Morgunblaðið - 12.06.1988, Page 1

PRENTSMIÐJA MORGUNBLAÐSINS
BLAÐ
Gamla klukkan,
gamla klukkan
gengur hæg og hljóð,
alltafsína, alltafsína
áratuga slóð.
Þannig orti blind, áld-
urhnigin kona á langri
göngu fram og aftur um
myrkan gang í íbúð sinni.
láfið er hverfult. Nú
standa Ingibjörgu Jó-
hannsdóttur frá Löngu-
mýri í Skagafirði ekki
aðrar heilsubótargöngur
til boða en þær sem
stunda má innan veggja
íbúðar hennar við Reyni-
mel í Reykjavík. Það virð-
ast harmræn örlög konu
sem áður teygaði með
áfergju þá angan og yndi
sem íslensk náttúra ein
getur veitt þeim börnum
sínum sem hafa kynnst
henni og lært að elska
hana.
Rætt við
Ingibjörgu
Jóhannsdóttur
frá Löngumýri
Ingibjörg lærði snemma
að meta sína heimahaga.
Hún fæddist árið 1905
að Löngumýri í Skaga-
firði, elsta dóttir ungra
hjóna sem þá höfðu þar
nýskeð tekið við búskap,
þeirra Jóhanns Sigurðs-
sonar og Sigurlaugar Ólafsdóttur.
Yngri dætur þeirra eru Ólöf Ragn-
heiður, húsfreyja í Krossanesi í
Skagafirði, og Steinunn, kennari á
Hellissandi. Lífsgahga Ingibjargar
hefur mótast af þeim hugsjónum
sem hið bjartsýna aldamótafólk inn-
rætti sínum börnum, þar sat jafnan
hugsjónin um mannbót í fyrirrúmi.
Sem barn og unglingur vann Ingi-
björg foreldrum sínum á heimili
þeirra og naut leiðsagnar þeirra og
kennslu sem var henni gott vega-
nesti þegar hún hóf kennaranám og
störf seinna á ævinni.
Hún varð ung kona skólastjóri
Húsmæðraskólans að Staðarfelli og
stofnaði svo nokkrum árum seinna
sjálf húsmæðraskóla að Löngumýri
og rak þann skóla um áratugi. Svo
tóku örlögin í taumana. Göngunni
eftir hinum björtu vegum lauk en
við tóku myrkviðir þar sem hið eina
leiðarljós var löngunin til þess að
verða öðrum að liði í lífínu, sú löng-
un hefur vakað með Ingibjörgu frá
upphafí hennar vega. Slík hefur ver-
ið lífsganga Ingibjargar Jóhanns-
dóttur frá Löngumýri.
Ég kem til Ingibjargar á Reyni-
melinn í slagviðri og rigningu. Hún
liggur fyrir þegar Björg vinkona
hennar og löngum samkennari fylg-
ir mér inn til hennar. Hún liggur
undir rósóttri sæng með hönd undir
kinn og horfir blindum augum móti
mér. Hár hennar er hvítt og andlits-
drættimir bera myndugleika vott.
Ég sest á stól við rúmstokkinn og
veit varla hvað segja skal. „Ég er
með gigt,“ segir Ingibjörg. „Ég er
oft verri af gigtinni þegar það er
raki í loftinu, þetta er hlaupagigt
eins og það var kallað einu sinni.“
Ég jánka því en hugsa um leið að
aldrei hafi ég fyrr heyrt nefnda
hlaupagigt. Seinna segir Ingibjörg
mér að hlaupagigt sé gigt sem hlaupi
hingað og þangað um líkamann. Ég
finn að Ingibjörg er ekki laus við
áhyggjur og hef orð á því. Hún neit-
ar því ekki en segir að hún hafi
nýverið misst góða vini yfir landa-
mærin og aðrir séu veikir. Ég hugsa
um hve dapurt það hljóti að vera
fyrir aldrað fólk að sjá smám saman
á eftir vinum sínum einum af öðrum.
En um það tjóir ekki að tala, þetta
er gangur lífsins eins og gjarnan er
sagt við slík tækifæri. En það er
ekki bara vinamissirinn sem íþyngir
Ingibjörgu. Hún hefur líka áhyggjur
af því að hún muni illa og jafnvel
endurtaki það sem hún hefur áður
sagt í ágætu blaðaviðtali sem Ólafur
H. Torfason átti við hana í Heima
er best fyrir rúmum tveimur árum.
Hún er ekki í rónni fyrr en ég finn
fyrir hana blaðið og les viðtalið upp-