Morgunblaðið - 28.09.1989, Qupperneq 48

48
MORGtÍNBLAÐlíy l-'lMMífUDMÍUR- yá. SF.ÍGtRMHK.R 1 íJftíí ’
Mörgum óar óstjórn löng
Til Velvakanda.
Forsætisráðherrann er í vanda.
Jörðin er að gliðna og sviðna undan
honum. Það má m.a. sjá af vaxandi
landflótta, hrikalegri fjölgun gjald-
þrota og sívaxandi atvinnuleysi.
Enda hefur ástandið verið eins og
í vísunni segir:
Stjómar-skeið hann stefndi á,
Stóru-V eiðiley su.
Á ráðherrastólunum virðast eng-
in úrræði önnur en skattahækkanir
og einstakar „reddingar". Og ekki
mun ástandið batna við komu Borg-
araflokksins í stjórn, sem hætt er
við að fylgi ýmislegt bíldótt. Og nú
leitar forsætisráðherrann með log-
andi ljósi að sökudólg, og virðist
hafa fundið hann í „bankavaldinu":
En hvernig er það? Ræður ekki
Framsókn þar ríkjum líka? Er ekki
flokksbróðir Steingríms og fyrrum
samráðherra, Tómas Árnason, einn
af bankastjórunum í Seðlabankan-
um? Og gegna þeir Stefán Valgeirs-
son og Kristinn Finnbogason ekki
formanns- og varaformannsstöðum
í. Búnaðarbankanum og Lands-
bankanum? Allir sýnast þeir þre-
menningarnir una sér vel, enda stól-
ar leðurklæddir og mjúkt undir
fæti, hvar sem tyllt er niður tá.
Þarna geta þeir líka valsað með
vextina og annað að vild. — Að
kenna bönkunum um hrakfarir
ríkisstjórnarinnar gerir því enga
stoð.
Sú er hyggja fróðra manna, að
einsdæmi muni vera, að nota sögu-
sagnir sem aðalþátt í stjórnmála-
baráttu. Áð taka svo til orða, a)
að sagt sé, b) að maður hafi sagt,
og c) að því sé hvíslað? — í tilefni
af þessu kemur i hugann vísa eftir
Jón S. Bergmann:
Möi'gum óar óstjórn löng,
- er þó nóg af iögum.
Sundrun þróast, fækka föng,
fjölgar Gróusögum.
Sigurður Guðmundsson
Burt með Peter Strohm <
Nei. Við hjónin rífumst
aldrei...
Ég veit að þetta er reiðar-
slag. — En ég flyt heim til
mömmu ...
Týndur köttur
Þessi grábröndótti köttur hvarf
frá Þingholtsstræti 26 hinn 30.
ágúst. Ef einhver getur gefið upp-
lýsingar vinsamlegast hringið í síma
22461.
Til Velvakanda.
Það voru slæm skipti að fá skalla-
sjarmörinn Peter Strohm í staðinn
fyrir vin allra landsmanna Diðrik
lögregluforingja. Þættirnir eru illa
gerðir, handritin klúðursleg og að-
alhetjan álíka sannfærandi og Ind-
riði G. Þorsteinsson væri í hlutverki
James Bond. Aðal Derrek-þáttanna
var hvað þeir voru um margt öðru-
vísi en sakamálamyndirnar úr nýja
heiminum, en má ég þá frekar biðja
um ekta amerískan bang, bang-
þriller en þriðja flokks eftirlíkingu.
Þar sem fer þó mest í pirrurnar
á mér er að fáa framhaldsþætti
hefur Sjónvarpið sýnt á síðari árum
sem virðast jafn augljóslega styrkt-
ir af tóbaksfyrirtækjum. Mér er
skapi næst að halda því fram að
þessir þættir séu í raun ekkert ann-
að en þriðja flokks tóbaksauglýsing
Afsláttur til aldraðra
Til Velvakanda.
Nokkrar verslanir gefa öldruðum
afslátt (um 5%) af staðgreiddum
vörum, ef þeir sýna félagsskírteini
frá Samtökum aldraðra eða Félagi
eldri borgara, en meirihluti 60 ára
og eldri eru í þessum félögum og
margir í báðum.
Væri ekki réttara fyrir þessar
verslanir að veita öllum, t.d. 70 ára
og eldri þennan afslátt, gegn því
að þeir sýndu aldursskírteini? Þessi
félög gætu svo aftur á móti veitt
félagsmönnum sínum þá þjónustu
að birta nöfn verslananna í ritum
sínum.
Þetta væri öruggari leið til að
allir, sem t.d. eru komnir yfir sjö-
tugt, njóti veívilja verslanaeigenda
á þennan hátt og einnig trygging
fyrir þær, að aðeins þessi vissi ald-
urshópur hafi slík réttindi. En
margir yngri en 70 ára eru í fyrr-
nefndum félögum. Þetta kæmi þá
jafnt niður á alla, sem komnir væru
á vissan aldur, hvort sem miðað
væri við 67 eða 70 ár.
Eldri borgari
gerðir með það fyrir augum að fá
fólk og þá sérstaklega börn og ungl- I
inga til að reykja sem mest, sem
fyrst. En hvers vegna skyldi tóbaks-
iðnaðurinn leggja út í allan þennan
kostnað? Svarið er einfalt. Þeir eru
að framleiða vörutegund sem er
þeim annmörkum háð að drepa
neytendurna og því þurfa þeir til-
tölulega hraða endurnýjun inn í
neytendahópinn.
Ásgeir
Góður ót-
varpsþáttur
Til Velvakanda.
Þáttur Jónasar Jónássonar föstu-
daginn 8. september var afbragðs
góður. Þótt ég sé ekki duglegur að
koma hugsunum mínum á framfæri
þá verð ég að reyna að þakka fyrir
þennan þátt. Hann var slík gersemi
og gullkorn að við þyrftum meira
að heyra af slíku og vona ég þess-
vegna að þátturinn verði endurtek-
inn. Já, ég skora á útvarpið að láta
ekki slíkt undir höfuð leggjast að
láta hann heyrast aftur. Eg hefi
reynt að ná til stúlkunnar Huldu
Jensdóttur til að tjá jienni þakklæti
mitt en ekki tekist. Ég vona að hún
sjái þessa kveðju mína og bið þess
eindregið að við fáum að heyra
þáttinn aftur, og Jónas Jónasson á
allar þakkir skilið fyrir vandaða
þætti fyrr og síðar.
Gamall bóndi
„jydA.UÖ SETÞM ViÐHAFiÐ SKOÐDNMJ5L
FERÐ/WA “

Yíkverji skrifar
Umferðarmálin á íslandi eru eitt
af þeim vandamálum, sem virð-
ist vera svo til óleysanlegt. Það er
sama hve mikill áróður er hafður
uppi, aldrei virðast menn geta lært
að aka samkvæmt settum reglum.
Víkvetji hefur sannfærzt um að þetta
viðvarandi vandræðaástand umferð-
armála er sálrænt. íslendingar eiu
þannig að þeir geta ekki ekið sam-
kvæmt ströngustu reglum.
xxx
Nýlega átti Víkveiji þess kost að
aka um hið víðfræga vestur-
þýzka þjóðvegakerfi, þar sem hraði
skiptir ekki máli og mönnum er heim-
ilt að aka eins hratt og bílinn kemst.
Hraðinn á þessum góðu vegum er
þar alls ekki neitt hættumerki, því
að allir, sem um vegina fara, fara
eftir ströngustu umferðan'eglum.
Merkingar meðfram vegunum eru
einnig eins fullkomnar og hægt er
að hugsa sér, hvorki ofmerkt né van-
merkt og um það bii tveimur kíló-
metium áður en kemur að stefnu-
breytingu er hún tilkynnt á greinileg-
um skiltum. Segja má að útilokað
sé að villast, þótt viðkomandi séu
ókunnugir og það ekki einu sinni í
myrkri. Þeir sem sjá um umferðar-
merkingar gætu mikið af Þjóðveijum
lært.
Frakkar em næstu nágrannar
Þjóðvetja. Þrátt fyrir nálægð þjóð-
anna og mikinn samgang í umferð
hafa þessir næstu nági'annar Þjóð-
veija ekki lært umferðarmerkingar
af þeim sem skyldi. Miklu munar,
þegar ekið er til Frakklands, merk-
ingar em allar mun rýrari og Frakk-
ar fara heldur ekki eins nákvæmlega
eftir umferðarreglum og Þjóðveijar.
Aki menn t.d. í Þýzkalandi á akrein
lengst til vinstri dettur engum í hug
að fara hægra megin framúr og það
ekki þótt akreinar séu þijár samliggj-
andi. Þjóðvetjinn kemur aftan að
þeim, sem ekur á vinstri akrein, og
blikkar ljósum og lætur öllum illum
látum unz bíllinn, sem hann vill kom-
ast framúr víkur til hægri, þá skýzjt
hann framúr, vinstra megin. Á
slíkum þriggja akreina vegi í Frakk-
landi, getur maður átt von á að far-
ið sé framúr manni hægra megin —
sem hins vegar er óhugsandi í Þýzka-
landi.
xxx
etta er einmitt vandamálið á
íslandi. Islendingar fara fram
úr bílum hægi'a megin sem vinstra
megin og er þetta einhver mesti ljóð-
ur á ráði þeirra í umferðarmálum og
rýrir stórum þá öryggiskennd, sem
menn annars gætu haft í umferð.
En þrátt fyrir aldagamla nálægð
Frakka og Þjóðveija virðast þessar
þjóðir ekki geta lært neitt hvor af
annarri. Þetta hlýtur því að vera .ein-
hver veila í skapgerðareinkennum
þjóðanna og ef svo er þarf æði mik-
ið til þess að laga þessa misbresti.
En hvað sem öðm líður þá hafa Is-
lendingai' þó Þjóðveija til fyrirmynd-
ar. Ef unnt verður að fá Islendinga
til þess að haga sér eins og Þjóðveij-
ar gera í eigin landi væri vel. Þeir
eiu aðdáunaiyerðir í umferðarmál-
um, svo að ekki sé meira sagt.