Morgunblaðið - 01.02.1991, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1991
Minning
Jóhann Jónsson
skrifstofustjóri
Fæddur 7. maí 1926
Dáinn 23. janúar 1991
I dag er til moldar borinn elsku-
legur tengdafaðir minn, Jóhann
Jónsson.
Þótt lengi væri vitað að hveiju
stefndi varðandi sjúkdóm hans þá
var það nú svo, að erfítt var að
horfast í augu við að hann væri
> allur. Af hverju á sumt fólk svo
sterk ítök í manni að það verður
manni nær ómissandi? Hvað Jóhann
varðar, var það einfaldlega svo að
mér þótti vænt um hann þrátt fyrir
allt og fyrir allt. Af sjálfu leiðir að •
manni þykir vænt um fólk sem
maður finnur að ber hag rhanns
fyrir brjósti, virðir mann sem mann-
eskju og sýnir manni það. Jóhann
var ekki allra og horfði menn og
málefni gagmýnisaugum, kannski
þess vegna var ég viss heiðurs að-
njótandi að hafa eignast vináttu
hans.
Lífíð færir fólki gæfu og gengi
aðra stundina en andstreymi og
erfiðleika hina. Jóhann var að
mörgu leyti gæfumaður en þó ekki
hvað heilsufar varðar. Ekki er hægt
í þessum skrifum að rekja þá sögu
en í þeim erfíðleikum hans birtust
mér eðliskostir hans, andlegur
styrkur, æðruleysi og undir það
síðasta sú hetjulund gagnvart hinu
óumflýjanlega sem hann birti sínum
nánustu.
Ég sagði áður að Jóhann hefði
að mörgu leyti verið gæfumaður.
Stærsta gæfa Jóhanns var eigin-
kona hans og það bamalán sem
' honum áskotnaðist með henni. Jó-
hann var farsæll í ævistarfi sínu,
vann sama fyrirtækinu alla sína
starfsævi, sem er nokkuð óvenju-
legt en helgaðist af eðHskostum
hans og auðvitað því góða viðmóti
sem ríkti meðal starfsfélaga hans.
Mér er ljúft og skylt að heiðra
minningu hans með því að reyna
að tileinka mér í litlu þá góðu eðlis-
kosti sem hann bjó yfír en láta
annað kyrrt liggja.
Björn Björnsson
Miðvikudaginn 23. janúar lést á
Landspítalanum Jóhann Jónsson,
skrifstofustjóri, eftir langvarandi
baráttu við krabbamein. Jóhann var
fæddur í Reykjavík 7. maí 1926 og
voru foreldrar hans Jón Jónsson
fyrrum stýrimaður, síðar gjaldkeri
í Reykjavík, og kona hans, Laufey
Jóhannsdóttir.
Jóhann lauk stúdentsprófi frá
Verslunarskóla íslands 1947 og lög-
fræðiprófí frá Háskóla íslands
1953. Hann varð hdl. 31. október
1959. Að loknu lögfræðiprófí réðst
Jóhann til starfa hjá bandarísku
verktakafyrirtæki á Keflavíkurflug-
velli, eins og nokkrir félagar hans
sem útskrifuðust um líkt leyti, og
vann þar til 7. maí 1956 er hann
gerðist aðalbókari hjá íslenskum
aðalverktökum sf., en þar starfaði
hann til æviloka, síðari árin sem
skrjfstofustjóri.
Ég hef orðið þess aðnjótandi að
starfa með Jóhanni öll þessi ár og
vil með þessum fáu orðum þakka
honum samfylgdina. Starfsemi fyr-
irtækisins hefur tekið miklum
stakkaskiptum á þessum árum;
bókhaldið var staðsett fyrstu árin
á Keflavíkurflugvelli, síðan á ýms-
um stöðum í Reykjavík, m.a. í Iðn-
aðarbankabyggingunni í fjölda ára
og síðasta áratuginn í byggingu
fyrirtækisins að Höfðabakka 9. Á
þessum árum hefur Jóhann verið
daglegúr tengiliður fyrirtækisins
við hina ýmsu viðskiptamenn þess
á Reykjavíkursvæðinu og farið það
verk vel úr hendi.
Hann naut mikils trausts yfir-
manna sinna og samstarfsmanna-
jafnt sem viðskiptamanna fyrirtæk-
isins. Starfsmenn þess þurftu oft
að leita ráða hjá tíöhum, ekki síst
í einkamálum sínum, og vildi hann
ætíð leysa hvers manns vanda eftir
bestu getu.
Náið samstarf okkar Jóhanns
hefur verið mér ánægjulegt og upp-
byggjandi, og vil ég nú að leiðarlok-
um þakka honum hlýtt og gott við-
mót sem aldrei bar skugga á. Slíks
drengskaparmanns er Ijúft að minn-
ast.
Jóhann var mjög félagslyndur
maður og fljótur að kynnast fólki.
Hann hafði mikia kímnigáfu og
naut þess að segja skemmtilegar
sögur í vinahóp. Siglingar áttu lengi
hug Jóhanns allan. Hann byrjaði
snemma að róa til fískjar í frístund-
um sínum á smá plastbáti, oft með
föður sínum, en réðst síðar í að
láta smíða fyrir sig yfirbyggðan bát
sem hæfði betur til sóknar á miðin
á Faxaflóa. Jóhann var fastur gest-
ur í sundlaugunum og minntist oft
á það hve endumærður hann kæmi
þaðan á líkama og sái. Hann lét
sig ekki vanta þar jafnvel eftir að
hafa tekið hinn alvarlega sjúkdóm.
Síðustu árin fóru frístundimar í að
koma sér upp sumarbústað í Borg-
arfirði. Þar undi hann sér vel með
fjölskyldunni þann skamma tíma
sem hann fékk að njóta árangurs
erfiðis síns við uppbyggingu staðar-
ins.
Það var á miðju sumri 1989 að
Jóhann kenndi sjúkdóms sem fljótt
greindist illkynja. Jóhann tók þess-
um dómi með mikilli karlmennsku
vágesti. Hann virtist um tíma ná
ótrúlegum árangri, þannig að
Þórhildur Gunnars-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 9. júlí 1933
Dáin 21. janúar 1991
Okkur langar til að minnast vin-
konu okkar, Tótlu, eins og við kölluð-
um hana, sem horfín er yfír móðuna
miklu eftir erfiðan sjúkdóm. Það eru
margar minningar sem við geymum
í hjörtum okkar, allar ánægjustundir
sem við áttum saman bæði á ferða-
lögum, spilakvöldum og við ýmis
tækifæri.
Hennar helstu eiginleikar voru
ljjift og þægilegt viðmót og var hún
alltaf að hugsa fyrst og fremst um
aðra. Við munum sakna hennar hlýja.
viðmóts og þurfum að venjast því
að hún er ekki á meðal okkar leng-
ur. Eftir situr sár söknuður.
Elsku Þór, Guð gefí þér og böm-
um, tengdabörnum, barnabömum,
systur og öldruðum föður styrk á
þessari erfíðu stundu.
------------ -Inga.ogHans..„
margir töldu hann hafa sigrað óvin-
inn. Síðustu mánuðina hrakaði
heilsu hans hinsvegar áberandi og
þegar ég heimsótti hann á spítalann
nokkrum dögum fyrir andlátið, þá
fyrst heyrði ég uppgjafarorð af vör-
um hans.
Jóhann kvæntist 17. júní 1947
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sól-
veigu Gunnarsdóttur, f. 10. sept-
ember 1923, og eru börn þeirra:
Ása Kristín, f. 7. september 1947,
Jón, f. 15. ágúst 1951,, Gunnar f.
22. febrúar 1955, Laufey, f. 15.
febrúar 1957, Kolbrún, f. 16. maí
1958, Jóhann Svavar, f. 30. október
1961, og Sesselja Asiaug, f. 18.
september 1963.
• Mikill er missir þessarar stóru
fjölskyldu. Ég sendi Sólveigu og
aðstandendum öllum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið þeim
guðs blessunar.
Gunnar Þ. Gunnarsson
í dag, föstudaginn 1. febrúar
1991, er til grafar borinn góður
vinur minn og vinnufélagi, Jóhann
Jonsson.
Kynni okkar Jóhanns hófust fyr-
ir rúmum 8 árum, er ég réðst til
starfa hjá íslenskum aðalverktök-
um, en hann hafði starfað hjá félag-
inu svo að segja frá stofnun þess.
Með okkur tókust góð kynni, vin-
átta og einstaklega gott samstarf.
Jóhann var mjög gefandi í sam-
skiptum við aðra og bjó yfir næmum
skilningi á mannlegum vandamál-
um. Hann hafði létta lund, var góð-
gjarn, gæddur ríkri réttlætiskennd
og lét sér annt um aðra.
Ég hygg, að flestir hafí farið af
hans fundi glaðari í sinni og með
jákvæðari afstöðu til annarra
manna.
Fyrir hálfu öðru ári kenndi hann
þess sjúkleika, sem að lokum varð
hans banamein. Aðdáunarvert var
hversu vel hann bar sig í veikindum
sínum, og allt til seinasta dags
sagðist hann myndu sigrast á þeim.
Ég tel kynni mín af Johanni vera
eitt af því góða, sem mig hefur
hent í lífinu. Af honum hef ég
margt lært, og það allt gott.
Ég votta eftirlifandi konu hans,
Sólveigú Gunnarsdóttur, og börnum
þeirra mína innilegustu samúð.
- Með djúpum söknuði kveð ég
góðan vin.
Lúðvík Guðjónsson
Það var létt yfír hópi 10 stúd-
enta, sem útskrifaðist frá Verslun-
arskóla íslands vorið 1947.
Vonglaðir, fullir bjartsýni og trú
á lífið og framtíðina, héldum við út
í sumarblíðuna 17. júní. Við vorum
þriðji stúdentahópurinn, sem braut-
skráðist.
Fjórir af .þessum fámenna hóp
eru nú látnir. Nú síðast kær skóla-
bróðir, Jóhann Jónsson lögfræðing-
ur.
Jóhann hafði átt við langvarandi
og alvarleg veikindi að stríða. Hann
barðist við sjúkdóminn af miklu
harðfylgi og æðruleysi og neytti
allra krafta til þess að láta ekki
bugast, enda leit svo út á tímabili
að bati væri nokkur. Svo reyndist
því miður ekki vera.
Jóhann Jónsson var fæddur í
Reykjavík 7. maí árið 1926. Hann
var einkabarn foreldra sinna, en
þau voru hjónin Jón Jónsson, stýri-
maður, síðar gjaldkeri hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, og kona
hans, Laufey Jóhannsdóttir. Þau
eru bæði látin.
Daginn sem við útskrifuðumst
gekk Jóhann að eiga unnustu sína,
Sólveigu Jóhannsdóttur. Man ég vel
hve þau geisluðu bæði af gleði á
þessum hamingjudegi í lífí þeirra.
í farsælu hjónabandi hafa þau
eignast sjö böm og átt mikiu bama-
láni að fagna.
Embættisprófí í lögfræði lauk
Jóhann frá Háskóla Islands árið
1953. Síðar varð hann héraðsdóms-
lögmaður.
Að loknu námi réðst hann til
starfa hjá íslenskum aðalverktök-
um og starfaði þar óslitið alla tíð
síðan, fyrst sem aðalbókari og síðar
skrifstofustjóri. Örlögin högoðu því
þannig að hann stundaði ekki lög-
mannsstörf, nema í hjáverkum og
að einhveiju leyti fyrir fyrirtækið,
sem hann starfaði hjá.
Þegar námsárum lýkur og alvara
lífsins tekur við með tilheyrandi
Þórunn Jónsdóttir,
Akureyri - Minning
Fædd 13. október 1908
Dáin 28. janúar 1991
í janúarlokin þegar vindamir
villtust af leið og fóru að minna á
yl vorsins hér á norðurslóð kvaddi
Þórunn Jónsdóttir í Glerárgötu 1 á
Akureyri og hélt af stað í hina löngu
ferð. Þeim sem til þekktu kom það
ekki á óvart. Um nokkurn tíma
hafði hún verið að búast til ferðar.
Hún gekk að þeim undirbúningi af
sama æðruleysinu og trúmennsk-
unni og einkenndi alla ferð hennar
í þessu jarðlífi. Taka því sem að
höndum bar og leysa úr eftir bestu
getu. Þannig kom hún ætíð fyrir
sjónir í hlutverki húsmóðurinnar á
erilsömu heimili þar sem margan
gest bar að garði. Bæði í Gránufé-
lagsgötu 15 og einnig á hinum
síðari árum, er um fór að hægjast,
í Glerárgötu 1.
Með Þórunni er genginn einn af
fulltrúum þeirrar kynslóðar þegar
heimili og uppeldi kröfðust meiri
krafta af húsmóðurinni en nú er
orðið. Lífsbaráttan var hörð um
miðbik aldarinnar og önnur og
frumstæðari þægindi við hönd en
nú þekkjast í hveiju húsi. Aðstæður
þess tíma lögðu samviskusamri
húsmóður marga skyldu á herðar.
Þær skyldur voru ætíð ræktar með
allri þeirri samviskusemi sem við-
komandi hafði til að bera og lítt
var skeytt um hvenær lok hvers
vinnudags bar að garði.
Þórunn Jónsdóttir var fædd á
Akureyri en var sunnlenskrar ætt-
ar. Foreldrar hennar voru Sigur-
björg Oddsdóttir og Jón Stefánsson
er fluttust þangað um aldamótin
og höfðu farið um Austurland und-
an Eyjafjöllum til Norðurlands og
haft búsetu um tíma á Fáskrúðs-
fírði. Jón Stefánsson reisti sér hús
við Glerárgötu 3 og þar ólst Þórunn
upp ásamt systkinum sínum. Árið
1937 giftist hún Guðmundi Jónas-
syni, er lengi var bifreiðastjóri á
Ákureyri. Guðmundur var skag-
fírskrar ættar og settu þeir tvíbura-
bræður, hann og Magnús Jónasson,
lögreglumaður, nokkum svip á
bæjarlífið með glaðværð, góðsemi
og gjörvulegu útliti. Þeim varð þó
ekki hárrar elli auðið og lést Guð-
mundur fyrir tæpum 20 árum en
Magnús nokkru fyrr.
Oddeyrin varð athafnasvæði Þór-
unnar. Fyrstu skrefm voru tekin
þar og síðan tengdust atburðir
ævinnar því umhverfi hver af öðr-
um. Þórunni og Guðmundi varð
fjögurra barna auðið sem ólust upp
í litla steinhúsinu í Gránufélagsgötu
15, sem nú hefur vikið fyrir um-
ferðaræð. Það var notalegt í litla
húsinu við Gfá'nufélagsgötuna óg
brauðstriti og amstri verða sam-
verustundir skólafélaga oft stopular
og stijálar. Við stúdentamir hitt-
umst á fímm ára fresti. Það voru
gleðistundir, sem gott er að minn-
ast.
Jóhann Jónsson var góður náms-
maður. Hann var alvörugefínn og
flíkaði ekki tilfínningum sínum.
Hann var samviskusamur, traustur
og ábyggilegur og hinn besti dreng-
ur í hvívetna.
Ég hygg að allir, sem honum
kynntust, minnist hans með hlýhug
og að með vandamönnum búi kærar
minningar um látinn drengskapar-
mann.
Góður maður er genginn. Sam-
stúdentar og skólasystkinin úr 4.
bekk Verslunarskólans kveðja góð-
an skólafélaga.
Sólveigu, börnunum og öðrum _
ástvinum sendum við hugheilar
samúðarkveðjur á sorgarstundu.
Þórhallur Arason
Hin langa þraut er liðin,
ná loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(Vald. Briem)
Það er einkennileg tilfínning að
pabbi sé dáinn. Allt minnir á hann.
Hann hafði svo notalega návist. En
minningamar eigum við öll og
geymum í hjörtum okkar. Orðin
hans, brosið, handtakið, allt þetta
getum við yljað okkur við, í þeirri
vissu að allt hefur sinn tilgang, þó
svo sporin séu þung.
Veikindum sínum tók hann með
fádæma æðruleysi. Styrkur hans
gerði okkur auðveldara að sætta
okkur við þann kross sem hann
varð að bera. En pabbi hafði þá
dýrmætu vissu að lífið er „eilíft“
og dauðinn aðeins vistaskipti. Þegar
kraftana þraut gat hann því
óhræddur tekið á móti Frelsara
sfnum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og ailt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar-hnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Guð geymi elsku pabba okkar.
Sessí, Kolla, Lalla og Gunni
þrátt fyrir að þröngt væri milli
veggja í veraldlegum skilningi var
ætíð eins og þar leyndust margar
vistarvemr. Viðmót gestrisni og
hlýju, sem þau hjónin höfðu mótað,
var sterkt afl er einkenndi heimili
þeirra og það fylgdi Þórunni eftir
öll þau ár sem hún bjó í Glerárgöt-
unni eftir lát eiginmanns síns. Sá
er þetta ritar var að þessarar gest-
risni aðnjótandi um aldarfjórðungs-
skeið. Fyrst sem unglingur er átti
leið á heimili skólafélaga síns í
Gránufélagsgötu 15. Síðar sem að-
komumaður úr öðram landshluta
og þótt tími væri oft af skornum
skammti var jafnan fastur liður að
líta inn í Glerárgötu 1. Fyrir þá
viðkynningu skal þakkað að leiðar-
lokum.
ÍWður lingimársson