Morgunblaðið - 02.02.1992, Síða 24

24 C.
MOBGUNBLAÐIÐ VELVAKAWDIsUNNtíÐAGÖB 2. FEBBÚAR 1992.,
„ Keifrt 'ifigarokkar óýna. o& þai eru.
68 % minni Ukur oi þt/í aa sión/ ,
tötTjpunum -5é sioLið <xf- innbrotsfoofum!
Kærastan mín ákvað að gefa Nei vinur. Ég er í sumarfríi og
þér tækifæri til þess að kynnast skipti mér ekki af matargerð
tvíburasystur sinni... góði...
HÖGNI HREKKVÍSI
Hettumáfur
Margvísleg og „afar merkileg"
vinafélög hafa verið stofnuð
nér á landi, á síðustu árum. Og enn
einum slíkum félagsskap var komið
á fót fyrir skemmstu. Nefnilega
„Hettumávavinafélaginu“, hvorki
meira né minna. Tilgangurinn með
þessum félagsskap er það að vemda
þennan „fallega" fugl, hettumávinn,
fyrir ofsóknum þein er hann hefur
mátt þola af hendi mannfólksins.
Félagsmönnum þykir, sem sé að
ómaklega sé vegið að blessaðri
skepnunni. Þeir vilja m.ö.o. breyta
ímynd hennar. Með því t.a.m. að fá
fólkið til að hlýða á frekjulegt garg
fuglsins bæði með athygli og innlif-
un. En margir, utan samtakanna,
eiga hins vegar þá ósk heitasta að
þetta „Óféti“ verði miskunnarlaust
hrakið úr umhverfi þeirra og jafnve!
útrýmt í eitt skipti fyrir öll.
Þótt ég sé reyndar ekki sammála
hinu síðastnefnda, er skoðun mín
samt sú að nauðsynlegt sé að halda
stofnstærð þessara fugla í algeru
lágmarki. Og það gerum við t.d. með
þeim hætti að „steypa undan fuglun-
um á vorin“ og að ganga betur frá
sorpi voru. En sorpmálin eru víða í
mesta ólestri, sem kunnugt er.
Konráð Friðfinnsson
Góð grein
Mig langar til að þakka Guð-
mundi Guðmundssyni fyrir
greinina sem hann skrifaði í Morgun-
blaðið laugardaginn 25. janúar sl.,
sem hann nefndi „Dulitlir nýársþank-
ar um nýlist, Iistfræðinga o.fl.“
Það er mál til komið að einhveijir
rísi upp gegn þessum ófögnuði sem
tröllríður listamenningunni í landinu
og mættu fleiri pennafærir menn og
konur láta í sér heyra.
Hér áður fyrr þótti mér mjög gam-
an að fara á listasýningar, en nú er
búið að drepa það niður. Mér finnst
sama gilda um svokölluð „ljóðskáld".
Fleiri orð ætla ég ekki að hafa um
þetta. Anna Dísa
Á FÖRIMUM VEGI
Skógræktin á Selfossi ber ávöxt:
Væn tré felld úr 30
ára gömlum lundi
Selfossi.
UNDANFARNA daga hefur ver-
ið unnið að því á vegum Skóg-
ræktarfélags Arnesinga og garð-
yrkjustjórans á Selfossi að grisja
rúmlega 30 ára gamlan tijálund
í landi Snæfoksstaða í Gríms-
nesi. Tré þessi gróðursettu börn
og unglingar á Selfossi 1959 en
gróðursetningin var hluti af
verkefnum unglingavinnunnar í
þá daga.
Meðalhæð txjánna er um sex
metrar og þau hæstu flest
um átta metrar. Snorri Sigurfinn-
son gar'ðyrkjustjóri á Seifossi ann-
ast grisjunina ásamt starfsmanni
frá Skógræktarfélagi Ámesinga.
Snorri sagði að hæsta tréð sem
þeir hefðu fellt væri um níu metr-
ar. Tijábolirnir eru hreinsaðir og
fluttir á Selfoss þar sem þeir verða
nýttir sem girðingarstaurar um-
hverfis tijálundi og einnig í leik-
tæki á leikvöllum. Gróðursetning
unglinganna fyrir ríflega þijátíu
árum er nú að skila sér til baka
með þessum hætti.
Áfangi í skógræktinni
„Ég tel þetta vera merkan áfanga,
ekki bara að þessi tré skuli hafa
t iifað þarna heldur einnig hversu
þessi gróðursetning_ hefur smitað
út frá sér,“ sagði Óskar Þór Sig-
urðsson skólastjóri. Hann stjórnaði
starfi unglinganna sem gróðursettu
trén fyrir þijátíu árum og hefur
verið einn af baráttumönnunum
fyrir aukinni skógrækt á Selfossi
og hvar sem er. Á þessum tíma fór
hann 30-40 gróðursetningarferðir í
Snæfoksstaðalandið á hveiju sumri.
Við skóla hans er það nú fastur lið-
ur að sex ára börn fara á hveiju
vori í gróðursetningar- og skemmti-
ferð að Snæfoksstöðum. Þannig er
fræjum skógræktaráhugans plant-
að.
„Ég helgaði þessu svæði krafta
mína í 12 ár og sé ekki eftir því.
Ég tel mig hafa lagt mitt af mörk-
um þarna til skógræktar í framtíð-
Böðvar Guðmundsson fram-
kvæmdastjóri Skógræktar-
félags Árnesinga sýnir hvað
bolur eins trjánna sem felld
eru við grisjunina var sver.
inni. Þarna er mjög skemmtilegt
svæði til útivistar á sumri og vetri.
Þetta er nokkurs konar þjóðgarður
fyrir fólk þar sem öllum er heimill
aðgangur en það verða allir að virða
umgengnisreglur gagnvart gróðri
og dýralífi á svæðinu.
Skógræktarfélag Árnesinga er
það afl sem hefur ýtt skógræktinni
áfram í sýslunni og það stöðvar
þessa framrás ekkert ekki einu sinni
hretin eins og varð 1963,“ sagði
Óskar og fer ekki dult með ánægju
sína með þann árangur sem náðst
hefur. Hann segir meðalvöxt
tijánna vera 25 sentimetra á ári
og það gefi ekkert eftir vexti sams
konar tijáa á Norðurlöndunum og
í Kanada.
„Ég tel þetta ómissandi því ef
við hefðum ekki gert þetta þá væru
menn ekki vissir um hvað gæti þrif-
ist og hvaða skilyrði hver tegund
þarf. Við gerðum þetta í blindni og
Víkverji skrifar
Víkveiji dagsins hefur sjaldan
heyrt jafn marga tala jafn oft
og jafn mikið um velferð og velferð-
arþætti samfélagsins og síðustu
daga og vikur.
Það fer vel á því að velferðin
eigi jafn marga og ötula talsmenn
og raun ber vitni um í skrifum og
skrafi fólks — á þingi, í félagasam-
tökum og síðast en ekki sízt í fjöl-
miðlum.
Það vekur hins vegar undmn
Víkveija að nánast enginn af þess-
um orðhvötu og orðmörgu tals-
mönnum velferðarinnar víkur að
ráði orðum að forsendum velferðar
í landinu, þ.e. kostnaðarlegum und-
irstöðum velferðarþáttanna. Öll vel-
ferð, sem lifa á af næstu misseri
og ár, verður að sækja kostnað sinn
í hendur atvinnulífsins, til verð-
mæta sem þjóðarbúskapurinn skil-
ar. í þeim efnum, sem öðrum, gild-
ir sá blákaldi veruleiki, að það verð-
ur að vera til innstæða fyrir ávísun-
inni, ella verður hún ekki innleyst.
Jónas Haralz, hinn kunni hag-
fræðingur, lítur þessi mál raunsæ-
um augum í grein í Fjármálatíðind-
um um nýja stefnu, sem Alþjóða-
bankinn hefur markað, með tíunda
áratuginn í huga.
xxx
ónas Haralz segir í grein sinni:
„Með nokkrum sanni má
segja, að hin nýja stefna leitist við
að sameina það, sem nýtilegast
reyndist í stefnu áratuganria á und-
an, og varist að vanrækja neitt
það, sem þarf til að heildarárangur
náist. Hún byggir á því meginsjón-
armiði, að velferð náist ekki án
góðs hagvaxtar, en jafnframt verði
að gæta þess, að velferð allra fylgi
hagvextinum, því að án þess fái
vöxtur ekki staðizt, þegar til lengd-
ar lætur.
Hún viðurkennir, að öflugur og
varanlegur hagvöxtur geti ekki
náðst nema á grundvelli markaðs-
búskapar, samkeppni og alþjóðavið-
skipta. Hún gerir sér ljóst, að einka-
eign og einkarekstur ásamt styrkri
stjórn fjármála og peningastofnana
er forsenda markaðsbúskapar. Hún
ætlast að hinu leytinu til, að opin-
ber stjórnvöld annist félagslega
þjónustu á borð við menntun og
heilsugæzlu, a.m.k. að því leyti sem
ekki reynist hentugra að fela hana
öðrum, og einbeiti kröftum sínum
að slíkum verkefnum ásamt því að
tryggja afkomu þeirra, sem að öðr-
um kosti væru á vonarvöl. Því má
svo bæta við, sem ég hefi ekki beint
athyglinni að fyrr í þessu erindi,
að þessi stefna telur umsjá um-
hverfismála ekki aðeins samrým-
anlega hagvexti, heldur beinlínis
mikilvægan lið varanlegs vaxtar."
Víkveiji dagsins var hrifinn af
þessari rökföstu og tímabæru
hugvekju Jónasar Haralz um hag-
vöxt, velferð, félagslega þjónustu
og umhverfisvernd.
Það er hárrétt, hjá Jónasi Haralz
að á tíunda áratugnum verður vart
deilt um einkavæðingu og þjóðnýt-
ingu, þótt skiptar skoðanir kunni
að verða um það, hve langt einka-
væðingin eigi að ganga. Það verður
heldur ekki deilt um markaðsbú-
skap eða skipulagningu, þótt menn
verði trúlega ekki sáttir um það,
hversu nákvæmar reglur þurfi að
setja um markaðsviðskiptin. Þá seg-
ir Jónas að ekki verði deilt um mikil-
vægi alþjóðasamskipta í öllum
greinum, þótt sitt kunni hveijum
að sýnast um þær undantekningar,
sem gera þurfi frá hinni almennu
reglu. „Það verður heldur ekki deilt
um nauðsyn mikillar og góðrar fé-
lagslegrar þjónustu," segir hann,
„en það munu ekki allir verða á
einu máli um það, hvernig eigi að
koma þeirri þjónustu fyrir.
Stjórmálabaráttan verður með
öðrum orðum ekki eins æsileg og
hún hefur stundum verið áður. Það
er svo eftir að sjá, hvort hún verður
að sama skapi raunsærri og líklegri
til að skila skynsamlegum árangri."