Morgunblaðið - 07.02.1988, Blaðsíða 26

26 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. FEBRÚAR 1988
IJE I IJV4I rvrMYNDANNA
Bonet og Rourke f „Angel Heart".
Samtal við Parker
Alan Parker segir frá ferli sínum og myndum
Alan Parker („Angel Heart“)
leikstýrir nú Gene Hackman í mynd
sem heitir „Mississippi: Burning"
og gerist í Suðurríkiunum á sjö-
unda áratugnum. Ónnur mynd
sem hinn fjölhæfi Parker er með
í undirbúningi er endurgerð hinnar
frægu Marlene Dietrich myndar
„Blái engillinn" frá 1930 og nú með
Madonnu f aðalhlutverki.
Amerícan Film tók viðtal við
Parker nýlega og það fer hér á
eftir stytt og endursagt.
Hvernig fókkstu áhuga á kvik-
myndagerð?
Þegar ég var 21 eða 22 ára
vann ég á auglýsingastofu í Lon-
don með David Puttnam. Einn
daginn sagði hann við mig: „Reyn-
um að koma okkur inn í kvikmynda-
iðnaðinn." Ég sagði: „Ekki vera
svona vitlaus.“ Hann sagði: „Ég
skal vera framleiðapdi og þú skrif-
ar handritið." Hann bað mig líklega
um það af því hann vissi að hann
gæti fengið handritið ókeypis —
og hann hefur ekkert breyst. Svo
ég skrifaði handrit og kraftaverkið
gerðist, það varð mynd úr því. Hún
gleymdist sem betur fer fljótlega.
Leikstjórinn Alan Parker.
Ég leikstýrði henni ekki og ég býst
við að einhver finni hana einn dag-
inn og geri útaf við mig.
Ég vildi alltaf vera rithöfundur.
Þegar ég var yngri skrifaði óg heli-
ing af smásögum og síðan komu
handritin. Það var eðlileg þróun.
Vegna þjóðfólagsgerðarinnar í
Bretlandi grunaði mig ekki að mað-
ur með minn bakgrunn gæti orðið
leikstjóri. En auglýsingaiðnaðurinn
veitti okkur tækifærið.
Ég var ekki einn; Hugh Hudson
var líka, Ridley Scott, Tony Scott
og Adrian Lyne. Fjölmiðlarnir vilja
sífellt vera að setja okkur á sömu
þægilegu hilluna en við erum mjög
ólíkir. Sannleikurinn er sá að við
lok sjöunda áratugarins þegar við
byrjuðum í auglýsingunum voru
umsvif breska kvikmyndaiðnaðar-
ins mjög lítil og vegna þess hve
kvikmyndin er dýr var eina leiðin
til að læra eitthvað að gera auglýs-
ingar.
Myndir þfnar eiga Iftið sameig-
inlegt. Hversu meðvitað er það
af þinni hálfu?
Ég býst við að það sé meðvitað
að því leyti að við lok myndarinnar
ertu annar maður en sá sem þú
varst þegar þú byrjaðir hana. Ég
byrjaði að gera myndir mjög ung-
ur. Maðurinn sem gerði „Bugsy
Malone" og „Midnight Express"
er ekki sá sami og gerði „Angel
Nýbylgjuþriller með Hulce
Tom Hulce, sem var óborgan-
legur í hlutverki Mozarts í
„Amadeus", leikur aðalhlutverkið
í skæslegum nýbyigjuþriller sem
heitir „Slam Dance" og Regnbog-
inn sýnir á næstunni. Hann leikur
C.C. Drood sem grunaður er um
morð á stúlku er hann hittir af til-
viljun og eina leiðin fyrir hann til
að sleppa við morðákæru er að
gerast spæjari og finna hinn raun-
verulega morðingja sjálfur.
Myndin gerist í Los Angeles og
leikstjóri hennar er Wayne Wang.
Hann hefur vakið nokkra athygli
fyrir tvær fyrri myndir sínar („Chan
is Missing", „Dim Sum“) en „Slam
Dance" er fyrsta verk hans sem
hingað berst. Með hlutverk í mynd-
jnni auk Hulce fara Mary Elizabeth
Mastrantonio, sem leikur eigin-
konu Droods, Virginia Madsen
sem leikur hina dularfullu Yolanda
en kynni Droods við hana verða
honum afdrífarík, poppstjarnan
Adam Ant sem leikur vin Droods,
Don Opper, sem einnig skrifar
handritið og leikur klikkað illmenni
og loks Harry Dean Stanton, sem
leikur lögguna Smiley.
„Slam Dance" minnir á „Chan
Is Missing", fyrstu mynd Wangs
„að því leyti að hún notar morðgát-
una til að kynna okkur fyrir sérstök-
um og athyglisverðum undir-
heimapersónum. Myndin er á
vissan hátt minna um „hver-gerði-
það“ en persónur, tengsl þeirra
við hverja aðra og leit þeirra að
ást," eins og Wang segir.
Og hann heldur áfram: „Drood
er maður sem leitar að einhverju
til að byggja líf sitt á hvað varðar
tilfinningar, ást og ábyrgð. Leiðin
að því marki er rússíbani oní helvíti
og hann lærir að þekkja sig betur
og fólkið í kringum sig sem hann
getur byrjað nýtt líf með."
Tom Hulce segir: „Drood er
maður sem er að reyna að taka
aftur saman við eiginkonuna sína
og hlutir gerast í lífi hans sem
gefa honum tækifæri til að öðlast
ábyrgðartilfinningu."
Los Angeles hefur verið sögu-
svið óteljandi mynda enda Holly-
wood næsti bær við og það er
líklega ekki ofsögum sagt að bók-
staflega hvert horn borqarinnar
hafi verið kvikmyndað. „Eg held
að við sýnum borgina frá ferskum
og ólíkari sjónarhóli en fólk á að
venjast," segir Wang. „Við vildum
öll kvikmynda stíliseraða útgáfu
af Los Angeles frekar en að kvik-
mynda bara raunveruleikann."
„Slam Dance" er nýjasta mynd-
in frá Sho Films, sem áður hefur
framleitt myndir eins og „Android"
og „Critters". Myndin er gerð í
samvinnu við breska framleiðslu-
fyrirtækið Zenith Productions
(„The Hit", „Insignificance", „Sid
and Nancy").
Saklaust stefnumót verður að morðgátu; Virginia Madsen og Tom
Hulce í „Slam Dance".
Heart". Ég hef aldrei skilið þá
heimspeki að leikstjóri ætti að
gera tuttugu útgáfur af sömu
myndinni á sínum ferli. (hvert sinn
sem ég reyni eitthvað nýtt læri ég
meira. Mér virðist það ekki sérlega
áhugavert að plægja sífellt sama
akurinn.
Mismunandi kenningar eru uppi
um það sem ég fjalla um þema-
tískt. Kannski eru persónur minar
oft bundnar í kringumstæðum sem
þær reyna að flýja hvort sem það
er hjónabandið í „Shoot the Moon"
eða umhverfið í „Birdy" eða raun-
verulegir fangelsismúrar eins og í
„Midnigth Express". En ég leita
aldrei að þematísku samhengi
þegar ég lít á ólíkar sögur.
Hver var tilurð „Midnight Ex-
press" og hvernig var að vinna
með handritshöfundinum Oliver
Stone?
Mér líkaði mjög vel við bókina
sem Billy Hayes skrifaði með Will-
iam Hoffer. Mér líkaði kjarni
sögunnar sem er um óréttlæti og
það voru mjög myndrænir kaflar í
bókinni. Oliver var fenginn til að
skrifa handritið en áður hafði hann
skifað nokkur frábær handrit sem
ekkert haföi orðið úr. „Platoon"
hefur vel getað verið eitt af þeim.
Hann sat í bakherbergi á skrif-
stofunni okkar í London í sex vikur
og hamraði á ritvélina og kom við
og við að tala við mig. Eða ekki
að tala við mig. Það var mjög gott
samstarf. Við vissum báðir hvernig
mynd við ætluðum að gera. Það
var ekkert sérlega gaman en þetta
gekk af því hann skrifaði frábært
handrit.
Hvernig vinnur þú með leikur-
um?
Mikilvægast er að skapa trúnað-
artraust; ef við — ég sjálfur og
kvikmyndaliðið — erum uppá okkar
besta verða leikararnir það
kannski líka. Enginn leikstjóri hefur
fengið neitt útúr leikara sem ekki
hefur verið með frá byrjun. Sumir
leikarar þurfa mikla athygli þegar
þeir tala um hlutverkið eins og
Robert De Niro t;d. Hann hefur
sérstaklega mikla sjálfsstjórn, er
óskaplega fagmannlegur og hann
spyr margra og fjölbreyttra spurn-
inga. Mickey Rourke sem lók á
móti honum í „Angel Heart" hefur
miklu minna fyrir leiknum. Ef þú
talaðir við hann um tækni — jafn-
vel þótt hann
hefði einhverja
— liti hann
ekki við þér. Það er hans
aðferð við að leita heilinda. Og
heilindi er á endanum það eina
sem ég get krafist af leikara. Alltof
margir leikarar drukkna í sýrópi
eigin gáfna.
Af hverju bað kvikmyndaeftir-
litið í Bandaríkjunum þig að
klippa „Angel Heart“?
Nú, sýningar á myndinni voru
við það að byrja í átta hundruð
kvikmyndahúsum og eftirlitið gaf
henni allt í einu X-stimpilinn sem
þýðir að þú getur aðeins sýnt hana
í eitthvað tuttugu öngstrætahol-
um. Stjórnarskrá Bandaríkjanna
kveður á um málfrelsi svo engin
ritskoðun á að vera í þessu landi.
En þú ert ritskoðaður á annan
hátt. Ég spurði eftirlitið hvað það
væri í myndinni sem þeir væru á
móti en fékk ekkert svar. Þeir sam-
þykktu loks ástaratriði á einni
spólu svo við gerðum ráð fyrir að
ástaratriðið með Lisa Bonet og
Mickey Rourke færi svona í taug-
arnar á þeim. Ég klippti þrjár
sekúndur af því og þeir tóku ekki
eftir neinu svo ég klippti meira,
um 14 fet í allt: þá var þetta orðið
að blaðamáli og eftirlitið sá að það
hafði valið sér ranga mynd að ráð-
ast á svo þeir gáfu eftir og myndin
fékk R (sama og bönnuð innan 16
hér á landi).
Hvernig kom þaö viö þig aö
þurfa að klippa úr myndinni?
Ef þeir hefðu sagt, „klipptu burt
allt atriöið", hefði ég orðið sár
végna þess að þetta er mikilvægt
atriði og gegndi mikilvægu hlut-
verki. En þetta voru ekki nema tíu
sekúndur svo á endanum skipti
það ekki máli. Ég spilaði eftir þeim
reglum sem þurfti að spila eftir til
að fá R. Tíu fet sem sýna afturend-
ann á Mickey drepur enga mynd.
George Lucas
George Lucas hélt fyrir mán-
uði síöan sinn fyrsta blaða-
mannafund í nokkur ár og ræddi
þar verkefni sem hann vinnur aö
um þessar mundir. Lucas er vit-
anlega frægastur fyrir Stjörn-
ustrí-
ðsmyndina sem hann gerði árið
1977 og risaveldiö sem spunnist
hefur kringum þá mynd; þar á
meðal myndirnar „The Empire
Strikes Back" og „Return of the
Jedi", sem eru meðal þeirra vin-
sælustu í krónum talið.
Lucas hefur haft það frekar
náðugt að undanförnu og lítið
komið nálægt kvikmyndum síðan
1984, þegar önnur myndin um
Indiana Jones var sýnd. Hann
hefur þó framleitt eina mynd í
millitíðinni, „Hávarð önd", sem
kostaði mikla peninga, en þótti
svo léleg að enginn vildi sjá hana.
En nú er hann að hefjast
handa. Hann ætlar að láta gera
nokkrar myndir í Stjömustríðs-
flokknum. Fyrstu þrjér myndirnar
segir Lucas að séu í raun aðeins
einn kafli í allri sögunni. Nú ætlar
hann aö segja næsta kafla, það
sem gerðist áður en Luke Skyw-
alker fæddist. Með öðrum
orðum: Við kynnumst nýjum per-
sónum í næstu mynd. Lucas
gefur í skyn að hann muni leik-
stýra einni myndinni, en eins og
kunnugt er hefur hann sjálfur
ekki leikstýrt neinni mynd síðan
hann gerði „Stjörnustríð" árið
1977. Þar áður gerði hann „Am-
erican Graffiti" (1973).
Áður en af þeirri ráðagerð
getur orðið er Lucas upptekinn
við tvær myndir sem hann fram-
leiðir. „Willow" eftir Ron Howard
og „Tucker" eftir Francis Copp-
ola.
Coppola og Lucas eru gamlir
vinir, frá þeim dögum, þegar
Coppola fjármagnaði tvær fyrstu
myndir Lucasar, þ. á m. „Amer-
ican Graffiti". Nýja myndin fjallar
um bílahönnuðinn Preston Tuc-
ker sem Jeff Bridges leikur.
Myndin verður sýnd í sumar.
„Willow" er af allt ööru sauða-
húsi. Hún á að gerast á goðsögu-
legum tíma, einhvern tíma fyrir
Kristsburð og fjallar ef að líkum
lætur um ungu, góðu hetjuna (í
anda Luke Skywalker) gegn
vondu öflunum sem persónuger-