Morgunblaðið - 21.08.1988, Side 32

32 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 1988
„ Ef þið erub ha&bt o& bercA-finCtm rnorgun-
\jerb, ðefcLa 'eg ab fá komPlögar í hádegis-
mat."
Með
morgTinkaffinu
Er von til þess að ég hafi
verið ættleiddur af ykkur?
Reykjanesbraut
Til Velvakanda.
Nú á seinustu misserum hefur
farið fram í fjölmiðlum nokkur
umræða vegna jarðganga fyrir bif-
reiðir. Minna hefur verið rætt um
þann veg á landinu, sem flest slys
verða á; Keflavíkurveginn.
Það mun óþarfa bjartsýni að
búast á næstunni við fjárveitingu
til gerðar annarrar akbrautar til
Suðumesja, sem er löngu tímabær.
Peningunum á að veija í jarðgöng,
þótt þær framkvæmdir þoli nokkra
bið. A hinn bóginn sýnir slysatíðni,
að ný akbraut til Keflavíkur þolir
enga bið.
Nokkrar ráðstafanir, ekki kostn-
aðarsamar, má þó gera til að koma
í veg fyrir slys af völdum ísingar.
í Kúagerði þarf að koma upp ör-
bylgjusendi, sem við ákveðið hita-
stig sendir boð til Vegagerðar ríkis-
ins í Keflavík og/eða Hafnarfirði.
Þá má salta veginn áður en slys
eiga sér stað.
Ég vona, að Vegagerð ríkisins
taki þessa ábendingu til athugunar.
Málið þolir enga bið, því veturinn
er á næsta leyti. 8176-8811.
Skrif ið eða hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til — eða
. hringja milli kl. 10 og 12, mánu-
daga til föstudaga, ef þeir koma
því ekki við að skrifa. Meðal efnis,
sem vel er þegið, eru ábendingar
og orðaskiptingar, fyrirspumir og
frásagnir, au'k pistla og stuttra
greina
Göngustígar yfir girðingar
Þegar ekið er um byggðir lands-
ins, þá langar náttúmunnandi
ferðalang jafnan til að nema staðar
á fögrum stöðum og ganga um í
næsta nágrenni. En hér er víða
Þrándur í Götu, því þéttar
gaddavírsgirðingar liggja meðfram
vegunum á löngum köflum, svo
hvergi þýðir að nema staðar.
Hér mætti bæta úr, með því að
setja göngustiga yfir girðingar, svo
unnt sé að ganga um staði, þar sem
enginn ræktaður gróður er fyrir.
Þar ætti ferðamönnum að vera
fijálst að litast um eða setjast í
vinalegan hvamm eða hjá litlum læk
til að njóta yndis í ósnortinni náttúr-
unni. Slíkt frelsi gæti engan skað-
að, ef vel er gengið um.
Ferðamálaráð eða einhver annar
opinber aðili ætti að sjá um að
göngustigar væm settir yfir girð-
ingar sem víðast, svo fólki gefist
kostur á að njóta útivistar á ferðum
sínum um landið. Þessi girðingar-
menning verkar annars sem frek-
legur hemill á ferðafrelsi einstakl-
ingsins og sem bekkni við einlægan
náttúmskoðanda, sem óskar eftir
að komast gangandi eitthvað út af
rykugum þjóðveginum á ferðum
sínum um landið.
Það er ekki nóg að eiga fagurt
land, ef öll gangandi umferð um
það er hindmð á stómm svæðum
með ókleifum gaddavírsgirðingum.
Ég vil skora á viðkomandi aðila,
að breyta þessu ástandi til batnaðar
sem allra fyrst. Það kostar lítið og
er í raun ekkert ónauðsynlegra en
vegimir sjálfir.
Ingvar Agnarsson.
Yíkverji skrifar
HÖGNI HREKKVÍSI
01988
McNaught Synd.. Inc.
..^5;
f,pETTA ER SAGA &E/n HfíÍFUR KONURNAR..
lUöVdoeo iuvvao iDmie ,i loi&toiQni
Fyrir nokkm fann einn bréfritari
Velvakanda að því að á nýju
vegabréfunum stæði „kenninafn"
þar sem áður var „föðurnafn". Þótti
honum þetta óþarfa breyting. Gam-
all kunningi Víkveija var á sama
máli. Sagði hann að hér væri vegið
að gamalli málvenju. Allir vissu við
hvað væri átt með föðumafni þótt
svo að örfáir einstaklingar kenndu
sig við móður sína. Hann sagðist
alveg eins búast við því að næst
yrði farið að hrófla við orðinu „föð-
urland". Reynt yrði að þurrka það
út með einhverri flatneskjunni.
Aldrei hefði karlremban hér á landi
orðið svo mikil að amast væri við
orðinu „móðurmál“, þó það væri
að sjálfsögðu jafnt tunga föður og
móður.
Víkveiji benti á að sennilega
væri þetta liður í jafnréttis-
baráttunni og ætti að undirstrika
að móðurinni væri gert jafn hátt
undir höfði og föðurnum, eða
kannski frekar því fólki, sem vill
heldur kenna sig við móður sína en
fóður. Kenninafn væri því meira
réttnefni og þyrfti ekki að fara fyr-
ir bijóstið á neinum. Föðurlandið
vill Víkveiji þó hafa á sínum stað
— og móðurmálið.
En fyrst farið er að tala um jafn-
réttisbaráttuna birtist hún stundum
í hinum skringilegustu myndum,
t.d. þegar öll kyngreining í auglýs-
ingum var bönnuð. Ekki mátti aug-
lýsa eftir skrifstofustúlku eða kjöt-
iðnaðarmanni — allt skyldi það
heita starfskraftur. Varð oft úr
þessu hið mesta klúður, sem gerði
mörgum gramt í geði. Þannig er
oft hægt að spilla fyrir góðum
málstað, ef of geyst er farið.
XXX
Sá ótti, sem fram kom hjá ýms-
um um að einnota umbúðir
svaladrykkja ættu eftir að setja
svip sinn á umhverfið, var því mið-
ur ekki ástæðulaus. Það er eins og
mörgum þyki sjálfsagt að losa sig
við þær um leið og innihaldinu hafa
verið gerð skil, án þess að hugsa
það mál frekar. Þessar umbúðir,
plast- og málmdósir, stinga mjög í
augu, þegar þær liggja á víð og
dreif úti í náttúrunni — og hér í
borginni eru þær ekki heldur neitt
augnayndi.
En hvað er til ráða? Hvemig er
hægt að venja íslendinga af þeim
ósið að fleygja hveiju og einu frá
sér hvar sem er? Hlýtur þetta ekki
að vera í uppeldinu? Annars er
ánægjulegt að sjá hvemig sumir
húseigendur — og eftirlitsmenn
opinberra bygginga — sjá vel um
að hafa stéttirnar fyrir framan hús
sfn alltaf hreinar. Einn þeirra er
t.d. kirkjuvörður Dómkirkjunnar,
sem sér um af mikilli natni að
umhverfi þess virðulega guðshúss
sé ætíð til sóma.
XXX
Einn hvassviðrisdaginn í sumar
sá Víkveiji hvar gosdósir og
plastglös brugðu á leik í göngugöt-
unni í Austurstræti og þeyttust þar
fram og aftur. Kona, sem var þar
á gangi, hljóðaði upp, þegar ein
dósin skaust á milli fóta hennar
með tilheyrandi skrölti. Samferða-
manni hennar virtist skemmt.
„Hvað, hélstu að þetta væri rotta?“
Segiði svo að sumir sjái ekki skop-
legar hliðar — jafnvel á sóðaskapn-
um.
hEiítfnq