? Varla von, þí mörg herr-
ans ár eru frá því hún var síðast
á toppnum. Lagið It’s a Heart-
ache dugir kannski til þess að
kveikja á perunni hjá sumum.
Hvað um það, frökenin er mætt
til leiks á ný með breiðskífu, sem
farið hefur sigurför um Bret-
að menn séu líflátnir fyrir morð.
Engu að síður hafa vinsamleg
kynni tekizt með þeim. Sonur
Steve varð vitni að morðinu á
móður sinni, að minnsta kosti að
því er talið var, og hefur atburður-
inn haft mikil áhrif á ungan
drenginn. Þegar sagan hefst á að
lífláta hinn grunaða daginn eftir,
en þá fara válegir atburðir að ger-
ast. Sharon og drengurinn Neil
eru numin brott og það bendir
margt til þess, að sá sem aftök-
unnar bíði, sé ekki sekur. Sögu-
þráð í svona spennubók á auðvitað
ekki að rekja, en Mary Higgins
Clark spinnur þarna upp ágætis
„plott" og greiðir úr því hagan-
lega.
Class Reunion
eftir Ronu Jaffe. Fjórar konur,
sem hafa verið saman í skóla fyrir
tuttugu árum eða svo, hittast til
að halda upp á útskriftarafmæli.
Eftir skólaveruna hefur líf þeirra
fjögurra tekið ólíka stefnu, eins og
land. Samt er yfirbragð plötunn-
ar allt ákaflega bandarískt og
skyldi engan undra, þar sem Jim
Steinman (lengst af lagasmiður
Meatloaf) ræður hér ríkjum.
Já, svipur Steinman leynir sér
hvergi og verður aldrei sterkari
en í tveimur laga plötunnar, sem
hann er sjálfur skráður fyrir.
Þar er engu líkara en Meatloaf-
karlinn sé mættur til leiks á ný.
Undarlegt hversu staðnaður
Steinman virðist vera í laga-
smíðum sínum, en látum oss
renna aðeins yfir lög plötunnar.
1. Hafe You Ever Seen the Rain.
Þokkalega farið með gamla góða
perlu frá Creedence Clearwater
Revival. Rödd Tyler nýtur sfn vel
í þessu lagi og útkoman er sem
gengur og sumt það hefur gerst
hjá þeim, sem afdrifaríkt hefur
orðið. Staða þeirra nú og lífsvið-
horf er tekið til meðferðar, ásamt
með því að höfundur bregður upp
frásögn af þessum sömu stúlkum á
yngri árum. Ytri aðstæður sem
innri hafa valdið því að hver hefur
farið sinn veg og það er spurning,
hvort þær hafa aliar þroskast í
svo ólíkar áttir vegna þessara mis-
munandi aðstæðna og breyttra
þjóðfélagsviðhorfa, eða hvort þær
hafa sér meðvitandi unnið að
þeim. Rona Jaffe er slyngur höf-
undur sem kann vel að segja frá,
en sama gildir hér og í The Other
Woman, sem var getið í blaðinu
fyrir skömmu, að hún skrifar
býsna knappan stíl og ópersónu-
legan, sem er í þessari bók meiri
galli en kostur, öndvert við það
sem var í fyrrnefndu bókinni. Mér
er að vísu ekki kunnugt um hvort
Class Reunion er fyrsta bók höf-
undar, en hún er alltént sú sem sló
í gegn í Bandaríkjunum. Hún á
það sameiginlegt með bandarísk-
um kvennabókmenntum, að hún er
ansi mikið á eftir hinum evrópsku.
cscn. Bomtiíft
Flugten fra Farao
1!.U '.VI RF.RF.T AF 4 V
Flugten fra Farao
er eftir Cecil Bödker, þriðja bók í
flokki um Móses og Israelsmenn
til forna. Hinar fyrri eru Barnet í
Sivkurven og Den udvalgte. f þeim
var sagt frá bernsku og æsku Mós-
es og um köllun hans til að leiða
þjóð sína til frelsunar og er í þess-
ari bók komið að því. Hér lesum
við um hinar tíu plágur sem yfir
Egyptaland gengu, tilraun faraós
til að halda fsraelsmönnum sem
þrælum og um björgunina þegar
faraó og hermenn hans farast í
Rauða hafinu. Höfundur byggir á
frásögninni í 2. Mósebók, 7—15
kafla.
Eins og aðrar bækur Cecil Bödk-
ers, sem ég hef lesið, er hún skrif-
uð af leikni og einlægni með ljóð-
rænum undirtóni. Cecil Bödker
hefur unnið gott verk með þessum
aðgengilegu smábókum sínum og
myndskreytingar eftir Svend Otto
S. eru og mjög til prýði.
fyrr segir þokkaleg. Þökk sé m.a.
ágætu gítarsólói Rick Derringer,
sem einhverju sinni hefði farið
huldu höfði ef það hefði frést að
hann væri eitthvað að bauka
með fröken Tyler.
2. Faster Than The Speed Of
Night. Það er hér, sem Meat-
loaf-lyktin verður yfirþyrmandi.
Nánast endurtekning á lögum
hans frá 1978.
3. Getting So Excited. Þokka-
legasta lag eftir Alan Gruner og
eitt fárra laga plötunnar, sem
hægt er að hugsa sér að leika
nokkrum sinnum í viðbót án þess
að fá óbeit á þvi.
4. Total Eclipse of the Heart. Jim
Steinman er höfundur þessa
lags, sem trónaði um tíma í efsta
sæti enska vinsældalistans. Lag-
ið er í raun óvenjulegt „hit“-lag,
ekki hvað síst vegna uppbygg-
ingar þess og lengdar. Eg fer
hins vegar ekki ofan af því, að
eftir inngangskafla lagsins er
eins og maður detti skyndilega
inn í lag Kate Bush, Wuthering
Heights.
5. It’s a Jungle Out There. Þetta
lag er um margt mjög vel flutt
og annað tveggja bestu laga
plötunnar. Rödd Tyler á hins
vegar illa heima í reggae-lagi og
í þetta lag vantar allan sannan
reggae-fíling. Þegar ég finn slíkt
hlýtur eitthvað að vanta. Samt
er lagið sem slíkt, alls ekki slakt,
en eitthvað vantar.
6. Going Through The Motions.
Gamall slagari eftir Ian Hunter
og Eric Bloom. Snyrtilega flutt-
ur. Allt og sumt. Tyler á heima-
velli í svona lagi.
7. Tears. Allra góðra gjalda vert
sem ballaða, en ekki fyrir mig.
Nei, ómögulega takk.
8. Take Me Back. Hver er þessi
Billy Cross, ó nei, nei, nei ...
9. Straight From The Heart.
Hjartað er Tyler hjartfólgið, en
þetta er ballaða, sem maður hef-
ur heyrt milljón sinnum áður.
Niðurstaðan er því sú, að hér
sé rétt um þokkalega plötu að
ræða. Aðeins tvö laganna teljast
vera góð, hin eru meira og minna
slök. Hljóðfæraleikurinn er hins
vegar iðulega til fyrirmyndar, en
dugir ekki til. Þá held ég, að ekki
sé vænlegast til árangurs nú á
dögum að láta Jim Steinman
stjórna hlutunum. Staðnaðri
mann getur vart að finna i
bandaríska poppheiminum og
kalla þeir þó ekki allt ömmu sína
í þeim efnum fyrir vestan.
Tyler snýr aftur