Morgunblaðið - 13.12.1987, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1987
19
liðagigt drekkur vín ætti það að
drekka létt vín. Ég ráðlegg raunar
engum að drekka sterk vín ög kaffi
og tóbak er engum manni hollt.
Sumu fólki ráðleggjum við að
minnka mjólkurdrykkju, því mjólk
er slímkennd fæða og getur oft
valdið ofnæmi. Ég hef raunar ekki
trú á að fullorðið fólk þurfí á mjólk
að halda, mjólk er ungbamafæða.
Sjálf höldum við mjólkumeyslu í
lágmarki en notum í staðinn vatn
og ávaxtasafa og svo mikið af
hráum mat. Einnig notum við brauð
físk og fuglakjöt. Lambakjöt er í
lagi en ég tel nautakjöt og svínakjöt
ekki heppilegt. í skólanum höfðu
menn mjög misjafnar skoðanir á
lýsi. Sumir töldu það mjög gott en
aðrir vom á móti því, töldu það
aðeins auka fítuneyslu sem þegar
væri of mikið af. Sjálf læt ég eldri
telpuna mína taka lýsi af og til.
Hrár hvítlaukur er hins vegar allra
meina bót“.
Linda gat þess að vissulega væri
hægt að lækna magasár með jurtum
en ef manneskjan breytti ekki mat-
arræði sínu þá fengi hún magasár
aftur að skömmum tíma liðnum.
Þess vegna er nauðsynlegt að fá
fólk til að breyta margarvenjum
sínum svo það lendi ekki í síendur-
teknum sjúkdómsáföllum. Linda
sagði að auk alls þessa væri öllu
fólki ráðlagt að ganga mikið og svo
hitt að eiga sér tíma á hveijum
degi til þess að slaka á og gera
helst ekki neitt nema hvíla huga og
líkama.
Jurtirnar sem Linda og John nota
eru tíndar á ýmsum stöðum í Evr-
ópu, í Ameríku og svo hér á landi
lítils háttar. Mikið af jurtunum hafa
þau flutt með sér, eitthvað hafa þau
þó tínt, mest á Vestfjörðum þar sem
Linda er fædd og uppalin. Seinna
hyggjast þau tína sjálf mest af þeim
jurtum sem þau þurfa að nota til
lækninga, en þau hafa ákveðið að
setjast hér að.
Linda og John hafa bæði unnið
töluvert við grasalækningar. „Við
unnum á grasalækningastofu sem
rekin er af skólanum í London í tvö
ár“, segir Linda. „Þar heimsækja
menn grasalækninn sinn næstum
eins oft og heimilislækninn sinn.“
Það kom fram í máli þeirra beggja
að þau teldu óheppilegt hve mikil
tregða hefur verið á því að kunn-
áttufólk á hinum ýmsu sviðum
lækninga vinni saman. Kínveijar
hafa að þeirra sögn þann hátt á að
þeir mynda allt uppí sex manna lið
þar sem hver og einn er menntaður
á sínu sviði, einn er kannski grasa-
læknir, annar kann sitt hvað fyrir
sér í nálastungufræðum, þriðji er
læknir með sérmenntun á ákveðnu
sviði og svo framvegis. Allir leggja
þeir svo saman til þess að reyna að
hjálpa sjúklingum sem aðstoðar
leita. „Of oft er það þannig", segir
Linda,,, að ekki er gert nógu mikið
til þess að reyna að fyrirbyggja sjúk-
dóma hvorki af almenningi né
heldur af yfírvöldum. Menn koma
svo kannski með gömul mein og
vilja fá lækningu strax. Það er ekki
hægt. Þetta fólk hefur oft verið með
sjúkdómseinkenni í mörg ár og það
tekur langan tíma og krefst þraut-
seigju af lækni og sjúklingi að lækna
slíkt, en hafí menn slíka þrautseigju
til að bera þá læknast margt."
í öllu þessu spjalli um heilsufar
berst talið að vöðvabólgum og ég
segi þeim hjónum að ég sé ekki laus
við verki í öxlum eins og margir sem
skrifa mikið á ritvél eða tölvu. Þau
snarast þá inn í herbergið þar sem
jurtapokarnir eru geymdir og fyrr
en varði höfðu þau mælt aðskiljan-
legar jurtir á lítilli vog og sett þær
í grænröndótta litla poka. Þau fengu
mér pokana með þeim fyrirmælum
að sjóða þær í potti í 20 mínútur
og drekka síðan 100 ml af seyðinu
þrisvar á dag. Þetta seyði sögðu þau
eiga að auka blóðflæði og þannig
vinna gegn vöðvabólgu. Einnig
fengu þau mér smyrsl til þess að
nudda með axlirnar. Með þetta í
höndunum kveð ég með þau með
virktum og dríf mig heim á leið til
þess að fara að brugga mér seyði
í heilsubótarskyni.
Texti: Guðrún Guðlaugsdóttir
......................................
: |ngebrn MonsePoiúpal*K
BIRGIR