Morgunblaðið - 03.02.1991, Blaðsíða 24

MORGUNBLAÐIÐ MIIM IMfl NG AR suNNunÁGt’RUi. PEBRÚAR 1991
24 C
Minning:
Herborg Húsgarð
Fædd 18. febrúar 1932
Dáin 23. janúar 1991
Þann 23. janúar lést að heimili
sínu Herborg Húsgarð, meinatækn-
ir, eftir stutta en erfiða sjúkdóms-
legu.
Hún háði hatramma en vonlausa
baráttu við krabbamein, en missti
þó aldrei móðinn þó hún væri auð-
vitað jafn ósátt við þessi örlög, sem
allir aðrir er hana þekktu.
v Herborg var færeysk, fædd í
Syðri Götu á Austurey, og átti ætt-
ir að rekja til hins fræga Þrándar
í Götu. Hún var ákaflega stolt af
uppruna sínum og heimabyggð og
var mætur fulltrúi þjóðar sinnar hér
á landi.
Eftir að skólagöngu lauk í Fær-
eyjum, hleypti Herborg heimdrag-
anum og fór til Noregs til frekara
náms. Hún lauk námi í meinatækni
og vann við þau störf þar um hríð.
í Noregi kynntist hún eftirlifandi
manni sínum, Jens Tómassyni, jarð-
fræðingi. Þau giftust í apríl 1959,
fluttu heim til íslands 1963 og
bjuggu eftir það í Reykjavík. Þau
ignuðust fjögur börn. Fyrsta barn
eirra lést skömmu eftir fæðingu
en hin eru Sverrir, fæddur 1961,
stundar nám í veðurfræði í Noregi,
Unnur, fædd 1964, er við tónlist-
arnám í Frakklandi og Eiríkur,
fæddur 1973, menntaskólanemi.
Máltækið segir: Hver er sinnar
gæfu smiður. í því felst einnig
hæfíleikinn að velja og hafna. Þau
hjón, Herborg og Jens, voru svo
sannarlega gædd þeim hæfileika,
og var aðdáunarvert hvernig þau
lifðu og nutu lífsins.
í dag hlýtur öll fjölskyldan að
vera þakklát fyrir allar þær ánægju-
stundir er þau eiga í minningunni,
og má þakka það áræði og sam-
heldni þeirra hjóna.
Það er til dæmis minnisvert þegr
ar þau — mitt í þessu hefðbundna
byggingarbasli, sem þjakar alla ís-
lendinga — brugðu fyrir sig betri
fætinum og fóru bæði til Japans,
en þangað var Jens boðið í fræðslu-
og fyrirlestraferð. Þá fóru þau einn-
ig til Englands með alla fjölskyld-
una og dvöldu þar í sex mánuði.
Innréttingaf og húsgögn voru látin
lönd og leið í það skiptið, fyrir að
sjá sig um og reyna eitthvað nýtt.
Kynni okkar Herborgar hófust
er hún kom til starfa á Rannsóknar-
stofu Háskólans við Barónsstíg fyr-
ir allmörgum árum. Áður hafði hún'
starfað í nokkur ár að Keldum. Það
var óumflýjanlegt að taka strax
eftir henni, því henni fylgdi svo
mikill gáski og kátína, en um leið
sýndi hún sig í að hafa munninn
fyrir neðan nefíð, þegar það átti við.
Það má með sanni segja að hún
hafí verið litríkur persónuleiki er
setti svip á staðinn. Áberandi þætt-
ir í skapferli hennar voru stoltið,
samviskusemi, glaðværð og síðast
en ekki síst hreinskilni, sem var
eftirtektarverð.
Hún var hávær og einörð er henni
mislíkaði eða þegar hún sagði
manni til syndanna og þá skipti
ekki máli við hvern hún átti orða-
stað. En hún var líka jafn einlæg
í gleði sinni, er hún skemmti sér á
góðri stund. Þá var hún ætíð hrók-
ur alls fagnaðar og þau hjón eftir-
sótt í allan mannfagnað.
Við vinnufélagar hennar vissum
lítið um Færeyjar eða það fólk er
eyjarnar byggja, en eftir viðkynn-
inguna við Herborgu, einkum við
að hlusta á stórbrotnar frásagnir
hennar af mönnum og málefnum,
hefur skilningur okkar aukist á
þessari frændþjóð okkar. Mér er
þó til efs, að þeir geti allir verið
jafn skemmtilegir og hún.
Nú, þegar hún er horfin, áttar
maður sig á þvílík forréttindi það
eru að hafa kynnst henni, og átt
hana fyrir starfsfélaga og vin.
Eg sendi eiginmanni, börnum og
systkinum hinnar látnu mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Tilveran er sannarlega snöggtum
snauðari án Herborgar, en minning-
in lifir og sú minning er, umfram
allt, glöð og góð.
Guðrún Árnadóttir
Á morgun verður til grafar borin
Herborg Húsgarð, sem lést 23. jan-
úar, langt um aldur fram. Hálfa
ævina og rúmlega það höfum við
þekkst. Á þessum tíma höfum við
stofnað fjölskyldur og alið upp börn
og ræktað frændgarðinn. Við erum
í sömu stórijölskyldunni og tengslin
voru náin og góð.
Ég sá Herborgu fyrst í Osló þeg-
ar ég kom við hjá Jens bróður
mínum á leið til Stokkhólms. Hann
kynnti mig þar fyrir verðandi mág-
konu, og það varð hún nokkru síðar.
Herborg vann þá í Osló í fagi sem
á þeim tíma var lítt þekkt, en það
er meinatækni. Þar lærði hún þetta
starf.
Herborg var færeysk að ætt og
uppruna, fædd og uppalin í Götu á
Austurey. Hún ólst upp í stórri fjöl-
skyldu með sterkar rætur í fær-
eyskri menningu og sterka þjóðern-
iskennd. Að heiman hélt hún til
Noregs og stundaði þar skóla og
vinnu í nokkur ár. Þar kynntist hún
Jens, sem tók hana með sér til |s-
lands og gerði hana að miklum ís-
lendingi, þótt tengslin við föður-
landið rofnuðu ekki á neinn hátt.
Þau Jens stofnuðu bú í Reykjavík
eftir að Jens kom heim frá námi.
Þau eignuðust 4 böm, en fyrsta
barnið dó rétt eftir fæðingu. En hin
börnin eru: Sverrir, við nám í veður-
fræði í Osló; Unnur, við nám í píanó-
leik í París og Eiríkur Magnús, í
Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Sambýlismaður Unnar er Birgir
Jóakimsson, auglýsingateiknari.
Þessi fjölskylda bjó öll í Bakkaseli
þar til nám erlendis tvístraði hópn-
. um nokkuð. Sambýlið gekk einstak-
lega vel og var ijölskyldan einstak-
lega samrýnd bæði í blíðu og stríðu.
Fyrstu búskaparárin á íslandi
voru enginn dans á rósum. Þá
þurfti að koma þaki yfír fjölskyld-
una og þurfti til þess ærna vinnu
og erfiði, sem hjónin tóku bæði
óskiptan þátt í. Það voru oft langir
dagar og erfitt að ná endum sam-
an. En allt gekk þetta og furðu
fijótt rættist úr efnahagnum. Her-
borg fór fljótlega að vinna í sínu
fagi, meinatækni. Fyrst vann hún
á'Keldum, en síðar á rannsóknastof-
um tengdum Landspítalanum. Rétt
áður en hún veiktist var búið að
ákveða að hún tæki að sér deildar-
stjórastarf í meinatækni á Borg-
arspítalanum. Af því varð ekki
vegna veikindanna.
Það sem mest einkenndi Her-
borgu var hversu lífsglöð hún var.
Hún var skemmtileg í umgengni
og hafði mikla ánægju af að hafa
fólk í kringum sig. Hún bauð því
oft fólki heim með litlum fyrirvara.
Þessa nutu tengdafólk, samstarfs-
menn hennar, samstarfsmenn Jens,
auk þess sem systkini hennar og
frændfólk úr Færeyjum naut oft
gestrisni hennar.' Lífsgleði hennar
hélst jafnvel eftir að sjúkdómurinn
var farinn að rista hana djúpum
rúnum og hún vissi vel að hveiju
stefndi og það innan skamms.
Nú er Herborg öll og mikill harm-
ur er kveðinn að fjölskyldunni í
‘Bakkaseli. Þau hafa misst mikið
og munu lengi sakna. Það er ekki
auðvelt að hugga og það gerir eng-
inn nema tíminn. En megi hann sem
í öllu og alls staðar býr veita ykkur
huggun harmi gegn.
Haukur Tómasson
Herborg, færeysk vinkona mín,
er dáin.
Ég kynntist henni fyrir nær
tveimur áratugum, þegar ég var
að stíga mín fyrstu skref sem full-
orðin manneskja, nýbúin að afla
mér starfsmenntunar, eignast barn
og farin að vinna. Hún hins vegar
með margra ára starfsreynslu að
baki, og bömin Sverrir og Unnur
komin vel á legg. Okkur varð strax
vel til vina.
Síðan höfum við verið starfsfé-
lagar, með nokkrum hléum þó, þar
til í haust sem leið er hún fór að
vinna á sýkladeildinni á Borg-
arspítalanum. Hafði ég hlakkað
mjög til náins samstarfs á ný. En
það fór á annan veg. Hún gat að-
eins unnið í nokkra daga.
Eins og menn bregðast við lífinu,
þannig taka menn og dauðanum.
Og Herborg var hetja allt lífíð, fram
í dauðann.
Rétt innan við tvítugt, skömmu
eftir lát föður síns, tók hún sig upp
frá Færeyjum og til Oslóar, þar sem
hún Iagði stund á örverufræði, sem
þá var ung fræðigrein. Útskrifaðist
hún sem meinatæknir og vann síðan
í nokkur ár. Það segir meir en nokk-
uð annað, að hún fékk kveðju um
hver jól í 30 ár frá vinnufélögunum
í Osló.
í Osló kynntist hún mannsefninu,
Jens Tómassyni, jarðfræðingi, sem
þar var við nám og þess vegna lágu
leiðir hennar til íslands.
Um Herborgu má segja, hún var
drengur góður. Heiðarleikinn og
réttsýnin voru hennar leiðarljós,
bæði hvað varðaði menn og mál-
efni. Fordómalaus var hún, stolt og
skapmikil. Hún var hrókur alls
fagnaðar.
Herborg var mjög fær meina-
tæknir. Hún hélt sér vel við í faginu
og það var gott að leita til hennar
með vandamál. En ekki síst var
þroskandi að ræða við hana um lífíð
után rannsóknastofunnar. Um gleði
og sorg, barnauppeldi og stjórn-
mál, unglinga og listir. Hún gaf
mér innsýn í færeyska menningu.
Hún var stolt af uppruna sínum,
þótt trúlega hafí hún stundum gold-
ið hans í þessu landi. Og hún var
stolt af bömunum sínum, enda hafði
hún ástæðu til. Sverrir stundar nú
nám í veðurfræði í Osló, á fornum
slóðum foreldra sinna. Unnur er í
framhaldsnámi í píanóleik í París.
Sambýlismaður hennar, Birgir
Jóakimsson, er þar líka við nám.
Eiríkur, yngsta barnið, stundar nám
í menntaskóla.
Hún sagði við mig, þegar ljóst
var að hveiju stefndi, að það gerði
henni stríðið léttbærara að vera
þess fullviss að hún þyrfti ekki að
hafa áhyggjur af börnunum.
Ég hef aldrei áður fylgt vini að
landamærum lífs og dauða. Og enn
einu sinni ■ kenndi hún Herborg
mér. Með því að tala sem fyrr af
hreinskilni og djúpu viti, og nú um
dauðann. Ég er þakklát fyrir að
hafa átt Herborgu að vini.
Jens og fjölskyldunni sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Helga Erlendsdóttir
t
Litli sonur okkar og bróðir,
MAGNÚS MÁR BJÖRNSSON,
sem lést þann 28. janúar verður jarðsunginn frá Seljakirkju þriðju-
daginn 5. febrúar kl.13.30.
Fyrir hönd aðstandenda.
Björn Magnússon, Dagbjört Ósk Steindórsdóttir,
Árni Guðjón.
t
Elskulegur faðir minn, afi og langafi
KRISTINN SÍMONARSON
fyrrum verkstjóri,
Stórholti 28,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju 5. febrúar kl. 15.00.
María Kristinsdóttir, Kristján Finnbjörnsson,
Kristín Halla Daníelsdóttir, Gunnlaugur Traustason
og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
INGI HALLBJÖRNSSON,
Brekkustíg 14,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 5. janúar
kl. 15.00.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti Krabbameinsfélagið njóta þess.
Rósa Eyjólfsdóttir,
Sigríður Þóra Ingadóttir, Grétar Sigurðsson,
Þórður Ingason, Helga Guðbjörg Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Minningarathöfn um elskulega móður okkar, ömmu og langömmu,
RANNVEIGU GUNNARSDÓTTUR
frá Kópaskeri,
Grenimel 13,
fer fram frá Neskirkju mánudaginn 4. febrúar kl. 13.30.
Jarðsett verður fyrir norðan.
Þórhallur Björnsson,
Gunnþórunn Björnsdóttir,
Gunnar K. Björnsson,
Kristlaug Björnsdóttir,
Ásta Björnsdóttir,
Sigríður J. Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bjarni Guðbjörnsson,
Lovisa H. Björnsson,
Guðlaug Ólafsdóttir,
Halldór Sigurðsson,
Björn Benediktsson,
Mig langar með fáum orðum að
þakka Herborgu samfylgdina. Her-
borg Húsgarð var gift Jens Tómas-
syni föðurbróður mínum. Hún var
frá Götu á Austurey í Færeyjum.
Allt mitt líf var Herborg til stað-
ar, en hún var sú kona sem óx og
stækkaði í huga mínum. Að ytra
útliti varð Herborg stöðugt fallegri
og smartari í tauinu, eins varð hún
skemmtilegri, opnari og ræðnari.
Herborg var sérstök. Heimili
hennar, gestrisni og talandi, allt var
þetta svolítið framandi. Enda var
hún færeysk og hafði búið um skeið
í Noregi. Þennan bakgrunn flutti
hún með sér til íslands.
Herborg var ein traustasta stoðin
í minni fjölskyldu og minnist ég
margra boða og heimsókna. Kær-
astar eru mér þó stundir sem ég
og móðir mín áttum með henni og
Jenna síðastliðinn nóvember þegar
ég var stödd heima. Herborg var
hress og kát, þrátt fyrir veikindi
og vissu um hvert stefndi.
Elsku Jenni, Unnur, Sverrir,
Eiríkur og Birgir, missir ykkar er
mikill en megi sama andlega þrekið
og jákvætt viðhorf sem einkenndi
Herborgu allt fram á hennar dauða-
stund verða ykkur styrkur í þessari
þraut.
Sigrún Hauksdóttir
Þegar hringt var á sýklarann-
sóknadeild Landspítalans kom það
oft fyrir að svarað var með færeysk-
um hreim. Margir hafa vafalaust
velt því fyrir sér hver ætti þessa
rödd. Við sem vinnum á deildinni
þekktum hana vel og þann einstakl-
ing sem að baki bjó. Þetta var hún
Herborg.
Herborg Húsgarð var fædd í
Færeyjum 18. febrúar 1932 og ólst
þar upp. Hún sagði okkur margt
frá uppvaxtarárum sínum þannig
að okkur fínnst við vita töluvert um
það hvemig það var að alast upp í
Götu á stríðsárunum. Frásagnir
hennar voru þannig að maður sá
ljóslifandi fyrir sér það sem hún
lýsti.
Herborg fór til Noregs ung að
árum, þar lærði hún meinatækni
og vann við sýklarannsóknir við
Folkehelsen í Osló, sem var virtasta
rannsóknastofan í sýklafræði í Nor-
egi. Þar öðlaðist hún faglega
reynslu, sem hún miðlaði okkur á
sýkladeildinni af. Við urðum mjög
vör við það, að Herborg átti góða
vini á Folkehelsen og var mikils
metin af samstarfsfólki sínu þar
eins og hér.
í Osló kynntist Herborg eftirlif-
andi eiginmanni sínum Jens Tómas-
syni, sem var þar við nám. Við erum
þakklát fyrir það að leiðir þeirra
lágu saman því að öðrum kosti hefð-
um við sennilega aldrei kynnst
Herborgu.
Hún hóf störf sem meinatæknir
á sýkladeildinni 1972 en hafði áður
unnið nokkur ár á Tilraunastöð
Háskólans. að Keldum. Herborg
var, eins og áður hefur verið vikið
að, dugandi og samviskusamur
starfsmaður, en hún var svo miklu
meira en það. Hún var okkur mjög
góður félagi og deildi með okkur
gleði sinni og sorgum. Hún var
hrókur alls fagnaðar á gleðistund-
um hvort sem það var með því að
leiða færeyskan dans eða segja
ferðasögur frá Japan. í umræðum
kom hún mjög oft með skemmtileg
sjónarmið og varpaði nýju ljósi á
málin, því hún hafði af annarri
reynslu að miðla, en við hin.
Þegar ljóst var í haust hversu
alvarlega veik Herborg var kom það
best í ljós hvem mann hún hafði
að geyma. Við minnumst þes með
virðingu hvaða æðruleysi hún sýndi
og þökkum það að hafa fengið að
deila með henni sorgum hennar á
þessum tíma. Þrátt fyrir skuggann
sem grúfði yfír tókst Herborgu að
gera okkar síðustu samverustundir
á þessari jörð að dýrmætum stund-
um, sem við munum ekki gleyma.
Kæri Jens, Eiríkur, Unnur og
Sverrir, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Þó
Herborg sé dáin, mun minningin
um hana lifa í hugum okkar allra
um ókomin ár.
Samstarfsfólk á sýklarann-
sóknadeild Landspítalans.