Morgunblaðið - 07.08.1983, Blaðsíða 4

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. ÁGÚST 1983
Viðtal
við Huldu
Sigmunds-
dóttur
á Þingeyri
Hulda Sigmundsdóttir frá
Þingeyri var á sextugsafmælis-
daginn sinn að útskrifast meó full
kennararéttindi úr Kennarahá-
skóia íslands. Sú elsta sem það
hefur gert, ef talið er í árum. En
svo sannarlega ekki elst í anda.
Ekki þarf annað en að heyra dill-
andi hlátur hennar til að gera
sér það Ijóst. Af þessu tilefni hitti
fréttamaður Mbl. Huldu inni í Há-
túni 12, þar sem hún hafði verið
að Ijúka við að búa lokaritgerð-
ina sína til heftingar. Og varð að
orði: Hvernig stendur á að þú ert
hér, í húsi fyrir fatlaða? búin að
steingleyma því að Hulda geng-
ur ekki á báðum fótum jafnlöng-
um og annan staur að auki, og lýs-
ir fátt betur þessari eldhressu
konu en að maður tekur ekki
eftir þessu eftir áralöng kynni.
En þarna hefur hún fengið inni I
6—8 vikur í sumarnáminu á ár-
unum 1980,1981 og 1982 og
núna á lokasprettinum til prófs-
ins. „Ómetanlegt," segir hún, „og
hér hefur mér liðið vel. Þeir hafa
hér tvær slíkar leiguíbúðir og
ég hefi getað fengið þær, svo
fremi ég væri ekki fyrir reglulega
fötluðu fólki“.
Hulda Sigmundsdóttir er fædd
á Þingeyri og hefur búið þar alla
sína ævi, nema þegar hún var i
skóla eða dvaldi á sjúkrahúsum,
eins og hún orðar það. Ættir
hennar eru þaðan líka, faðir
hennar frá Ingjaldsandi, Sig-
mundur Jónsson kaupmaður á
Þingeyri, og móðir hennar, Fríða
Jóhannesdóttir. Eftir að hafa
gengið í barnaskóla og fengið til-
sögn í kvöldskóla í ensku,
dönsku, islensku og reikningi,
tóku þrír unglingar þaðan próf
inn í 2. bekk Verslunarskólans
þeir mikið viðhald og eru í stöð-
ugri notkun. Afkomendur? Ég á
6 barnabörn og tvö börn, Guð-
mund Árnason, kennara í
Menntaskólanum við Sund og
Erlu, sem núna er með heimili
og börn.
Útskrifaðist kennari
Hulda Sigmundsdóttir á kafi í heimanáminu, sem hún stundaði með fullri vinnu. Svo mætti hún í viku í janúar og á sumrin í skólanum f Reykjavík.
Hulda á sex barnabörn og tvö börn. Hér er hún með syni sínum,
Guðmundi Axelssyni, menntaskólakennara, tengdadótturinni, Ásdísi
Pálsdóttur og dóttur þeirra, Hildi. Sonurinn Páll var ekki heiraa þegar
myndin var tekin.
og stóðust það. En af hverju
valdi hún verslunarskóla? „Áf
því ég vildi ekki fara í kvenna-
skóla, eins og systur mínar
höfðu gert,“ segir Hulda og
skellihlær. „En það fyndna við
það er að í Verslunarskólanum
var ég tvo vetur í stelpubekk. Ég
hélt víst að ég vildi í grjótharðan
bisniss." En það var einmitt þeg-
ar hún var í Versló að hún datt
af vörubíl og höfuðkúpubrotnaði
og slasaðist á fæti, og í það sett-
ust svo berklarnir, þegar þeir
komu.
— Hellti hún sér þá beint út í
viðskiptalífið eftir að hún var
útskrifuð úr Verslunarskólanum
1941?
„Nei, nei,“ segir Hulda. „Mér
þótti bara gaman að lifa og
hjálpa til heima, í húsinu og í
búðinni. Ég fékk ágætt kaup hjá
pabba, þótt ekki væri það borgað
út mánaðarlega. Ég hefi alltaf
verið svo löt, blessuð góða. Helst
viljað gera sem minnst. Það hafa
bara alltaf staðið á bak við mig í
lífinu svo sterkir persónuleikar
að ég hefi ekki fengið að gefast
upp, fyrst pabbi, þá maðurinn
minn og núna hún Þuríður
Kristjánsdóttir, skólastjóri rétt-
indanámsins, sem studdi mig
með ráðum og dáð yfir þennan
hjalla. Var það annars ekki það
sem við ætluðum að tala um, en
ekki mína ævi?“
— Jújú, en fyrst verðum við
að vita hvernig stóð á því að þú
byrjaðir aftur í skóla eftir 37 ára
hlé og það í allt öðru námi. Þú
fórst ung að búa, eignaðist
mann, Árna Stefánsson frá Hól-
um í Dýrafirði og heimili, var
það ekki?
„Við giftum okkur að vísu ekki
fyrr en við vorum búin að búa í 2
ár, enda vorum við alltaf á víxl á
spítölum. Við giftum okkur á
sextugsafmæli pabba 1946, til að
nota daginn. Þá vorum við búin
að missa elstu dótturina úr
heilaberklum og ég gekk með þá
seinni, einmitt þegar ég þurfti að
fara í uppskurðinn á fætinum.
En við bjuggum í Sigmundar-
húsinu í sambúð við foreldra
mína 8 fyrstu árin.“
— „Þú ert alin upp í þessu
gamalgróna heimili og bjóst
svona lengi í gamla húsinu. Það
má nú eiginlega sjá heima hjá
þér, þar sem allir þessir gömlu
fallegu munir eru. Til dæmis
ruggustólarnir þinir.
„Húsið lét pabbi byggja 1915,
fékk það tilhöggvið frá Noregi og
kostaði 10 þús. krónur með út-
skornum borðstofumublum og
húsgögnum í svefnherbergi með
marmaraplötum á náttborðum
og servanti. En það var mikið fé
þá. Ég hefi alltaf haft áhuga á
gömlu, frá því löngu áður en það
komst í tísku, og þessvegna er
allt mitt dót orðið upp undir 100
ára gamalt, allt frá honum afa
mínum, Jóhannesi Ólafssyni
hreppsstjóra. I vetur ætlaði ég
að fara að bæta fyrir vanrækslu-
syndir mínar við Morgunblaðið
og taka myndir af gömlum hús-
um til birtingar í blaðinu, en það
varð að verkefni fyrir skóla-
krakkana. Ég lét krakkana í 8.
bekk vinna verkefni um 4 elstu
íbúðarhúsin á Þingeyri, Halls-
húsið' og Vertshúsið frá 1886 og
Pósthúsið og Wendelshúsið frá
1896. Krakkarnir komu í þessi
hús, áttu viðtöl við íbúana,
bjuggu til plaköt og unnu þessi
verkefni ákaflega skemmtilega.
Já ruggustólarnir! Maður fékk
nú aldrei að rugga sér í þeim hjá
afa og ömmu nema á hátíðum,
því í þá daga voru stássstofur.
Eftir að þeir komu á okkar
heimili fengum við krakkarnir
þau í okkar herbergi. Og nú, eftir
að þeir eru komnir til mín þurfa
Og sit sem fastast
Huldu þykir nú orðið nóg um
yfirheyrslu um lífshlaupið, en
með harðfylgi tekst þó að toga
upp úr henni það sem á dagana
dreif framan af ævi. Árni hafði
verið skipstjóri þegar berklarnir
gerðu vart við sig. En eftir að
hann var kominn með bæði lung-
un blásin, vann hann við síldar-
leitina og síðan ýmis störf. En
Hulda tók að vinna í versluninni
hjá pabba sínum á annatímum
fyrir jól, eftir að hún hresstist.
Og hún var umboðsmaður happ-
drættis SÍBS í 20 ár, frá
1960—1980. Gegn um kynnin við
Odd Ólafsson lækni fékk hún
vinnu á Reykjalundi, þegar hún
sá hvert stefndi með eiginmann-
inn árið 1971, og hann fékk að
vera þar síðasta veturinn sinn
þegar hann komst út af sjúkra-
húsinu. En það var ekki fyrr en
seinna. Eftir að þau fluttu úr
Sigmundarhúsi leigðu þau í 7 ár
á loftinu í Sparisjóðshúsinu, í 2
herbergjum með kolaofnum, og
síðan í Pósthúsinu hans afa
hennar. En svo kom happið á ár-
inu 1963. Þá vann fjölskyldan 1
happdrættinu. „Og það í happ-
drætti Framsóknarflokksins,"
segir Hulda og er skemmt. Fer
ekki á milli mála hvaða flokk
hún styður, og að auki gallharð-
ur Morgunblaðsmaður, fréttarit-
ari blaðsins í fjölda ára. Happ-
drættisvinningurinn var bíll, og
varð hann til þess að þau gátu
farið að byggja. „Og nú er ég ein