Morgunblaðið - 22.12.1987, Side 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. DESEMBER 1987
Minning:
Björn Olafsson
Fæddur 28. október 1952
Dálnn 13. desember 1987
fcg er öflugri en allir herir heims samanlagð-
ir. Ég hef tortímt fleiri mönnum en heims-
styijaldir. Ég hef orsakað milljónir slysa og
lagt í rúst fleiri heimili en flóð, stormar og
fellibyljir samanlagt. Ég er slyngasti þjófur
í heimi og stel þúsundum milljarða árlega.
Ég finn fómarlömb meðal ríkra sem fá-
tækra, ungra sem aldinna, sterkra sem
veikra. Ég birtist í slíkri ógnarmynd að ég
varpa skugga á sérhveija atvinnugrein. Ég
er þrotlaus, lævís og óútreiknanlegur. Ég
er alls staðar, á hámili, á götunni, í verk-
smiðjunni, á skrifstofunni, á hafi og í lofti.
Ég orsaka sjúkdóma, fátækt og dauða. Ég
gef ekkert, en tek allt.
(Höf. ÓKunnur, þýtt úr ensku, S.T.G.)
Þessar línur voru það fyrsta sem
mér kom í hug þegar hann Bjössi
minn var allur. Ég ætla ekki að
fara að rekja lífsferil hans hér, held-
ur að minnast aðeins á nokkur
atriði úr lífi hans síðustu mánuði
og ár.
Þessar línur sem ég rita hér
fremst eru lýsingar á afleiðingum
þess sjúkdóms sem hann Bjössi
gekk með og leiddi síðan til fráfalls
hans. Þessir síðustu mánuðir í lífi
Bjössa voru honum oft mjög erfiðir
og þjáðist hann oft vegna þess slótt-
uga og lífshættulega sjúkdóms. En
það er víst svo að hann tekur sinn
toll og að öllum virðist ekki vera
það géfið að ná tökum á honum
og Iæra að Iifa með hann.
En við skulum ekki gleyma því
að Bjössi átti margar góðar stundir
þar sem hann eygði ljósið og líðan
Minninfr:
Fæddur 28. mars 1912
Dáinn 11. desember 1987
Þegar maður fer ánægður að
sofa að kvöldi á maður von á að
vakna í sama hugarástandi að
morgni. En fljótt skipast veður í
iofti, það varð okkur systkinunum
ljóst er við vorum vakin snemma
morguns 11. desember og sagt að
afí væri dáinn.
Hann afi fæddist á Eskifírði 28.
mars 1912 og var annar í röðinni
af fimm systkinum. Foreldrar hans
voru Friðgeir Hallgrimsson og
Kristrún Gísladóttir. Afi var ungur
sendur í fóstur til hjónanna Níelsar
Finnssonar og Guðbjargar Guð-
mundsdóttur á Hafranesi við
Reyðarfjörð og ólst þar upp. Árið
1935 giftust afi og amma, Helga
Jónsdóttir, og höfðu því verið gift
f 52 ár. Þau eignuðust eina dóttur,
Guðbjörgu Elsu, en hún er gift
Róbert Jóhannssyni. Bamabömin
voru fimm og bamabamabömin eru
sex.
Þó að afi væri orðinn 75 ára leit
maður aldrei á hann sem gamlan,
þvf frá þvf við fyrst munum eftir
okkur breyttist hann lítið sem ekk-
ert. Afi var rólegur og góður maður.
Hann las mikið og iðulega þegar
maður kom í heimsókn sat hann
með bók í hönd. Þegar við rifjum
upp allar þær stundir sem við áttum
með afa minnumst við hlýleikans
sem við fundum hjá honum. Þegar
langafabömin settust í fang hans
fannst okkur svo stutt síðan við
sátum þar sjálf og töluðum við afa
og fengum klapp á kollinn.
Afí hafði mjög gaman af að ferð-
ast og naut þess að vera úti í
náttúrunni. Hann ferðaðist mikið
innanlands og nokkuð erlendis.
Síðasta ferðalag hans var nú í sum-
ar er hann dvaldist í sumarbústað
í Svignaskarði. Þeirrar ferðar naut
hann vel.
hans fór batnandi og hann notaði
samtökin okkar, sem em AA-
samtökin, en hann mat þau samtök
mikils og þá lífsstefnu sem þau
boða. Ennþá var eins og drægi fyr-
ir aftur og sjúkdómurinn markaði
þung spor í líf hans. Þrátt fyrir að
sjúkdómurinn væri farinn að hafa
veruleg áhrif á líðan hans var Bjössi
alltaf þessi góði drengur sem vildi
allt fyrir alla gera, en þá gleymist
maður víst alltaf sjálfur.
Bjössi var öllum gefinn. Það var
lítil stúlka sem kom til okkar og
sagði að Bjössi hefði verið svo góð-
ur maður en hann hafði alltaf lesið
fyrir hana á kvöldin. Þessi stúlka
geymir jólagjöfina sem hún var að
búa til handa Bjössa í skólanum
sínum, til minningar um hann.
Bjössi minntist oft á það við mig,
þegar við vomm að ræða um sjúk-
dóminn, að hann væri svo þakklátur
öllu því fólki sem hjálpaði honum
til að yfirstíga erfíðleikana og gera
honum gönguna auðveldari. Bjössi
sagði mér að þrátt fyrir að honum
væri farið áð líða vel væri alltaf
eitthvað sem kæmi aftan að sér og
að hann leiddist aftur út í myrkrið.
Bjössa leið vel meðal fjölskyld-
unnar og vina og þráði að vera í
ljósinu og nú. hefur Guð tekið hann
til sín þar sem hann er umvafinn
gleði, kærleika og hamingju, við
skulum minnast þess að Bjössa líður
vel í dag og vemm þakklát Guði
að taka hann til sín og lina þjáning-
ar hans og veita honum frið, hvfld
og góða líðan, en það er mín trú
að hann hafí það nú. Minnumst
Bjössa í gleðinni þar sem hann lék
á als oddi með íjölskyldunni og vin-
Á stundum sem þessari streyma
fram í huga manns margar hugsan-
ir. AUt í einu er afi dáinn, horfínn
fyrir fullt og allt. En við sem eftir
lifum eigum okkar góðu minningar
um góðan mann. Hlýtt viðmót og
bros afa mun ylja okkur öllum um
hjartarætumar um ókomna tíð. Já,
afi mun lifa í hug okkar allra, alla
ævi.
Sorg ömmu er sárust allra nú,
þegar hún sér á eftir lífsfömnaut
sínum. Við biðjum guð að styrkja
hana. En við getum þó huggað
okkur við að afi þurfti ekki að kvelj-
ast lengi og það að einhvem tíma
munum við hittast á ný.
Með þessum. fátæklegu orðum
kveðjum við elskulegan afa og
þökkum fyrir þær stundir sem við
áttum með honum.
Egill, Jói, Helga og Þorbjörg.
Foreldrar okkar elskuðu okkur
systkinin og töldu það sjálfsagt og
eðlilegt. Elskan fylgir kærleikanum.
Kærleiksríkir foreldrar em ávallt
góðviljaðir og þess vegna velja þau
góðar gjafir við hæfí bama sinna.
Foreldrar okkar sýndu okkur kær-
leikann í sinni fylling. Við systkinin
urðum aðnjótandi hins mesta kær-
leika, fengum hina dýmstu gjöf í
foreldrahúsum. Heimilislífíð í for-
eldrahúsum var auðvelt í meðferð,
fegurðarblær og eðlilegur léttleiki
var yfir öllu. Inn í þetta andrúms-
loft komum vnð systkinin.
Egill Hallgrimsson fæddist 28.
mars 1912 á Eskifirði. Dáinn 11.
desember 1987. Foreldrar hans
vom Kristrún Gísladóttir og Frið-
geir Hallgrímsson, kaupmaður.
Systkini hans vom 5, elstur var
um sem sárt sakna hans en vita
þó að hann er þar sem honum líður
vel.
Elsku Öddi og Þórhallur, góðu
vinir hans, sem alltaf stóðu með
honum og studdu við bakið þegar
á reyndi, Guð blessi ykkur. Elsku
mamma og pabbi sem sjá á eftir
Bjössa sínum, þið emð búin að vera
svo sterk og dugleg og vikuð aldrei
frá honum, hann elskaði ykkur svo
mikið.
Bjössa bróður þökkum við fyrir
allt sem hann gaf okkur. Mér finnst
gott að vita að hann tók með sér
bænina sem hann fór svo oft með
og reyndi að lifa eftir. Ég fínn að
Bjössa líður vel og hann er kominn
heim.
Guð gefl mér æðruleysi
til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta þvi sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Guð geymi og varðveiti elsku
bróður minn.
Bróðir
undirritaður, býr á Eskifírði, fædd-
ur 1909, Egill var næstur, Hólm-
fríðurMaría, fædd 1917, dáin 1937,
Friðgeir, fæddur 1923, býr á Eski-
firði ogLilly, fædd 1925, dáin 1977.
Egill fór ungur að Hafranesi við
Reyðarfyörð og ólst hann þar upp
hjá Guðbjörgu Guðmundsdóttur og
Níelsi Finnssyni. Guðbjörg og Níels
eignuðust engin böm en ólu upp
mörg böm, um lengri eða skemmri
tíma, er Björg Einarsdóttir ein eft-
ir, en hún tengdist honum mest,
hún dvelur nú á Hrafnistu í
Reykjavík.
Egill fluttist til Reykjavíkur
1933, vann hann ýmis störf til sjós
og lands uns hann hóf störf hjá
Slippfélaginu í Reykjavík. 1949 var
hann þar verkstjóri um árabil uns
hann lét af störfum á 72. aldursári.
Árið 1935 giftist Egill eftirlifandi
mágkonu minni, Helgu Jónsdóttur,
og stofnuðu þau heimili í Reykjavík.
Þau eignuðust eina dóttur, Guð-
björgu Elsu, sem gift er Róbert
Jóhannssyni frá Eskifirði. Bama-
bömin eru fímm og bamabama-
bömin sex.
Ég og fjölskylda mín sendum
Helgu, Guggu og fjölskyldu, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ég þakka bróður mínum sam-
fylgdina.
Ingólfur Fr. Hallgrímsson,
Eskifirði.
í dag er vinm ninn, Bjöm Ólafs-
son, lagður til hinstu hvfldar. Með
þessum fátæklegu orðum vil ég
minnast hans með þakklæti fyrir
þá vináttu og styrk, sem hann veitti
mér við fráfall móður minnar í
haust.
Það er napur sannleí ur að nú
þremur mánuðum seir.r. er hann
kallaður burt, aðeins 35 ra.
Ég fylgdist með Bjössa frá bam-
æsku, en hann var góður vinur og
skólafélagi Amar bróður míns og
luku þeir námi í matreiðslugerð frá
Hótel Loftleiðum.
Ég vott foreldrum, bræðum og
öðmm ástvinum mína innilegustu
samúð.
Hafalda B. Arnarsdóttir
Þú læknar hjartans svöðusár
og svæfír auga þreytt,
þú þerrar burtu tregatár
og trygga hvfld færð veitt.
(Kristján Jónsson)
Mágur okkar, Bjöm Ólafsson, er
látinn. Okkur langar til að minnast
hans í örfáum orðum.
Kristján
Fæddur 7. maí 1891
Dáinn 3. ágúst 1984
María Magðalena
Fædd 10. ágúst 1889
Dáin 15. desember 1987
Fyrir næstum 99 ámm fæddist
lítil stúlka, annað bam hjónanna
Ingibjargar Ulugadóttur og Krist-
jáns Daníelssonar í Litlalangadal á
Skógarströnd. Öllu er afmörkuð
stund, sérhver hlutur undir himnin-
um hefur sinn tíma, að fæðast hefur
sinn tíma og að deyja hefur sinn
tíma, segir í predikaranum. Þriðju-
daginn 22. desember verður María
til grafar borin á Helgafelli í Helga-
fellssveit. Hennar langa, farsæla
og mikla ævistarfi er lokið, minn-
ingar afkomenda og vina em allar
á einn veg, þar var á ferðinni björt
leiðarstjama í lífí og starfí. María
var eiginkona Kristjáns Jóhansson-
ar á Þingvöllum. Þau byrjuðu fyrst
búskap á Ytra-Leiti, Skógarströnd,
árið 1918 en flytjast að Þingvöllum
1921 og bjuggu þar farsælu búi í
50 ár. Kristján andaðist 3. ágúst
1984. María og Kristján skiluðu
góðu búi til framtíðarinnar, þau
gerðu niðumítt kot að kostajörð.
Húsmóðirin átti þar sinn stóra hlut,
því hún var með afbrigðum hagsýn
og hugulsöm húsmóðir. Þrifnaður
og umgengni öll var svo að þar var
allt til fyrirmyndar, aldrei komið
að neinum hlut nema á sínum stað.
Að koma í bæinn á Þingvöllum með
hvítskúmð timburgólfin var ákaf-
lega hátíðlegt og þegar sest var til
borðs, allt hreint og fágað og ekki
Þegar við kynntumst Bjössa var
hann hress og kátur unglingur, sem
átti sína drauma og vonir um fram-
tíðina. Hann var ljúfur og hjálpsam-
ur og ailtaf með bros á vör.
Hann ákvaðað gera matreiðslu
að ævistarfi sínu og lauk námi frá
Hótel- og veitingaskóla íslands.
Hann var afbragðs kókkur og naut
fjölskyldan oft snilldar hans og
hjálpsemi þegar mikið stóð til. Þeg-
ar Qölskyldan kom saman á jólum
og öðmm hátíðum var það orðinn
fastur liður að Bjössi sá um súpuna
og brást honum aldrei bogalistin.
Þrátt fyrir gott upplag reyndist
gæfan honum ekki hliðholl. Hann
átti við sína erfíðleika að stríða sem
honum tókst ekki að yfirstíga af
eigin rammleik. Hann átti alltaf
traust athvarf hjá foreldmm sínum
sem reyndu allt til að hjálpa honum.
Sólargeislinn í lífi Bjössa var
Harpa Lind, dóttir Sæunnar Guð-
jónsdóttur, sem var sambýliskona
hans um sex ára skeið. Honum
þótti ákaflega vænt um Hörpu og
fylgdist með henni til síðasta dags.
Þau ár sem hann átti með þeim
mæðgunum vom honum mikils
virði.
síðra þegar bragðað var það sem
fram var borið. Það var einn af
húsmóðurhæfíleikum Maríu hvað
hún bjó til góðan mat svo að því
var viðbmgðið. Heimilið var ein-
staklega vinalegt og gestrisni
rómuð enda oft gestkvæmt þó að
Þingvellir séu ekki í þjóðbraut. En
sú var tíðin að Skógstrendingar og
Eyjamenn áttu leið framhjá á ára-
bátum og á seinni tíð vélbátum.
Þeim fannst það erfiðisins virði að
lenda á Þingvöllum enda vom þar
á ferð Skógstrendingar, margir
hverjir frændur og vinir. María var
glaðlynd og jafnlynd og svo vina-
föst að vinur sem varð vinur
Þingvallahjónanna var það alla tíð.
María átti við talsvert heilsuleysi
að stríða fram á miðjan aldur, gekk
undir tvær erfiðar aðgerðir, en allt
það bar hún með stakri ró og æðrað-
ist aldrei og lét aldrei á sér heyra
að hún kviði komandi degi. María
og Kristján fluttu á dvalarheimilið
í Stykkishólmi og dvöldust þar þar
til Kristján lést, en María þó nokkru
lengur, en síðustu tvö árin á Frans-
iskuspítalanum. María og Kristján
láta eftir sig fjögur böm, fjórtán
bamaböm og 15 bamabamaböm.
Nú, að leiðarlokum, vil ég, fyrir
hönd okkar allra, þakka þann stóra
og heilladijúga skerf sem þau María
og Kristján létu eftir til framtíðar-
innar. Einnig þakka, fyrir þeirra
hönd, starfsfólki dvalarheimilisins í
Stykkishólmi og á Fransiskusjúkra-
húsinu einstaklega góða umönnun
síðustu árin. Guð blessi þeirra hlýju
hjúkmnarhendur.
Blessuð sé minning Maríu og
Kristjáns.
Guðmundur Runólfsson
EgillFr. Hallgríms-
son verkstfóri
Kristján Jóhannsson
María M. Krístjánsdóttir