Morgunblaðið - 15.03.1992, Blaðsíða 24

?.£
í
24
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 15. MARZ 1992
Minning:
seei sílai/ .51 fl’

giqaj;
Kristín Sólveig
Sveinbjömsdóttír
Fædd 17. mars 1941
Dáin 8. mars 1992
Slminn hringir og mér er tilkynnt
sú sorgarfregn að hún Kristín sé
látin. Svo óvænt vitjaði sá slyngi
sláttumaður og hreif til sín eina af
hinum fegurstu liljum vallarins.
Stundaglasið tæmt. Þvílíkt reiðar-
slag. Eftir stöndum við hnípin og
hljóð.
Kynni okkar hófust fyrir ellefu
árum, þá er ég kom fyrst í ITC-sam-
tökin, en Kvistardeildin var þá full-
skipuð konum, er vildu þjálfa sig í
félagsmálum, ræðumennsku og
mannlegum samskiptum.
Úr öllum þessum föngulega hópi
skar sig ein úr fyrir fegurð, ljúf-
mennsku og prúðmannlega fram-
komu. Kristín fæddist á Snorrastöð-
um á Snæfellsnesi, dóttir hjónanna
Margrétar Jóhannesdóttur og
Sveinbjörns Jónssonar, kennara og
oddvita. Ólst hún upp við mikið
ástríki á miklu menningarheimili.
Kristín var fimmta i röð sjö systk-
ina, en þau eru: Kristján hálfbróðir,
skrifstofustjórií Reykjavík, Haukur,
bóndi á Snorrastöðum, Snæfells-
nesi, Friðjón, sparisjóðsstjóri í
Borgarnesi, lést 1. september 1990,
Jóhannes, framkvæmdastjóri í
Reykjavík, Helga, afgreiðslustúlka
í Borgamesi, Elísabet Jóna, leik-
skólastjóri í Reykjavík.
Kristín giftist Grétari Haralds-
syni, markaðsstjóra, 9. apríl 1960.
Þau eignuðust þrjú börn; Margréti,
gifta Gunnari Halldórssyni, og eiga
þau tvö böm, Jónu Björk, sambýlis-
maður hennar er Andri Már Ingólfs-
son og Sveinbjörn Snorra sem enn
er í heimahúsum. Kristín starfaði
utan heimilis hjá Gilbert úrsmiði
og naut hún starfsins og samskipta
við fólkið ríkulega og var einkar trú
sínum vinnustað.
Kristín var mjög virk í félagsskap
ITC á íslandi, þau ár er hún var
félagi. Árið 1981-1982 var Kristín
forseti deildarinnar og stjórnaði
henni farsællega. Mörg önnur verk-
efni vom henni falin innan samtak-
anna. Af öllum var hún virt og vin-
sæl. Árið 1985 var Kristín útbreiðsl-
ustjóri samtakanna og var þvílíku
grettistaki lyft það árið að einar
fimm deildir voru stofnaðar. Við
hvert verk er hún tók að sér var
hún heil og ósérhlífin og öll hennar
vinna einkenndist af heilindum og
vandvirkni. Ef einhver ágreiningur
reis, mildaði hún hann með sinni
eðlislægu réttsýni og ró. Allt fært
til betri vegar öðrum til eftir-
breytni. Kristin unni ljóðum og söng
og gladdist með glöðum á góðra
vina fundum.
Eftir því sem árin liðu efldust
kynni okkar svo aldrei bar skugga
á. Eftir áratuga þálfun, ákvað hún
að hætta í ITC-samtökunum. Henni
var það erfið ákvörðun, sem lýsti
trygglyndi hénnar. Henni fannst
rétt að nýta þá þjálfun er hún hafði
hlotið í samtökunum á öðrum góð-
um vettvangi.
Fyrir einu og hálfu ári lést Frið-
jón bróðir hennar skyndilega. Var
það henni mikið áfall er varð til
þess að hún leitaði að innri kjarna
tilverunnar. Fullviss um það að
okkur væri ætlað að leysa ákveðin
verkefni á þessu tilverusviði. Kynni
mín við hana gerðu mig að ríkari
Nú er Kristín útskrifuð úr Íífsins
skóla, kölluð til annarra verkefna
og þar bíða ástvinir hennar er á
undan eru gengnir, vefja hana örm:
um. Sár er söknuður fjölskyldu og
vina en minnumst þessa:
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta; ég er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og hvelur, þótt látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, sál mín lyftist upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lifinu.
(Óþekktur höf., Neistar frá sömu sól.)
Nú er komið að kveðjustund og
þakkir eru færðar fyrir samfylgd-
ina. Eiginmanni, börnum, móður
og systkinum hennar votta ég mína
dýpstu samúð.
Blessuð veri minning Kristínar.
Lisbet Bergsveinsdóttir.
Kristín Sólveig Sveinbjörnsdóttir
var lögð í faðm hjónanna Margrétar
Jóhannesdóttur og Sveinbjörns
Jónssonar sem gjöf lífsins. Fyrir áttu
þau Kristján, Hauk, Friðjón og Jó-
hannes og síðar bættust við Helga
og Elísabet.
Stína Veiga kleif þroskastigann í
faðmi foreldra, föðurbróður og
systkina að Snorrastöðum í Kol-
beinsstaðahreppi. Bemskuárin voru
henni veganesti út í lífið sem aldrei
brást. Að þeim slepptuni settist hún
í Húsmæðraskóla Reykjavíkur
haustið 1958. Þann vetur voru örlög
hennar ráðin, hún hitti sinn lífsföru-
naut, Grétar Haraldsson. Þau stilltu
saman lífsstrengi sína og lífið laut
þeim í gjöfum, í Margréti, Jónu Björk
og einkasyninum Sveinbirni Snorra;
síðar tengdasonunum Gunnari Hall-
dórssyni og Andra Má Ingólfssyni
og gimsteinunum Grétari Halldóri
og Salome.
í Húsmæðraskóla Reykjavíkur
settust þetta sama haust fleiri til'
náms og þroska, með fangið fullt
af vonum og gleði. Þennan vetur var
sáð þeim vináttufræjum sem hlúð
hefur verið að og kjarninn myndaði
saumaklúbb. Skólasystur voru þenn-
an vetur tæplega ljörutíu, víðs vegar
að af landinu. Þær syrgja nú allar
sína skólasystur.
Stína Veiga bar af með glæsileik,
vorilm á vanga, frásagnargleði og
meðferð hins íslenska máls, sem var
ægifagurt af hennar vörum. Og hún
steig sporin létt sem hind. Stína
Veiga var sú, sem við ákváðum strax
að yrði tákn eilífrar æsku. Hún hafði
allt til að bera sem sérhver kona
óskar sér, en öfundaraugum var hún
aldrei litin í okkar hópi, heldur dáð
og elskuð.
Saumaklúbburinn hefur eignast
þær dýrmætustu perlur í minning-
anna sjóð, sem aldrei týnast, gnægt-
arbrunn, sem við sækjum í styrk í
gleði og sorg. í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur lærðum við að hugsa
vel um makann. Því hlutverki höfum
við verið trúar. Þess vegna eru mak-
ar okkar sem bræður og við systur,
sem berum byrðar hvers annars.
Slíkt er kærleiksþelið okkar í milli.
Gildi þess verður ei með orðum tjáð.
Fyrsti hlekkur saumaklúbbskeðj-
unnar er fluttur á æðra svið og þess
vegna er keðjan sterkari eftir en
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
ELÍN SIGURBERGSDÓTTIR,
Spóahólum 16,
Reykjavík,
andaðist í Landspítalanum 1. mars.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 17. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim
sem vildu minnast hennar er bent á
Krabbameinsfélag íslands.
Hans A. Þorsteinsson,
Sigurbergur Hansson, Kolbrún Kjartansdóttir,
Valdís Hansdóttir, Sveinjón I. Ragnarsson,
Þorsteinn Hansson, Halla Hjálmarsdóttir,
Óskar Hansson,
Elís Hansson, Fanney Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, bróðir, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GARÐAR EINARSSON
frá ísafirði,
Sólvallagötu 21,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni, þriðjudaginn 17. mars kl.
13.30.
Jóhanna Sigurðardóttir,
Stefanía Einarsdóttir,
Bjarni Garðarsson, Ásdis Símonardóttir,
Einar Oddur Garðarsson, Guðbjörg Helgadóttir,
Hjördís Garðarsdóttir, Héðinn Stefánsson,
Hrefna Garðarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
HERMANNS GUÐMUNDSSONAR.
Guðrún R. Erlendsdóttir,
Baldvin Hermannsson, Elsa Jónsdóttir,
Auður Hermannsdóttir, Anders Englund,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR SIGURJÓNSSON,
Austurbrún 37A,
Reykjavík,
sem andaðist 9. mars sl. verður jarðsunginn frá Áskirkju, þriðju-
daginn 17. mars kl. 15.00.
Vilborg Jónsdóttir,
Jón Kristján Sigurðsson, Árdís Sigurjónsdóttir,
Sigurjón Sigurðsson,
Steinþóra Sigurðardóttir, Svanur Kristinsson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, systir, mágkona og
amma,
JÓHANNA ELÍSA SVENDSEN,
Löngubrekku 29,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 16. mars
kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hennar,
er bent á Slysavarnafélag íslands.
Björn Jónsson,
Sigrún Svendsen,
Engelhart Björnsson, Helga Haraldsdóttir,
Þór Björnsson, Ása Halldórsdóttir
Engelhart Svendsen, Jónína Valdimarsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og dóttir,
KRISTÍN SÓLVEIG
SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
Lálandi 23,
Reykjavík,
sem lést 8. mars sl., verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju mánudaginn 16. mars
kl. 13.30.
Grétar Haraldsson,
Margrét Grétarsdóttir, Gunnar Halldórsson,
Jóna Björk Grétarsdóttir, Andri Már Ingólfsson,
Sveinbjörn Snorri Grétarsson,
barnabörn,
Margrét Jóhannesdóttir.
áður. Lífsganga Stínu Veigu hér á
jörð var á þann veg að margt mætti
skrifa, sem sumt er þeirrar gerðar
að geymast best með þeim, sem það
upplifir. Og þannig viljum við hafa
það þessi vinahópur.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirra yfir
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega óháð því sem kemur
í æsku sinnar tignu fegurð lifir.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í guilnu augnabliki.
( Erfiljóð/Tómas Guðmundsson)
Þakklæti er okkur öllum efst í
huga er við kveðjum Stínu Veigu
um stundarsakir, ekki aðeins okkur
saumaklúbbssystrunum, heldur
einnig mökum og fjölskyldum okk-.
ar. Svo stór var faðmur Stínu Veigu,
að við komumst öll þar fyrir.
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við vini okkar Grétari, börnum,
barnabörnum, tengdasonum, móður,
tengdamóður, systkinum og öðrum
ástvinum
Saumaklúbbssystui' og makar.
Hin hlýju bros er það sem Guð oss gefur
gjöfin er í hendi sérhvers manns
hið sterka afl er sigrað heiminn hefur
þín hlýju bros á vegi kærleikans
(Guðrún V. Gísladóttir)
Þessar ljóðlínur koma upp í hug-
ann þegar Kristínar Sólveigar Svein-
björnsdóttur er minnst. Það voru
þungbærar fréttir er okkur félögum
hennar bárust síðastliðinn sunnudag
er okkur var tilkynnt andlát hennar.
Það var þann 12. desember 1989,
á jólafundi Kiwanisklúbbsins Hörpu,
að allflestar okkar litum Kristínu
augum fyrsta sinn. Á þeim fundi
flutti hún okkur jólahugvekju um jól
bernsku sinnar vestur á Snæfells-
nesi. Hugvekja hennar yljaði okkur
um hjartarætur. Hún var svo hlý og
hugljúf að jólin komu til okkar.
Aðeins mánuði síðar gekk Kristín
til liðs við okkur. Það var mikill feng-
ur og styrkur að fá þessa mætu
konu í klúbbinn. Fljótlega eftir að
hún kom í okkar raðir kom í ljós,
að þar fór kona með mikla forystu-
hæfileika og var hún fengin til
stjórnunarstarfa. Hún var valin sem
kjörforseti klúbbsins starfsárið
1990-1991, og var forseti hans er
hún lést. Embætti forseta krefst
mikils, ekki bara að stjórna heldur
að umgangast fjöldann allan af fólki
og tókst Kristínu það mjög vel. Hún
var jákvæð og tók á hlutunum með
hlýju og velvild, hún vildi engum
manni illt.
Kristín bar þann þokka að allir
sáu að þar fór kona sem var ekki
bara sameiningartákn okkar, hún
var stolt okkar og prýði og geislandi
bros hennar yljaði öllum. Hún um-
vafði alla hlýju og kærleika og bar
hag okkar og klúbbsins ávallt fyrir
bijósti.
Kristín hafði mikla reynslu af
félagsstörfum sem hún miðlaði okk-
ur óreyndari af mikilli elju og prúð-
mennsku. Hún tók þátt í starfmu
af alhug og var ætíð boðin og búin
til hjálpar öllum innan klúbbsins.
Hennar störf einkenndust af sam-
viskusemi og trúmennsku og var
hún, þessi glæsilega kona, verðugur
fulltrúi Kiwanishreyfingarinnar.
Við munum um ókomna framtíð
ekki aðeins sakna forseta, heldur
félaga og vinar.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til allra ástvina hennar og
biðjum góðan Guð að gefa þeim
styrk.
Nú ertu leidd mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unun og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.