Morgunblaðið - 28.09.1989, Síða 41

bresta kjark, hún flöktir í sinni vog-
arskál eftir duttlungum líkamans.
Skál líkamans verður loks óbærilega
þung. Það er þá, sem Guð kemur
og sækir ljósið sitt. Eftir liggur
líkaminn, án lífs, án ljóss.
Minningar mínar um Huldu Ró-
bertsdóttur, svilkonu mína og vin-
konu, eru digur sjóður sem vel verð-
ur varðveittur. Hún fæddist vorið
1951 og lést 18. september sl., um
það leyti sem haustið fór að segja
til sín. Segja má, að hún hafi aðeins
fengið að lifa vor og sumar lífsins.
Fundum okkar bar fyrst saman
haustið 1981, á heimili tengdamóður
okkar Margrétar Sveinsdóttur. Sjálf-
sagt höfum við skoðað hvor aðra í
laumi, báðar jafn spenntar að kynn-
ast konu hins bróðurins. Þrítug og
þriggja barna móðir, hugsaði ég,
ótrúlegt miðað við stelpulegt útlitið
og hressilegt fas. Kynni okkar uxu
og styrktust með tímanum. í raun
varð hún mér sem systir.
Hulda tók mig með sér í Álftanes-
kórinn og þannig eignuðumst við
sameiginlegt áhugamál og óborgan-
legan félagsskap. Sá félagsskapur
var henni alltaf mikils virði og er
mér enn. Börnin okkar Kristjáns urðu
á vissan hátt hennar börn iíka. Ingu
minni var hún óhemju góð. Jafnvel
síðustu dagana á sjúkrahúsinu, lum-
aði Hulda-mamma alltaf á einhveiju
sem setja mátti í litla dós og senda
Ingu sinni.
Stundum furðaði ég mig á því,
hvað jafn skapheit kona og Hulda
var, gat tekið veikindum sínum af
mikilli ró. Á þeim bæ var ekki um
að ræða neitt af hverju ég eða aum-
ingja ég. Hún lifði lífinu lifandi og
stóð á meðan stætt var, með fullri
reisn.
Huldu tókst, með hetjulegri bar-
áttu sinni, að halda voginni í þolan-
legu jafnvægi í nærri sex ár. Sá tími
var ómetanlegur fyrir ung hjón með
ung börn. Sár harmur er nú kveðinn
að flölskyldunni. Örlög Huldu minnar
voru engan veginn sanngjörn, að
mínum dómi. Hún var allt of ung til
að deyja, hafði alls ekki lokið hlut-
verki sínu í lífinu. Staðreyndum
lífsins fær enginn mannlegur máttur
breytt.
Við skulum muna Huldu unga,
fallega og hressa. Við skulum láta
ritningarorðin, sem Björn sonur
hennar valdi sér þegar hann fermd-
ist, verða okkur að leiðarljósi.
Lát ekki hið vonda yfirbuga þig,
heldur sigra þú illt með góðu.
Kristín S. Sigurleifsdóttir
í dag kveðjum við kæra vinkonu,
sem á sólríkum haustdegi kvaddi
þennan heim eftir erfiða sjúkdóms-
legu.
Hulda var ein af stofnendum
Álftaneskórsins sem á haustdögum
1981 komu saman til að syngja.
Mikið hefur verið sungið og margt
gerst þessi ár. Það er svo margs að
minnast og margar ljúfar minningar
sem koma upp í hugann þegar við
lítum yfir farinn veg.
Það er í raun ofvaxið skilningi
okkar, hvað styrkur hennar var mik-
ill, hún mætti á allar æfingar og
athafnir sem hún mögulega gat. Þó
vissum við félagar hennar að hún
var oft sárþjáð. En Hulda var alltaf
glöð og bjartsýn. Síðast söng hún
með okkur við fermingu sonar síns
sl. vor, og það sýndi okkur enn og
aftur þann mikla viljastyrk sem í
henni bjó.
Við félagar Huldu í Álftaneskórn-
um biðjum henni Guðsblessunar og
sendum aðstandendum, eiginmanni
hennar og börnum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kórfélagar
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er
það stefnir á æðri leiðir.
E. Ben.
Hún Hulda er við kveðjum hinstu
kveðju fæddist í Hafnarfirði. Hún
fæddist inn í vorið, en kvaddi
mannlífið á mildum haustdegi.
Foreldrar hennar eru Þórlaug
Guðmundsdóttir frá Nýja-Bæ í
Krísuvík, húsmóðir og Róbert
Bjarnasön fyrrverandi skrifstofu-
stjóri á Sólvangi, Hafnarfirði.
Róbert er borinn og barnfæddur
Hafnfirðingur. Þau hjón reistu sér
hús í nálægð sjávar og Sundlaugar
Hafnarfjarðar. Hulda sagði oft frá
MÖRPWNljGAiHIH JIMMTUPÁGGIi/aS. ■. gEífl-EM^R
iá
því, að það væru forréttindi að fæð-
ast og aiast upp rétt við sundlaug.
Hún stundaði sund frá blautu barns-
beini og varð góð sundkona.
Hulda hafði það líka oft á orði að
hún héldi að hún þrifist ekki nema
við sjó. Henni þótti vænt um „Fjörð-
inn“ sinn og fólkið sitt í Firðinum.'
Hún hafði alla tíð náin samskipti við
foreldra sína og systkini, en þau eru:
Kristján læknir, kona hans Steinunn
Eiríksdóttir hjúkrunarfræðingur,
Bjarni Sævar bifvélavirki, kona hans
er Nanna Ásmundsdóttir sjúkraliði
og Sigurborg skrifstofumaður, henn-
ar maður er Magnús Guðbjartsson
húsgagnasmiður. Þau búa öll í Hafn-
arfirði.
Hulda ólst upp við ást og öryggi
í fpreldrahúsum.
í Flensborgarskóla kynntist hún
jafnaldra sínum Sveinbirni Hrafni
Sveinbjömssyni af Álftanesi. Þau
gengu í hjónaband einn bjartan og
fagran júpídag árið 1971. Þau sett-
ust að á Álftanesi. Hulda var tiltölu-
lega fljót að festa þar rætur, fljót
að aðlagast nýju umhverfi og breytt-
um aðstæðum.
Hún var félagslynd og traustur
meðlimur í félögum er hún var í og
starfaði þar af lífi og sál. En fyrst
og síðast voru það eiginmaður, börn
og heimili er hún helgaði krafta sína.
Börnin fæddusreitt af öðru. Elst er
Hrafnhildur, f. 29. sept. 1971 nemi
í menntaskóla, þá er Björn, f. 16.
júlí 1974 og yngst er Margrét, f. 24.
júlí 1980.
Sumarið 1983 dró ský fyrir sólu.
Hulda veiktist af krabbameini. Vonir
stóðu til þess að hún næði heilsu á
ný, en baráttan við sjúkdóminn stóð
lengi og hann lagði hana að lokum
að velli.
Læknavísindum fleygir fram. Hin
nýlega krabbameinsdeild Landspítal-
ans ber vitni þess. Þar er samvalinn
hópur fólks, sem læknar, hjúkrar og
hjálpar. Það hefur sérmenntað sig í
að fást við þessa miklu vá. Nær-
gætni og skilningur við sjúkling og
vandamenn hans gera lífið létt-
bærara. Allir gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð, en allt kom þó fyrir ekki.
Vikurnar sem Hulda var á Reykja-
lundi í sumar gerðu henni á margan
hátt lífið léttbærara, styttu henni
daginn og sköpuðu tilbreytingu. Þar
gat hún með góðri hjálp farið í sund-
laugina. Hún naut þess líka vel að
vera í iðjuþjálfun. Handavinnan
hennar er hún kom með heim verður
varðveitt vel. Á þeim munum má
merkja hversu vandvirk hún var,
handlagni hennar og smekkvísi. Enn-
fremur einbeitni og vilja fram til hins
síðasta.
í upphafi sjúkdóms síns valdi
Hulda þá leið að láta hveijum degi
nægja sína þjáningu. Hún gerðist
félagi í samtökum krabbameinssjúkl-
inga og vandamanna þeirra og var
þar í stjórn. Hún lærði að lifa með
sjúkdómnum og njóta þeirra gleði-
stunda er gáfust.
Hjónin ferðuðust bæði innanlands
og utan. Fjölskyldan á hugljúfar
minningar og myndir frá þeim ferð-
um.
Við sem næst Huldu stóðum viss-
um að hún átti sínar erfiðu stundir.
Hún vissi að baráttan var tvísýn, en
hún barðist eins lengi og hún gat.
Veikindi hennar settu að sjálf-
sögðu strik í margar fyrirætlanir
hennar, eins og t.d. nám er hún
ætlaði að hefja haustið 1983.
Hún Hulda átti von og hún átti
trú. Hún trúði á mátt bænarinnar.
Hún hafði oft verið bænheyrð. Hún
vonaði og bað að henni entist heilsa
og líf til þess að undirbúa og vera
viðstödd fermingu einkasonar á sl.
vori. Fermingin var gerð á skírdag.
Hulda stóð á sínum stað á söngpalli
í kirkjunni. Hún fagnaði síðan með
ættingjum og vinum fram til mið-
nættis. Hún veiktist daginn eftir, fór
á sjúkrahús og átti þaðan ekki aftur-
kvæmt.
Nú er hún horfin sjónum okkar
„meira að starfa guðs um geim.“
Ég minnist Huldu er hún kom
fyrst á heimili mitt, ung, falleg og
glöð. Síðar átti ég eftir að kynnast
mannkostum hennar. Ég þakka al-
mættinu fyrir að hafa fengið að eiga
samleið með elskulegri tengdadóttur
öll árin hennar í ijölskyldunni.
Margrét Sveinsdóttir
Ég man Huldu er hún var að al-
ast upp með foreldrum sínum og
systkinum á Langeyrarveginum í
Hafnarfirði. Þessi glaðlega telpa
vakti athygli, hún var broshýr og
létt í spori.
Árin liðu og Hulda giftist og sett-
ist að á Álftanesi, stofnaði heimili
og eignaðist börn sín. Ég vissi að
hún var félagslynd og tók virkan
þátt í ýmsum málefnum hins vax-
andi byggðarlags. En svo dró bliku
á loft við sjúkdóm, er gerði vart við
sig fyrir nokkrum árum.
Fyrir tveimur árum lágu leiðir
okkar saman á ný. Nú voru aðstæð-
ur breyttar. Báðar höfðum við eign-
ast okkar lífsreynslu og báðar
glímdum við við sama vanda. En eitt
var óbreytt. Hulda hafði ekki tapað
eiginleikum sínum. Bros hennar var
hið sama, viðmótið hlýlegt sem fyrr
og hjálpfýsin og góðvildin söm við
sig. Það reyndum við helst í starfi
hennar fyrir félagið Styrk, er stofnað
var fyrir tæpum tveimur árum, þar
var hún í stjórn frá upphafi.
Ollu mátti treysta sem hún tók sér
fyrir hendur, hún vissi þörfina og
brást við henni með því hjartalagi
sem ávallt mýkir og styrkir þá sem
í bágindi rata. Þetta þökkum við að
leiðarlokum.
Hulda bar gott fram úr góðum
sjóði hjarta síns. Sá sjóður heldur
gildi sínu því að kærleikurinn fellur
aldrei úr gildi. Hann er eilífur. Við
blessum minningu hennar og felum
sálu hennar góðum guði.
Samúð vottum við eiginmanni
hennar, börnum og öðrum ástvinum
og biðjum þeim styrks og blessunar.
F.h. félaganna í Styrk,
samtökum krabbameins-
sjúklinga og aðstandenda þein-a.
Steinunn Friðriksdóttir
Kveðja í minningu hjartkærrar
mágkonu, systur og frænku.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnheiður Ófeigsdóttir)
Steina, Kristján og börn
HAUSTTILDOÐ
KAUPFÉLAGANNA
Motorsfell, 6 monno kr. 2.795
Kaffistell, 6 monno kr. 1.750
Dohemio krisfolglös — Floro rouðvínsglös kr. 165
Floro hvífvínsglös kr. 160
Flora koníaksglös kr. 165
Ideol ölglös kr. 120
KAUPFÉLÖGIN
UIVI LAND ALLT
OKEYPIS
VETRARSKODUN
Er ökutækið reiðubúið að takast á við Vetur konung?
Við hjá væ.s.hf bjóðum eigendum ökutækja ÓKEYPIS vetrar-
skoðun. í vetrarskoðun þessari er kjörið tækifæri fyrir bíleigand-
ann að kynna sér ástand bifreiðarinnar fyrir veturinn.
Eftirfarandi atriði verða athuguð:
VÉL UNDIRVAGN ÖNNUR ATRIÐI
1. Frostþo! kælivatns 1. Otblásturskerfi ath. 1. Ljósabúnaður
2. Olíuleki á vél 2. Slit í stýrisbúnaði ath. 2. Rúðuþurrkur
3. Leki á vatnskerfi 3. Olíulekar á gírkassa ath. 3. Miðstöð
4. Olíuhæð á vél 4. Olíuleki á drifi(um) ath. 4. Hemlarf prófaðir)
5. Rafgeymir álagsmældur 5. Ástand hjólbarða ath. 5. Yfirbygging ath.
6. Startþol mælt 6. Ástand höggdeyfa ath. 6. Önnur stjórntæki
7. Hleðsla mæld 7. Ástand undirvagns ath.
8. Vélargangur ath. ' '' '' '' \'H í-.'
Pantið tíma
767
V.Æ
VÉLAVERKSTÆÐI,
FOSSHÁLSI 1.
T 1