Morgunblaðið - 17.06.1986, Blaðsíða 54

blíðu og stríðu
-íhundraðár
Það var árið 1886, sem þau
gengu upp að altarinu og hétu
því að standa saman í blíðu og
stríðu, svo lengi sem þeim entist
báðum aldur til. Hvort þau gerðu
sér grein fyrir því þá, hann nítján
ára vinnumaður og hún fjórum
árum yngri, að þetta loforð yrðu
þau enn að eftia heilum hundrað
árum síðar, skal ósagt látið, en við
heit sitt hafa þau staðið, allt fram
á þennan dag.
Þó svo það þyki varia teljaste til
tíðinda þó menn nái tíræðisaldri í
hinu afskekkta Kelbajar-héraði í
Rússlandi, þar sem þau Ilyas og
Khatyn Jaforov hafa búið alla sína
tíð, hlýtur hundrað ára hamingju-
samt hjónaband að þykja nokkuð
merkilegt, hvar sem er í heiminiim.
Því fóru fram, ekki alls fyrir löngu,
heilmikil hátíðarhöld í litla fjalla-
þorpinu þeirra, Yanshchak. Heilla-
óskir bárust * hjónakomunum í
hundraðatali auk þess sem þorps-
búar fjölmenntu í samkvæmið, sem
haldið var til heiðurs þeim hjónum,
sem enn eru við hestaheilsu. Há-
punktur veislunnar var þó dans
þeirra skötuhjúa, dans, sem þau
stigu einnig á brúðkaupsdaginn, í
mámánuði 1886. Þau Ilyas og
Khatyn eru sammála um að þau
hafí verið lánsöm í lífínu. Þeim varð
10 bama auðið og búa þau nú hjá
yngsta syni sínum, sem er „aðeins"
79 ára að aldri. En hvert er Ieyndar-
málið á bak við svona langlífí, að
maður tali nú ekki um hundrað ára
hjónaband? „Við höfum alltaf borð-
að mikið af grófu brauði og drukkið
jógúrt í ómældu magni,“ segir Ilyas,
„það er bæði hollt og gott. En hvað
hjónabandið varðar er formúlan
þessi: Setjið hjartað í hásætið og
hlýðið því svo skilyrðislaust." — Þá
vitum við það.
Brúðkaups-
Hanainn
stiginn
áný
— eftir
hundrað
ár.
'affjórð
hæð — er
vargripin
Shaniqua Boone,
sem slapp ómeidd
eftirfjðgurra hæöa
fall.
Það muna eflaust flesti eftir fréttinni frá því í vetur þar sem
sagt var frá því er eins og hálfs árs gömul stúlka sem féll
niður af fjórðu haeð var gripin af vegfaranda sem leið átti hjá.
„Það var hávaðinn sem gerði mig forvitinn" segir hinn 26 ára
gamli bjargvættur, Keith Manigault. „Ég heyrði háreysti, heiftarlegt
rifrildi, sem barst ofan af fjórðu hæð í húsi einu í Brooídyn-hverf-
inu í New York. Ég man að ég fór að velta því fyrir mér hvers
vegna í ósköpunum þetta fólk gæti ekki talað saman eins og siðuðu
fólki sæmdi og nam staðar einhverra hluta vegna, þarna niðri á
götunni. Það næsta sem ég man er að ég heyrði ægilegt brothljóð
— leit upp og sá hvar þetta litla kríli hrapaði niður og stefndi á
gangstéttina. Á þessum stutta tíma minnist ég þess þó að hafa
hugsað með mér. Nei, þetta vil ég ekki sjá. Nú ætti ég að grípa
fyrir augun. — En þess í stað horfði ég upp, hljóp til hliðar og
rétti út hendumar. Viðbrögð mín komu sjálfum mér sennilega
mest á óvart. Eftir að mér hafði tekist að grípa hana, datt hún úr
fanginu á mér niður á götuna, en slapp ómeidd — það er fyrir
mestu," bætir hann við.
Eftir að þessi atburður átti sér stað hefur Manigault haldið
sambandi við litlu stelpuna, sem heitir Shaniqua Boone. „Ég tók
algeru ástfóstri við þetta litla hjálparlausa grey,“ segir hann og
bætir við brosandi, „og hún er svo hrifín af mér að hún er farin
að kalla mig frænda sinn.“
En hvers vegna í ósköpunum
gat þetta gerst? — Málsatvik eru
í stuttu máli þau, að foreldrar
Shaniqua, Rhonda Boone og Fred
Purcell, sem bæði eru rétt rúm
lega tvitug að aldri stóðu í skiln-
aði. Þetta kvöld varð æði heitt í
kolunum milli þeirra hjóna og
rifust þau um yfírráðaréttinn yfír
baminu. Að sögn Rhondu endaði
með því að faðirinn tók bamið og
henti því í gegnum gluggann —
bara rétt sisvona. Síðan lagði
hann á flótta. Lögreglan handtók
manninn tveimur klukkustundum
síðar, ákærði hann fyrir morðtil-
raun, en faðirinn neitar því statt
og stöðugt að hafa hent ósjálf-
bjarga dóttur sinni út um
gluggann.
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR17. JÚNÍ1986
Ef nefna ætti eina sögu öðrum
fremur ástarsögu aldarinnar,
leikur enginn vafí á að aðalpersónur
þess ævintýris yrðu hertogahjónin
af Windsor. Öll þeirra saga er
lyginni líkust, þau urðu að fóma
mannorði sínu og frama fyrir ást-
ina, urðu að berjast gegn almenn-
ingsálitinu, ein gegn öllum um-
heiminum. Hann afsalaði sér krún-
unni til þes að geta gengið að eiga
Wallis Simpson — konuna sem ekki
þótti samboðin konungi hinnar
bresku þjóðar, þar eð hún hafði
skilið við tvo fyrri eiginmenn sína.
Nú er Wallis Simpson nýlátin og
í kjölfar þess hafa tímarit um allan
heim rifjað upp þessa eldheitu ást-
arsögu, birt bréf sem þau skrifuðu
hvort öðru, áður en endanlega
ákvörðunin var tekin. Ekki ætlum
við að fara út í smáatriði þessa
ævintýris, en látum fljóta hér með
mynd, sem tekin var 17 árum eftir
að hertoginn tilkynnti þjóð sinni að
frekar gæti hann lifað án kórónunn-
ar en þessarar konu. Myndin er
tekin á gamlárskvöld 1953 á fínum
skemmtistað á Manhattan. Þau
hjónin voru í góðra vina hópi, settu
upp kórónur sínar, sem reyndar
voru úr pappír, svona upp á grín.
Gerðu þau þetta gegn loforði um
að myndin yrði ekki birt fyrr en
að þeim báðum látnum. Eigandi
staðarins, John Perona, samþykkti
það og því var það ekki fyrr en nú
í vor sem hún var dregin fram í
dagsljósið, dustað af henni rykið
og birt í blöðum um allan heim.
Hertogahjónin af
Windsor í fullum
skrúða.
að fór þó aldrei svo að
þau yrðu ekkí krýnd