Morgunblaðið - 06.12.1983, Qupperneq 1

Þridjudagur 6. desember
Sverrir Hermannsson iðnaðarráðherra segir frá
skemmtilegum atburðum á bökkum laxveiðiánna
Svorrir virt HrutafjarAara
ásanit vini sínum Tómasi
Arnasyni, fyrrum ráóhorra.
Tómasi hefur ((enuió prýóiK
en Sverrir segir frá einum
vænum sem slapmjjgj '5 '

Myndir AS
Ut af fyrir
sig eru
allir
veiditúrar
ævintýri
Ég hef sagt á opinberum vettvangi að ég sé
mikið gefinn fyrir það ef einhver vill bjóða
mér í laxveiði. En það hefur ekki verið mik-
ið um það og hef ég því yfirleitt getað tekið
þeim boðum sem komið hafa með þökkum.
Af þessum sökum m.a. hef ég ekki gert
víðreist sem sjá má af því, að af öllum
þessum frægustu ám á Vesturlandi hef ég
aðeins veitt nokkrum sinnum í Norðurá.
Mér var boðið í Grímsá í sumar, en annars
hef ég nær eingöngu verið bundinn við
Hrútafjarðará. Ég fékk níu laxa í Grímsá,
flesta á smáflugur, en þrjá á Collie Dog
túbu með heilu hrosstagli aftur úr sér. Þá
höfum við Barði Friðriksson farið nokkra
fræga túra á haustin í Laxá á Skógarströnd.
Við Barði erum miklir félagar og hann hef-
ur alltaf boðið mér í einn tveggja daga túr
um það bil sem veiðitímanum hefur verið að
ljúka og það er lygilegt hvað þessi litla á
hefur gefið.
Frásögnin er úr bókinni „ Varstu að íá hann?“ eftir Guðmund Guðjónsson blaðamann, sem Örn og Örlygur hafa gefið út
— En ég hef sem sé lengst af
verið bundinn við Hrútafjarðará,
sem er mín á. Hún er ekki lax-
mörg, en það geta verið vænir lax-
ar í henni. Til að mynda fékk ég í
henni í sumar, áður en hún hljóp í
óargafljót, 17 punda lax á Hairy
Mary númer 8 fram í Réttar-
streng. Hann var alveg með ólík-
indum skemmtilegur sá fiskur.
Við höfum verið að reyna að rækta
þessa á upp með margháttuðum
tilraúnum og ég er á því að nú sé
það farið að gefa nokkra raun. Við
höfum sett seiði fram á heiðar til
að nota beitina þar, við höfum
flutt laxa fram fyrir ólaxgenga
fossa og sannað að þeir hafa tímg-
ast þar. Einnig höfum við grafið
niður frjóvguð hrogn í boxum og
fleira og fleira. En þetta er
tveggja stanga á og viðkvæm.
Laxveiðin stendur yfir í 60 daga,
en auk þess höfum við leyfi til að
veiða í ánni silung á neðri svæðun-
um í 20 daga í september, en það
gengur mikið af sjóbleikju í hans,
vænni bleikju. Mágur minn veiddi
einu sinni 9 punda bleikju og
Garðar H. Svavarsson veiddi aðra
sem var rúm 9 pund.
Eldamennska, ævintýri
og Matthías Johannessen
Ævintýri á laxveiðum? Ja, út af
fyrir sig eru allir veiðitúrar
ævintýri, þegar maður er svona
frjáls með sjálfum sér. Ég gegni
þar líka ýmsum aukahlutverkum
sem ég hef gaman af, svo sem
matreiðslu og öðru slíku, og hef
lengi gert. Það er nú svo, að þegar
menn hafa erfiðað mikið og eru
svangir, þá finnst þeim maturinn
góður hjá mér. Þeir eru svo glor-
hungraðir, að þeir hæla matnum.
— En það er alltaf töluverð
upplífgun að hafa Matthías Jo-
hannessen með sér í veiðitúr. Einu
sinni vorum við að veiðum í
Hrútafirði og með okkur Ólafur
nokkur Tryggvason, sem er föð-
urbróðir konu minnar. Hann var
harðsnúinn veiðimaður og var
lengi með Friðfinni heitnum
Ólafssyni í Laugardalsá við Djúp.
Síðan veiddi hann með mér í
fjölda, fjölda ára. Þá var það einn
góðan veðurdag, að Ólafur var að
veiða í Bæjarhyl, en kom svo dauf-
ur í dálkinn til okkar Matthíasar
og sagði sínar farir ekki sléttar.
Hann hafði verið með góðan lax á,
en það slys henti hann að línan
brast í sundur. Taldi hann að með
laxinum væru einir 10 metrar af
línu.
— Ólafur gerði ekkert í þessu
með stöngina sína og morguninn
eftir fór hann með okkur Matthí-
asi fram eftir. Við höfðum verið að
kalsa um það um kvöldið að fiska
upp línuna hans og því skyldi
hann koma með okkur. Þetta gæti
ekki verið erfiðleikum bundið úr
því að það væri svona gríðarlega
langur spotti sem fylgdi laxinum.
Ég minnist þess samt ekki að við
hefðum mælt þetta í nokkurri al-
vöru. En Ólafur rölti samt með
okkur, það eru aðeins tvær stangir
leyfðar i ánni og við skiptumst á
að veiða. Við fórum að svokölluð-
um Stokki, en það er næsti veiði-
staður fyrir ofan Bæjarhyl. Hann
er um það bil 200 metrum ofar í
ánni og upp nokkra hávaða að
sækja fyrir göngufisk.
— Matthías var að veiða á foss-
flúðum fremst í Stokki. Hann var
búinn að fá þar fisk og var að
renna þar aftur, er girni kom upp
á krókinn hans. Ólafur var hand-
an árinnar og ekki hlaupið að því
að komast yfir, en það henti okkur
Matthías að kalla hvor upp í ann-
an: „Þetta er auðvitað línan hans
ólafs," en þó ekki af neinni sann-
færingu frekar en kalsið í okkur
kvöldið áður þar sem þetta var
framar í ánni og maður myndi
Sjá bls. 54 og 55.