Morgunblaðið - 03.03.1984, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MARS 1984
31
Ingigerður Guðjóns-
dóttir — Minning
Fædd 1. maí 1897
Dáin 19. febrúar 1984
Þegar ég kvaddi Ingigerði
ömmu mína fyrir sjö mánuðum
hvarflaði ekki að mér, að ég ætti
ekki eftir að sjá hana aftur, þrátt
fyrir háan aldur hennar og þrátt
fyrir þá staðreynd rað veikindi
fyrir rúmu ári hefðu lamaö að
mestu helming líkama hennat. En
hún barðist og hún bað til Guös og
kraftur hennar stórjókst og var
svo komið að hún gat gengið ef
hún var studd og það var gaman
að sjá gleði hennar og þökk við
hverja nýja framför. En hún virt-
ist þekkja sín takmörk betur en
ég, því þegar hún kvaddi fjölskyld-
una, kvaddi hún okkur með tárum;
hún vissi að hún fengi aldrei að
sjá okkur aftur. Því miður hafði
hún rétt fyrir sér.
Svo þegar fréttin barst okkur
um að hún væri alvarlega veik og
degi síðar að hún væri látin var
komið að okkur að fella tárin. Þeg-
ar ég sagði fjögurra ára syni mín-
um að Ingigerður langamma væri
dáin og við fengjum aldrei að sjá
hana meira, myrkvaðist andlit
hans en þegar ég flýtti mér að
segja að nú væri hún komin til
Guðs, breiddist bros yfir andlit
hans. Þetta benti mér á að það er
eigingjarnt af manni að syrgja þá,
sem eiga öruggt athvarf hjá Guði,
því hvergi getur verið eins gott að
vera og að vera hjá Guði. Að
sleppa við erfiða elli er náðargjöf,
svo fyrir hennar hönd þakka ég
Guði fyrir að hann hefur tekið
hana til sín; að hafa tekið hana
heim.
Ég vildi aðeins þakka henni
ömmu minni fyrir þau áhrif, sem
hún hefur haft á mig með hisp-
urslausri trú sinni og ég bið Guð
þess að þau áhrif megi dafna og
vaxa svo ég muni líka koma til
með að eiga athvarf hjá Guði.
„Drottinn frelsar líf þjóna sinna,
enginn sá, er leitar hælis hjá honum,
mun sekur dæmdur."
(Sálm. 34.23.)
Hvíl í Guðs friði.
Dóttursonur
f dag er kvödd hinstu kveðju
mín ástkæra tengdamóðir, Ingi-
gerður Guðjónsdóttir, sem lést í
Borgarspítalanum sunnudaginn
19. febrúar sl., eftir skamma legu.
Ingigerður var fædd að Guðna-
stöðum í Landeyjum þann 1. maí
1897. Hún var dóttir hjónanna
Guðbjargar Guðnadóttur og Guð-
jóns Jóngeirssonar en þau hjónin
fluttust að Brekkum í Hvolhreppi,
þegar Ingigerður var á fyrsta ári
og þar ólst hún upp. Ingigerður
ólst upp í stórum systkinahópi.
Hún átti 4 systur og 4 bræður.
Tvær systur hennar eru látnar.
Á unglingsárum sínum fór Ingi-
gerður til starfa í Reykjavík, þar
sem hún kynntist Guðna Markús-
syni, sem hún svo giftist þann 14.
maí 1918. Guðni var fæddur og
uppalinn í Kirkjulækjarkoti í
Fljótshlíð. Þar hófu þau búskap og
bjuggu alla sína tíð. Þann 4. mars
1973 missti Ingigerður sinn ást-
kæra eiginmann og var það henni
mikið áfall. Eftir það dvaldist hún
í Kirkjulækjarkoti aðeins á sumr-
in en hjá dætrum sínum á vetrum,
lengst af hjá dóttur sinni
Oddnýju.
Á árunum 1918 til 1937 ól Ingi-
gerður manni sínum 9 börn, sem
öll hafa reynst dugnaðarfólk. Tal-
in eftir aldri eru börn þeirra:
Guðni, Magnús, Markús Grétar,
Guðrún, Guðbjörg Jónína, Oddný
Sigríður, Margrét, Þuríður og
Guðný. Synirnir búa allir í
Kirkjulækjarkoti, Guðbjörg býr í
Orlando í Flórída en hinar dæt-
urnar á höfuðborgarsvæðinu. Öll
hafa börnin stofnað til hjúskapar
og eru afkomendur orðnir 121
talsins. Þau Ingigerður og Guðni
hafa því sannarlega ekki brugðist
skyldum sínum við að viðhalda ís-
lensku þjóðinni.
Þegar Ingigerður missti mann
sinn, var hinn stóri hópur afkom-
enda henni mikill styrkur í djúp-
um söknuði eftir ástkæran eig-
inmann, sem í senn var dugmikill
og framtakssamur húsbóndi og
hjartkær og innilegur eiginmaður.
Þau ellefu ár, sem Ingigerður lifði
mann sinn, hafa án efa verið sá
tími, sem hún naut mestrar upp-
skeru ævistarfs síns.
Framtakssemi og dugnaður
Guðna, eiginmanns Ingigerðar,
varð til þess, að hún fékk rennandi
vatn inn í eldhúsið árið 1925 og
rafmagn til ljósa, eldunar og hit-
unar árið 1936 en Guðni var með
þeim fyrstu í sveitinni til að virkja
bæjarlækinn. Þegar Ingigerður
sagði frá þeirri stundu, þegar
fyrsta kaldavatnsbunan kom inn
um vegginn, duldist manni ekki,
að það var stór stund í lífi hennar.
Við sem teljum svo sjálfsagt að
hafa bæði heitt og kalt vatn á ekki
aðeins einum stað í íbúðinni, held-
ur mörgum, munum sennilega
aldrei geta gert okkur grein fyrir
hinni miklu gleði og þakídæti, sem
ríkti í huga Ingigerðar, þegar hún
fékk rennandi vatn.
Ingigerður var einstaklega
þakklát fyrir allt, sem fyrir hana
var gert. Um það á ég margar dá-
samlegar minningar. Þau rúm 30
ár, sem leiðir okkar lágu saman,
átti ég oft því láni að fagna að
geta rétt henni hjálparhönd. Enda
þótt Ingigerður hafi verið frekar
dul og ekki borið tilfinningar sín-
ar á torg, var hún örlát á að tjá
þakklæti sitt, þegar eitthvað var
fyrir hana gért.
Ingigerður hafði mikla ánægju
af því að fá gesti og voru þau hjón-
in þar mjög samrýnd. Það var
notalegt eftir akstur úr Reykjavík
að mæta brosi þeirra í ganginum í
„Gamla koti“ og ganga beint í út-
breiddan faðm þeirra. Ingigerður
hafði mikla ánægju af því að
þjóna öðrum og var þá óspör á
sporin þrátt fyrir það, að fótasár
þjáðu hana oft. Hún kunni betur
við að vera á hlaupum í kringum
aðra en að láta snúast í kringum
sig. Það var einstaklega notalegt
að dveljast hjá þeim hjónum því á
heimili þeirra ríkti mannkærleik-
ur og hjartahlýja. Ingigerður var
mjög myndarleg húsmóðir og
heimili þeirra hjóna hreinlegt en
laust við veraldlegan auð. Þau
báru nefnilega gæfu til að kjósa að
verja ævitekjum sínum í að koma
upp stórum barnahópi og veitti sú
fjárfesting þeim meiri ánægju á
efri árum en nokkur veraldieg
auðæfi hefðu getað gert.
Ingigerður átti því láni að fagna
að vera heilsuhraust alveg til efri
ára. Fyrir rétt rúmu ári brast
heilsan er hún fékk heilablæðingu
og lamaðist á hægri hlið. Var hún
á sjúkrahúsi í nokkra mánuði og
náði það miklum bata, að hún gat
útskrifast og dvalið hjá dætrum
sínum. Hjá okkur dvaldi hún um
tíma sl. sumar og mun ég lengi
minnast allra þeirra ánægjulegu
samverustunda, sem ég og fjöl-
skylda mín áttum með henni. Ekki
spillti, að hjá okkur dvaldi þá
einnig mágkona mín frá Banda-
ríkjunum, sem kom að heimsækja
móður sína.
Hún Ingigerður var afar dugleg
að þjálfa sig og hafði náð það
miklum styrk, að hún gat gengið
smá stund við staf, ef stutt var við
hana. Það gladdi hana eðlilega
mikið að finna, að styrkurinn væri
að koma. Hjá henni var enga upp-
gjöf að finna því hún hafði mikla
lífslöngun, þótt á níræðisaldri
væri. Gönguferðir okkar Ingigerð-
ar um íbúðina, út á stétt og út í
garð eru mér dásamlegar minn-
ingar um síðustu samverustundir
okkar. Þegar hún svo spurði, ljóm-
andi eins og barn: „Hvernig var ég
núna“? var eins og maður væri að
leika við barnið sitt, fullt af lífs-
krafti og vilja. Þakklæti Ingigerð-
ar og hið hýra bros hennar veitti
svo mikla ánægju, að vandséð var,
hvort okkar hafði meiri ánægju af
gönguferðunum okkar góðu. Þær
minningar mínar um þessar síð-
ustu samverustundir okkar Ingi-
gerðar, sem ber hæst, eru um það,
þegar ég kom heim frá vinnu,
heilsaði henni og spurði, hvort við
ættum nú ekki að fara í smá-
göngu. Þá kom hún með faðminn á
móti mér svo þakklát og broshýr
að betri móttökur var ekki hægt
að hugsa sér. Það hjarta, sem slík
hlýja og slíkt þakklæti ekki bræð-
ir, hlýtur að vera steinrunnið.
Allt þetta tal mitt um ómerki-
legar gönguferðir nefni ég hér til
að reyna að lýsa því, hve þakklát
Ingigerður var fyrir það smávægi-
legasta, sem fyrir hana var gert.
Einnig til að vísa á bug öllu tali
um slæmar tengdamæður.
Ingigerður var afar iðjusöm
með prjónana sína og heklunál-
arnar og liggja eftir hana margir
fagrir hlutir, sem vinir og ættingj-
ar bera og sem prýða heimili
þeirra. Enda þótt heklunálin hafi
stöðvast, þegar hún veiktist, var
það aðeins í bili því ótrúlega fljótt
fór hún að reyna að hekla á ný.
Með miklum viljastyrk og þraut-
seigju tókst henni að ná lagi á að
halda heklunálinni með áföstu
skafti með hægri hendinni svo til
lamaðri og lipurlega sveifla garn-
inu um nálina með þeirri vinstri.
Þannig urðu margar fallegar
„dúllur" til og stytti það henni
mjög stundir og gaf henni trú á
lífið.
Ingigerður var vel gefin kona og
var hugsun hennar fullkomlega
skýr til æviloka. Hún fylgdist vel
með því, sem var að gerast og oft
var það undravert, hvað hún
mundi margt betur en við hin,
henni yngri. Hún var einstaklega
orðvör enda heyrði maður hana
aldrei tala illa um aðra. Hún Ingi-
gerður var trúuð kona þótt ekki
færi mikið fyrir því. Þær tilfinn-
ingar sínar bar liún ekki á torg
frekar en aðrar. Nú að loknu
löngu, árangursríku og ánægju-
legu ævistarfi er hún komin heim
í ríki Drottins, þar sem ríkir frið-
ur og ró og þar sem henni hefur
verið fagnað með opnum örmum.
Drottinn hefur tekið á móti henni
og tekið hana undir sinn vernd-
arvæng. Blessuð sé minning minn-
ar ástkæru tengdamóður.
Börnum Ingigerðar, eftirlifandi
systkinum og öðrum aðstandend-
um votta ég dýpstu samúð mína.
Megi Drottinn blessa ykkur og
fjölskyldur ykkar og varðveita um
ókomna framtíð.
Gísli Jónsson
Er við í dag, laugardaginn 3.
mars 1984, kveðjum hinstu kveðju
Ingigerði ömmu, langar mig að
minnast hennar í fáum orðum.
Hún var komin langt á níræðis-
aldur, er hún lést þann 19. febrúar
sl. Fyrir utan það rúma ár, sem
hún átti við veikindi að stríða, var
amma alltaf hress á líkama og sál.
Hún var ör og iðjusöm og þurfti
alltaf að vera starfandi. Afkom-
endur ömmu, sem í dag telja á
annan tug yfir eitthundrað, voru
henni svo mikiis virði. Sagði hún
mér eitt sinn að hún á hverjum
„Drottins degi“ bæði fyrir öllum
sínum. Allir hennar afkomendur
lifa hana og verður það að teljast
einstakt í svo stórri fjölskyldu. Ég
minnist þess, hve indælt það var
að heimsækja ömmu í litla bjarta
bæinn hennar, austur í Kirkju-
lækjarkot. Þar undi hún sér og tók
á móti okkur opnum örmum og
stjanaði við okkur sem mest hún
mátti.
Megi hún hvíla í friði og blessuð
sé minning hennar, sem lifir svo
hlý meðal okkar, svo lengi sem við
lifum.
Helga Jósefsdóttir.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
og með því

Hádegisverður frá kl. 11-14 Kaffi og kökur frá kl. 14-17. Kvöldmatur frá kl. 18. Gaukur á Stöng veitingahús, Tryggvagötu 22, sími 11556.
Ath! Á fimmtud. og sunnud. er opið til kl. 1 e.m.