Morgunblaðið - 12.06.1988, Blaðsíða 14

14 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. JÚNÍ 1988
JEPPAR
Á FJALLI
. ífárviðriá
imðjum Langjökli
— aðra hönd á ónýtum bíl
Önnur grein
Þegar tríllukarlarnir í Ólafsvík
komu f land og sáu torkennílegan
bUaflotann á bryggjunni með eitt
stykki flugvél á þakinu var ekki
óeðlilegt, að þeir spyrðu hvert
förinni vœrí heitið.
„Áttatíu og átta gráður
réttvfsandi í austur.“ Svörín sem
þeir fengu voru skýr. „Með
öðrum orðum, þvert yf ir
landið ... langsum."
„Er öll þjóðin farín að leika sér,“
voru skiljanleg viðbrögð þeirra,
sem sjá henni farborða. „Þið
komist þetta aldrei, sjáið bara
hvernig færðin er orðin.“
Niðurstaða sjómannanna f
Ólafsvík var einróma.
Við ætluðum að aka yfir landið
enda á milli frá vestrí til austurs,
frá Öndverðanesi til Dalatanga.
Við ætluðum að baða okkur f
haustlitunum f september, en
daginn, sem við lögðum af stað
skall veturinn á. Á hálendinu
mokaði niður snjó.
Lfkurnar á að Ólsararnir hefðu
á réttu að standa jukust eftir þvf
sem ofar dró á Kaldadal.
Landslagið var hulið þoku og
næsti áfangi, sjálfur Langjökull,
var vafalaust á kafi í ófærum
snjó. Og ekki fór ástandið
batnandi. Þegar við vorum rétt
að komast upp úr byggð missti
leiðangursstjórinn
forystujeppann út af veginum og
velti honum.
Höfuðáverki?
Ég starði á bflflakið í urðinni.
„Þessi ferð okkar verður sennilega
ekki lengri," sagði ég við Hafþór,
sem brotið hafði á sér öxlina, þegar
hann velti bflnum fyrir sér. Hann
átti greinilega erfítt með að viður-
kenna, að allri undirbúnings-
vinnunni hefði þannig verið kastað
á glæ í einu vetfangi.
Ingvar, viðgerðarmaðurinn okk-
ar, var skríðandi í kringum bflinn
að skoða skemmdimar. „Við verð-
um að reyna að koma honum á
hjólin til að meta ástandið," var
niðurstaða hans. Við festum spilvír
úr einum bflanna í Landkrúserinn.
Við yrðum að velta honum yfír á
einu óskemmdu hliðina til að ná
honum á hjólin. Annar jeppi úr flot-
anum hélt f til að auka skemmdim-
ar sem minnst.
Fjandlnn hafi það, við hljótum að geta fjakkað hann til f hvelli.
sprungubelti.
Langjökull „straujaður'
Þótt toppurinn væri fallinn sam-
an og húddið í bylgjum taldi Ingvar
sig til bráðabirgða geta tjakkað
bflinn nógu mikið til að loka mætti
hurðum og koma fyrir nýjum rúð-
um. Lórantæki og talstöðvar vom
óvirkar, það yrði að fá ný loftnet í
stað þeirra, sem lágu í flísum á
jörðinni.
Hafþór hlustaði ekki á uppgjafa-
tóninn í mér. „Fjandinn hafí það,
við hljótum að geta bjargað nýjum
rúðum og loftnetum," sagði spítala-
maðurinn og gretti sig af sársauka.
Ingvar barðist við að koma
bflnum í gang. Skyndilega stóð olíu-
strókur upp úr vélarsalnum og
málaði Ama ljósmyndara svartan
frá hvirfli til iljar. „Djöfull," hróp-
aði hann og reyndi að stijúka það
mesta frá augunum um leið og jepp-
inn hrökk í gang. Vélarhljóðið var
ekki traustvekjandi.
„Ég legg til, að við Ingvar reyn-
um að koma jeppanum til byggða
í bráðabirgðaviðgerð á meðan þið
leggið í jökulinn," sagði Hafþór og
benti á ónýtan bflinn. Þetta stað-
festi þann grun, sem hafði vaxið
með mér síðustu mínútumar. Haf-
þór hafði líka hlotið höfuðáverka í
veltunni.
„Sko, sjáiði bara,“ hélt hann
áfram og vakti athygli okkar á
fyrstu góðu fréttunum í túmum.
Langjökull hafði lyft af sér þokunni
og ögraði okkur nú í skæru sól-
skini. Það var ekki hægt að hafna
þessari sameinuðu áskomn Hafþórs
og jökulsins.
Ingvar og Hafþór héldu til
byggða til að smíða einn bfl og eina
öxl, við hin lögðum til atlögu við
jökulinn á fjórum bflum.
„Við náum ykkur eftir tvo sólar-
hringa," voru kveðjuorð leiðangurs-
stjórans.
Flug’völlurinn á Langjökli
í Þjófakrók sendum við tvo bfla
upp á jökulröndina. Þeir hverfa
fljótlega úr augsýn, færið virðist
gott. Fyrstu kílómetramir eru lagð-
ir að baki án teljandi erfíðleika en
í um 1.100 metra hæð verður færið
sífellt þyngra. Kúplingamir hvína,
þrýstingurinn í dekkjunum er kom-
inn niður í þijú pund, aftur og fram,
aftur og fram, okkur miðar aðeins
kflómetra á klukkutíma.
Viðlendum í sprungubelti. Bfllinn
sem Ámi ekur lendir ofan í einni,
Guðmundur fer stuttu síðar að