Morgunblaðið - 24.01.1984, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. JANÚAR 1984
Móðir mín,
HELGA JÓNSDÓTTIR
fré Lambhóli,
er látin.
Fyrlr hönd aöstandenda,
Oddbjörg Kristjénsdóttir.
+ Móöir okkar og tengdamóöir,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR,
Smyrlahrauni 25,
Hafnarfiröi,
er látin.
Guörún Sigurmannadóttir, Stefén Rafn,
Hafdía Sigurmannadóttir, Myral G. Williama.
Móöir okkar',
ÁSTRÍÐUR BJARNADÓTTIR,
lést 20. janúar i Landakotsspítala.
Fyrir hönd aöstandenda,
Stefania Valentínusdóttir,
Jóhanna Snasfeld,
Sigurveig Jóhannsdóttir.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
MATTHILDUR STEFÁNSDÓTTIR
fró Hvftadal,
lóst í Borgarspítalanum aö morgni 21. janúar.
Stefén Sigurösson,
Róbert Sigurösson,
Auöur Siguröardóttir,
Jón Sigurósson,
Guðbjörg Siguróardóttir,
og barnabörn.
Ingunn Árnadóttir,
Helga María Ástvaldsdóttir,
Jón Sigurösson,
Matta K. Frióriksdóttir,
Borgþór Óskarsson
+
Faöir minn,
ÓSKAR JÓNSSON,
Skrióustekk 14,
andaöist aö morgni 23. janúar. Jaröarförin auglýst síöar.
Unnur Óskarsdóttir.
+
Eiginkona mín, móöir, tengdamóöir og amma,
JÓHANNA STEINDÓRSDÓTTIR,
Heióargeröi 122,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík miövikudaginn 25.
janúar kl. 13.30.
Njéll Þórarinsson, Þórir Steíndór Njélsson
Aöalbjörg Gunnarsdóttir, og barnabörn.
+
Minningarathöfn um
JÓHANNES SIGURÐSSON,
hreppstjóra,
Hnúki, Dalasýslu,
sam andaðist 17. janúar, fer fram í Fossvogskirkju miövikudaginn
25. janúar kl. 13.30.
Jaröarförin auglýst síöar.
Vandamenn.
+
Minningarathöfn um eiginmann minn, fööur okkar, tengdafööur,
son og bróður,
BJÖRN JÓNSSON,
flugstjóra,
Eskihlfö 26,
sem fórst meö TF-RÁN 8. nóvember 1983, fer fram í Dómkirkjunni
fimmtudaginn 26. janúar kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlegast bent á Slysavarna-
félag Islands eöa aörar björgunarsveitlr.
Elfsabet Kristjénsdóttir,
Margrét Björnsdóttir, Guðmundur V. Óskarsson,
Þorlékur Björnsson, Ingunn Björnsdóttir,
Margrét Björnsdóttir,
Heba Jónsdóttir, Jakob Jónsson.
Málfríöur Arna-
dóttir — Minning
Fædd 10. febrúar 1899
Dáin 17. janúar 1984
Það vekur ávallt söknuð, þegar
kær samferðamaður er burt kall-
aður af þessum heimi, og margar
minningar vakna frá liðnum ævi-
dögum. En þegar viðkomandi ein-
staklingur hefur lokið löngu og
farsælu ævistarfi og er farinn að
heilsu og kröftum, eins og var um
Málfríði Ásmundsdóttur hin síð-
ustu ár, þá má segja að burtförin
sé umbreyting til þess, sem við
vonum að sé betra. Málfríður
kvaddi þetta líf um hádegisbil
hins 17. janúar sl. hægt og hljótt
eins og hún hafði lifað því. Vel
mundi mega hafa þessi orð um
þau ferðalok á jörðu hér:
Jesú nafn er náðarlind,
dýrðlegs frelsis fyrirboði,
friðardagsins morgunroði,
læknisdómur dýr við synd,
styrkur veikum, stoð í þrautum,
stjarna vonar hjörtum blíð,
himneskt ljós á harma brautum,
heilsa’ og líf á dauða tíð.
Fullu nafni hét hún Málfríður
Anna Margrét og var yngst fjög-
urra barna foreldra sinna, Vil-
borgar Rögnvaldsdóttur (f. 1859)
og Ásmundar Ásmundssonar
skipasmiðs (f. 1860), en þau
bjuggu að Sólheimum í Vesturbæ
Reykjavíkur, þar sem nú er
Brekkustígur 17. Eldri en Málfríð-
ur voru Páll Valdimar, eimreiðar-
stjóri og lengi starfsmaður Hafn-
arsmiðjunnar, d. 16. desember
1979, og dæturnar Ragnheiður, en
hún fór til Danmerkur, giftist þar
dönskum manni og andaðist í
Kaupmannahöfn, og Margrét, sem
einnig fór utan og mun hafa borið
beinin á danskri grund.
Rögnvaldur, faðir Vilborgar,
var Jónsson, bónda í Hvammi í
Skorradal, Þórðarsonar, hrepp-
stjóra á Hvanneyri og Gullbera-
stöðum í Borgarfjarðarsýslu. Ás-
mundur, faðir Málfríðar, var eins
og áður greinir Ásmundsson, ól-
afssonar, bónda í Vatnsholti,
Björgólfssonar, bónda í Vatns-
holti.
Málfríður og systkini hennar
ólust upp á Sólheimum að mestu f
skjóli móður sinnar, því Ásmund-
ur faðir þeirra fór til Vesturheims
meðan þau voru enn í bernsku. Ef
til vill hefur sú för hans átt að
verða stutt, en svo fór að hann
andaðist vestra. Varð því Vilborg
að sjá sér og börnunum farborða
með aðstoð Páls sonar síns og síð-
ar einnig dætranna. Mun það hafa
blessast vonum framar, enda fjöl-
skyldan samhent og vinnusöm.
Þess verður þó að geta, að á fyrstu
tugum þessarar aldar var ekki um
fjölbreytt störf að ræða fyrir
stúlkur. Var það aðallega vinna á
fiskreitum, en þeir voru víða í
Vesturbænum á þeim árum, en
þessi vinna var stopul og háð
veðri.
Um tvítugsaldur fór Málfríður
til starfa á heimili Stefáns Gunn-
arssonar, skókaupmanns, en hann
rak myndarlega skóverzlun og
skóverkstæði í Austurstræti 12.
Stefán var öðlingsmaður og
reyndist hann og fjölskylda hans
Málfríði mjög vel. Síðar tók hún
að sér ræstingar í Austurstræti 12
fyrir atbeina Stefáns. Það er til
marks um einstæðan trúnað og
samvizkusemi Málfríðar við þessi
störf, að hún vann óslitið í meir en
hálfa öld í Austurstræti 12 og
jafnlangan tíma hjá Bernhard
Petersen, sem þar var fyrst til
húsa. Málfríður var lengst af
heilsuhraust og munu þeir dagar
hafa verið fáir á þessum langa
ferli, að hana hafi vantað til
vinnu.
Málfríður kynntist mörgum
merkum mönnum á starfsferli
sínum í Austurstræti 12 og mynd-
aðist góður kunningsskapur milli
hennar og þessara manna. Má þar
nefna heiðursmenn eins og Olaf
Thors, Valdemar Norðfjörð, Sig-
urð Benediktsson og Jóhannes
Kjarval. Kunni Málfríður að segja
margar skemmtilegar sögur af
þessum þjóðkunnu mönnum, ekki
síst Jóhannesi Kjarval, en hann
kallaði Málfríði gjarnan ganga-
stúlkuna sína. Og hún er a.m.k.
aðili í einni eða tveimur þjóðsög-
um um Kjarval. Hann vildi ávallt
fylgjast með heimilishögum henn-
ar og fjölskyldu. f tilefni af einu
merkisafmæli Málfríðar málaði
Kjarval olíumálverk, sem hann
gaf henni. Það er allt í senn:
„portrett" af Málfríði, landslag í
bakgrunni og ljóð, sem hann orti
til hennar og ritaði á léreftið.
Árið 1930 urðu straumhvörf í
lífi Málfríðar, en þá gekk hún að
eiga unnusta sinn, Sigurjón Skúla-
son, f. 16. ágúst 1899. Foreldrar
Sigurjóns voru Rósamunda Jó-
hanna Jónsdóttir (f. 1869) og Skúli
Gíslason kennari (f. 1855), ættað-
ur úr Geiradal í Barðastrandar-
sýslu.
Á árinu 1933 ráðast þau hjónin
svo í það þrekvirki að kaupa ein-
býlishús suður í Skerjafirði, sem
Hólaberg heitir, en nú er Reykja-
víkurvegur 33. Þetta reyndist
þeim mikið hamingjuspor, og í
þessu húsi bjuggu þau allan sinn
búskap og þar leið þeim ljómandi
vel, þótt nokkur fjarlægð þætti frá
miðborginni fyrstu árin. Virðist
svo sem Skerjafjörðurinn hafi sér-
staka töfra fyrir þá, sem þar hafa
búið og búa.
Hjónaband Sigurjóns og Mál-
fríðar var mjög farsælt. Milli
þeirra ríkti einlæg hjartahlýja og
næmur skilningur. Þau gerðu ekki
víðreist um sína daga, utan
stuttra ferða innan lands. Þau
undu glöð í heimaranni. Húsbónd-
inn var oftast, af næðisstund
gafst, með bók í hönd. Húsfreyjan
naut þess að laga góðan mat.
Þeirra hamingja var ekki sótt á
+
Innilegar þakklr fyrir samúö og hlýju viö andlát og útför eigln-
manns míns, fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa,
KRISTJÓNS KRISTJÓNSSONAR.
Elísabnt fslaifsdóttir,
Bragi Kristjónsson, Nína Björk Árnadóttir,
Jóhanna Kristjónsdóttir,
Valgeróur Kristjónsdóttir, Björn Theódórsson,
barnabörn og Kristjón Kormékur.
Lokað
í dag frá kl. 14.30 vegna útfarar
MÁLFRÍÐAR ÁSMUNDSDÓTTUR.
Radíóstofa Vilbergs og Þorsteins,
Laugavegi 80.
torg. Mottóið var þetta: Sína gleði
maður mætur mesta ber við
hjartarætur. Málfríður og Sigur-
jón eignuðust þrjá syni: Vilberg,
útvarpsvirkjameistara og kaup-
mann, hann á fimm börn og fjögur
barnabörn, Kristin, hæstaréttar-
lögmann, hann er barnlaus, og Ás-
mund Ara, vélvirkjameistara,
hann á einn son.
Fyrst framan af var Sigurjón
Skúlason til sjós á togurum, inn-
lendum og erlendum. Hann vann í
vél, var oftast kyndari. Á þeim ár-
um var barist um vinnuna á tog-
skipunum, aðeins þeir hæfustu
fengu vinnu. Aðbúnaður á togur-
um var þá ekki góður, maturinn
var nær eingöngu geymdur í salt-
pækli. Heilsa Sigurjóns var ekki
sterk, maturinn var honum óholl-
ur. Þar kom að hann varð að
hætta sjómennsku, fara í land sem
kallað var. Það var ekki bjart yfir
þessum dögum, en Málfríður hafði
sína vinnu. En það rættist úr og
Sigurjón fékk vinnu í Vélsmiðj-
unni Hamri. Þar vann hann í
mörg ár, m.a. við að setja upp olíu-
kynditæki, sem hann hafði kynnt
sér sérstaklega, en auk þess sögðu
kunningjarnir að hann hefði sér-
stakan „náttúrutrekk".
Sigurjón var eðlisgreindur mað-
ur, sjálfmenntaður af bókum, og
hafði ánægju af að velta fyrir sér
reikniþrautum og ýmsum gátum
tilverunnar. Heilsu hans hrakaði,
og að lokum fór svo, að gamla
meinið, sem hrakið hafði hann af
sjónum, tók sig upp aftur. Eftir
stutta sjúkdómslegu andaðist
hann 12. september 1961.
Eftir að Málfríður varð ekkja
bjó hún mörg ár á Hólabergi
ásamt Kristni syni sínum, þar til
hún varð að fara á elliheimilið
Grund sökum sjúkleika.
Málfríður Ásmundsdóttir, sem
við kveðjum í dag hinztu kveðju,
var ein af aldamótadætrum
Reykjavíkur, dætrum þess tíma
sem er löngu liðinn og fáir þekkja
nema af afspurn. Hún gerði ekki
strangar kröfur til lífsins en undi
glöð við sitt. Sigurjón maður
hennar, sem lifði og hrærðist í
tækninni, sá um að hún hefði þau
tæki, sem létta húsmæðrum lífið.
Málfríður var rólynd og skap-
föst, æðrulaus manneskja, en þó
var hún ávallt glöð og kát og hafði
næmt auga fyrir hinu spaugilega í
tilverunni. Fólk hændist að henni
og leitaði trausts og ráða hjá
henni. Hún var hollráð og vildi
hvers manns vanda leysa, var þá
sama hvort unglingar áttu í hlut
eða fulltíða fólk.
Einn var sá hæfileiki, sem
Málfríður hafði umfram flesta,
sem ég hef kynnzt, en það var
draumspekin. Hennar draumar
birtust ekki í gátum, heldur mátti
segja að hún sæi atburðina fyrir
nákvæmlega á þann hátt, sem þeir
síðan gerðust. En eins og margir,
sem slíka hæfileika hafa, fór hún
afar dult með reynslu sína.
Það er mikils vert fyrir fólk,
sem verður að vista sína nánustu á
stofnunum, að vel sé að þeim búið.
Því er við hæfi að enda þessi fá-
tæklegu minningarorð um Mál-
fríði Ásmundsdóttur með þakk-
læti til forstjóra Grundar og
hinna mörgu ónafngreindu aðila,
sem líknuðu henni og bægðu frá
þrautum.
Góður Guð efli veika trú, gefi
sjúkum styrk, en sterkum mildi.
Ellert Ág. Magnússon