Morgunblaðið - 27.05.1987, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. MAI 1987
47
Helgi Stefáns-
son — Mhming
Fæddur 17.janúar 1912
Dáinn 17. maí 1987
Með þessum öifáu orðum langar
okkur systkinin að kveðja okkar
elskulega langafa, sem nú erdáinn.
Daglega kom hann til okkar,
kátui' og hress, tii þess að leika við
okkur og veita okkur alla þá hlýju
og umönnun, sem honum einum var
lagið. Já, um hádegisbil alla daga
fórum við að búast við honum heim
í Miðstræti 10 á Cremlin-bílnum
sínum.
Við vorum svo lánsöm að fá að
njóta næi-veru hans svo ríkulega
okkar fyrstu æviár. Það verður
okkur gott vegarnesti á lífsleiðinni.
Fyrir allt þetta færum við lang-
afa bestu þakkir.
Baldur og Bryndís
Helgi Stefánsson fæddist 17. jan-
úar 1912 í Haganesi í Mývatnssveit.
Hann flutti þaðan til Reykjavíkur
1938. Helgi var alla tíð tengdur
sínum átthögum og á hveiju sumri
fór hann norður í Haganes. Þar tók
hann þátt í heyskapnum og stund-
aði veiðar.
Lífsbarátta fólksins í Mývatns-
sveit byggði á því að menn þurftu
að hafa allar klær úti til þess að
tryggja lífsviðurværi. Veiðar í Mý-
vatni og Laxá ásamt eggjatöku og
fuglaveiði voru hluti af þessari bar-
áttu. Þannig var líf fólksins tengt
náttúrunni og þau tengsl efldu virð-
ingu og umhyggju þess við hana.
Líf Helga mótaðist mjög af upp-
vextinum þó hann flyttist til
borgarinnar. Þá undi hann sér best
úti í náttúrunni. Það voru ófáar
helgamar sem hann hélt til veiða
og fengsæll var hann svo af bat'.
Ég var fimm ára gamall þegar
hann tók mig fyrst með norður í
Mývatnssveit. Síðan fór ég með
honum norður á hveiju ári til 14
ára aidurs. Það var í þessum ferðum
sem ég kynntist honum í sínu rétta
umhverfi.
Þegar ég hugsa aftur til þessa
tíma, þá koma upp margir atburðir
í huga mér. Þessi tími er mér dýr-
mætur og stend ég í þakkarskuld
við afa minn fyrir að hafa sýnt mér
þá þolinmæði að taka mig með sér
í þessar ferðir.
Það er freistandi að segja frá
einum atburði sem lýsir gliigglega
þeirri þekkingu sem afi hafði á
náttúrunni. Vestur af Vindbelg í
Mývatnssveit er vatn sem heitir
Sandvatn. Sandvatn er frekar
grunnt og mikill gi'óður í því og
nær hann sums staðar upp á vatns-
borðið. I vatninu er þokkaleg veiði
og hægt að fá væna silunga. Ei-fitt
er að veiða á stöng þarna vegna
gróðursins og því var einkum veitt
í net. Bakkar vatnsins eru kjarri
vaxnir og því mjög fallegt þar.
Suður úr vatninu rennur smá
lækur og geymdi afi bát niður með
honum. Vandi er að sigla að lækn-
um vegna gróðursins sem er þéttur
og getur hann farið í skrúfuna. Er
smá renna í miðjum læknum sem
hægt er að sigla eftir. Ekki er ak-
vegur að vatninu og þarf því að
labba dálítinn spotta frá bílnum og
þar til komið er að læknum.
Afi lagði net í Sandvatn og var
vitjað um daglega. Eitt sinn var
spáð því að fara myndi að hvessa
og var ákveðið að taka upp netin
svo þau fylltust ekki af slýi. Fórum
við tveir að sækja netin. Gekk allt
að óskum og hófum við að taka úr
netunum og setja þau síðan um
borð. Aldrei hafði aflinn verið meiri
og var þegar farinn að setjast gróð-
ur í netin, svo þung voru þau. Gekk
verkið því seinlega og fór að hvessa
Krisíján Jóhann
Krisijánsson
Kveðjuorð frá
Víðistaðaskóla
Fæddur 13.janúar 1972
Dáinn 16. maí 1987
Mánudaginn 25. maí síðastliðinn
var Kristján Jóhann Kristjánsson
kvaddur hinstu kveðju í Hafnar-
fjarðarkirkju. Það var vor í lofti,
heiðskír himinn og sólin skein. Þó
var harmur í hjarta. Ungur vinur
var horfinn á braut, svo óvænt og
fyrirvaralaust og söknuðurinn var
sár. En minningin um hann — sú
sem lifir með vinum og ástmennum
— hún var í ætt við veðrið og vor-
ið, sólbjört og hlý.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska. Lífið er hverfult og enginn
ræður sínum næturstað. Þess vegna
verðum við ávallt að vera viðbúin
að mæta veðrabrigðum lífsins.
Kristján Jóhann Kristjánsson var
fæddur hinn 13. janúar 1972 og
var því aðeins rétt orðinn 15 ára
þegar hann andaðist hinn 16. maí
síðastliðinn. Mörg undanfarin ár
hafði hann verið með okkur í Víði-
staðaskóla, nemandi og félagi,
kyrrlátur og hæglátur, hjartahreinn
og hlýr.
Áhugamálum sínum sinnti Krist-
ján af einlægni og alúð hvort heldur
það var vélhjólið hans og tilveran
sem því fylgdi, eða að rækta um-
hverfi sitt í kringum sig, fjölskyldu
sína og vini. Og Hafnarfjörður átti
hug hans allan og óskiptan. Þar
átti hann rætur sínar, óskir og von-
ir.
Vegir skilja — vinur er kvaddur.
Við í Víðistaðaskóla, nemendur,
kennarar og annað starfsfólk, biðj-
um Kristjáni Jóhanni Kristjánssyni
fararheilla yfir móðuna miklu. Við
þökkum honum samveruna í lífi og
starfi, námi og leik. Minningin um
góðan dreng lifir og lýsir fram á
veginn.
Foreldrum Kristjáns, systrum
hans, ástvinum og vandamönnum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur öll og
styðji nú og ævinlega.
Fólkið í Víðistaðaskóla.
Við viljum þakka Guði fyrir að
fengið að kynnast honum Krissa
sem bekkjarfélaga og vini. Það er
skrýtið að eiga ekki eftir að hitta
hann hjólandi úti á götu eða heima
hjá frænda sínum. Þeir deyja víst
ungir sem guðirnir elska og mun
Krissi lifa lengi í minni okkar. Við
sendum fjölskyldu hans og nánustu
ættingjum samúðarkveðjur. Og við
biðjum góðan Guð um að styrkja
þau í þessari miklu sorg.
Hulda og Elfa.
þannig að erfiðlega gekk að halda
bátnum í horfinu. Þegar við áttum
eftir að taka upp eitt netið skall á
dimm þoka. Við vonim búnir að
taka stefnuna á netið og fundum
það. Þegar netið var komið um
borð var ég orðinn gjörsamlega
áttavilltur og leist ekki á blikuna.
Afi settist við mótorinn og setti í
gang. Hann rýndi út í þokuna og
sneri bátnum og sigldi af stað.
Þannig sigldum við góða stund, við
og við sáum við kjarrivaxna bakk-
ana. Kjarrið virtist nú sem hár
skógur og hólar urðu að fjöllum.
Skyndilega birtist rennan í læknum
fyrir framan bátinn. Afi hafði tekið
hárrétta stefnu á hana, án þess að
hafa nokkur sýnileg kennileiti til
þess að fara eftir. Það voru þreytt-
ir en ánægðir veiðimenn sem komu
heim í Haganes þetta kvöld.
í þessum ferðum norður í land
veitti hann mér ómetanlega reynslu
sem ég bý að. Sögur þær sem hann
sagði eru ógleymanlegar og aldrei
var hann í vandræðum með að koma
orðum að hlutunum. Það var mikið
lán að eignast slíkan afa. Minning
hans lifir með okkur.
Helgi Kristjánsson
„Lát mig starfa, lát mig vaka,
lifa, meðan dagur er.
Létt sem fuglinn lát mig kvaka,
lofsong, Drottin, flytja þér,
meðan ævin endist mér.
Lát mig iðja, lát mig biðja,
lífsins faðir, Drottinn hár.
Lát mig þreytta, þjáða styðja,
þeira tár og græða sár,
gleðja og fóma öll mín ár.“ (M.J. þýddi.)
Þessar Ijóðlínur komu upp í hug-
ann er við fréttum að kvöldi 17.
mái sl. að Helgi Stcfánsson, móður-
bróðir okkar, væri látinn eftir
skamma sjúkdómslegu.
„Gleðja og fórna öll mín ár.“ Það
á svo sannarlega við um líf og starf
Helga.
Fyrstu minningar tengdar Helga
frænda er tilhlökkunin hjá okkur
krökkunum hjá afa og ömmu í
Haganesi er von var á honum og
fjölskyldu frá Reykjavík, en þau
komu norður í Mývatnssveit á
hveiju sumri.
Dagurinn ætlaði aldrei að líða,
amma var svo létt í spori og við
horfðum í suðurátt og loks sást
bíll beygja í áttina að Haganesi. í
endurminningunni eru næstu vikur
eintóm gleði og sólskin.
Helgi Stefánsson fæddist 17. jan-
úar 1912, næstelstur barnaÁslaug-
ar Sigurðardóttur og Stefáns
Helgasonar í Haganesi, en þau eru
Sigurður, Hlín, Hjördís og ívar, auk
Helga.
Þau Áslaug og Stefán bjuggu í
Haganesi frá árinu 1907-1968. Að
Helga stóðu þingeyskar ættir og
er hann afkomandi Helga Ás-
mundssonar á Skútustöðum.
Helgi ólst upp á mannmörgu
heimili og snemma fór hann að
vinna og draga björg í bú. Ungur
að árum var hann orðinn slyngur
veiðimaður, gekk til ijúpna á vetr-
um, stundaði gæsaveiðar á haustin
og veiddi silung í Mývatni og Laxá.
Áhugi hans á veiðiskap hélst alla
tíð þó árin færðust yfir. Hann unni
útivist og bar virðingu fyrir öllu lífi,
jafnt á láði sem legi og gekk um
af stakri alúð og snyrtimennsku,
en þannig em allir sannir veiði-
menn.
Helgi var við nám í Samvinnu-
skólanum veturinn 1934-’35. Hann
kvæntist Sylviu Jónsdóttur, f. 16.
júlí 1911, árið 1936 og eignuðust
þau þijár dætur.
Ásta, f. 18. ágúst 1938, d. 28.
mars 1939, Bryndís, f. 31. maí
1940, Hildur, f. 17. febrúar 1946.
Fyrstu búskaparárin bjuggu þau
í Meðalholti 2, en árið 1950 flutti
fjölskyldan á Háteigsveg 11.
Sylvia andaðist í nóvember 1958
aðeins 47 ára gömul.
Helgi vann fyrst hjá Lýsissam-
laginu, síðan hjá Kristjáni Skag-
fjörð og hjá Osta- og smjörsölunni
þar til hann hætti störfum fyrir
aldurs sakir.
Þau árin hinstu lifa í endurminnig sinni
um unnið, tapað stríð,
og enduræfa stöku ^
á ævikvöldsins vöku,
sem barst á milli bæja
á bemsku þeiira tið.
Þá glatt var oft á hjalla og glóði vin á skálum
í góðra vina hóp,
hvert auga ástum þrungið,
margt íslenskt kvæði sungið,
sem bijóstsins þela þýddi
og þrá til lífsins skóp.
En lífíð kallar alla, sem lifa vor á meðal,
frá leikjamóti burt,
og hörðum höndum tekur
og harm og trega vekur.
Um eðli manns og óskir
er ekki framar spurt.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Við systurnar viljum þakka fyrir
þá aðstöðu sem við höfum notið á
heimili Helga frá fyrstu tíð í nær-
fellt 30 ár. Það var sama hvort
komið var að norðan eða erlendis
frá, Ilelgi frændi var boðinn og
búinn að sækja mann og keyra
hvert sem var.
Svo sjálfsagður hlutur var að búa
á Háteigsveginum að um það var
sjaldnast spurt. Helgi var mikið
snyrtimenni, umgengni hans á
heimilinu var einstök, allt í röð og
reglu.
Vinir okkar og skólasystkin voru
fljót að rata á Háteigsveginn og
voru einnig velkomin.
Eftir að við vorum komnar með
maka og börn styrktust böndin við
Helga enn meira. Hann varð vinur
og félagi eiginmanna okkar.
Helgi undi sér vel í góðra vina
hópi og var ómissandi á öllum tylli-
dögum í fjölskyldunni, þá sat gleðin
í fyrirrúmi. Hann hafði yndi af söng
og sagði snilldarlega frá.
Helgi bar hag dætra sinna og
barnabarna mjög fyrir bijósti og
sendurn við þeim öllum innilegustu
samúðarkveðjur.
Það er vor í lofti, hugurinn reik-
ar í Mývatnssveitina, nú er fagurt
niður með á og upp um eyjar.
„Sunnarnvindur sumar hlýr, sól
og vor um allan dalinn" eins og svo
oft var þar sungið.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.“ (V.Br.)
Margrét og Úlfhildur Rögnvalds-
dætur.
Ég var ekki ýkja há í loftinu
þegar ég kynntist Helga Stefáns-
syni, þeim öðlingsmanni, í fyrsta
sinn.
Það var fyrir ca. 17 árum að ég
fór í fyrsta sinn að kaupa ost fyrir
foreldra mína í Osta- og smjörsöl-
unni við Snorrabraut, en þar starf-
aði Helgi sem sölumaður um árabil.
Hin hlýlega framkoma hans og
meðfæddur innileiki verkaði svo
sterkt á mig, barnið, að ég átti til
að spyija mömmu hvort osturinn
væri ekki að verða búinn, og lagði
þá tindilfætt upp í næsta leiðangur
inn á Snorrabraut.
Á þessum árum hefði mig síst
grunað að Helgi Stefánsson ætti
eftir að verða langafi barnanna
minna. Sjálf hef ég alltaf kallað
hann afa, en til skýringar þeim sem
hafa hváð, jú, afi hans Helga. Hann
var okkar heimili ómetanlegur vin-
ur. Alltaf boðinn og búinn að hlaupa
undir bagga ef eitthvað var. „Hvert
ertu að fara, get ég skutlað þér,
eða á ég að koma niður í Mið-
stræti og vera hjá krökkunum ef
þú þarft eitthvað að fara?“
Já, hann er búinn að vera okkur
öllum ómetanlegur og það skarð
verður vandfyllt.
Selma Ósk Kristiansen
Viijirðu eitthvað
vandlegafest
vertu á föstu mect
Thorsmans þan-múrboltinn:
Festing fyrir þunga hluti i
steypu. Örugg festing.
Thorsmans naglatappinn: Plast-
tappi meö skrúfunagla. (Það
nýjasta í dag...) Örugg festing
í vikurplötur og steinsteypu.
Thorsmans sjökrækjan. Upp-
hengja fyrir lampa, rör o.fl. í
stein og plötur. Þægilegt —
hentugt.
Thorsmans múrtappinn meö
þanvængjum. Betra toggildi. Til
festingar fyrir þunga hluti.
Örugg festing.
Thorsmans-monomax: Festing
fyrir plötur 3-26 mm. Ath. aðrar
geröir fyrir þykkri plötur.
./////' RÖNNING
SUNDABORG 15/104 REYKJAVÍK/
SÍMI (91)84000
Fródleikur og
skemmtun
fyrirháa semlága!
JltorijPiiJiM&foifr