Morgunblaðið - 24.04.1986, Síða 66

66
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. APRÍL1986
t
Eiginmaöur minn,
TRYGGVI HANSEN,
Grönsasveigin 16,
Sandefjörd,
Noregi,
lést í sjúkrahusinu í Sandefjörd 22. april. Fyrir mina hönd og
annarra vandamanna.
Hulda Hansen.
t
Eiginkona mín og móöir okkar,
KRISTJANA SVEINBJARNADÓTTIR,
Álfhólsvegi 145,
Kópavogi,
lést í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, 22. þessa mánaöar.
Jóhann Ó.A. Ágústsson,
Viktoría Jóhannsdóttir,
Hulda Dóra Jóhannsdóttir.
t
Eiginkona mín og móóirokkar,
JAKOBÍNA HERMANNSDÓTTIR
Garðavegi 13, Hafnarfirði,
andaðist í Landspítalanum að kvöldi þriöjudagisins 22. apríl.
Helgi Elíasson,
Ingibjörg Helgadóttir, Elías Helgason,
Helga Helgadóttir, Þorkell Helgason,
Anna Marfa Helgadóttir, Valur Helgason.
Móðirokkar, t JÓNA DANÍELSDÓTTIR,
(Joli Pai), Austurbrún 2,
lést að morgni 23. apríl í Borgarspítalanum.
Jónas Kl. Jónasson, Lárus Jónasson.
t
Faðir okkar,
BJARNI SIGURÐSSON,
Berserkseyri,
lést í St. Fransiskusspítalanum í Stykkishólmi 22. apríl.
Hreinn Bjarnason,
Dagbjört R. Bjarnadóttir.
t
Móðir mín, tengdamóöir og amma,
VILBORG BJARNADÓTTIR,
lést í öldrunardeild Landspítalans, Hátúni 10b, 22. apríl.
Hjörtur Hjartarson, Rósa Karlsdóttir,
Karl Hjartarson, Ragnar Hjartarson.
t
Eiginmaður minn,
GUÐJÓN THEODÓRSSON,
Hitaveitutorgi 1,
lést í Landakotsspítala 23. apríl. Útförin verður auglýst síðar.
Lydia Guðjónsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóöir og amma,
GUÐRÚN MATTHíASDÓTTIR,
Hafnargötu 75, Keflavík,
lést ísjúkrahúsi Keflavíkur 23. apríl.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Maðurinn minn,
er látinn.
t
BILL HA. COURTENAY
Inga Andrésdóttir Courtenay.
Kristinn Kristjáns-
son smiður — Minning
Fæddur 29. júlí 1902
Dáinn 16. apríl 1986
Kristinn Kristjánsson, sem á
morgun verður til moldar borinn,
fæddist á Holtastaðaeyri, Reyðar-
firði. Foreldrar hans voru Kristján
Eyjólfsson, bóndi þar og kona hans,
Aðalborg Kristjánsdóttir. Systkini
hans, sem upp komust, voru Ragn-
heiður sem lést í snjóflóði 19 ára
að aldri, Eyjólfur, sem nú býr í
Reykjavík og Jón Sæberg, sem lést
úr tæringu um tvítugt. Kristinn var
næstelstur í þessum hópi en tvær
elstu systumar sem báðar hétu
Sæbjörg, dóu í bemsku. Kristinn
bjó í foreldrahúsum til ársins 1938
er hann fluttist til Búðareyrar við
Reyðarfjörð. Þar stundaði hann
smíðar og ýmis störf. Smíðar hafði
hann lært af móðurbróður sínum,
Jóni Kristjánssyni, þótt aldrei aflaði
hann sér formlegra réttinda á því
sviði. Hann fluttist til Kópavogs árið
1944 og bjó alla tíð síðan á heimili
bróður síns, Eyjólfs, og mágkonu
sinnar, Guðrúnar Emilsdóttur,
lengst af á Brúarósi í Kópavogi.
Kristinn vann við ýmiss konar
smíðar og viðgerðir á húsum hér
syðra, bæði á höfuðborgarsvæðinu
og í Borgarfirði, en þangað fór
hann árlega síðustu þtjá áratugina
sem hann var við störf og var við
smíðar á ýmsum bæjum. Verður
það að teljast góður vitnisburður
um verklag hans og mannkosti að
sama fólkið leitaði einatt til hans,
ef eitthvað þurfti að smíða eða
lagfæra. Bast hann þessu fólki oft
traustum vináttuböndum.
Margt er þeirri armæðu og
amstri sem setur mark sitt á líf
okkar hinna virtist Kristinn ekki
þekkja: þess varð til dæmis aldrei
vart að hann óttaðist nokkurn
skapaðan hlut eða kviði neinu eða
væri við brugðið. Hann hafði ekki
minnsta áhuga á peningum eða
eignum. Hugtök á borð við frítíma
eða vinnutíma tileinkaði hann sér
heldur aldrei. Lífið var fyrir honum
vinna og vinnan var leikur. Þó svo
að hann hafí allt viljað gera fyrir
það fólk sem hann var að smíða
hjá, átti hann erfítt með að setja
sig inn í þann hugsunarhátt að
hverju verki þyrfti endilega að ljúka
fyrir einhvern tiltekinn tíma. Krist-
inn var vanur að fara rólega af stað
á morgnana, var oft ekki kominn
að verki fyrr en um miðjan morgun.
Hins vegar var hann oftast að fram
yfír kvöldmat og stundum fram
yfír miðnætti. Við vinnu sína söng
hann einatt og fór með vísur,
kannski línu eða tvær, þá nokkur
hamarshögg og svo var vísan botn-
uð eða byijað á nýrri.
Af ofangreindu má ráða að Krist-
inn var á margan hátt óvenjulegur
maður. Hann hafði sinn sérstaka
hátt á öllum hlutum og lét hveijum
degi nægja sína þjáningu. Hann var
þó ekki sérlundaður á þann hátt
að hann léti sig hag og líðan ann-
arra engu skipta. Félagslyndur var
hann og líkaði best að vinna þar
sem hann hafði fólk í kringum sig.
Kristinn hafði stórt hjarta og féll
betur að gefa en þiggja. Hann
kvæntist aldrei og átti ekki böm,
en öll böm sem kynntust honum
hændust að honum og varð vinátta
oftar en ekki varanleg. Við frænd-
umir urðum þess happs aðnjótandi
að alast upp með Kristni. Að leiðar-
lokum þökkum við honum sam-
fylgdina.
Kristján Eyjólfsson,
Eyjólfur Kjalar Emilsson.
Á morgun kveðjum við Kristin
Kristjánsson. Hann var ættaður frá
Reyðarfírði en bjó hjá bróður sínum
og mágkonu, þeim Eyjólfi Krist-
jánssyni og Guðrúnu Emilsdóttur
eftir að hann kom suður. En þau
bjuggu lengst af á Brúarósi í Kópa-
vogi þar til fyrir nokkmm ámm að
þau fluttu heimili sitt að Bergstaða-
stræti 11 í Reykjavík. Kristinn
fæddist 29. júlí 1902 og lést 16.
þ.m.
Við kynntumst 1954, en skömmu
síðar byggði Kristinn fyrir mig hús
í Kópavogi. Þar vann hann að öllu
sem útlærður byggingameistari,
þótt ólærður væri en bóknám hans
var stutt eins og hjá mörgum á
þessum tíma. En öll byggingavinna,
jafnt utanhúss sem innan, var
honum leikur einn og vinnuþrek
með ólíkindum, þar til krafta og
heilsu þraut fyrir örfáum ámm.
Glaður var Kristinn við vinnu sína,
spaugsamur og skemmtilegur, en
hann var hógvær og gætinn í
umgengni við menn og dýr. Hann
var góður maður sem öllum þótti
vænt um, maður sem aldrei gerði
neinar kröfur fyrir sjálfan sig.
Hans ánægja í lífínu var að vinna
og að hafa fólk í kringum sig.
Kristinn var eftirsóttur af öllum
sem kynnst höfðu dugnaði hans og
hæfíleikum, og hann var svo vel
gerður að hann gat ekki orðið annað
en gæfumaður. Oft var það þannig
að þegar Kristinn var kominn á
einhvem stað til að vinna að fréttin
barst út. Fóm þá menn og konur
á stúfana til þess að reyna að næla
í hann. Það var í raun og vem
slegist um að fá hann til sín en
hann var við alla jafn vinsamlegur
og einlægur, því öllum vildi hann
hjálpa og liðsinna. Þess munu
margir minnast nú með þakklátum
huga. í Borgarfírði dvaldi Kristinn
í mörg sumur við smíðar og sumar-
iangt var hann vestanhafs en þaðan
hafði verið falast eftir honum til
starfa. Eftirtektarsamur var Krist-
inn með afbrigðum, og stálminnug-
ur á það sem hann sá og heyrði.
Hann var náttúmbam, blátt áfram
og eðlilegur en líklega var yfírlætis-
leysi það fallegasta í fari hans. Slík-
um mönnum er hollt að kynnast.
Margar minningar sækja á hug-
ann nú þegar lífí þessa góða vinar
er lokið. Ég nefni hér tvö lítil dæmi
sem lýsa Kristni vel. Það var vorið
1957 að við vomm við byggingar-
störf í húsi mínu íjórir saman.
Kominn var kaffítími og við sett-
umst allir við eldhúsborðið. Kaffi-
kannan stóð á eldavélinni full af
ijúkandi kaffí. En svo rann eldavél-
in eitthvað til á palli sem hún stóð
á og þar með steypist kannan á
gólfíð og kaffíð og korgurinn fór út
um allt. Ég held að allir hafí fómað
höndum nema Kristinn, hann stóð
upp frá borðinu og sagði, þetta er
ekkert og svo þurrkaði hann allt
upp með konunni minni. Þetta smá
atvik gleymist aldrei. Haustið áður
höfðum við Kristinn nýlokið við að
tengja vatnið inn í húsið, og var
skurðurinn opinn. Þá var það eitt
kvöld að ég var háttaður, klukkan
var um hálftólf, að bankað var
varfærnislega og ég heyri strax
hver er á ferð. Þar var Kristinn
kominn og segir að það sé komið
frost og vissara sé að moka nú ofan
á rörin í skurðinum. Auðvitað var
farið að hans ráðum, og enginn
skaði varð. Þessi tvö smádæmi sýna
nærgætni hans og umhyggju sem
var svo einstök.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um færi ég og fjölskylda mín þess-
um látna vini okkar hjartanlegar
þakkir fyrir allar samvemstundim-
ar í leik og starfí, alla hans hlýju
hjálp, góð ráð og vináttu sem aldrei
bar skugga á. Hann, verður mér
minnisstæður um aldur og ævi,
betri manni hef ég aldrei kynnst á
lífsleiðinni.
Mér reyndist hann sem besti
faðir. Það verður alla tíð sólarbjarmi
yfír minningu Kristins Kristjáns-
sonar.
Snorri Snorrason
Kristinn fæddist að Holtastaða-
eyri við Reyðarfjörð. Foreldrar hans
vom Kristján Eyjólfsson útvegs-
bóndi þar og kona hans, Aðalbjörg
Kristjánsdóttir frá Sandfelli í Skrið-
dal. Bærinn er sunnan fjarðarins
undir bröttu fjallinu og undirlendi
er þar lítið en aðstaða til að sækja
sjó. Lífsbaráttan var allhörð á
fyrstu áratugum aldarinnar og
Kristinn kunni flest til sjós og lands
en útlit hans og burðir bentu ekki
til óhóflegrar þrælkunar í æsku þó
svo að ég sé viss um að þessi viljugi
maður hefur aldrei hlíft sér um
dagana. Hann var beinvaxinn og
allvel að manni og léttur í hreyfíng-
um. Á Holtastaðaeyri urðu tvö stór
áföll, snjóflóð féll á bæinn og ung
systir Kristins fórst og seinna brann
bærinn til kaldra kola. Kristinn var
ráðsmaður hjá móður sinni frá
1926-1939 og frá 1939-1944
bóndi þar. Nú er Holtastaðaeyri í
eyði og gat ég ekki ókunnugur séð
hvar bærinn hafði verið þegar ég
átti leið um veginn í hitteðfyrra.
í stríðinu gerðist Kristinn smiður
án réttinda og hélt þeirri ágætu
stöðu alla ævi síðan. Hann flutti í
Kópavog upp úr 1944. Hann er
kominn upp í Borgarfjörð um 1950
og er þar að múra og smíða, kæli-
kefa, flðarhús, kirkju, íbúðarhús,
fyrir utan það að leggja hönd að
hveiju því verki sem þurfti að vinna,
smala, mjólka, skjóta fugla gera
við hitaveitur. Hann var uppmnninn
í sveit og þar kunni hann vel við
sig. Hann átti heima í Brúarósi í
Kópavogi með Eyjólfi bróður sínum
og fólki hans eftir að hann flutti
suður. Hann fór bara „upp“ (í
Borgarfjörð) nokkra mánuði í senn
og var þá að smíða fyrir „hann
Guðmund" eða „hann Sigurð,“ eða
„hann Einar“ sem allir vom að
nauða í honum að koma að smíða
fyrir sig eða múra og allt var þetta
ágætlega gjört hjá Kristni. Lengst
fór hann þegar hann réði sig í
smíðavinnu hjá konu í Bandaríkjun-
um í eitt ár. Fyrir mig múraði hann
og smíðaði og var mér og mínu
fólki til ómælds gagns og ánægju.
En það var ekki vinnan hans sem
var það besta við Kristin, heldur
framúrskarandi gott viðmót og gott
geð sem fylgdi óþreytandi hjálp-
semi, vinur bama og dýra. Svona
menn hafa oft verið kallaðir val-
menni. Ekki sat Kristinn í skóla
nema bamaskóla en þess hafði hann
notið vel. Allt til gamals aldurs
kunni hann valda kafla úr dýra-
fræðinni og landafræðinni og ég
hef það fyrir satt að hann hafí verið
námsmaður góður.
Nú er þessi ágæti hagleiksmaður
látinn í elli og hefur hann með ljúf-
mennsku sinni og hjálpsemi verið
samtíð sinni til gagns og blessunar.
Þorsteinn Þorsteinsson
t
Útför eiginmanns míns,
PÁLS BJÖRNSSONAR
hafnsögumanns,
Sporöagrunni 12,
ferfram frá Dómkirkjunni föstudaginn 25. apríl kl. 13.30.
Ólöf Benediktsdóttir.