Morgunblaðið - 04.09.1983, Síða 44

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. SEPTEMBER 1983
92
OuS <39 sé ícC
Hrirgdu. oStur '1 mjg <zfb\r fihnna
mirvCitur."
ást er...
íp'í?
... ad dansa við hana
rúmbu, þegar leikið er
cha-cha.
TW Reg U.S. Pat. Ofl.-a* rights rasarved
e 1961 Los Angáies Tknes Syndicate
Þetta er nú hreinn barnaleikur á
móti rispunum sem pabbi og
mamma taka stundum!
Með
morgunkaffinu
Nú, en hann segist elska mig og ég
veit ekki hvort honum sé treyst-
andi, manni sem lifir og hrærist i
veóurfréttunum í sjónvarpinu?
HÖGNI HREKKVISI
„ p>Á EZ pAO „ FfZUMSKÓaA&PANSINH ! "
„Fíkniefnasala er
margfalt mannsmorð"
Ingvar Agnarsson skrifar:
Velvakandi.
Utanaðkomandi óblessun
steðjar að þjóð okkar á ýmsum
sviðum. Við fljótum sofandi að
feigðarósi, reynum ekki að verj-
ast þeim illu áhrifum, sem að
okkur sækja. Reynum lítt að
skilja undirrót óhugnaðarins eða
hvert hann leiðir okkur.
Eiturlyfjasala á sér stað í tals-
verðum mæli. Samviskulausir
glæpamenn sækja ólyfjanina til
annarra landa, og koma ungling-
unum hér á bragðið.
Þessir menn eru stundum
gripnir af fíkniefnaeftirlitinu, en
þeim er alltaf sleppt aftur, svo
að þeir geti haldið afram þessari
þokkalegu iðju.
Yfirvöld virðast ekki skilja, að
fíkniefnasala jafngildir marg-
földu mannsmorði. Maður sem
verður einum manni að bana,
fær þunga dóma, en eiturlyfja-
salinn, sem auðvitað er stundum
margfalt sakhæfari, því hann
veldur fórnarlömbum sfnum
óbærum þjáningum og stundum
líkams- en oftar sálardauða, vit-
andi vits og af ráðnum hug,
hann er ekki látinn gjalda gerða
sinna nema í litlum mæli. Hann
fær stundum skilorðsbundinn
dóm, en sá sem verður manni að
bana, hvort heldur er viljandi
eða óviljandi, fær aldrei skil-
orðsbundinn dóm.
Eiturlyfjasala þarf að taka úr
umferð, svo þeir geti ekki gert
illt af sér framar. Ekki skyldi
samt búa illa að þeim, eða láta
þeim líða illa, þar sem þeir væru
geymdir. Slíkt þjónar engum til-
gangi. Ómannúðleg meðferð á
varnarlausum föngum skyldi
aldrei eiga sér stað. Það spillir
sálarlífi þeirra og gerir þá að-
eins að verri mönnum, en þeir
áður voru. Fangar eru líka menn
og eiga rétt á umhyggju og góðu
atlæti eftir því sem best verður
við komið. Nógu erfið er þeim sú
raun, að vera sviftir frelsi, þótt
ekki þurfi þeir þar á ofan að
sæta harkalegri eða ómannúð-
legri meðferð, en slíkt mun al-
gengt vera í fangelsum víða um
lönd, og er vonandi að íslensk
fangayfirvöld sæki sér aldrei
þangað fyrirmyndir af því tagi.
Nóg er sótt til útlanda samt af
allskonar ósóma á öðrum svið-
um.
Herða þarf varnir gegn eitur-
lyfjum langt umfram það sem
enn er. Ef íslenskt menningarlíf
á að halda velli, verður að losa
þjóðina við þessi hræðilegu efni.
Aukin uppfræðsla er eitt af því,
sem best ætti að duga. Enginn
unglingur má ánetjast þeim
hörmungum sem notkun þessara
efna leiðir til.
„Aumingja sparifjáreigendur“
Egill Sigurðsson, endurskoðandi,
skrifar:
„Velvakandi.
Það má teljast með eindæmum,
að enn skuli finnast menn, sem
verja vísitölukerfi lána. Vitað er,
að okurvextir í formi verðtrygg-
ingar, eru að sliga atvinnurekstur-
inn í landinu, og að koma íbúðar-
byggjendum á vonarvöl. Sjálfur er
rikissjóður að kikna undan vísi-
tölutryggðum lánum.
Þetta vaxtaokur og upphleðslu-
áhrif skulda þvi samfara, hafa
knúið fram eina gengislækkun eft-
ir aðra, og margfaldað erlenda
skuldbyrði, sem nú er um kr.
150.000,00 (nýkr.) á hvert manns-
barn í landinu.
Einn þessara manna, Magnús
Ásgeirsson, viðskiptafræðingur,
skrifaði fremur ósmekklega grein
í Morgunblaðið 31. ágúst sl.
Skrifið eða hringið
til Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 11 og 12, mánudaga til
föstudaga, ef þeir koma því ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er
þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla
og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmcr
og heimilisföng verða að fylgja öllu efni til þáttarins, þó að höfundar
óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
Eins og þeir allir hinir, sem
vaða í villunni, ber hann fyrir sig
„aumingja sparifjáreigendur“. Þó
er kunnugt, að þeir hafa í sfðast-
liðin 20 ár getað keypt verðtryggð
ríkisskuldabréf. Ekkert er heldur
því til fyrirstöðu, að bankarnir
selji verðtryggð spariskírteini til
eins eða allt að fimm ára, enda
þótt vaxtakerfinu 1 landinu sé
haldið f heilbrigðu formi, þannig,
að atvinnurekstur og húsbyggj-
endur geti fengið lán, með eðli-
legum kjörum, sem ekki myndi
sprengja upp verðbólgu.
Til allrar hamingju gerast þeir
nú fáir, sem vilja fórna þjóðarhag
fyrir nokkrar krónur, eða nokkur
bréf, sem þeir eiga f handraðan-
um, menn, sem ekki sjá lengra, en
nef þeirra nær.
Ef til vill mun ég ræða fyrr-
nefnda grein M.Á. við annað tæki-
færi.
Það er að vísu gleðiefni, að
stjórnvöld virðast vera að átta sig
á þessum örlagarika þætti efna-
hagslífsins, og þá er vænst þess,
að öflugar ráðstafanir verði gerð-
ar án tafarJ*__________________,