Morgunblaðið - 03.03.1984, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MARS 1984

mer synist
Gísli J. Ástþórsson
Dagbókarþankar
um uppeldisfræðin
meðal annars
Fyrsti dagur
Upp einsog hani og
striplaðist útá tröppur
og hirti blöðin og graut-
aði í þeim yfir kaffinu.
Færði konunni þau og
item sopa (frábær eigin-
maður, ég) og hugsaði
með samúð til kunn-
ingja míns sem segist
aldrei fá að lesa blöðin
núorðið á undan kvens-
unni sinni jafnvel þó
hann verði fyrri til að
hremma þau. Hún hótar
að opna tafarlaust fyrir
Rás 2 ef hann framselji
þau ekki.
Dreif mig í heim-
skautagallann og klaka-
barði beygluna og góð-
akstraði í bæinn og
tókst að basla henni eft-
ir þetta venjulega vesen
uppá skafl á næsta leiti
við svo stóra og glæsi-
lega beyglu að skottið
mátti heita komið i
hvarf þegar ég gekk
loksins framá trjónuna.
Hef fyrir satt að eig-
andinn reki leiktækja-
víti með tölvutólum af
því tagi sem einhver
uppeldisfræðingurinn
eða eitthvað þvíumlíkt
uppiýsti í viðtali um
daginn að gætu verið svo
stórkostleg uppeldistæki
fyrir ungu kynslóðina.
Sé mest eftir því að hafa |
ekki verið iðnari við
billjardstofurnar þegar
ég var sjálfur að alast
upp. Hver króna sem
maður gat skrapað sam-
an fór að vísu í þetta og
maður var einsog reyk-
kafari sem hefur gleymt
reykgrímunni heima
þegar maður skjögraði
loksins út, en eflaust
hefði líf mitt samt orðið
annað og betra, það efa
ég ekki, ef ég hefði verið
harðari við mig.
Kafaði í gegnum
reykjarkófið sem lagði
útum gluggana á einni
af þessum uppeldis-
stofnunum og arkaði
inná Mogga og kom að
starfsbróður mínum,
sem er með mikið og
gáfulegt enni, þarsem
hann grúfði sig með
áhyggjuhrukkur í sama
yfir myndskreytta frétt
í DV þarsem sagði frá
árekstri á Vesturlands-
vegi, „um 105 metra
vestur af Gufunesaf-
leggjaranum“. Horfðum
með skelfingarsvip hvor
á annan; ef þetta var
ekki nákvæmur frétta-
flutningur, þá vissum
við ekki hvað nákvæmur
fréttaflutningur var.
Urðum enda sammála
um, þegar við vorum
búnir að ræða málið, að
ef Moggatetur ætti ekki
að steinliggja í fjöl-
miðlastríðinu, þá yrði
hann að verða sér úti
um tommustokk.
Og það í snatri. Og
hann enga smásmíði.
Næsti dagur
Upp einsog hani o.s.frv.
og góðakstraði o.s.frv.
og leitaði þvínæst
dauðaleit að bílastæði í
svosem fjóra klukku-
tíma, þóað sú tímamæl-
ing þætti kannski ekki
uppá marga fiska á
DV-vísu. Lúxusbeyglan
horfin en í staðinn komin
beygluleg bæjarbeygla
og búin að hella útúr sér
dobíu af köllum í klof-
háum bússum sem voru
í óða önn að kraka krapa
uppúr niðurföllum. Voru
hressir í bragði og aug-
Ijóslega með ómengað
sálarlíf, einsog þeir
hefðu alið allan sinn
aldur á billjardstofun-
um sem fyrr eru nefndar
eða jafnvel í leiktækja-
vftum.
Búðarstúlka í gulum
gúmmístígvélum að
spúla gangstéttina fyrir
framan hjá sér um 14,43
metra frá bússuköllun-
um, enda í bilið þessi
venjulegi sex stunda
hlákukafli sem veður-
guðirnir skammta okkur
á milli áhlaupanna.
Furðulegt veðurfar og
óttalega lýjandi satt
best að segja. Það skyldi
þó aldrei valda sálar-
kreppunni hjá honum
Albert okkar, vera eins-
konar angi af tunglsýk-
inni sem vikið var að á
þessum vettvangi fyrir
skemmstu?
Maður hefur heyrt
talað um menn sem eru
svona næmir fyrir veð-
urbreytingum, og þar
gæti þá verið komin
skýringin á því hvers-
vegna Albert okkar
vingsar svona á milli
hæða og lægða í launa-
málunum til dæmis:
harður sem tinna annan
daginn og einsog linsoð-
ið egg þann næsta.
Óttalega lýjandi líka.
Maður er eiginlega mest
hissa á því að stjórnar-
andstaðan skuli bara
ekki fyrir löngu farin í
frí. Það er feikinóg
stórnarandstaða í
stjórninni sjálfri.
Tiplaði yfir vatns-
flauminn sem lagði frá
gulbeinu og skondraði
rakleitt inná Mogga, og
rann upp fyrir mér í
lyftunni, þegar ég sá
snjáldrin á kollegum
mínum, að ég átti ekki
að vera á þessum Mogga
-heldur á hinum Moggan-
um. Blaðið er komið með
einskonar útibú útí
Tryggvagötu beint á
móti fjandmönnum
okkar allra á Skattstof-
unni og ennfremur (sem
er huggun harmi gegn)
beint gegnt mósaikdýrð-
inni sem hún Gerður
Helgadóttir skapaði rétt
áðuren hún lagðist
banaleguna.
Þetta eru afskaplega
stílhrein húsakynni,
einsog um þessar mund-
ir er dyggð dyggðanna í
skrifstofubransanum:
eins stílhrein og glænýr
smjörlíkiskassi. Þeir hjá
Sóttvarnahúsinu væru
grænir af öfund ef þeir
væru við lýði ennþá. Þar
að auki er hljómburður-
inn svo stórkostlegur að
ef fótnett fló stigi niðrá
ullarballa í öðrum enda
salarins þá héldu menn í
hinum endanum að
óvenjulega þungstígur
fíll hefði verið að ganga
í bæinn.
Á hinn bóginn virðist
hönnuðurinn hafa eins-
og sveiflast á milli kúa-
bús og gróðrarstöðvar
þegar hann var að
hanna herlegheitin. All-
ir sitja í básum, hvað
bendir til hins fyrr-
nefnda, en innanum bás-
ana er svo fjölskrúðugt
jurtaríki að ég er stein-
hættur við þennan
æskudraum minn um
leiðangur upp Ama-
sonfljótið.
Hvar finn ég Elínu?
spyrja aðkomumenn út-
úr skógarþykkninu. Ég
átti erindi við Elínu.
Hefurðu gáð undir
magnólíunum? svarar
maður hæversklega.
Hvar finn ég Svein?
spyrja menn undan
pálmunum. Sveinn var
búinn að stefna mér
hingað.
Reyndu að greiða í
sundur bambusreyrinn
þarna, svarar maður
hæversklega.
Doktor Livingstone
ætla ég, segir maður
ósjálfrátt þegar maður
rekst á einhvern kolleg-
ann í einhverju rjóðrinu.
Jæja, kannski er ég að
ýkja, kannski pínulítið.
Auk þess er ég dáltið sár
að hafa ekki fengið
glerkassa morandi í
gullfiskum einsog einn
af starfsbræðrum mín-
um getur nú státað af á
höfuðbólinu.
En ég yrði samt ekk-
ert undrandi þóað ein-
hver birtist einhvern
daginn og rétti mér
heytuggu eða hreytti
uppí mig handfylli af
hnetum.
Þá kom
dagur
Tíðindalítill dagur.
Kaupið hækkað og lækk-
að á víxl frameftir degi
einsog gengur og síðan
hnakkrifist um það í
þinginu það sem eftir
var dags hver hefði ver-
ið að hækka og lækka
hvað. Reyndi að forða
mér frá geggjun með því
að fínkemba erlendu
pressuna, ef þar væri
einhverja glóru að finna,
en þarna í útlandinu voru
þá allir að skjóta alla,
sem er fjandanum ekk-
ert skárra.
Helst mér þætti for-
vitnilegt að frétta að
þeir hjá hinu sögufræga
Christie’s í London
höfðu á dögunum verið
að bjóða upp tvo vindla-
stubba, sem náungi að
nafni Michael Pertwee
hafði hirt úr öskubakka
Churchills gamla í stríð-
inu, og að stubbarnir
þeirarna höfðu verið
slegnir á 120 sterlings-
pund eða sem svarar lið-
lega fimm þúsund krón-
um íslenskum. Öll vit-
leysan er semsagt ekki
heldur eins í útlandinu.
Las líka í erlendu
pressunni að David
Steel, leiðtogi frjáls-
lyndra á Bretlandseyj-
um, hafði farið í
skrepptúr til Moskvu, en
það gera allir stjórn-
málaleiðtogar fyrr eða
síðar þegar þeim liggur
lífið á að sýna að þeir
séu það á heimsmæli-
kvarða. Rússarnir tóku
honum með kostum og
kynjum einsog þeirra
var von og vísa og tylltu
honum meira að segja í
sjálfa keisarastúkuna
gömlu í leikhúsinu þegar
þeir drösluðu honum á
ballettsýningu einsog er
plagsiður hjá þeim.
Hann hefur sjálfsagt
fengið Deyjandi svaninn
í hausinn eða eitthvað
álíka skemmtilegt.
Þegar heim kom lagði
stjórnmálagarpurinn
samt allt kapp á að
sanna fyrir löndum sín-
um að það þyrfti meira
en nokkrar dollur af
kavíar og fáeina tvö-
falda vodka til þess að
gera hann að Rússa-
dindli. Breska pressan
segir að hann hafi þar
einkanlega beitt þeirri
aðferð að reyta af sér
brandara á kostnað
gestgjafa sinna, hvað
þætti að vísu á sumum
heimilum heldur svona
vafasöm kurteisi.
Að auki voru brandar-
arnir ekki nema svona
og svona. Þó var Steel
með dáltið lúmska
skilgreiningu úr tónlist-
arheiminum á rússn-
esku tríói.
Það er kvartet sem
hefur fengið að skreppa
í tónlistarferð til út-
landa.
Og svo uppí beygluna
og góðakstrað heim í
blessaða ýsuna og bless-
aðan raunveruleikann.
Theódór Þórðarson og Jenný Lind
Egilsdóttir í hlutverkum sínum í
Dúfnaveislu Laxness hjá leikdeild
Skallagríms í Borgarnesi.
Borgarncs:
Leikdeildin
sýnir Dúfna-
veisluna
Borgarnesi, 1. mars.
LEIKDEILD Umf. Skallagríms í
Borgarnesi hefur að undanfornu æft
leikritið eða „skemmtunarleikinn",
eins og höfundur vill kalla það,
Dúfnaveisluna eftir Halldór Kiljan
Laxness undir leikstjórn Kára Hall-
dórs. Að sögn Theódórs Þórðarson-
ar, formanns leikdeildarinnar, er
Dúfnaveislan viðamesta verk sem
leikdeildin hefur ráðist í til þessa.
Alls standa að sýningunni um
40 manns og er það fólk á öllum
aldri. Sem dæmi um það nefndi
Theódór að yngstu leikararnir
væru tvær 11 ára stúlkur en þeir
elstu á áttræðisaldri. Elsti leikar-
inn, Hermann Búason, sagði Theó-
dór að væri 75 ára, en hann hefði
síðast leikið með félaginu árið
1946 í Skugga-Sveini, en væri nú
mættur aftur til leiks eftir 38 ára
leikhlé. Tónlistin í verkinu er sam-
in af Hilmari Sverrissyni og sér
hann um flutning hennar ásamt
hljómsveit leikdeildarinnar.
Dúfnaveislan verður frumsýnd í
samkomuhúsinu í Borgarnesi
næstkomandi laugarag, 3. mars,
klukkan 21.
— HBj.
Reiðhjól
í óskilum
ÞANN 28. febrúar síðastliðinn
hvarf reiðhjól úr hjólageymslu að
Fífuseli 41 í Reykjavík. Hjólið er
af gerðinni Firebird, svokallað
rally-hjól. Það er vínrautt, með
gráu sæti og á sætinu er mynd af
eldfugli. Keðjukassinn er grár og
hjólin tiltölulega breið. Þeir sem
upplýsingar geta gefið um hvar
hjólið er niðurkomið, hringi vin-
samlega í síma 77326.
Lyklar tapaðir
LYKLAR töpuðust um sl. helgi á
svæðinu miðbær-Háaleiti. Lykl-
arnir eru fjórir, þrír af venjulegri
stærð og einn minni. Eru þeir
þræddir upp á breiðan járnhring.
Hafi einhver fundið lyklana, er
hann vinsamlegast beðinn að skila
þeim á símavörslu Morgunblaðs-
ins.
Opíðídagkl.9-16
HAGKAUP
Skeifunni 15
Reykjavík