Morgunblaðið - 03.12.1989, Blaðsíða 29

!29
MORGUNfiLAÐlÐ MIINNINGflR 3UDt)SSMBSRjigá9
Minning:
Ejvind B. Sörensen
garðyrkjumaður
Fæddur 22. júlí 1924
Dáinn 7. október 1989
Þau ótíðindi spurðust frá Dan-
mörku út til íslands á nýliðnum
haustdögum að vinur minn Ejvind
Brow Sörensen garðyrkjubóndi
hefði orðið bráðkvaddur á heimili
sínu Stejlebjerg þann 7. október sl.
Andlát hans bar að í svefni án alls
aðdraganda svo sem best er vitað
og því mikið og óvænt áfall fyrir
ástvini hans, ættingja og_ vini.
Ejvind Brow tengdist íslandi og
Islendingum er systir hans, Birta,
giftist ungum námsmanni í Dan-
mörku á stríðsárunum en það var
Jóhann Jónsson sem nú er garð-
yrkjubóndi í Dalsgarði í Mosfells-
dal. Þau hjón eignuðust átta böm
og lögðu þann fjársjóð af mörkum
til hins nýja föðurlands Birtu, ís-
lands. Birta lést um aldur fram
1975 og varð hinum fjölmörgu vin-
um sínum mikill harmdauði.
Ejvind Brow var garðyrkjufræð-
ingur að mennt og var sonur þeirra
merku hjóna Gerdu og Frode Sör-
ensen en þau ráku stóra garðyrkju-
stöð í Lyngby, Emdruphöj, í jaðri
Kaupmannahafnar. Frode var auk
þess lektor við Landbúnaðarháskól-
ann í Kbh. og hagfræðingur að
mennt og í miklu áliti sem slíkur í
sínu heimalandi. Heimili foreldra
Ejvinds var myndarlegt og mikið
menningarheimili og gestrisni var
þeim mikil og eðlisleg þörf, en
ýmsir útlendingar í Danmörku áttu
sér þar griðastað og ávallt velkomn-
ir og þá ekki síst Islendingar. Börn
Gerdu og Frode voru sjö talsins og
sum þeirra eignuðust maka frá öðr-
um löndum. Tengdasynir þeirra
voru íjórir af erlendu bergi brotnir,
frá Júgóslavíu, Frakklandi, Noregi
og íslandi, en Ejvind eignaðist
danska konu, Else, fædd Johansen.
Þau héldu brúðkaup sitt 1952 og
hófu búskap á Syvhöj, smábýli
skammt frá Kaupmannahöfn. Þar
bjuggu þau í nokkur ár en um 1960
festu þau kaup á góðri eign í
Karlebo á N-Sjálandi er þau nefndu
Stejlebjerg.
Þar byggðu þau hjónin mikla og
fagra garðyrkjustöð frá grunni og
hvergi var til sparað um skipulag
og tæknivæðingu. Talið er að stöð
þessi hafi verið í fremstu röð á
þessum árum og var Ejvind á réttri
hillu og í „essinu“ sínu innan um
öll þau flóknu tæki sem þar voru í
notkun. Er frá leið einbeitti Ejvind
sér að ræktun á tómötum og náði
þar góðum árangri með uppskeru-
magni á fermetra og með því besta
sem þekkist.
Ejvind valdist fljótlega til ýmissa
trúnaðarstarfa í hinu nýja heim-
kynni, Karlebo, og var auk þess
mjög virkur og mikils metinn í stétt-
arfélagi sínu á Sjálandi. Hann beitti
sér fyrir allskonar nýbreytni í hér-
aðinu, einkum er varðar íþrótta-
mannvirki og velferð æskulýðs. Þau
hjónin áttu þrjár dætur sem fæddar
voru í Syvhöj en ólust upp í Stejle-
bjerg en þær eru nú giftar ágætist
mönnum og búsettar annarstaðar.
Það var svipað með Else og Ejvind
eins og tíðkaðist með foreldrana í
Emdruphöj að þangað komu margir
unglingar til náms og starfa frá
ýmsum löndum og margir frá ís-
landi. Alltaf var húsrúm og þá ekki
síður hjartarúm á heimili þeirra og
við það eignuðust þau stóran hóp
vina, m.a. hér á landi. Þessi hópur
fólks sendir nú Else og öðrum ást-
vinum einlægar samúðarkveðjur
með vinsemd og kærri þökk og vilja
heiðra minningu húsbóndans, hins
ágæta heiðursmanns.
Else og Ejvind komu ekki oft til
Islands en ei að síður eignuðust þau
mikinn fjölda vina og kunningja hér
á landi því fjölmargir nutu gistivin-
áttu þeirra, meðal annars undirrit-
aður og þar margsinnis. Þau létu
sér ekki muna um ef svo stóð á að
ég var í ferð með fleiri félögum að
hýsa og taka allan hópinn og minnti
þá slíkur höfðingsskapur helst á
frásagnir úr íslendingasögunum.
Margir þessara sem oftast voru
íþróttamenn minnast þessa enn í
dag hversu myndarlega var þar að
öllu staðið, en 1977 var ég með hóp
í næturgistingu og um morguninn
vöknuðu menn við meiriháttar
framkvæmdir utan við gluggana í
Stejlebjerg. Þar voru þá mættir vin-
ir og nágrannar kl. 6 um morgun
og reistu mikla fánaborg í garðinum
og settu upp borð og síðan hófst
söngur mikill. Skýring á þessu
fékkst bráðlega en hjónin áttu silf-
urbrúðkaup þennan dag og undir
forystu hreppsnefndarinnar var nú
gerð veisla mikil er stóð til hádeg-
is. Þetta þótti mörlandanum hið
merkilegasta fyrirbæri og það sýndi
best hvílíkra vinsælda þessi hjón
nutu meðal nágranna sinna.
Ég átti þess kost að gista hjá
þessum vinum mínum í maímánuði
sl. og naut þess að vanda í ríkum
mæli, en engan grunaði þá að þetta
væri okkar síðasti fundur, því hús-
bóndinn lék á als oddi, en enginn
má við sköpum renna. Ejvind var
mikill Dani í sér óg föðurlandsvinur
eins og faðir hans var einnig. Svo
sem kunnugt er komst Frode oft í
hann krappan í viðskiptum sínum
við hernámsliðið en lifði það af enda
þótt ekki munaði stundum miklu.
Ejvind Brow, þessi ljúfi og elsku-
legi vinur okkar, er nú allur, og er
þar skarð fyrir skildi. En minningin
lifir. Hann kunni vel að meta tryggð
og drengskap enda var hann sjálfur
þeim kostum búinn í ríkum mæli.
I þessum góða dreng komu fram
bestu kostir og einkenni frænd-
þjóðarinnar dönsku. Það var ávallt
tilhlökkunarefni að koma við og
gista hjá Else og Ejvind, þar var í
fýrirrúmi höfðingsskapur og alls-
konar fyrirgreiðsla ef með þurfti.
Við vinir og kunningjar í fjöl-
skyldu Ejvind hér á landi sendum
ekkjunni og öðrum ástvinum sam-
úðarkveðjur með vinsemd og þökk.
I sömu andránni viljum við nota
þetta tækifæri til þess að þakka
fjölskyldu Gerdu og Frode í Emd-
ruphöj langan og traustan vinskap
frá fyrstu kynnum.
Jón M. Guðmundsson,
Reykjavík.
Minning:
Guðbjörg Vilhjálms-
dóttir, Akranesi
Fæddur 4. desember 1904
Dáin 12. október 1989
Mig langar að minnast góðrar
vinkonu minnar, Böggu, en hún
hefði átt 85 ára afmæli á morgun,
4. desember.
Þegar ég var lítil stelpa kynntist
ég Böggu þar sem hún var vinkona
ömmu minnar og átti ég með henni
og afa árvissar heimsóknir upp á
Akranes. Eftir að amma mín dó
árið 1969 liðu nokkur ár þar til við
Bagga tókum upp þráðinn að nýju,
en þá tókst með okkur hinn ágæt-
asti vinskapur og enga vinkonu var
mér hollara að finna. Ég fór aftur
að fara ferðir upp á Skaga, oft með
fjölskylduna með, en alltaf eina ferð
á sumri ein og dvaldi einhveija
daga hjá Böggu og naut hlýju henn-
ar og gleði og mikillar gestrisni.
Þó árin á milli okkar væru 46 þá
vorum við bara stöllur sem gátum
spjallað og hlegið fram á nótt eða
notið þess að þegja saman.
Bagga fæddist að Ölvaldsstöðum
í Borgarfirði, dóttir hjónanna Vil-
hjálms Jónssonar og Eyrúnar Guð-
mundsdóttur. Sem ung kona vann
hún hin ýmsu störf sem ég kann
ekki vel deili á, hún var m.a. vöku-
kona á Landakotsspítala í
Reykjavík, en lengst af bjó hún og
starfaði á Akranesi, var ráðskona
á Sjómannaheimilinu á Akranesi og
rak þar síðan matsölu í áratugi eða
allt til ársins 1979. Eftir að hún
hætti að vinna úti gafst henni góð-
ur tími til að vinna í garðinum sínum
sem var stór og átti hún í honum
2 gróðurhús og ól hún upp öll sín
sumarblóm auk þess að rækta rósir
og tómata. Gaf þetta henni mikla
gleði, heilsan var góð og viljinn
sterkur. Sumarið 1988 fékk Bagga
áfall, missti mátt og mál, en náði
sér ótrúlega vel og undir vor 1989
var hún aftur farin að keyra bílinn
sinn og njóta sín, en um það leyti
sem sumarblómin áttu að flytjast
út í garðinn varð hún að fara á
sjúkrahúsið og hún komst ekki aft-
ur heim.
Bagga giftist aldrei og eignaðist
ekki börn. Kært var með henni og
systur hennar, Jónu, og fjölskyldu
hennar. Dísa
Minning:
Wenche Fjeld-
stad Ingvarsson
Það voru mikil sorgartíðindi sem
bárust okkur vinkonunum í Noregi
þegar það fréttist að Wenche væri
Iátin. Við höfðum fylgst með bar-
áttu hennar gegn sjúkdómnum sem
þjáði hana í svo mörg ár, Wenche
gafst aldrei upp en bar sjúkdóm og
erfiðleika með hetjuskap, og við
dáðumst að kjark og viljastyrk
hennar. Boðskapurinn um andlát
hennar var ósegjanlegt áfall fyrir
okkur allar.
Við kynntumst á árunum upp úr
1970, nokkrar norskar konur sem
áttu heima í og í nágrenni við
Reykjavík, og við stofnuðum
saumaklúbb saman. Þessi félags-
skapur varð okkur ofsalega mikils
virði, vinabönd voru bundin sem
aldrei munu slitna, við komum
hverri annarri í fjölskyldu stað og
héldum saman í sorg og gleði. Eig-
inmenn okkar og böm kynntust
fljótt og innan þessa hóps þróaðist
alveg einstakt samkomulag og sam-
heldni.
Wenche og eiginmaður hennar,
Magnús, voru ómissandi þegar við
komum saman, Magnús svo hlýr
og rólegur, Wenche kát og fyndin.
Ótal og ógleymanlegar era sam-
verustundir okkar. Með áranum
byggðu þau, og komu sér upp
snotra og fallegu heimili í Njarðar-
holti með alveg indælum garði í
kring og við glöddumst með þeim.
Þau hjónin vora alveg framúrskar-
andi gestrisin, á þeirra heimili var
hægt að koma hvenær sem var og
alltaf var maður velkominn. Wenc-
he var snillingur að baka og elda
og maður fékk aldrei að fara án
þess að þiggja veitingar. Alltaf var
maður beðinn að koma fljótlega
aftur.
Með árunum fluttu sumar okkar
til baka til Noregs, það gat liðið
langur tími á milli heimsókna, bréfa
og símtala, en Wenche var alltaf í
huga okkar. Hún var mikilvæg per-
sóna í lífi okkar árin sem við áttum
heima á íslandi og hún mun aldrei
gleymast. Við fyllumst þakklæti
yfir að hafa átt hennar vináttu.
Magnús og börnin, sem trú hafa
staðið við hlið hennar til loka, og
sem nú hafa orðið fyrir því að missa
eiginkonu og móður, vottum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Astrid, Sissel, Torill, Áse
Marit, Karin og fjölskyldur.
Minning:
Sigurlaug Elísabet
Gunnlaugsdóttir
Fædd 4. mars 1929
Dáin 9. nóvember 1989
I örfáum þakkarorðum langar
mig til að minnast' skólasystur
minnar og æskuvinkonu, Sigur-
laugar Elísabetar Gunnlaugsdóttur,
sem lést 9. þessa mánaðar. Kynni
okkar einkenndust af einlægri vin-
áttu, allt frá því við voram saman
iitlar telpur við leik, glens og gam-
an. Við hlógum oft saman og tókum
þátt í ýmsu sem kemur upp í huga
minn við leiðarlok.
Sigurlaug fæddist 4. mars árið
1929 í Hafnarfirði. Foreldrar henn-
ar vora Snjólaug Guðrún Árnadótt-
ir og Gunnlaugur Stefánsson kaup-
maður. í æsku bjó Lauga, eins og
hún var ávallt kölluð, á Austurgötu
25 og ólst hún jiar upp ásamt
bræðram sínum Arna og Stefáni
við milda hlýju þeirra, kærleik og
umhyggju. Heilsuleysi kom þó í veg
fyrir að hún gæti tekið fullan þátt
í þessu hefðbundna lífshlaupi sem
einkennir okkur nútímafólkið en
Lauga fylgdist þó alltaf vel með
öllu. Til marks um það mundi hún
alla afmælisdaga bama minna og
ljómaði eins og sól í heiði þegar við
hittumst, hvort heldur það var á
götu úti, heima hjá mér eða hjá
henni á Austurgötunni.
Þegar ég rita þessar fátæklegu
línur kemur upp í huga minn ofur-
lítið atvik sem lýsir persónu Laugu
vel, þegar einn dag í æskú okkar
birtist Arni bróðir hennar með seg-
ulbandstæki sem hann vildi endi-
lega að við töluðum inn á og átti
móðir þeirra að hefja talið en Snjó-
laug var sjálf ekki alveg viðbúin
þessu uppátæki sonarins og kom
þá Lauga með skemmtilega tillögu.
Hún taldi það væri nú lítill vandi
fyrir mömmu hennar að lesa upp
úr matreiðslubókinni enda vissi hún
hvað móðir hennar bjó til góðan
mat. Þar var hún á sínu sviði. Svona
sá Lauga alltaf ljós út úr öllu og
þannig gladdi hún alla viðstadda.
Hún var alltaf svo einlæg, sönn og
hjartahrein.
Að lokum vil ég þakka Laugu
vinkonu minni það trygglyndi sem
hún ávallt sýndi mér og bömum
mínum. Blessuð sé minning hennar
og friður sé með henni.
Guðrún Gísladóttir
Legsteinar
MARGAR GERÐIR
Marmorex/Granít
Steinefnaverksmiöjan
Helluhrauni 14, sími 54034
222 Hafnarfjörður