Morgunblaðið - 11.01.1992, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JANUAR 1992
17

I
l
Hólmfríður Einars-
dóttír - Minning
Fædd 7. október 1903
Dáin 1. janúar 1992
Einn al' hinum hógværu borgurum
Hólmara hefir kvatt jarðneska til-
veru. Hólmfríður var búin að lifa
góðan dag og skila sínu hlutverki.
Hafði kynnst ýmsum kjörum erfiðum
og eins þegar fer að rofa til eftir
kreppuárin. Æðrulaus tók hún hverri
tilbreytingu og nýtti sér það sem
henni fannst eftirsóknarvert. Hún
var gift Finni Karli Jónssyni frá
Purkey sem hér var áberandi í lífi
og starfi bæjarins, sat um skeið í
hreppsnefnd og gegndi trúnaðar-
störfum.
Ævin var ekki margbrotin, innan
veggja heimilisins var starfssviðið
og um ferðalög út um allt var ekki
að ræða. Hún ól eins og góð eigin-
kona og húsmóðir upp tvö böm þeirra
hjóna og þar var ekki kastað til hönd-
unum og þess ber líka merki. Ég kom
nokkrum sinnum á heimili þeirra
hjóna. Kyrrláta stund var rætt um
lífsviðhorfin og kröfurnar. En hjá
Hólmfríði voru þær fyrst og fremst
til hennar sjálfrar og ekki kunni hún
að æðrast né öfunda. Það fann ég
strax. Hún lagði sitt mat á lífið og
reyndi að laga sína lífsgöngu eftir
því sem henni hafði verið kennt í
æsku. Heiðarleikinn og að standa við
það sem lofað var, og leggja öðrum
lið eftir getu, og hún var ekki í vafa
um að svo sem menn sá, verður upp-
skeran. Væri betur að sá hugsunar-
háttur sæist víðar. Ekki svo að skilja
að hún teldi framfarir ekki til bóta,
en ef framfarir stuðluðu að einskis-
verðri eyðslu komu spurningar til
hennar. Seinustu æviárum eyddi
hún hér á sjúkrahúsinu. Þangað lá
vegur minn oft og gafst eftir heim-
sóknir þangað tóm til að hugleiða
hvað ég hefði lært af ferðum mínum.
Og alltaf jgáfu þær heimsóknir mér
eitthvað. I rósemi skal yðar styrkur
vera, segir heilög ritning okkur.
Þannig voru seinustu árin og sátt
við alla var sviðið yfírgefíð.
Með þessum fáu línum vil ég
þakka þessari góðu konu fyrir marg-
ar eftirminnilegar samveru- og sam-
ræðustundir. Þær gáfu mér mikið.
Hólmfríður var samnefnari svo
margs góðs í okkar margbreytilegu
tilveru.
Guð blessi minningu hennar.
Arni Helgason.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga. Þetta orðatiltæki finnst
mér eiga vel við um jól og áramót,
þegar allir sem geta heimsækja sínar
heimaslóðir til að njóta samvistar
með sínum nánustu, en kveðja síðan
með'von um endurfundi. Þannig var
einnig á mínu heimili. Eftir yndisleg
áramót og nýjársdag var komið að
kveðjustund er dóttir mín og fjöl-
skylda hennar halda heim. En á sömu
stundu var hringt frá sjúkrahúsinu
og tilkynnt að Fríða amma væri að
kveðja hinstu kveðju.
Hennar langar mig að minnast
nokkrum orðum. Okkar samleið er
orðin nokkuð löng, eða síðan ég flutt-
ist hingað til Stykkishólms árið 1957
með fjölskyldu minni frá Flatey.
Fljótlega fékk ég vinnu í Kaupfélagi
Stykkishólms og þar kynntist ég
Hólmfríði. Þangað kom hún rétt fyr-
ir lokun dag hvem vegna sinna
starfa, en hún skúraði þar í um 40
ár. Alltaf kom hún hrein og strokin,
með þykku fléttumar sínar vafðar
um höfuðið. Síðan kynntist ég syni
hennar, Einari, og fluttist fljótlega á
heimilið, þar var mér tekið sem kærri
dóttur.
Ég var svo heppin að kynnast
tengdaforeldrum mínum tilvonandi í
önn dagsins. Á heimili þeirra á Hafn-
argötu 11 (nú 13) hér í bæ, var oft
margt um manninn og glatt á hjalla
þótt húsakynni væm ekki stór. Eða
eins og bömin þeirra, Ólöf og Einar,
segja oft, það var líkast hóteli. Sér-
staklega komu margir meðan áætl-
unarferðir vom milli Stykkishólms
og Hnúksness og eyjanna í Dala-
sýslu. Allir voru velkomnir til lengri
eða skemmri dvalar. Karl Jónsson,
tengdafaðir minn, ættaður frá Purk-
ey, var vinmargur og frændrækinn,
bauð hann mörgum að líta inn, þá
var alltaf til heitt á könnunni með
tilheyrandi hjá Fríðu, þó fyrirvarinn
væri stuttur.
Finnur Karl, tengdafaðir minn, en
það hét hann fullu nafni, andaðist
29. janúar 1979.
Á þessum fyrstu ámm okkar
kynna, var dóttirin Ólöf farin úr föð-
urhúsum og búsett í Vestmannaeyj-
um, hennar maður er Garðar Á.
Sveinsson rafvirki. Þau fluttu síðar
til Reykjavíkur. Ég minnist þess hve
tilhlökkunin var alltaf jafn mikil þeg-
ar þau vom væntanleg í heimsókn
og alltaf voru jólagjafirnar frá þeim
teknar upp fyrstar.
1960 eignuðumst við Einar dóttur-
ina Olgu Sædísi, þá bjuggum við enn
á Hafnargötunni, voram reyndar að
byggja framtíðarheimilið á Höfða-
götu 19. Olga varð mikill sólargeisli
afa og ömmu. Hún var ekki há í loft-
inu þegar Fríða amma tók hana með
í heimsókn til gömlu kvennanna í
bænum, til að gleðja þær og hjálpa.
Svo árið 1966 þegar sonur okkar,
Þorvarður Karl, fæddist, fékk hann
sömu hlýju og ástúð frá ömmu og
afa. Fríða hafði mikið yndi af
harmonikkutónlist og var létt á sér
í dansi. Alltaf man ég hvað við hlóg-
um dátt eitt sinn þegar hún reyndi
að kenna mér erfitt spor í marsúrka.
Og enn, hin síðari ár, þegar hún
dvaldi á St. Franciskusspítalanum,
eða frá 1983, kom glampi í augun
og bros fram á varirnar, þegar ég
minntist danskennslunnar forðum.
Við Fríða mín höfum frá fyrstu
kynnum átt saman aðfangadags-
kvöld jóla, nú síðast þótt hún væri
þreytt brosti hún til okkar, það var
hennar jólakveðja.
Ég kveð Fríðu með þakklæti fyrir
mig og mína. Fyrir hönd fjölskyld-
unnar vil ég þakka alla umhyggju
sem Hólmfríður naut á St.
Franciskusspítalanum í Stykkis-
hólmi.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól
fegin hvíldinni verð.
Guð minn gefðu þinn frið
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andfésdóttir)
Pálína G. Þorvarðardóttir
fgar á kr. 10.000.000, 24 vinningar á kr 2.000.000, 17 vinningar á kr. 5.000.000. 68 vinnir.gar á kr. 1.000.000.
^ukavinningar á kr. 250.000. 192 aukavinningar a kr. 50.000. Samtals 75.000 vinningar á kr. 2.721.600.00 0.
I