Morgunblaðið - 20.04.1986, Síða 3

MORGUNBlAEÁÐ, SUNNÍIDÁfeUR ÍO. 'ÁPRÍL 198ls í
BH-3?
Ágústa í kennslu af fullum krafti.
hafði myndast hópur af fólki sem
stundaði íþróttina og eftirspumin
jókst. Á svipuðum tíma fór Ágústa
að kenna leikfimi í Garðabæ og í
dag er hún kennd út um allan bæ.
Ég er alveg hætt að ímynda mér
að þetta sé einhverskonar tískufyr-
irbrigði, þetta er þolþjálfun þar sem
] allur líkaminn er liðkaður og þannig
komið til móts við breytta tíma.
Fólki líður betur ef líkaminn starfar
eins og vel smurð vél og til að það
verði verður að koma til móts við
alla kyrrsetuna. Við erum ekkert á
ieiðinni að hætta að nota bíla og
stóla."
- Er engin hætta á að fólk fái
leið á æfingunum?
„Fjölbreytileikinn er nú stóri
kosturinn. Þolleikfimi er ekki byggð
upp eins og Jane Fonda-leikfimin
til dæmis, þar sem það segir sig
sjálft að enginn nennir að gera
æfingar eftir sömu spólunni í mörg
ár. Þolleikfimi er kerfi sem í raun
hefur verið til að vissu leyti í mörg
ár, en núna bæst við það tónlistin
sem virkar hvetjandi og svo nýjar
æfingar. I sambandi við tónlist þá
fáum við plötur frá Englandi á
svona tveggja vikna fresti, til að
fólk verði ekki leitt á tónlistinni."
- Er mikið að gerast í þolleikfimi
ídag?
„Já, og til að koma til móts við
það förum við út og fylgjumst með
því sem þar er að gerast og svo
erum við að fá gestakennara frá
Bandaríkjunum. Það eru miklar
breytingar í gangi, til dæmis er
farið að bjóða upp á mismunandi
erfið hlaup og svo þolþjálfun með
erfiði og látum, án þess að hlaupa.
Eins eru nýjar magaæfingar að
koma til sögunnar, sem eru þannig
gerðar að ekki reyni á hrygginn.
Æfingarnar eru
ekkiþað
hættulega,
hreyfingarleysið
er hættulegast. ^
Við sem kennum verðum að fylgjast
mjög vel með breytingum og passa
upp á nýjungar og ekki síst til-
breytinguna. Hún er nauðsynleg."
Um þá gagnrýni sem stundum
hefur heyrst varðandi þolleikfími, í
þá veru að þama sé fólk að sprikla
á fullu og hraðinn gegni svo stóru
máli að hætta sé á að æfíngarnar
séu rangt gerðar og meiðslum í
framhaldi af því, sem og að kennar-
ar séu oft ógfaglærðir, segir Jónína
að sé að vissu leyti réttmæt, „þó
að meiðslin verði líka hjá faglærð-
um, eins og ófaglærðum. En það
segir sig sjálft að kennari getur
ekki fylgst með öllum í tímunum
um leið og hann er að gera æfíng-
arnar sjálfur í takt við tónlistina
og útskýra þær með tónlistina í
botni. Þess vegna eru bytjendatím-
amir og þess vegna setjum við
kennarann á upphækkun og látum
hann nota hljóðnema og emm með
æfingar sem fólk á ekki með góðu
móti að geta skaddað sig við. Svo
þekkjum við flesta af gestum stöðv-
arinnar ágætlega og vitum hvar
þeir standa í þjálfuninni. Við verð-
um ekki varar við nein meiðsl og
reyndar man ég ekki eftir nema
einu tilviki þar sem maður tognaði
í tíma hjá mér. En fólk getur nú
tognað í stiganum heima hjá sér,
ef því er að skipta. Æfíngamar em
ekki það hættulegar, það er hreyf-
ingarleysið sem er hættulegast,"
segir Jónína og bætir við um fyrr-
nefnda gagnrýni að sér fínnist að
starfssviðsins vegna ættu íþrótta-
kennarar einir að stunda þolleik-
fímikennslu, með þeim formerkjum
þó að skipulagningu tómstunda-
íþrótta þurfí að setja inn í námið,
sem og það að íþróttakennsla verði
lögverndað starfsheiti."
- Er munur á Islendingum og
útlendingum hvað þolleikfími varð-
ar?
„Heldur betur. Fólk er náttúm-
lega miklu opnara og ömggara
þegar það er búið að ná æfingunum,
en samt sem áður er munur á þeim
og útlendingum. Erlendis lætur fólk
mikið í sér heyra við æfingarnar
og tekur á með miklum látum, en
hérna heyrist yfírleitt ekki í neinum
nema kennaranum," segir Jónína í
því sem síminn hringir og hún fer
að lýsa ýmiss konar æfíngum við
viðmælandann, sem reynist vera að
koma á fót þolleikfimitímum austur
á landi. „Við emm með ráðgjöf fyrir
bæði hópa og einstaklinga," útskýr-
ir Jónína þegar þolleikfimin á Reyð-
arfírði er komin á hreint, „og svo
emm við tilbúnar að fara út á land
um helgar og kenna.“
En það em Reykvíkingar sem
kennslan snýst um í augnabiikinu,
enda venjulegur vikudagur og
blaðamanni ljóst að eftir stutta
stund verður hann að elta Jónínu
inn í kennslustund ætli hann að
halda í við hana. Ákveður þó að láta
það bíða betri tíma og spyr í lokin
hvort hún ætli að leggja þolleik-
fímikennsluna fyrir sig um ókomin
ár. „Það er ekki hægt að kenna
alla æfi, ég hugsa að starfsferillinn
sé svona 15 ár. En ég hætti ekki
að æfa þó að ég hætti að kenna,"
segir Jónína, sem að einu og hálfu
ári liðnu hyggst setjast á skólabekk
og leggja stund á fjölmiðlanám —
og þeirri setu verður væntanlega
mætt með þolleikfími.
Viðtal/Vilborg Einarsdóttir
Myndir/Ragnar Axelsson
Verðlauna-
myndir 1963
Myndlist
Valtýr Pétursson
Stundum kemur það fyrir, að
hingað rekast sýningar á ljós-
myndum, sem hafa verið verð-
launaðar hér og þar. Ein slík er
nú á vesturgangi Kjarvalsstaða
og heitir Ljósmyndarar Hvíta
hússins. Það er Ljósmyndasafnið
og Menningarstofnun Bandaríkj-
anna sem að þessari sýningu
standa, og er hún bæði forvitnileg
og skemmtileg. Nýlega var og
sýning í Norræna húsinu, sem
því miður fékk ekki þá meðferð
og eftirtekt sem hún átti skilið.
Leið mistök, sem voru lítt til sóma
aðstandendum. En hvað með það,
nú er hér á ferð önnur sýning,
sem sannarlega á skilið að henni
sé veitt athygli, og vonandi verður
svo.
Efnisval á þessari sýningu er
hvergi einskorað við Hvíta húsið,
en svo mætti halda eftir heiti sýn-
ingarinnar. Hér gætir margra
viðfangsefna og efnið sótt um
allar trissur, eins og viðbúið er
hjá fréttaljósmyndurum. En
þeirra starf er fólgið í því að
smella af á réttu augnabliki og
koma þannig ímynd augnabliksins
til almennings. Margar slíkar
myndir eru hreinustu listaverk og
hafa mikið sögulegt gildi. Báðar
þessar eigindir eru innan seilingar
hjá þeim, sem stendur að baki
myndavélinni og kann að beita
henni. Fréttaljósmyndun getur
því verið afar merkilegt fyrirbæri,
og hér á landi hafa sumir frétta-
ljósmyndarar starfað svo áratug-
um skiptir og eiga áreiðanlega
afar merk söfn, sem til hafa orðið
á löngum vinnudegi, og nefni ég
til sönnunar þessari tilgátu sjálfan
Ólaf Magnússon, ljósmyndara
þessa blaðs. Væri ekki mögulegt
að rannsaka myndir hans og lofa
okkur að sjá, hvað hann á í fórum
sínum? Mér datt þetta í hug þegar
ég sá þessa bandarísku sýningu
á Kjarvalsstöðum.
Eg ætla ekki að fjalla um ein-
stakar myndir þessarar sýningar
að sinni, en eitt má fullyrða: sýn-
ingin er vönduð og skemmtileg í
viðkynningu. Að mínum dómi
flytur hún engan boðskap annan
en eðli fréttamynda og er það
raunar nægilegt til að gera hana
forvitnilega. Ég hafði skemmtun
af að sjá þessa sýningu, og til að
gefa svolitla hugmynd um efnis-
valið koma hér nokkrir titlar sýn-
ingarinnar: Myndir með tímarits-
greinum, Myndasaga, Forsetinn
og Fréttir.
„Breiðaí'jörður
fullur af fiski“
— segja sjómenn á Hellissandi sem eru
að verða búnir með kvótann
Hellissandi.
MIKILL afli hefur verið hér á
Rifi frá því netaveiðar hófust
þann 20. febrúar sl. Frá páskum
hafa stærri bátar aflað 10-27
tonnum i róðri. Alls eru komin á
land 6.300 tonn af bolfiski í Rifs-
höfn á móti 5.800 tonnum í fyrra.
Meðalafli hjá stærri bátum er
13,9 tonn i róðri á móti 10,6
tonnum i fyrra.
Bátar hafa verið með mun færri
net í sjó en undanfarin ár og aflinn
því mjög góður, lítið sem ekkert
hefur verið veitt um helg-ar. Aflá-
hæstu bátarnir eru Rifsnes með 935
tonn, Saxá með 876 tonn, og
Hamrasvanur með 860 tonn. Það
má geta þess að Rifsnes og Saxá
hafa farið með afla til Siglufjarðar
og lagt upp í kvóta þar. Mikill uggur
og reiði er í sjómönnum að ráðu-
neytið skuli ekki leyfa meiri veiðar
á þorski nú í vetur, þar sem þeir
telja að Breiðafjörður sé fullur af
físki. Allir bátar sem gerðir eru út
frá Rifi eru að klára kvótann og
verða menn þá að leggjast með
tæmar upp í loft og bíða eftir næstu
áramótum.
Ólafnr