Morgunblaðið - 12.04.1992, Blaðsíða 8

8 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. APRIL 1992
Á fimmtu Norrænu kvikmyndahá-
tíðinni sem nýlega var haldin í Rou-
en í Frakklandi voru sýndar um 80
nýjar og gamlar myndir frá Norður-
löndum og Eystrasaltslöndum
Á hátíðinni var lögð sérstök áhersla
á kvikmyndir frá íslandi með yfirliti
sem náði allt frá Höddu Pöddu frá
1923 og átta mynda úrvali frá kvik-
myndavorinu hér fram til 1988
Marie Bonnevie, sem leikur í
Hvíta víkingnum, er þarna í nýrri
mynd, norsku ævintýri fyrir
börn, Hvíta konungsbirninum.
eftir Elínu Pólmadóttur
„ÞEGAR ég tek þátt í kvik-
myndahátíð lít ég á það sem tæki-
færi til að uppgötva. Ég segi við
sjálfa mig að eina leiðin til að
vera í dómnefnd sé ekki til að
dæma myndirnar heldur til þess
að uppgötva og hugsanlega að
stuðla að því að mynd, sem hríf-
ur mig meira en hinar, verði séð,
henni dreift og hún umtöluð. A
því þurfa kvikmyndir svo mjög
að halda ... Ég kem ekki að þessu
verki til að segja að þessi eða
hin myndin sé ekki góð, heldur
raunverulega í von um að finna
eina mynd eða fleiri sem gleðja
mitt hjarta,“ sagði Suzanne
Schiffman, einn þekktasti þátt-
takandinn í fimm manna dóm-
nefndinni á Norrænu kvik-
myndahátíðinni í Rouen í Frakk-
landi í mars. Hún hefur unnið
að kvikmyndagerð í áratugi með
hinum frægu Godard og Rivette
og var í lokin einn dyggasti sam-
starfsmaður Truffauts. En speg-
ill dómnefnda á það til að svara
allt öðru en búist er við um hver
sé mynda best og fegurst, eins
og við Islendingar höfum horft
upp á að undanförnu, bæði við
Óskarsverðlaunin í Los Angeles,
þar sem Börn náttúrunnar töld-
ust hafa góða möguleika en sú
ítalska með minnsta meðbyrinn
hlaut hnossið, og á Norrænu
kvikmyndahátíðinni í Rouen
þótti hún svo sjálfsögð sem besta
myndin að fimm sjónvarpsstöðv-
ar og blöð biðu eftir Friðriki Þór
til að hafa viðtölin við hann tilbú-
in. En úrskurður Suzanne Schiff-
man og fjögurra félaga hennar
var: „Den store badedag" eftir
Stellan Olsson frá Danmörku.
Líklega af því að þau bjuggust
við að Óskarinn biði Barna nátt-
úrunnar og vildu vekja athygli á
annarri mynd. En áhorfendur
annars vegar og kvikmyndahúsa-
eigendur hins vegar létu ekki
slíkt hafa áhrif og dæmdu ís-
lensku myndina þá bestu.
í Rouen: Stellan Skarsgard, besti karlleikarinn, í hlutverki Wallenbergs, Stellan Olsson, höfundur verð-
launamyndarinnar „Den store badedag", Sigríður Hagalín Ieikkona og Friðrik Þór Friðriksson, höfund-
ur Barna náttúrunnar, sem hlaut verðlaun kvikmyndagesta og verðlaun kvikmyndahúsaeigenda.
Danski kvikmyndagerðarmaður-
inn Henning Carlsen, sem m.a.
gerði Sult og er nú að kvikmynda
eftir bók Vonneguts, „Jail Bird“,
í Los Angeles.
Finninn Aki Kauri-
smaki hefur gert.
nýja mynd eftir
sögunni um La
Boheme. Hér eru
Skáldið og List-
málarinn, en allir
leikararnir eru
franskir.
endur fyrir löngu hér heima. Ágúst
Guðmundsson sat fyrir svörum um
íslenska kvikmyndalist í fyrirlestra-
sal FNAC-bókabúðanna og eftir að
myndir hans, Gísla saga og Land
og synir, voru sýndar.
Ég tek undir ummæli sænsk-
danska kvikmyndagerðarmannsins
Stellans Olssons, að Rouen-hátíðin
skipti mjög miklu máli fyrir norræn-
ar kvikmyndir, því þær vilji drukkna
á stóru alþjóðlegu hátíðunum, en
þarna opnist þeim markaðurinn í
Frakklandi og áfram á meginland-
inu. Sjálfur taldi hann mestu skipta
fyrir verðlaunamynd sína að fá slíka
dreifingu. Friðrik Þór sagði mér
aftur á móti kvöldið fyrir úrslitin
að peningaverðlaun yrðu honum
meira virði, vegna þess að Óskars-
verðlaunin opnuðu honum hvort eð
er allar gáttir til dreifingar. Börn
. náttúrunnar vakti eins og alls stað-
ar aðdáun og fékk mikla aðsókn.
Og þegar að verðlaunaafhendingu
kom höfðu kvikmyndahúsagestir
valið hana bestu myndina með at-
kvæðagreiðslu þeirra sem séð höfðu
tíu myndir. Svo og félag kvik-
myndahúsaeigenda, og fylgir því
sýning á myndinni í 30 völdum
kvikniyndahúsum í 20 borgum í
Norður-Frakklandi. Slíkt mat þeirra
sem sækja kvikmyndahúsin hlýtur
að lofa góðu um aðsókn í framtíð-
inni og munar um slíkan aðgang
að dreifingu eftir að Óskarinn rann
úr greipum. Friðrik Þór og Sigríður
Hagalín veittu þessum tvennum
verðlaunum móttöku. Og það voru
þau sem Stöð 3 sýndi með fréttinni
í franska sjónvarpinu af kvik-
myndahátíðinni. Meira en hægt var
að segja þegar Óskarinn var veittur
og varla var minnst á ítölsku verð-
launamyndina í frönskum fjölmiðl-
um.
• Fimm af þeim tíu kvikmyndum
sem kepptu hlutu verðlaun, og
komu þrenn verðlaun í hlut íslensku
myndanna tveggja. Auk Barna
náttúrunnar hafði ungt kvikmynda-
fólk úr framhaldsskólum með kvik-
myndabrautir valið Iiyð eftir Lárus
Ými Óskarsson bestu myndina,
þrátt fyrir gallaða franska þýðingu
og tæknigalla í stafsetningu. Og
er það ekki lítið afrek. Lárus Ýmir
Óskarsson sat fyrir svörum eftir
Það er mikið ævintýri að lenda
inni í hringiðu slíkra hátíða.
Á fimmtu Norrænu kvik-
myndahátíðinni sem efnt er
til í Rouen, þar sem sýndar
eru um 80 nýjar og gamlar
myndir frá Norðurlöndum
og Eystrasaltslöndum, 3.8 þúsund
manns sækja kvikmyndahúsin fimm
frá kl. 10 á morgnana og fram á
kvöld og 6.000 skólabörnum eru að
auki kynntar nokkrar myndir, svo
sem í skugga hrafnsins eftir Hrafn
Gunnlaugsson, fær maður býsna
gott yfirlit yfir norræna kvikmynda-
gerð. Getur borið saman. Það var
einstakt tækifæri, svo lítt sem við
fylgjumst þar með. Og satt að segja
verður maður alveg forviða á því
hve vel þessi unga listgrein á ís-
landi stendur. Fyrir utan keppnis-
myndirnar tíu var lögð sérstök
áhersla á ísland á þessari hátíð með
yfirliti sem náði allt frá Höddu
Pöddu frá árinu 1923 og átta mynda
úrvali frá kvikmyndavorinu hér
fram til 1988. Að auki var skotið
inn á undan Skyttunum stuttmynd-
inni Vestmannaeyjum eftir Sólveigu
Anspach, en íslenski fulltrúinn í
stuttmyndaflokki með einni mynd
frá hverju Norðurlanda var Ókunn
dufl eftir Sibba Aðalsteinsson. Is-
landi voru gerð veruleg skil í blöðum
og margir höfðu orð á hve þessi eða
hin íslenska kvikmyndin væri góð.
Féllu einhvern tíma slík orð um þær
flestar. Er t.d. ekki merkilegt að
Hadda Padda, sem Guðmundur
Kamban gerði sjálfur ásamt Gunn-
ari Hansen í Danmörku fyrir 70
árum, skuli enn vekja aðdáun kvik-
myndaáhugafólks. Eintakið af
myndinni með hinni frægu Clöru
Pontoppitan i aðalhlutverki hlýtur
að vera betra en þegar ég sá hana