Morgunblaðið - 18.02.1987, Side 49

49
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRÚAR 1987
Minning:
Jóhanna Thorlacius
Fædd 28. október 1921
Dáin 10. febrúar 1987
í dag fer fram frá Dómkirkjunni
jarðarför frú Jóhönnu Thorlacius,
er andaðist í Landakotsspítalanum
þann 10. þ.m.
Jóhanna eða Hanna, eins og hún
var alltaf kölluð meðal vina og
kunningja, fæddist í Reykjavík 21.
október 1921. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Gunnlaugur J.
Fossberg vélstjóri og síðar kaup-
maður og kona hans Jóhanna, fædd
Thorarensen. Var Hanna yngst
bama þeirra hjóna en þau eignuð-
ust 3 dætur. Er Helga ein eftir á
lífi af þeim systrum, auk kjördóttur-
innar Rögnu Fossberg, sem er
starfsmaður hjá sjónvarpinu.
Árið 1951 varð Hanna fyrir því
áfalli, að elsta systir hennar, Ragna
Carven, dó af slysförum ásamt eig-
inmanni og dóttur á Jamaica. Var
það mikil raun og eftirsjá fyrir hana
og fjölskylduna.
Þegar Hanna var 16 ára fór hún
til eins vetrar dvalar í klausturskóla
í Belgíu. Meðal annars til að læra
frönsku. Hún hafði alla tíð mikinn
áhuga á tungumálum, sérstaklega
franskri tungu, og nam það mál
síðar í tómstundum. Eftir heimkom-
una hóf hún nám við Menntaskól-
ann í Reykjavík og lauk þaðan
stúdentsprófi vorið 1941. Að þessu
námi loknu hóf hún störf á skrif-
stofu G.J. Fossberg, vélaverzlun,
og vann þar til hún fór til náms í
Bandaríkjunum, en þar var hún við
nám og störf árin 1943—45. Þegar
hún kom heim hóf hún aftur störf
á skrifstofunni og vann þar þangað
til hún giftist Magnúsi Thorlacius,
hæstaréttarlögmanni, árið 1957.
Þau hjónin Magnús og Hanna
eignuðust 4 börn. Það elsta var
stúlka, en hún lifði aðeins skamma
stund eftir fæðingu. Hin eru Einar
Örn, lögfræðingur, Jóhanna Mar-
grét, jarðfræðingur, og Anna
Ragna, menntaskólanemi.
Hanna missti mann sinn í árslok
1978 eftir harða og langvarandi
baráttu við alvarlegan sjúkdóm.
Allan þann tíma naut hann ástríkr-
ar umhyggju eiginkonu sinnar, sem
með óbilandi kjarki stóð við hlið
hans til hinstu stundar.
Móðir hennar háöldruð, er bjó í
sama húsi, andaðist. rúmum þremur
mánuðum síðar. Annaðist Hanna
hana með einstakri umhyggju í
veikindum hennar á meðan fært
var. Lét hún ekki móður sína frá
sér fara, fyrr en engra annarra
kosta var völ. Andaðist móðir henn-
ar rúmlega einum sólarhring eftir
að hún var lögð inn á sjúkrahús.
Hanna sýndi á þessum sorgarstund-
um einstætt sálarþrek, sem ekki er
öllum gefið. Hlaut hún fyrir það
þakklæti og virðingu aðstandenda
og þeirra sem til þekktu.
Á þriðja áratugnum var hann
efstur á Reykjavíkurlista Fram-
sóknarmana i þingkosningum, en
náði ekki kosningu. Samt var hann
ánægður, hann hafði fengið fleiri
atkvæði en hann bjóst við. Mikið
vann hann bak við tjöldin, ég man
hann sitjandi við borðstofuborðið á
kvöldin, skrifandi fundargerðir og
ræður fyrir aðra. Hann var krítiser-
aður og stundum sagði hann: „Æ,
æ, nú hefí ég gert vitleysu," en
oftar en ekki reyndi hann að bæta
fyrir slíkt. Þau hjónin voru gestris-
in og heimilið var mannmargt. Oft
þurftum við krakkamir að ganga
úr rúmi, en þá oftast fyrir aufúsu-
gestum eins og t.d. hinum skemmti-
lega Kristjáni í Einholti.
Mér fínnst vinir hafa haft mikil
áhrif á líf foreldra minna og mér
finnst ég þakka þeim, þegar ég
nefni þá, og vil því nefna fleiri:
Kristínu og Hallbjöm Halldórsson,
Guðrúnu og Helga Benediktsson,
Guðrúnu og Helga Ingvarsson, Sól-
veigu og Eystein, Þórarin og hans
Tímafólk, Sesselju Tómasdóttur,
Sigrúnu Ragnars og Kristínu frá
Yztafelli, öll gerðu þau lífið á Ás-
vallagötu 52 litríkara.
Ég var næstelst fímm bama og
elsta dóttirin. Frá því að ég man
fékk ég svo oft að fara með pabba,
kannski til að létta á hjá mömmu.
Hann gekk hratt, venjulega raul-
andi, með hattinn í hendinni. En
hann var sífellt að láta hann upp
svo að hann gæti tekið ofan. Honum
fylgdi gleði í mínum augum. í tutt-
ugu og sex ár skrifaði hann mér
ljóslifandi og skemmtileg bréf, svo
mér fannst ég stöðugt fá að fara
með. Ég læt eitt fylgja, en hann
skrifaði það á 71. afmælisdeginum
slnum:
Reykjavík, 15. febrúar 1958.
Elsku Adda og Henry.
Þau eru ekki lengi að líða árin,
þegar hér er komið, eða svo orkar
tíminn á mig þegar hér er komið.
Var með Kjarval í allt gærkvöld.
Höfðum ekki sést alllengi, aðeins
ræðst við í síma. Var Kjarval hvort
tveggja hlýr og skemmtilegur, bók-
staflega í sínu besta homi. Ellegar
gestrisnin þama á hans yfírfullu
vinnustofu. Einhveiju var Kjarval
búinn að víkja mér þegar hann kom
með sveskjur í sykurvatni, kvaðst
eiga stóran poka af sveskjum og
hafa þennan hátt á, að láta þær
liggja í sykurvatni, en síðan fylgdi
mikill trépijónn, sem maður lagði
í gegnum hveija sveskju um sig og
kom í munn sér. Ekki snerta varirn-
ar prjóninn, svo allt er nú með ráði
gjört og hygieniskt. En sykurvatnið
skuli ég drekka með. Smábita af
osti kom hann með og eitthvað var
það fleira, sem hann var að víkja
mér, sem við sátum og ræddum um
heima og geima. Seinast kom hann
með kaffí á hitaflösku. Ég kom til
Kjarvals rúmlega sex og tilkynnti
hann mér þá að hann ætti von á
Guðna Þórðarsyni blaðamanni kl. 9
og færi þá með hann niður í Austur-
stræti, sína gömlu vinnustofu þar.
En hans aðal aðsetur er nú á Njáls-
götunni við Barónsstíg. Blöskraði
mér hve mikið Kjarval á af myndum
I Austurstræti, og er hann auðsjá-
anlega farinn að vinna þar aftur —
það þýðir að hann er farinn að
hafa flóafrið fyrir „afætunum" —
rónunum. En hann gefur þeim aldr-
ei fé á Njálsgötunni, var skapað
aðhald um að venja ekki slíka „bæj-
arhrafna" að þeim bæ. Kristján
Jónsson, sem á Kiddabúðimar, er
stjúpsonur Bjargmundar bróður
Kjarvals. Heiðurskonan móðir
Kristjáns þolir illa menn undir áhrif-
um áfengis, en einmitt slíkir menn
áttu einatt góðvild að mæta af hendi
Kjarvals.
Eins og þið vitið hafa Kristín og
Hallbjöm verið árvissir gestir á
bænum þennan dag, en nú liggur
Kristín lærbrotin á Landakoti og
það síðan æðilöngu fyrir jól. Þess
vegna tók Mamma sig til og færði
henni afmæliskaffíð upp á spítala
ásamt hinni kunnu rússnesku
pönnuköku. Og svo var Mamma að
heiman búin þannig hvað áhöld
snertir, að allir sjúklingamir sem
annars höfðu heilsu til komust í
krásina og jafnvel meiri hluti gest-
anna sem þama vom í heimsókn.
Kvað Kristín slíka afmælisveislu
ekki mundi strax gleymast.
Samstarfsfólkið á skrifstofunni
sendi hlýlegt skeyti og þakkaði
samstarf „sem aldrei bar skugga
á“! „Hilda færði afa —“ o.s.frv.,
o.s.frv.
Bréfíð endar: „Fremur má telja
aflatregt I flestum verstöðvum, en
gæftir bæta þar nokkuð um, þær
hafa verið góðar. Þetta em kvöld-
fréttir á afmælisdegi.
Verið öll blessuð.
Guðbr. Magn."
Ég hugsa til hans og mömmu
með ást og þakklæti.
Hallfríður Guðbrands-
dóttir Schneider
Guðrún L. Þórólfs-
dóttir Minning
Eftir andlát móður sinnar varð
Hanna stjórnarformaður fyrirtæk-
isins og fórst það starf vel úr hendi.
Hún fór aftur að vinna á skrifstof-
unni og vann þar til hinstu stundar.
Öll sín störf rækti hún af ósérhlífni
og dugnaði. í starfí mínu við fyrir-
tækið skapaðist okkar á milli
sérstök vinátta, gagnkvæm virðing
og traust, sem aldrei bar skugga
á. Stend ég í mikilli þakkarskuld
við Hönnu fyrir það einstaka traust,
sem hún og fjölskylda hennar hafa
auðsýnt mér á löngum starfsferli
hjá fyrirtækinu. Hefur það orðið
mér ómetanlegur styrkur í starfí
mínu í þágu þess.
Hanna varð fyrir því áfalli að fá
blóðtappa árið 1983 og lamaðist.
Hún náði ekki fullum bata á lömun-
inni, en með þrautseigju og þjálfun
náði hún þeim árangri að geta haf-
ið aftur störf á skrifstofunni. Hún
veiktist aftur í nóvember 1986 og
þá af slæmri lungnabólgu en fékk
undraverðan bata, sem hún þakkaði
sérstaklega góðri umönnun á
Landakotsspítala. Það var bjart yfír
hjá henni tvo síðustu mánuðina,
heilsan fór dagbatnandi og hún
settist á skólabekk í janúar 1987
til að læra þýsku í öldungadeild MH.
Við urðum samferða heim frá
vinnu síðasta daginn sem hún lifði
og er ég kvaddi hana var hún hress
og ekkert virtist ama að. Ekki datt
mér þá í hug, að það væri í síðasta
sinn, sem ég sæi hana á lífí. Um
nóttina fékk hún heilablæðingu og
andaðist um hádegisbilið daginn
eftir.
Um leið og ég kveð Hönnu, með
söknuði, þakka ég henni fyrir sam-
verustundimar og bið henni Guðs
blessunar á þeirri leið, sem hún
hefír nú lagt út á. Bömum hennar
og öðrum ástvinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Bjarni R. Jónsson
Fædd 17. ágúst 1924
Dáin 8. febrúar 1987
Þegar ég heyrði lát Guðrúnar
Lilju vinkonu minnar lét ég hugann
reika liðna áratugi og varð nú ljóst
hversu stórt skarð var höggvið í
vinahópinn. Hún hefur nú lokið
starfsdegi sínum blessuðum af fjöl-
skyldu hennar og vinum.
í huga þeirra er þekktu hana
best býr nú bæði söknuður og þakk-
læti. Söknuður vegna þess að nú
er hún horfín sem vafði þau ástúð
og hlýju. Þakklæti fyrir að nú er
þrautagöngu hennar lokið. Hún
gengur nú inn í kyrrðina, kærleika
Guðs.
Foreldrar Lilju voru þau hjónin
Þórólfur Jónsson og kona hans
Guðbjörg Jónsdóttir, Litlu-Árvík.
Lilja var ljögurra ára þegar móð-
ir hennar lést, þau voru þá sex
systkinin, en Lilju var komið I fóst-
ur til skólastjórahjóna á Finnboga-
stöðum, þeirra Guðmundar Þ.
Guðmundssonar og konu hans Guð-
rúnar Sæmundsdóttur. Þar lifði hún
sín bemskuár ásamt einni systur,
Sæunni Gunnarsdóttur.
Fósturfaðir hennar lést þegar
Lilja var 14 ára. Þá fluttust þær
mæðgur til Akureyrar. Lilja lauk
þar gagnfræðaprófi, en fór svo að
vinna á ritsímanum þar.
Hér koma þáttaskil í lífi Lilju.
Þegar hún var 18 ára fluttist hún
til Reykjavíkur. Þegar hingað kem-
ur fer hún í húsmæðraskóla og
lýkur þaðan prófí. Þaðan liggur
leiðin á Ritsímann, þar hóf hún starf
og tók jafnframt utanskóla og með
vinnu Loftskeytaskólann. Henni
gekk allt nám mjög vel og hefði
kosið, ef aðstæður hefðu leyft, að
fara í menntaskóla. En það varð
aðeins stór draumur.
Árið 1952 gekk Lilja að eiga
Hauk Jónsson lögfræðing, mikinn
mannkostamann, ættaðan frá
Hafrafelli í Skutulsfirði. Hann
reyndist henni vel frá upphafí og í
gegnum margra áratuga veikindi.
Þau eignuðust þtjá syni. Þeir eru
Heimir, fæddur 1952, tölvufræð-
ingur, giftur og á tvo syni, Ragnar,
fæddur 1957, menntaskólakennari
og Jón Haukur, fæddur 1959, og
er hann að ljúka lögfræðinámi.
Hann er giftur og á eina dóttur.
Árið 1955 fékk Lilja lömunar-
veikina og var eftir það heilsulítil,
stundum mjög þungt haldin árum
saman. En hún bar veikindi sín vel
og útilokaði aldrei vonina um að
henni batnaði. Það var gott að vera
með henni. Stundirnar voru bara
of fáar.
Árið 1980 lést Haukur úr krabba-
meini. Ég hefi engin orð til að lýsa
því áfalli sem fjölskylda verður fyr-
ir þegar slíkt gerist. Ég held að þá
hafí fyrst reynt á reisn Lilju og fjöl-
skyldan staðið þéttar saman. Lilja
var róleg þó henni væri mjög brugð-
ið. En slétt yfirborð hylur oft
lamandi kvíða.
Ég kynntist Lilju fyrir um það
bil 45 árum. Þá bjuggum við í sama
húsi úm margra ára skeið. Við átt-
um oft mjög góðar stundir saman
og urðum góðar vinkonur sem síðan
hefur haldist. Ég kynntist vel mann-
kostum hennar, hún var vel gefín,
fróð og skemmtileg. Þama í húsinu
bjuggu líka tveir bræður hennar,
en maðurinn minn og Ólafur bróðir
hennar voru góðir vinir. Það var
oft glatt á hjalla hjá okkur.
Allt dagfar Lilju var skemmti-
legt, hún var glöð í viðræðum og
hafði margt til mála að leggja bæði
um menn og málefni, sem lýsti
góðri greind og næmri tilfinningu
fyrir þvf sem betur mætti fara. Þá
gat hún verið þægilega kímin ef
því var að skipta.
Nú þegar ég kveð vinkonu mína,
Lilju Þórólfsdóttur, vil ég þakka
henni ógleymanlegar samveru-
stundir. Astvinum hennar sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð styrki á sorgarstund.
Krístín Guðmundsdóttir
Haildóra G. HaUgríms
dóttir — Minning
Fædd 29. júlí 1914
Dáin 9. febrúar 1987
Fagna þú sál mín. Allt er eitt í Drottni,
eilíft og fagurt - dauðinn er sætur blundur.
Þótt jarðnesk dýrð og vegsemd visni' og
þrotni,
veit ég, að geymast handar stærri undur,
þótt stórtré vor í byljum jarðar brotni,
biður vor allra um síðir Edenslundur.
J.J. Smári
I dag kveðjum við húsmóðurina
á Þinghólsbraut 25 í Kópavogi,
Halldóru Guðrúnu Hallgrímsdóttur.
Hún andaðist á Vífílsstöðum 9. þ.m.
eftir margra ára vanheilsu, en
nokkurra mánaða Iegu þar. Hall-
dóra fæddist á Húsavík og ólst þar
upp. Foreldrar hennar voru Jónína
Guðrún Þórðardóttir og Hallgrímur
Jónsson. Hún átti einn bróður,
Kristján að nafni, sem lést ungur
maður.
Hún fór sem ung stúlka í at-
vinnuleit til Siglufjarðar og þar
kynntist hún manni sínum, Stefáni
Þorleifssyni hljómlistarmanni. Þau
gengu í hjónaband á nýársdag
1940. Mjög fljótlega fluttu þau suð-
ur á land til Hafnarfjarðar og þar
bjuggu þau í nokkur ár, en um
1950 flytja þau í Kópavog, fyrst á
Neðstutröð 2, síðan byggðu þau sér
hús á Þinghólsbraut, þar sem þau
hafa átt heima síðan. Þau eignuð-
ust fjórar dætur sem allar hafa
stofnaö sín heimili, bamabörnin eru
10 og langömmubörnin 3. Allur
þessi hópur veitti þeim ömmu og
afa ómældar ánægjustundir. Hall-
dóra var mikil myndarhúsmóðir,
það lék allt I hennar höndum, hún
saumaði marga fallega flíkina. Við
byrjuðum saman í saumaklúbbi fyr-
ir um 30 árum og héldum lengi
saman, en svo fækkaði fundunum,
það var ýmislegt sem kom til, veik-
indi og eitt og annað eins og
gengur. En mikið var nú oft
skemmtilegt þegar við komum sam-
an. Gleðin og gáskinn voru í heiðri
höfð. Það var oft mikið hlegið og
spjallað og ekki má gleyma vinn-
unni, því við vorum allar sívinnandi.
Það er margs að minnast frá
þessum stundum sem voru oft bráð-
skemmtilegar. Og ekki má gleyma
því þegar við tókum okkur til og
söfnuðum í „pung“ og buðum körl-
unum okkar út að skemmta sér
með okkur. Ekki var Halldóra síst
með kátínuna því hún var létt í
lund og sá oft spaugilegu hliðarnar
á tilverunni. Hún var laus við að
tala um það sem miður fór.
Við sendum Stefáni og allri hans
fjölskyldu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Saumaklúbburinn