Morgunblaðið - 08.07.1983, Blaðsíða 26

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 1983
26
Minning:
Vigfús Sigurjóns-
son skipstjóri
Fæddur 19. nóvember 1920
Dáinn 1. júlí 1983
f dag verður til moldar borinn
Vigfús Sigurjónsson fyrrverandi
skipstjóri, Austurgötu 40, Hafnar-
firði.
Vigfús heitinn var sonur
merkishjónanna frú Rannveigar
Vigfúsdóttur og Sigurjóns Ein-
arssonar hins þekkta aflaskip-
stjóra. Hann var fæddur 19. nóv-
ember 1920 í Hafnarfirði, þar sem
hann ólst upp í hópi fjögurra
systkina, þeirra Huldu, Báru,
Sjafnar og Einars; Vigfús eða
Bóbó, eins og hann var ávallt kall-
aður gat fagnað þeirri farsæld að
alast upp við einkar góðar aðstæð-
ur. Húsmóðirin var ástrík móðir,
en jafnframt stórmyndarleg hús-
móðir er stjórnaði einu mesta
fyrirmyndarheimili þessa lands á
meðan hennar naut við. Faðirinn
einn af beztu sonum þessa lands,
ástríkur faðir, sérlega g óðum gáf-
um gæddur, dugnaðarmaður er
réði yfir ómetanlegri reynslu eftir
ströng fangbrögð við ægi frá 9 ár
aldri. Þessi lífsreynsla var ekki
eingöngu í sambandi við starf
hans sem skipstjóra, heldur var
hún einnig almenns eðlis. Reynslu
og þekkingu sinni miðlaði svo fað-
irinn syninum, ekki aðeins á heim-
ilinu heldur einnig í starfi til sjós;
hann fór fyrstu ferðina til sjós
með föður sínum er hann var að-
eins 9 ára en byrjar alfarið störf,
fyrst sem hálfur háseti, þá 14 ára
gamall.
Hugur hans stóð ávallt til starfa
á sjónum. En ljóst var þá eins og
nú að leita þurfti einnig eftir bók-
legri þekkingu, stundaði hann
nám í Flensborgarskóla, að Laug-
arvatni og svo í Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík.
Þann tíma er Bóbó var í landi
var hann mjög virkur þátttakandi
í íþróttum, og var mikill sundmað-
ur, synti meðal annars Viðeyjar-
sund, er þótti gott afrek á sinni
tíð. En þekktastur var Bóbó á
íþróttasviðinu fyrir þátttöku sína
í íþróttum sjómannadagsins, en
þar vann hann til flest allra verð-
launa.
Eftir að hafa verið um árabil 1.
stýrimaður hjá föður sínum varð
Bóbó skipstjóri á nýsköpunar-
togaranum Elliða frá Siglufirði,
og er þá um árabil búsettur á
Siglufirði, sem er eina tímabilið er
hann bjó utan Hafnarfjarðar.
Á þessum togaraárum vorum
við skipsfélagar á togaranum
Faxa, er ég var þar loftskeytamað-
ur en hann 1. stýrimaður. Það var
eftirtakanlegt hve mikill og dug-
legur verkmaður Bóbó var og
reglusamur stjórnandi, enda var
hann mikill að burðum, sem oft
kom sér vel, því ekki svo ósjaldan
þurfti að taka kraftalega til hendi
þegar verið var að toga við erfiðar
aðstæður á slæmum botni og troll-
ið kom upp mikið til í henglum.
Við slíkar aðstæður ræðst útkom-
an af því hve verkdugnaður og
kunnátta er mikil við að koma
trollinu saman í fullkomið horf og
á botninn aftur í tog. Það er á
slíkum stundum sem harðast er
unnið í íslenzku atvinnulífi. Bóbó
var sérlega góður skipsfélagi og
minnumst við allir gömlu skipsfé-
lagarnir hans með virðingu og
hlýhug. Hann átti með eiginleik-
um sínum sinn stóra þátt í að
skapa þá samheldni og félagsanda
drengskapar sem er svo nauðsyn-
legur hverju skipi og hverri
skipshöfn.
Sú stund kemur í lífi allra sjó-
manna, að þeir gera sér ljósa þá
staðreynd, að lífið er að renna frá
þeim án þess að þeir hafi fengið að
njóta raunverulegs fjölskyldulífs,
samveru við ástvini sína, vegna
hinna löngu fjarvista á sjónum.
Bóbó ákvað því á miðjum aldri að
binda endi á sjómennsku sína og
tók upp störf í landi. Þó losnaði
hann ekki alveg við sjóinn, því eft-
ir að hann kom í land vann hann
við netagerð. Síðustu störf Bóbós
voru gæzlustörf í álverinu í
Straumsvík. Hinn strangi skóli
Ægis gerði Bóbó að miklum
raunsæismanni. Hafði hann oft á
orði hversu mörgum framámann-
inum gengi illa að skilja einföld-
ustu staðreyndir efnahagslífsins
eins og að „það verður ekki fleiri
fiskum skipt en upp koma“. Hann
var mikill og einlægur áhugamað-
ur um velferð Hafnarfjarðar og
gerði sér vel ljóst vegna atvinnu
sinnar og beinna samskipta, hve
gífurleg lyftistöng álverið í
Straumsvík hefur verið hans kæra
fæðingarbæ. Hann vonaði að það
stóra fyrirtæki og mörg ný ættu
eftir að renna enn fleiri og styrk-
ari stoðum undir efnahagsöryggi
og hagsæld Hafnfirðinga.
Bóbó kvæntist Sigríði Jóhönnu
Andrésdóttur frá Siglufirði, en
hún lifir nú ástkæran mann sinn
ásamt fjórum börnum þeirra,
Andrési, Sigurjóni, Rannveigu og
Hinrik. Einnig átti Bóbó eina
dóttur fyrir hjónaband sitt, Guð-
leifu Hrefnu. Sex eru barnabörnin
orðin. Eiginkona Bóbós, Sigríður
Jóhanna, var dóttir hinna vel-
þekktu siglfirsku hjóna, Ingi-
bjargar og Andrésar Hafliðason-
ar.
Eiginkona mín, Bára, og ég,
mágur Bóbós, sendum háaldraðri
móður og öllum syrgjandi ættingj-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. En við minnumst jafn-
framt með þakklæti alls þess er
Bóbó var okkur öllum.
Pétur Guðjónsson.
Þegar síminn hringdi árla
morguns föstudaginn 1. júlí og
mér sagt, að hann Bóbó væri dá-
inn, varð mér orðfall. Vigfús hét
hann, en var af öllum kallaður
Bóbó.
Við sem vorum tengd honum
vissum að hann gekk með illkynja
sjúkdóm, en vonuðum að við
fengjum að njóta samvistar við
hann lengur en raun varð á. Með
karlmennsku og á hljóðlátan hátt
umbar hann sjúkdóm sinn sem að
lokum yfirbugaði hann. Bóbó var
fæddur í Hafnarfirði 19. nóvember
1920, sonur hjónanna Rannveigar
Vigfúsdóttur og Sigurjóns Ein-
arssonar skipstjóra. Hann var
næstelstur 5 systkina sinna. Að-
eins 9 ára að aldri hóf hann sjó-
mennsku með föður sínum. Sjó-
mennskan átti hug hans allan alla
tíð og allt er að henni laut. Hann
kom í land 1960, réði sig á neta-
verkstæði og sl. 12 ár vann hann
við hliðavörslu í Straumsvík.
Með þessum fáu orðum mínum
rek ég ekki ævistarf hans, ég vissi
að allt slfkt var honum ekki að
skapi. Bóbó kynntist ég er ég kaus
mér konu úr systkinahóp hans.
Hann hefir verið mér góður mág-
ur og einn minn besti vinur.
Hann var karlmannlegur og
myndarlegur að vallarsýn, öll
hans framkoma bar vitni um kurt-
eisi og hógværð. Honum var í blóð
borin snyrtimennska og reglu-
semi. Hann var í augum barna
minna „stóri — sterki frændi". Til
hans leituðu þau oft með sín ýmsu
vandamál og viðkvæðið var ef
eitthvað þurfti að lagfæra, „hann
Bóbó getur það“. Eins er þau voru
lítil og einhver smá skeina kom á
hendi eða kinn og talað var um að
fara til læknis, „nei, ég fer bara til
hans Bóbó“.
Tillitssemi og hjálpsemi voru
eitt af hans mannkostum og það
fundu börnin ekki hvað síst,
barngæskan skein úr glettnislegu
brosinu hans.
Nú er ég kveð hann er mér efst í
huga að þakka góðum vini tryggð
við mig, vináttu og góðum frænda
fyrir allt sem hann var minni fjöl-
skyldu. Seinasta samtal okkar sl.
fimmtudag var einmitt þess eðlis
að nú væri erfitt að geta ekki
hjálpað mér við það er hann vissi
að ég var með í huga, en bros hans
og hvatning bættust við í safn
minninganna.
Hann var gæfumaður á ýmsum
sviðum, virtur yfirmaður og fé-
lagi, og bar gæfu til að bjarga
mannslífum úr sjávarháska. Góð-
ur eiginmaður, fjölskyldufaðir var
hann með afbrigðum og góður
sonur foreldrum sínum.
Mesta gæfu taldi hann sér hafa
hlotnast er hann kynntist sínum
trygga förunaut, Sigríði Jóhönnu
Andrésdóttur frá Siglufirði, sem
reyndist honum mesta stoðin er
veikindin herjuðu á hann. Hanna
mín, ég og fjölskylda mín vottum
þér og ástvinum þínum okkar
innilegu samúð.
Tengdamóður minni sem sér nú
á bak elskulegum syni, bið ég Guðs
blessunar. Vinur minn far þú í
friði. Þakka honum allt og allt.
Páll Guðjónsson
Lát vina og kunningja ber ætíð
óvænt að, jafnvel þótt viðkomandi
hafi alllanga tíð eigi gengið heill
til skógar.
Þannig fór og er Jóhanna kona
Vigfúsar tilkynnti mér lát hans að
morgni 2. júlí sl.
Ég vissi þó gjörla að hverju
stefndi, því að síðustu átta mánuði
hafði Vigfús átt í erfiðri baráttu
við ólæknandi sjúkdóm, sem á
skömmum tíma lagði hann að
velli.
Sú barátta var því ekki löng en
ströng og leikur ójafn.
Ríkarður Einarsson, húsvörður.
Kristinn Þór húsasmiður — eigin-
kona Erna Guðjónsdóttir. Inga
Hólmfríður húsmóðir — eigin-
maður Ásgeir Metúsalemsson,
fulltrúi. Nína Guðmunda húsmóð-
ir — eiginmaður Stefán Karlsson,
vélvirki. Víðir ísfeld bifreiðar-
stjóri — ókvæntur. Jenný Björg
húsmóðir — eiginmaður Vilbergur
Hjaltason, verkstjóri. Bryndís
húsmóðir — eiginmaður Markús
Guðbrandsson, húsvörður. ómar
Sigurgeir vélstjóri — eiginkona
Birna Björnsdóttir. Bjarney Linda
húsmóðir — eiginmaður Baldvin
Baldvinsson, sjómaður. Sigmar
Atli verkamaður — eiginkona
Þorbjörg Pétursdóttir og Lára
Ingibjörg verzlunarmaður —
ógift.
Þrautir sínar bar Vigfús með
karlmennsku og æðruleysi, eins og
hann átti kyn til, kvartaði ekki. I
raunum sínum naut Vigfús hugg-
unar og aðstoðar Jóhönnu konu
sinnar, sem hjúkraði honum og
styrkti á þessum erfiðu stundum.
Vigfús fæddist 19. nóvember
1920, en foreldrar hans voru þau
hjónin Rannveig Vigfúsdóttir frá
Búðum í Staðarsveit og Sigurjón
Einarsson skipstjóri frá Gestshús-
um í Hafnarfirði. Þau hjón voru
annáluð fyrir dugnað, enda lands-
þekkt hvort á sínu sviði, hún sem
forustukona ýmissa félaga í Hafn-
arfirði, svo sem slysavarnadeild-
arinnar Hraunprýði og kvenfé-
lagsins Hringsins, en hann sem
annáluð aflakló togaraflotans og
fyrirmaður ýmissa samtaka sjó-
manna og síðan forstöðumaður
dvalarheimilis aldraðra sjó-
manna, Hrafnistu, hér í Reykja-
vík.
Sigurjón faðir Vigfúsar var
þekkur um allt land undir nafninu
„Sigurjón á Garðari", en togarinn
Garðar úr Hafnarfirði var um all-
langt skeið flaggskip íslenska tog-
araflotans, enda glæstasta fley
síns tíma og mikið aflaskip.
Það rann því sjómannsblóð í
æðum Vigfúsar og hneigðist því
hugur hans snemma að sjó-
mennsku og öllu því er að henni
laut.
Aðeins 9 ára gamall fór hann
sumarlangt á síld á „Garðari" með
föður sínum. Var svo mörg sumur
í röð, fyrst sem vikapiltur og síðan
sem háseti. Árið 1952 lauk Vigfús
svonefndu meira fiskimannaprófi
við Stýrimannaskóla íslands, þá
yngstur nemenda, og hófst þá
hinn eiginlegi sjómannsferill
Öll búa þau systkinin á Reyðar-
firði, nema Kristinn, sem býr í
Neskaupstað og Nína sem býr á
Akureyri. Þetta er fríður hópur og
farsæll í hvívetna og barnabörnin
eru 26.
Ingvar var í einkalífi sínu ein-
stakur gæfumaður. Kona hans
Lára hefur mér alltaf þótt afbragð
annarra kvenna, hin sanna hús-
móðir, prýðisgreind og einkar fríð
sýnum.
Barnahópurinn þeirra stóri ber
þeim hjónum og heimilislífi öllu
fagurt vitni, og vart verður á betra
kosið. Öll voru þau nemendur mín-
ir. Þeim tíma fylgja mætar minn-
ingar um góða og skynsama nem-
endur, sem báru með sér heiman
að hinn góða andblæ uppeldisins.
Einum rómi mun samferðafólk
Ingvars bera honum hugljúfa
sögu, þeir því betur, sem þekktu
hann betur, sögu hins einlæga
drengskaparmanns, hins góða
vinnufélaga, hins dagfarsþekka
atorkumanns.
Harmur er í huga þeirra nán-
ustu, er svo alltof fljótt misstu svo
mikils, en minnug mega þau þess,
að slíka lífssögu er gott að eiga við
hinztu ferðalok.
Reyðfirzka moldin hefur tekið
dyggan son í faðm sinn og vær
mun hvíldin svo vammlausum hal.
Ástvinum öllum sendum við í
Sandhólum hlýjustu samúðar-
kveðjur og þó fyrst og síðast til
þín, Lára mín.
Blessuð sé minning hins mæta
drengs.
Helgi Seljan.
Ingvar Olafsson
Holti — Minning
Fæddur 13. nóvember 1918.
Dáinn 22. júní 1983.
Hugumprúður þegn er horfinn
af sviði. Skír og tær er nú minn-
ingin ein eftir um Ingvar ólason.
Þar fór æðrulaus eljumaður, sem
af einlægni og alúð lagði hönd að
hverju verki, viðmót hans allt bar
með sér hógláta hlýju og hýrt var
brosið. Glettni hans var grómlaus
og gerði engum miska. Hann var
dulur að eðlisfari og flíkaði lítt
tilfinningum sínum eða skoðun-
um, en það duldist engum sem til
þekktu, að hann var fastur fyrir
og lét í engu sinn hlut, ef að var
sótt um þau málefni, sem honum
þóttu mikils verð. En hann var
hreinskiptinn og einarður í allri
sinni hógværð. Fyrst og síðast fór
þar hinn verkhagi maður, sem
lagði í það metnað sinn að vinna
hvert verk svo, að ekki þyrfti um
að bæta.
Hann var einstaklega glöggur
og laginn vélamaður, enda sögðu
vinnufélagar hans, að allt léki í
höndum hans.
Ingvar var gerhugull greindar-
maður og fylgdist mætavel með
öllu, sem efst var á baugi hverju
sinni, hafði sínar fastmótuðu
skoðanir og var félagshyggjumað-
ur í beztu merkingu þess orðs.
Óvænt kom lokakallið, en þó hafði
heilsa hans lengi verið slík, að i
engu mátti út af bera. Hinn dag-
farsprúði verkmaður lét lítt á
slíku bera, hann bar ekki veikindi
sín fremur en tilfinningar á torg
og allt fram til þess síðasta var
starfinu sinnt og ekkert gefið eft-
ir. Með Ingvari er genginn einn
hina trúu og hógværu manna, sem
sagt var um að erfa ættu landið.
Samferðafólkið, samfélagið hans
stendur þar í þakkarskuld og
kveður með söknuði kæran vin.
Örfá æviatriði Ingvars skulu
hér tilfærð. Fullu nafni hét hann
Ingvar ísfeld og var fæddur 13.
nóvember 1918 í Sjólyst á Reyð-
arfirði. Foreldrar hans voru hjón-
in Hólmfríður Nikulásdóttir og
Óli Bjarnason, sem bæði voru
Reyðfiriðingar og bjuggu þar ald-
ur sinn allan. Ingvar var elztur 5
systkina og er hann var 12 ára lézt
faðir hans á bezta aldri. Reiðar-
slag var það fyrir fjölskylduna, en
Hólmfríður var mikil atgervis- og
atorkukona, börin bráðger og af
einstökum dugnaði og með góðri
aðstoð þeirra, sem réttu hjálpar-
hönd kom hún upp sínum barna-
hóp. En 16 ára gamall axlaði Ingv-
ar þá ábyrgð og skyldu að verða
fyrirvinna og forsjá heimilisins,
en síðar komu yngri bræðurnir
þar að einnig.
Öll tiltæk vinna var stunduð,
farið á vertíð, verið á síld og unnið
í landi. En það voru krepputímar
og óblíð var þá veröldin þeim, sem
áfram börðust með tvær hendur
tómar. Þar þurfti dugnað, áræði
og útsjónarsemi ásamt ítrustu
sparsemi, eiginleikar sem Ingvar
átti í ríkum mæli og léttu honum
lífsstarfið fyrr og síðar.
Árið 1941 verða þáttaskil í lífi
hans er þau Lára Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá Teigagerðisklöpp
hefja búskap. Lengst hafa þau bú-
ið í Holti og á Reyðarfirði hefur
lífsvettvangurinn verið.
Lára var fóstruð upp af þeim
sæmdarhjónum Ingu og Kristni
Olsen, sem síðar fluttu til Norð-
fjarðar, en foreldar voru Jónína
Olsen og Guðmundur Jónsson síð-
ast á Staðarhrauni. Áfram vann
Ingvar alla þá vinnu er til féll og
var m.a. mikið á sjó, en 1949 réðst
hann til Vegagerðar ríkisins og
þar starfaði hann til dauðadags,
vann aðallega við bifreiðakstur og
vélaviðgerðir og átti þar þrjátíu
og fjögurra ára farsælan starfs-
aldur að baki, er hann lézt, lengst-
an allra starfsmanna VR á Aust-
urlandi. Sú starfssaga er öll til
fyrirmyndar, þar sem atorka og
skyldurækni voru í öndvegi. Og
ekki var vanþörf á að vinna hlífð-
arlaust og afla þannig sér og sín-
um lífsviðurværis, því börn þeirra
Láru og Ingvars eru 11 og því ekk-
ert smáheimili, sem sjá varð um.
Því hlutverki sinntu þau hjón
bæði með slíkum afbrigðum að
óvenjulegt er. Börn þeirra eru: óla
Björk húsmóðir — eiginmaður