Morgunblaðið - 04.05.1983, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 1983
47
Ástralir í
Hljóm-
plotur
Sigurður Sverrisson
Men At Work
CARGO
CBS/ Steinar hf.
Þótt lögin af fyrstu plötu Men
At Work, Business As Usual,
glymji enn í eyrum manns eru
þeir komnir af stað með sína
aðra breiðskífu, Cargo. Reyndar
átti Cargo að vera komin út fyrir
langalöngu, en vegna vinsælda
þeirrar fyrstu var útgáfunni
frestað.
Sjálfur hef ég ekki heyrt alla
fyrstu plötuna þeirra, aðeins
vinsælustu lögin á borð við
Down Under og Johnny Be Good,
svo einhver séu nefnd. Að nógu
er víst að taka. Mér sýnist Cargo
vera næsta rökrétt framhald af
fyrsta afkvæminu. Heildarsvip-
urinn er létt, þægileg og átaka-
lítið popp en umfram allt mjög
vel flutt og einkar áheyrilegt.
mennirnir að baki Men At
Work eru fimm talsins. Colin
Hay á heiðurinn af söngnum og
glamrar einnig á gítar, Ron
Stryckert sér um gítarleikinn að
mestu og leggur til bakraddir,
Jerry Speiser lemur húðir og
sönglar með, Greg Ham Ieikur
nettilega á saxófón, flautu og
hljómborð, auk þess sem hann
leggur hönd á bagga með söng.
Loks er að telja John Rees, sem
leikur á bassa og gegnir hlut-
verki bakradda þegar svo ber
undir.
Það yfirgengur minn skilning
gersamlega hvernig enska mús-
íkpressan hefur fjallað um Men
At Work. í umfjöllunum bresku
poppritanna eru fimmmenning-
arniur yfirleitt sagðir leika
hundleiðinlega tónlist, stæla allt
yfirvinnu
og alla og vera Ástralíumenn
ofan á allt annað. ég er þeirrar
skoðunar, að tónlist Men At
Work sé eitthvert það besta
popp, ég endurtek popp — ekki
rokk sem völ er á í dag.
Hljóðfæraleikurinn er allur
mjög pottþéttur og hljóðblöndun
mjög snyrtileg, hvar sem á er
litið. Trommuleikurinn er næsta
einfaldur, en verður þó aldrei
þreytandi vegna þess hversu
nettilega er spilað. Saxófóni er
oftlega beitt skemmtilega, svo og
gítarnum, en bassaleikarinn
sleppir yfirleitt öllum dúllum.
Lög Men At Work eru öll í
svipuðu tempói, a.m.k. á þessari
plötu, nema eitt og það er loka-
lag fyrri hliðarinnar, No Sign Of
Yesterday. Það er öllu rólegra en
hin. Annars eru lögin mjög svip-
uð að gæðum, þó að mínu mati
séu Overkill og I Like To, sem og
No Restrictions þau bestu. Önn-
ur koma þar skammt á eftir.
Flest laganna, 7 talsins, eru
eftir Colin Hay, en Ron Stryck-
ert á tvö þeirra. Eitt laganna
semja þeir kumpánar svo í sam-
einingu. Það sem meira er við
tónlist Men At Work er sú stað-
reynd, að textar þeirra eru ekki
eintómt þvaður eins og nær al-
gilt er í þessari tegund tónlistar.
Nægir þar að nefna It’s A Mis-
take, þar sem deilt er á stríðs-
rekstur.
Þeir, sem þegar hafa kynnst
men At Work, munu vafalítið
rjúka upp til handa og fóta og
festa sér eintak af Cargo þótt
plötur séu nú orðnar óheyrilega
dýrar. Fyrir þá, sem ekki þekkja
til hljómsveitrinnar (ótrúlegt, en
samt e.t.v. mögulegt) en hafa
gaman af dægurpoppi af bestu
gerð, er ekkert annað að gera en
að nurla saman fyrir Cargo því
hér er á ferðinni gæðapopp.
Geföu henni tíma
Finnbogi Marinósson
John Watts
The Iceberg Model
EMI EMC 3427
Þegar „One more twist",
fyrstu sólóplötu John Watts
hafði verið rennt í 1. sinn í gegn
var mér það hulin ráðgáta hvers
vegna hún var til umfjöllunar.
Þvílíka leiðindaplötu hafði ég
ekki heyrt í langan tíma. En
svona var þetta til að byrja með.
Hægt og rólega vann platan á og
í dag er hún í sömu hillu og
bestu plötur plötusafnsins. Því
hlakkaði ég til næsta glaðnings
sem pilturinn myndi senda frá
sér. Mér varð a ósk minni, því
nýlega kom út önnur sólóplata
hans, og ber hún nafnið „The
Iceberg Model".
Til að byrja með leist mér ekki
á blikuna. f ljós kom að nokkrar
breytingar hefðu orðið á hljóð-
færaskipan. Tveir aðstoðarhljóð-
færaleikarar voru á fyrstu plöt-
unni, en á þeirri nýju eru þeir
átta. Ekki nóg með það, kappinn
hefur bætt við saxafóni og fiðlu.
Jahérna. Tortrygginn setti ég
plötuna á fóninn. Hafi ég verið
hrifinn af „One more twist" þá
er ég hreinlega ástfanginn upp
yfir haus af þeirri nýju. Platan
er hreint afbragð, og eiga nýju
hljóðfærin sinn þátt í því.
Fjögur fyrstu lögin á hlið 1
eru öll á góðum hraða og njóta
blásturshljóðfærin sín mjög vel.
Geysilegur kraftur er í þeim öll-
um og er þar fyrir að þakka
hversu trommur og blástur er
haft framarlega. 5. lagið er
„Money and power". Það er frek-
ar rólegt og þungt. Fyrst virðist
það ekki vera í sama gæðaflokki
og þau fyrri, en þegar frekar er
hlustað kemur það til. Það sama
er að segja um fyrstu tvö lögin á
hlið tvö og þau fjögur fyrstu á
hlið eitt. Afbragðs góð og ekkert
virðist ætla að spilla plötunni.
En þannig fer það ekki. Ég er
ekki tilbúinn að samþykkja síð-
ustu þrjú lögin á plötunni. Þau
eru róleg og frekar laus í reipun-
um, m.ö.o. tilraunakennd. í dag
spilla þau fyrir plötunni, en ef
það fer eins fyrir þeim og „One
more twist“, þá er ekkert að
óttast.
Þeir sem kunnu að meta
fyrstu plötuna eiga ekki í mikl-
um erfiðleikum að venjast „The
Iceberg Model". Hinir sem ekki
hafa notið hans hingað til ættu
að snara buddunni upp á borðið
og hlusta á „The Iceberg Model".
Eitt er víst að bæði tíma og pen-
ingum er vel varið þegar hún er
annars vegar.
Tónlistin ★ ★ ★ ★
Hljómgæðin ★ ★ ★ ★ ★
FM/AM
inga, sem allir eru gengnir til
hvíldar eftir langan vinnudag og
ótrúleg afköst. Það kemur einnig
í ljós, hvað þessir brautryðjend-
ur voru blessunarlega ólíkir að
eðlisfari og í viðhorfum til
listgreinar sinnar. óhætt er að
fullyrða, að mikið væri íslensk
menning fátækari, hefði þeirra
ekki notið við og þeir ekki fengið
að helga sig köllun sinni. Því að
allir höfðu þeir köllun, Einar
Jónsson, Ásmundur Sveinsson
og Sigurjón Ólafsson. Hér höfum
við íslendingar verið jafn heppn-
ir og á sviði málaralistarinnar,
að miklir snillingar völdust til
forustu strax í upphafi. Að því
eigum við eftir að búa lengi, og
einmitt þessi sýning í Listasafni
íslands sannar það rækilega.
Ásmundur Sveinsson: Vor, 1940.
En í sambandi við núverandi
sýningu, kemur það ánægjulega
á óvart, hvað mikið er til af önd-
vegisverkum eftir þá þrjá snill-
Sigurjón Ólafsson: Knud Kasmussen, 1957.
Einar Jónsson: Dögun, 1897—1906, myndhluti.
Ljósmyndir,
höggmyndir
Valtýr Pétursson
í Listasafni íslands stendur
nú yfir sýning á ljósmyndum af
höggmyndum, sem einnig eru til
sýnis, og ekki man ég eftir slíku
fyrirtæki hér á ferð áður. Þarna
eru margar merkilegustu högg-
myndir, sem gerðar hafa verið
hér á landi, og eru það meistar-
arnir Einar Jónsson, Ásmundur
Sveinsson og Sigurjón Ólafsson,
sem eru höfundar að þessum
verkum. Sá er ljósmyndað hefur,
er ameríkumaður að nafni David
Finn, og mun hann mjög þekktur
fyrir að ljósmynda höggmyndir
sérstaklega. Enda bera ljós-
myndir hans þess merki, að
hann veit, hvað hann er að fást
við. Gerir sér sýnilega grein
fyrir plastík þeirra verka, sem
hann festir á filmur og er það
viðkvæm og vandasöm iðja, svo
að ekki sé frekar á kveðið.
Það er í anddyri og forsal
safnsins, sem þessari sýningu
hefur verið komið fyrir, og þar
sem alls eru á þessari sýningu 77
höggmyndir eða réttara sagt
skúlptúrar, gefur það auga leið,
að nokkuð þröngt er um hlutina.
Mér fannst persónulega, að sum
þessara verka hefðu mátt hafa
meira svigrúm, því að hér eru
svo mögnuð verk á ferð, að
verkan þeirra eins og kallar á
meira rými. En í anddyri hefur
verið komið fyrir ljósmyndum
Finn, og hefði einnig mátt vera
rýmra um þær. Samt er heild
þessarar sýningar með ágætum,
og þarna fær maður að sjá meira
af höggmyndum í eigu Lista-
safns Islands en venjulega. Á
þessari sýningu kemur glöggt í
ljós þörfin fyrir meira húsnæði
fyrir þetta fjársvelta safn, sem
síðan orsakar óánægju og
ósanngjarna gagnrýni á stjórn-
endur þess. Líklegast er Lista-
safn íslands ein af þeim stofnun-
um, sem hvað mest verða fyrir
barðinu á fjárans verðbólgunni.
Allt hækkar í krónutölu, en
framlag til listaverkakaupa fylg-
ir hvergi eftir verðhækkunum
listaverka. Afleiðingin er að
minna kemur í hlut Listasafns
íslands, og þar af leiðir, að yfir-
lit safnsins á íslenskri list verð-
ur auðvitað takmarkað og götótt.
Ekki skulum við gera upp á
milli þessara verka að sinni. Það
væri eflaust hægt að draga þau
nokkuð í dilka, en það yrði þá að
gerast svo rækilega, að ekkert
tækifæri er til þess nú. Ekki eru
öll þau verk, sem nú eru til sýnis,
í eigu Listasafns íslands. Sumt
er í einkaeign og annað í eigu
annarra safna, en safn Einars
Jónssonar er í Hnitbjörgum á
Skólavörðuholti og safn Ás-
mundar Sveinssonar við Sigtún í
Reykjavík. Sigurjón Ólafsson er
svo nýlega horfinn af sjónarsvið-
inu, að ekkert hefur verið gert í
hans málum enn sem komið er.
Það er enginn vegur að gera upp
á milli þessara myndhöggvara.
Þeir eru hver og einn stórmerki-
legir á sinn hátt og sameiginlega
hafa þeir skapað þjóðarauð, sem
núlifandi samtíðarmenn þeirra
hafa langt frá því metið að verð-
leikum. Þeir voru allir það sér-
stæðir persónuleikar og einstak-
ir listamenn, að það hlýtur að
taka nokkra mannsaldra að þeir
fái þann sess í þjóðarsögunni,
sem þeim hlýtur að bera.
David Finn hefur unnið afar
merkilegt verk með þessum
ljósmyndum, sem hann hefur
tekið af verkum íslenskra
höggmyndaverka. Það er honum
fjarlægt að notfæra sér belli-
brögð tækninnar til a fá fram
framúrstefnuleg áhrif í myndum
sínum. Hann gefur hverju verki
sérstakan blæ í ljósmyndun
sinni, og einmitt þannig túlkar
hann innsta eðli þess á látlausan
og sannan hátt.
Þetta er mjög skemmtileg sýn-
ing og ekki spillir það, að grafík
og annarri myndlist er komið
fyrir sem bakgrunni þessara
verka. Þarna fer saman smekkur
og ágæt vinnubrögð. Hvergi er
slakað á kröfum, og er það sann-
arlega sæmandi þeim verkum,
sem eru uppistaða þessa við-
burðar í Listasafni íslands.
Myndlist