Morgunblaðið - 08.11.1989, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. NOVEMBER 1989
27
Það ei' mikill ávinningur að hitta á
lífsleiðinni heilsteypt fólk. Það ber
að þakka. Þessi hjón skilja eftir sig
bjartar minningar. Blessuð sé minn-
ing þeirra beggja.
Magnea Hjálmarsdóttir
Háa skilur hnetti
himingeimur
blað skilur bakka og egg,
en anda sem unnast
fær aldregi
eiiífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Með þessum línum langar mig
að minnast tengdamóður minnar
Dóru Halldórsdóttur sem lést laug-
ardaginn 28. október 1989. Frá því
ég fyrst kynntist henni vissi ég að
hún hræddist ekki dauðann. Hún
var mjög trúuð kona og var fullviss
um endurfundi við látna ástvini
sína. Dóra amma, eins og við kölluð-
um hana alltaf, fæddist í Langadal
í Húnavatnssýslu. Hún ólst upp hjá
foreldrum sínum ásamt tvíburasyst-
ur sinni Vaígerði og bræðrum sínum
Jakobi og Skarphéðni. Sem telpur
og ungar stúlkur voru tvíburasyst-
urnar svo líkar að ómögulegt var
fyrir ókunnuga að þekkja þær í
sundur. Heimilið var fátækt að ver-
aldlegum gæðum en í vöggugjöf
fengu systkinin óþijótandi áhuga á
sögum og ljóðum.
I Æsustaðaskriðunum í Langa-
dal þar sem þrílita fjólan angar hét
hún Einari Þorsteinssyni tryggð
sinni og ást. Var það eins og hún
sagði sjálf ást við fyrstu sýn, sem
lifði alla þeirra ævi. Hún flutti til
Reykjavíkur 1929 og þar giftu þau
sig 7. febrúar 1930.
Einar byggði hús við Þjórsárgötu
nr. 4 í Skeijafirði. Á Þjórsárgötunni
sköpuðu þau fallegt heimili sem bar
smekkvísi húsráðenda glöggt vitni.
Þau eignuðust tvær dætur, Mar-
gréti Sigríði f. 11. ágúst 1930 og
Valgerði Guðrúnu f. 17. september
1935. Sonurinn Þorsteinn fæddist
25. nóvember 1952. Á heimilinu bjó
einnig móðir Dóru, Guðrún Bjarna-
dóttir, gáfuð kona sem miðlaði
barnabörnunum sínum trú sinni og
reynslu.
í mínum huga var Dóra amma
ímynd húsmóðurinnar. Það var
hlutverk hennar alla tíð. Hlutverk
sem hún rækti af alúð. Hún gerði
alla hluti vel. Hún bjó til frábæran
mat og þegar veislur voru haldnar
unnu hjónin samhent að undirbún-
ingi. Að taka vel á móti gestum var
þeirra aðal. Hinn stóri vinahópur
Dóru ömmu bar vitni um mann-
kosti hennar. Vinir hennar voru
tryggir og einlægir eins og hún
sjálf. Á ævikvöldi sínu í Sunnuhlíð
naut hún vináttu og hlýju íjöl-
margra er sýndu henni ræktarsemi
allt til hinstu stundar.
Hannyrðir Dóru ömmu bera vitni
um einstaka smekkvísi og dugnað.
I dag þykjast fáir hafa tíma til að
sitja yfir hannyrðum. Ég man að
eitt sinn spurði ég tengdamömmu
hvenær hún hefði haft- tíma til að
sauma svo mikið út. Og svarið var
einfalt: „Ég flýtti mér bara með
verkin." Ég er viss um að ef Dóra
amma væri ung kona í dag gæti
hún orðið vinsæll innanhússarki-
tekt, svo smekkleg var hún með
alla hluti. Heimili hennar og Einars
var alla tíð fallegt og fékk ég að
njóta þess að búa hjá henni í 4 ár
á Einimel 2. Það var stórglæsilegt
hús og einstaklega vel hannað inn-
anhúss enda teiknað utan um þeirra
fagra innbú. Blómarækt var hennar
yndi. Þrílitu fjóluna sem óx í hlíðinni
fyrir ofan bæinn hennar í Langadal
flutti hún með sér til Reykjavíkur,
fyrst á Þjórsárgötuna og síðan
gróðursetti hún hana í garðinum á
Einimel.
Þegar Þorsteinn var rétt að hefja
lögfræðinátn og ég enn í mennta-
skóla fæddist okkur dóttir og tók
Dóra okkur opnum örmum og létti
undir með okkur á allan hátt. Þá
var hún orðin ekkja og hún sjálf
sjúklingur með parkisonsveiki. En
hún naut þess að leika sér við
Kristínu Soffíu, kenna henni vísur
og segja henni sögur. Dóra amma
hafði góða kímnigáfu og hafði gam-
an af að segja skemmtilegar sögur
af fólki og atburðum.
Þegar fjölskyldan fór að stækka
fluttum við í eigin íbúð. Þá komst
sú hefð á að Dóra amma kom alltaf
í heimsókn til okkar á sunnudögum.
Það var alltaf hátíð þegar von var
á ömmu og þótt hún væri sjúkling-
ur var hún ávallt mjög dugleg og
kvartaði aldrei þótt hún ætti erfitt
um gang. Börnin kepptust um að
fá að bera tösku eða staf og leiða
hana. Síðan biðu þau í ofvæni eftir
að sjá livað kæmi upp úr töskunni
hennar. Ævinlega hafði hún eitt-
hvað meðferðis til að gleðja þau.
Annað hvort vettlinga, trefil, hosur
eða sælgætispoka að ógleymdum
pijónuðu boltunum hennar sem
mátti leika sér að inni. Þessum
boltum voru krakkarnir mjög hrifin
af og vinir þeirra líka.
Dóra var fagurkeri. Hún var
mjög söngelsk kona og las mikið
af ljóðum. Hún kunni ógrynni af
ljóðum og vísum utanbókar. Að
læra ljóð var henni eiginlegt og
áreynslulaust. Hún var kona sem
lifði lífinu lifandi vildi njóta augna-
bliksins og upplifa hið góða og
fagra. Svo ótal margt fleira væri
hægt að minnst á til að lýsa Dóru
ömmu. Mig langar til að minnast
jólanna á Einimelnum. Það voru
heilög jól, hátíð gleði sem börn,
tengdabörn og barnabörn héldu
með henni.
Þegar Dóra amma flutti á hjúkr-
unarheimilið Sunnuhlíð var hún hjá
okkur á jólunum. Það var ekki
hægt að hugsa sér aðfangadags-
kvöld án Dóru ömmu. Návist henn-
Minning’:
Ingibjörg Guðrún
Hilnmrsdóttir
Hún Ingibjörg vinkona okkar úr
Hlaðbrekkunni er dáin. Hér duga
engin orð, en þó er svo margs að
minnast frá skemmtilegu, áhyggju-
lausu barnsárunum þegar leikurinn
réð öllum okkar gerðum. Hún Ingi-
björg, þessi káta, kraftmikla stúlka,
alltaf svo drífandi og íjörug, henni
hefur eflaust verið ætlað annað og
meira hlutverk sem við ekki skiljum.
Við lékum okkur á ströndinni.
Litil börn
sem vissum svo mikið
og svo óendaniega lítið.
Stundum kom feijumaðurinn
liann var svo þögull - svo þögull.
Hann tók frá okkur leiksystur
eða leikbróður.
Þá felldum við tár
og tókumst í hendur.
Lítil börn
sem vissum svo mikið ‘
og svo óendanlega lítið.
■ (Þuríður Guðmundsdóttir)
Megi góðar minningar um elsku-
lega stúlku styrkja fjölskyldu og
vini í þeirra miklu sorg.
„Því hvað er það að deyja annað
en standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið." (Kalilil Gibran.)
Guðný Rut og Hjördís.
ar gerði stundina hátíðlega. Ég
veit að á komandi jólum verður tóm-
legt í húsinu okkar. En ég er þess
fullviss að hún verður hjá okkur
samt sem áður. Þó að Dóra' amma
sé horfin liéðan úr þessari veröld
eigum við þó minninguna urn yndis-
lega og skemmtilega móður,
tengdamóður og ömniu og hún mun
ætíð lifa með okkur.
Ég vil þakka hjúkrunarfólki og
forsvarsmönnum Sunnuhlíðar fyrir
mjög góða uniönnun.
Að lokum vil ég kveðja Dóru
Halldórsdóttur með kvæði eftir Jó-
hann Jónsson en hann var föður-
bróðir Einars manns hennar.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Soflía Ingibjörg
Guðmundsdóttir
í dag, 8. nóvember 1989, er til
moldar borin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík tengdamóðir mín, Dóra
Halldórsdóttir, er lést þann 28.
október sl. á 84. aldursári.
Með Dóru er gengin góð og mikil-
hæf gáfukona, einstakur persónu-
leiki þar sem góðvild og hlýhugur
sátu í fyrirrúmi. Dóra Halldórsdótt-
ir fæddist 14. júlí 1906 í Hvammi
í Langadal. Að henni stóðu bænda-
kynkvíslir í báðar ætt.ir. Foreldrar
hennar voru heiðurshjónin, Guðrún
Bjarnadóttir og Halldór Guðmunds-
son bóndi. Dóra ólst upp við almenn
störf í sveitinni, fékk farkennslu,
eins og þá var háttur í sveitum ís-
lands, því þá voru ekki auður og
peningar til að feta menntaveginn.
Síðar gekk hún í Kvennaskólann á
Blönduósi, sem þá var talin ómiss-
andi menntastofnun í lífi ungra
meyja í Húnavatnssýslu. í Langadal
voru margar jarðir og höfuðból vel
setin og fólkið í dalnum var bæði
vel lesið, kunni sögur, orti og fór
með ljóð, söng mikið og spilaði tón-
list, almennt meira en gert er í
dag. Ungmennafélagshreyfingin
var þá að ryðja brautina í þjóðlíf-
inu, fyrir betra lífi. Rómantíkin og
sterk þjóðerniskennd var í hávegum
höfð og dalurinn hennar Dóru
hljómaði af skáldskap, menningu
og söng svo heyra niátti á milli
bæja. Dóra minntist oft þess tíma
í Langadalnum. Hún giftist Einari
Þorsteinssyni 7. febrúar 1930, ætt-
uðum úr Ólafsvík, er síðar var skrif-
stofustjóri Olíuverslunar íslands.
Dóra og Einar eignuðust þijú börn,
en þau eru Margrét Sigríður húsfrú
gift undirrituðum, Vaigerður Guð-
rún húsfrú gift Lúðvík Gizurarsyni
lögfræðingi og Þorsteinn lögfræð-
ingur kvæntur Soffíu Guðmunds-
dóttur húsfrú. Dóra og Einar reistu
sér í byijun búskapar hús að Þjórs-
árgötu 4 í Skeijafirði og bjuggu
þar í rúma tvo áratugi, síðar bjuggu
þau á Einimel 2.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast þessurn ágætu hjónum fyrir
rúmum þremur áratugum, er ég
kynntist Margréti konu minni og
fjölskyldu hennar. Var mér strax
tekið opnum örmum af þessu góða
fólki, sem væri ég þeirra eigin son-
ur. Á heimili Dóru og Einars ríkti
mikið og gott mannlíf, þar var tón-
list og skáldskapur í heiðri hafður,
og heimili þeirra hjóna hefur verið
annálað fyrir gestrisni og höfðing-
skap. Dóra lifði mest fyrir heimili
sitt og ástvini sína, og var þar öll
óskift. Hún kunni vel að gera heim-
ilið hlýtt og bjart og þá var handa-
vinnan hennar mikil og listræn,
enda voru veggteppin er hún saum-
aði, sannkölluð listaverk.
Dóra missti mann sinn Einar
langt urn aldur fram og var hann
öllum harmdauði, ér þekktu hann.
Hún bjó samt áfram á Einimel, með
Minning:
Kristinn Steindór
Steindórsson
Fæddur 9.júlí 1929
Dáinn 25. október 1989
Föstudaginn .3. nóvember kveðj-
um við í hinsta sinn hann Kidda
frænda, sem kallaður var nokkuð
skjótt yfir móðuna miklu.
Kiddi og Lilja_ konan hans voru
nýflutt aftur til Islands frá Noregi
þar sem þau höfðu búið undanfarin
11 ár. Draumurinn var að koma
aftur og eyða elliárunum hér heima,
því hingað lá hugur þeirra beggja.
Heilsan farin að gefa sig en samt
var hugurinn fullar af óunnum
verkefnum sem hægt var að dunda
við um ókomin ár.
Það var alltaf notalegt að koma
á heimili þeirra hjóna, gestrisnin
mikil og gaman að spjalla um hvað
sem var. Þar sem Kiddi hafði ferð-
ast mikið erlendis og unnið víða
vissi hann margt sem hugann þyrsti
að vita og var hann óþreytandi að
miðla sínu.
En eftir stutta dvöl hér heima
fór heilsu hans mjög að hraka svo
heimsóknir urðu á spítalann, var
þá helst talað um hvað ætti að
gera næst þegar heim væri komið
og krafturinn orðinn meiri því lengi
var haldið í von um bata.
En framkvæmdir hans urðu
minni en flesta grunaði, því tíminn
var of stuttur þar.sem hinn válegi
sjúkdómur tók völdin í sínar hendur
og æviskeiðið var á enda.
Bið ég og fjölskylda mín algóðan
Guð að vernda og blessa sálu hans
og veita honum frið.
Elsku Lilja, megi Guð vera með
þér og veita þér styrk, einnig börn-
unum hans, systkinum og öðrum
ættingjum.
Gréta, Steinar og börn.
LAUSBLAÐA-
MÖPPUR
frá Múlalundi... §
. þær duga sem besta bók. ^
Q
Múlalundur 1
Þorsteini syni sínum og tengdadótt-
ur þar til fyrir áratug að uppgötvað-
ist að hún gekk með parkinsons-
sjúkdóm. Dóra var ákaflega sjálf-
stæð kona, sem gei'ði fyrst og
freinst kröfur til sjálfrar sín og
þakkaði hvern þann dag er hún gat
séð um sig sjálf, þess vegna var
það sárt að sjá hve sjúkdómurinn
lék hana illa er árin færðust yfir,
og var hún bundin hjólastól hin
síðari ár, en gat þó heimsótt börnin
sín, með góðra rnanna hjálp, og
voru það gleðistundir fyrir okkur
öll. Dóra dvaldi hin síðari ár á
hjúkrunarheimilinu í Sunnuhlíð í
Kópavogi, og naut þar góðrar
hjúkrunar og umönnunar, sem við
þökkum af alhug. í þau 35 ár er
við þekktumst, fór aldrei eitt
styggðaryrði á milli okkar, og sagði
hún við mig fyrir stuttu að hún
vildi að vinátta okkar héldist svo,
þar til ævi lyki. Það tókst með
piýði, svo er kærleika hennar í
minn garð að þakka. Mér er efst í
huga þakklæti og söknuður, þegar
fallin er frá merk og góð kona. Ég
og fjölskylda mín þökkum henni
samfylgdina og flytjum kærar
kveðjur frá börnum okkar og barna-
börnum. Guðs blessun fylgi henni.
Þ.Á. Eiríksson
Fleiri greiimr um Dóru Halldórs-
dóttur munu birlasl í blaðinu
næsíu daga.
P _______0
VETRARVERÐ
HOTEL
LIIAR
Gisting í eins manns
herbergi m/morgunverði:
Gisting í tveggja manna
herbergi m/morgunverði:
Öll herbergin með baði,
síma,sjónvarpiogmíníbar.
Njótið þess sem borgin
hefur upp á að bjóða, á
fyrsta flokks hóteli með
fullkomna aðstöðu og
afbragðs góða
staðsetningu.
J.
?
HÚTEL UMV
RAUOARÁRSTÍG 18 Sími 623350
(