Morgunblaðið - 03.08.1984, Síða 20

52
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 1984
-iji
SÖGUR I FARTESKINU
MOTOR-
HJÓLAÐ
Á MALAR-
VEGUM
— Hrönn Vil-
helmsdóttir
Eitt besta feröalag sem ég hef
fariö í innanlands var þegar
kunningi minn og ég fórum
frá Biönduósi aö Vík í Mýrdal á
Kawasaki 1300 mótorhjóli. Aö vísu
eyöilögðum viö vikuna fyrir for-
eldrum, vinum og vandamönnum
því aö þaö voru allir á nálum um
aö eitthvaö kæmi fyrir, en þaö var
þess viröi. Enda kom ekkert fyrir,
þvi aö maöur fer svo sem ekki í
neinn torfæruakstur á íslenskum
malarvegum, hvaö þá þegar tveir
eru á hjólinu plús farangur," sagöi
Hrönn Vilhelmsdóttir, þegar viö
báöum hana um aö segja okkur frá
góöu feröalagi.
— Hvaö var sérstakast vid að
feröaat á mótorhjóli?
„Þaö sem mér finnst eftirminni-
legast var aö finna alltaf lyktina af
náttúrunni í kringum sig. Sjávar-
loftiö ef viö vorum aö keyra niður
viö sjó og gróöurlyktin í sveitum.
Reyndar í bæjum líka, því aö þegar
viö komum til Akureyrar og keyrö-
um upp Þórunnarstrætiö til aö
komast á tjaldstæöiö þá mættum
viö tveimur stúlkum, sem bersýni-
iega voru á leiö í Sjailann, sam-
kvæmt lyktinni allavega.
Þá fórum viö ekki varhluta af
íslenskri veöráttu. Þaö gat oröiö
virkilega kalt á heiöum uppi og síö-
an þegar viö keyröum niöur í dali
þá keyröum viö niöur í hlýju. Jafn-
vel úr þoku í glampandi sól og
fundum virkilega fyrir því. Ekki eins
og þegar aö maöur keyrir um allt í
bíl meö miöstööina á ef þess þarf
og hefur enga tilfinningu fyrir þvi
aö vera „úti“ í náttúrunni, hvorki
finnur lyktina né hitann eða kuld-
ann.“
— Varoftkalt?
„Nei ekki svo, nema í Jökuldaln-
um. Þar var eiginlega allt aö sem
veriö gat og samræöur á hjólinu
mótuðust af tveimur setningum:
„Hvenær komum viö til Egilsstaöa
Egilsstaðir, hvar eruö þið?“ Þarna
lentum viö líka í hellirigningu þann-
ig aö viö vorum oröin gegndrepa
þegar viö loksins komum á fyrir-
heitna staöinn. Reyndar ætluöum
viö aö fara í Atlavík um kvöldiö, viö
hófum nefnilega feröalagiö um
verslunarmannahelgina, en höfö-
um ekki þrek í þaö þegar viö vor-
um loksins komin í þurrt á hótelinu
á Egilsstööum.
Síöan var ekki nóg meö aö við
værum oröin gegndrepa þarna í
Jökuldalnum, heldur var „skyggni
lítiö", bæöi í eiginlegri og óeigin-
legri merkingu. Vegurinn var jafn
blautur og viö og bílar sem viö
mættum komust ekki hjá því aö
sletta á okkur, þannig aö kunningi
minn sem keyrði þurfti aö hafa hlíf-
ina á hjálmnum uppi, annars sá
hann ekki neitt. Og fyrir vikiö fékk
hann gusurnar i andlitiö og vindinn
líka. Ég slapp öllu betur því aö ég
gat haft hlifina hálfa leið niöri
þannig aö ég fékk ekki sletturnar í
andlitiö, en gat síöan kíkt undir ef
ég þurfti aö sjá út. Þetta var erfið-
asti kaflinn á feröalaginu.
— Hittuö þiö einhverja aöra ía-
lendinga á mótorhjólaferöalagi?
„Nei, þaö geröum viö ekki. En
hins vegar kom alltaf fullt af fólki til
aö skoöa hjólið þar sem viö stopp-
uöum og fólk var yfirleitt mjög
hissa á aö viö værum íslendingar.
Sama var úti á vegum, við veifuð-
um alltaf samviskusamlega öllum
bílum sem viö mættum. Útlend-
ingar sem við mættum veifuöu yfir-
leitt eins og vitlausir menn, en is-
iendingarnir voru heldur tregir til
þess. Eölilega, því aö útlendingar
héldu aö viö værum samherjar
Islendingarnir héldu aö
viö værum
útlendingar.
Síöan var
þaö þegar viö
komumtil Hafnar
í Hornafiröi.
Þegar viö vorum
búin aö tjalda
labbaöi ég út í búö,
en kunningi minn varð
eftir. Þegar ég kem til
baka sé ég aö þaö
stendur kona viö
tjalddyrnarog kunningi
minn er eitthvaö voöalega
vandræöalegur, kallar á
mig og biður mig um aö
koma strax og bjarga sér.
Þá lítur konan á mig
stórum augum og sþyr:
„Eruö þið islendingar?"
Hún var tjaldvöröur
þarna og haföi séö okkur koma á
mótorhjólinu fyrr um daginn. Dreg-
iö þá ályktun aö fólk sem feröaöist
á mótorhjóli um islenska vegi hlyti
aö vera útlenskt og því byrjaö aö
ræöa viö kunningja minn á ensku
þegar hún kom að rukka fyrir tjald-
stæöiö. Hann er hins vegar ekki
mjög sleipur í málinu og kallaði á
mig sér til hjálpar því aö hann
skildi ekki hvaö hún var aö fara."
— Mæiir þú meö mótorhjóla-
ferö um landiö?
„Já, svo framarlega sem fólk er
vel útbúiö og er ekki í neinum tor-
færuakstri. Hjóliö þarf aö vera í
toppstandi og fólk þarf helst aö
vera í heilum vatnsheldum galla og
stígvélum þannig aö vatn komist
ekki á milli. Síöan er bara aö vera í
léttum, hlýjum fötum innanundir
og umfram allt aö taka ekki meö
sér einhver ósköp af dóti. Viö vor-
um meö allt okkar dót í einum
stórum bakpoka sem viö bundum
niöur á böglaberann og ég krækti
síöan í mig.
Þaö tók aö vísu nokkra fyrstu
dagana aö átta sig á því hvernig
þetta færi best, en maöur fikraöi
sig áfram þangaö til aö viö vorum
búin aö finna bestu lausnina viö aö
pakka á hjóliö. Síöan vorum viö
meö einn lítinn pott og prímus til
aö geta hitaö te eöa súpu ef okkur
yröi kalt, pínulitiö háfjallatjald sem
ekkert fór fyrir og tvo svefnpoka
sem sama sem ekkert fór fyrir
heldur. Svo náttúrulega meö
svona froöu til aö sprauta í dekk ef
þaö myndi springa. Auövitaö heföi
náttúrulega veriö best aö hafa
varadekk meö, en þaö heföi eigin-
lega hvergi getaö veriö, nema þá
helst um hálsinn á mér og þar var
myndavél fyrir þannig aö viö skild-
um varadekkið eftir heima."
— Myndir þú endurtaka ferö-
ina, ef þú gætir?
„Auövitaö!" VE.
Morgunblaðið/Árni Sæberg