Morgunblaðið - 03.03.1990, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARZ 1990
%
©1989 Universal Press Syndicate
þoS litur Út -fyrirgott vo&ur á. morgurt.
*
Ast er ...
. . . að sjá til þess að
henni verði ekki kalt.
TM Reg. U.S. Pat Off.—all rights reserved
° 1990 Los Angeles Times Syndicate
Fara til Ítalíu? Nei, maður-
inn minn vill ekki einu
sinni finna lyktina af pizzu.
Með
morgimkaffinu
Annað hvort er kominn
upp skógareldur eða það
liggja fyrir mig skilaboð
heima frá konunni.
Vinnum aflann sjálfir
Til Velvakanda.
Það hefur farið mjög í vöxt á
undanfömum árum að fiskur hefur
verið fluttur út óunninn í gámum og
sennilega er það algengara en áður
að skip sigli með afla. Þetta er óheilla
þróun og hefur mikið dregið úr at-
vinnu hér fyrir bragðið. Þarna hefur
ekki verið stjómað nógu vel. Það
gefur auga leið að hægt er að auka
verðmæti fisksins mikið með því að
vinna hann rétt og þjóðin tapar mill-
jörðum króna á þessum útflutningi.
Þá er það hneyksli hversu mikið
er kastað af undirmálsfiski. Þetta
er líka mest þeirra sök sem stjóma
í landi. Það ætti að landa öllum fiski
sem veiðist og reyna að vinna hann
eftir föngum.
R.G.
Of stór yfirbygging
Til Velvakanda.
Það er greinilegt að alþingismenn
og ráðherrar sjái sjálfir vel um sín
mál - þurfa ekki einu sinni að greiða
skatta af sínum fríðindum hvað þá
meir. Þessir sömu menn tala nú um
spamað sýknt og heilagt en þeim
dettur ekki í hug að skera niður hjá
sér. Ég tel og ég hef ástæðu til að
ætla að margir séu mér sammála,
að yfirbyggingin í okkar litla þjóð-
félagi sé allt, allt of stór og mikil
um sig. Ég tek heilshugar undir með
þeim sem lagt hafa til að þingmönn-
um verði fækkað um helming og
ráðherrum einnig - það eitt væri til
mikilla bóta. En það mætti víðar
skera niður. Til dæmis mætti fækka
starfsfólki í ráðuneytunum um helm-
ing án þess að það kæmi að sök.
Það eru allt of margir sem lifa á
einhveiju stússi kringum ekki neitt.
Síðustu samningar eru kenndir
við tölustafinn núll. Þó það virðist
þverstæðukennt virðist sem þessir
núll-samningar geti tryggt láglauna-
fólki betri kjör en ef gamla verð-
bólguleiðin hefði verið farin. Nú er
þar spurningin hvort okkar fjöl-
mörgu þingmenn og ráðherrar geti
haldið þannig á málum að verðlagið
fari ekki úr böndunum en hugsi
ekki um það eitt að krækja sér í
fína bíla á kostnað almennings. Það
er nefnilega láglaunafólkið sem axl-
ar byrðina eins og oft áður í þessu
þjóðfélagi - það hefur tekið á sig
kjaraskerðingu svo unnt verði að
hefta verðbólguna, og takist það er
það láglaunafólkinu að þakka en
ekki stjórnmálamönnunum.
Verkamaður
Gefum smá-
fuglunum
Kæri Velvakandi.
Mig langar að biðja fóllk að gefa
smáfuglunum. Þeir hafa lítið að tína
núna í kuldanum. Gefum þeim á
opnum svæðum, það kemur það að
bestum notum þar eð fleiri njóta
þess. Og þið sem eigið ketti, hafið
bjöllu á þeim. Ég vil líka beina
þeirri ósk til útvarpsstöðvanna að
þær minni fólk á að gefa fuglunum.
Þeir þurfa að fá mat á hveijum
degi. Því fleiri sem gefa þeim, því
meiri von að þeir lifí af snjó og
kulda.
Dýravinur
Austurbæ-
ing’ana aftur
Til Velvakanda.
Ég er orðinn hundleiður á því
hve skiptin á erlendu framhalds-
þáttunum, sem ríkissjónvarpið færir
okkur, gerast tíð. Þeir eru naumast
fyrr komnir á skjáinn en þeir eru
látnir víkja fyrir þeim næsta. For-
ráðamönnum stofnunarinnar
gleymist augljóslega — nema þeir
hafí þá aldrei áttað sig á því, að
svona færibandavinnubrögð hæfa
ekki nær öllum framhaldsþáttum
og líklega einmitt síst hinum betri.
Ég nefni til Austurbæingana, ein-
hvem vinsælasta og lífseigasta
enska myndaflokkinn í gervallri
sjónvarpssögunni. Að skammta
mönnum sjö til átta kafla í senn
af sögu af þessari gerð og skrúfa
þar með fyrir er nánast verra en
ekkert.
Fjölbreytnin er góð og blessuð
en hún getur líka gengið út í öfg-
ar. Og „endurnýjunin" sem stefnt
er að með hinum sífelldu þáttaskipt-
um leiðir enda tíðum tii þess eins
að þetta efni er ekki einungis langt-
um of snubbótt heldur hefur það
eiginlega hvorki upphaf né endir.
I minni sveit hér hinum megin á
landinu hef ég oftar en einu sinni
heyrt á mönnum að þeir væru
óánægðir með þessi vinnubrögð og
teldu þau síst til bóta. Ég er ekki
að biðja um endalausa endileysu á
borð við Dallas. En mér mundi
finnast þið menn af meiri þarna
syðra ef þið gerðuð nú yfirbót og
sýnduð það í verki með því að end-
urreisa til dæmis hina ágætu Aust-
urbæinga sem fyrr eru nefndir. Já,
og ætluðuð þeim í þetta skiptið
lengri lífdaga en fáeinar vikur.
H.S.G.
HÖGNI HREKKVÍSI
,,Æ,Æ' ÉG GLEV/HÞI KATTA/MATMUA1.' "
Víkverji skrifar
að kom Víkveija mjög á óvart
þegar hann uppgötvaði, að
táknmái það sem heyrnarlausir
nota er bundið við þjóðir, alveg
eins og önnur „tungumál". Þannig
er til enskt táknmál og annað
íslenskt og skilur Íslendingurinn
ekki það enska, nema læra það
einnig. Víkveiji stóð í þeirri mein-
ingu að táknmálið væri alþjóðlegt
og heyrnarlausir gætu skilið hver
annan án vandkvæða hvar sem er
í veröldinni. Á þessu sést vel hversu
menning þjóðanna er stór hluti
tungumálsins. Ekkert tungumál er
alþjóðlegt og allar tilraunir til að
búa til slíkt mál hafa sennilega
mistekist af ofangreindum ástæð-
um. Þetta á einnig við um táknmál
líkamans, sem við notum ásamt
tungumálinu til að tjá okkur og
gefa máli okkar aukna dýpt. Tákn-
mál h'kamans er mismunandi eftir
menningarsvæðum og stundum svo
afgerandi að ákveðnar hreyfingar
sem í einu landi eru taldar jákvæð-
ar eða hlutlausar er annars staðar
litið á sem grófa móðgun. Þetta
kannast þeirt.d. við sem hafa reynt
að ná athygli þjónustufólks með
því að smella fingrum. í mörgum
löndum telja þjónar slíkt jafnast á
við að láta kalla sig hund og bregð-
ast því oft illilega við. Ágætt dæmi
um mismunandi merkingu tákn-
máls líkamans eftir stað og stund
er hringtáknið sem gert er með því
að tengja vísifingur og þumalfing-
ur. f Bretlandi hefur þetta tákn
aðeins eina merkingu: allt í lagi.
Annars staðar, t.d. í Frakklandi,
gæti það þó allt eins þýtt algjört
núll! Margir muna sjálfsagt eftir
Framboðsflokknum íslenska, sem
notaði þetta tákn í kosningabaráttu
sinni. I Japan gæti táknið einnig
þýtt peningar! Það er nokkuð aug-
ljóst að misskilningur getur auð-
veldlega orðið séu menn sér ekki
meðvitandi um mismunandi merk-
ingu táknmáls líkamans .eftir
menningarsvæðum og löndum.
Að liðinni einni frostnótt nýlega
gaf rafgeymir sig í bíl
Víkveija. Eftir að hafa fengið
straum hjá nágranna sínum 6k
hann að næstu bensínstöð til að
kaupa nýjan geymi. Jú, hann gat
fengið geyminn, en hann yrði sjálf-
ur að setja hann í. Víkveiji er lítill
bifvélavirki og því sætti hann sig
ekki við þessi svör, heldur afþakk-
aði geyminn og hélt á vit annars
olíufélags. Þar mætti honum gjör-
ólíkt viðhorf. Að fyrra bragði var
boðist til að setja geyminn í. Við-
mót starfsmanna þessarar bensín-
stöðvar og glaðvær þjónustulund
bjargaði deginum og Víkveiji galt
verð geymisins með glöðu geði.
Þetta sannaði fyrir Víkverja, að
þjónusta verður metin til fjár. Þó
svo rafgeymirinn á fyrri bensín-
stöðinni hefði getað verið ódýrari,
þá hefði sá verðmunur mátt vera
þó nokkur til að Víkveiji hefði frek-
ar valið að skipta við fyrirtæki fýlu-
pokanna.